آیین جهانی بهایی

[Alt+R for Date]

[Document Title]

16

ﺻﻔﺤﮫ

ﺑﺎﺷﻨﺪ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ ھﺮ اﺳﻢ و ﺻﻔﺘﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دھﯿﻢ در واﻗﻊ اﺳﻢ و ﺻﻔﺖ راﺳﺘﯿﻦ ذات اﻟﮭﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﮫ اﺳﻢ و ﺻﻔﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ در دﻧﯿﺎی ﻣﺨﻠﻮق ﺗﺤﻘّﻖ دارد و ﻟﺬا ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ اﻧﺴﺎن ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎﺗﯽ ﮐﮫ از طﺮﯾﻖ آن ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ در واﻗﻊ ھﻤﮕﯽ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﻟﮭﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ واﺳﻄﮫٴ ﻣﯿﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ. اﮔﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮی ﺻﻔﺖ ﯾﺎ ﻓﻌﻞ ﺧﻮد را ﺑﻌﻨﻮان ﺻﻔﺖ و ﻓﻌﻞ ﺣﻖّ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﻤﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ اﯾﻦ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان آﯾﻨﮫٴ ﺑﯽ ﺷﺎﺋﺒﮫٴ ﺗﺠﻠّﯽ ارادهٴ اﻟﮭﯽ ھﺴﺘﻨﺪ و ﻟﺬا ﻋﻠﻢ اﯾﺸﺎن از ﻋﻠﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻗﺪرت اﯾﺸﺎن ای از ﻗﺪرت ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﮐﻼم اﯾﺸﺎن اﻧﻌﮑﺎﺳﯽ از ﮐﻼم ﺣﻖّ اﺳﺖ وا ّ ﻻ ذات ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﻘﻮ ﻻ ﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ در ذھﻦ اﻧﺴﺎن ﺑﻌﻨﻮان ﻋﻠﻢ و ﻗﺪرت و ﮐﻼم ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﺑﻨﺪد . اﯾﻦ ﺻﻔﺎت ھﻤﮫ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اوج ﮐﻤﺎ ﻻ ت ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ از ھﺮ آﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ ﻣﻨﺰّه و ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ اﺳﺖ. زﺑﺎن اﻧﺴﺎن اﻣﺮی اﺳﺖ ﻣﺨﻠﻮق و در ﻧﺘﯿﺠﮫ واژه ھﺎی زﺑﺎن ھﯿﭽﯿﮏ ﻗﺎدر ﺑﮫ ﺗﻮﺻﯿﻒ راﺳﺘﯿﻦ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ. اﻣّﺎ اﺛﺒﺎت اﯾﻦ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت در رﺗﺒﮫٴ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺎطﺮ ﻧﻔﯽ ﻧﻘﺎﺋﺺ اﺳﺖ ﻧﮫ آﻧﮑﮫ اﯾﻦ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت ﺑﻨﺤﻮی ﺛﺒﻮﺗﯽ و راﺳﺘﯿﻦ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﺲ اﻟﮭﯿّﺎت ﺑﮭﺎﺋﯽ ذات ﻏﯿﺐ را ﻓﺮاﺗﺮ از ھﺮ اﺳﻢ و ﺻﻔﺘﯽ ﮐﮫ ﻗﺎ ﺑﻞ ﺗﺼﻮّر اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت ﻣﻨﺴﻮب ﺑﮫ ﺧﺪا را در واﻗﻊ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺗﺠﻠّﯽ اﻟﮭﯽ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان اﻟﮭﯽ ﻣﯽ داﻧﺪ. از اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﻟﮭﯽ ﺑﻌﻨﻮان اﻋﻠﯽ ﺟﻠﻮه و ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ ھﻢ آﯾﻨﮫٴ ﺗﺠﻠّﯽ ﺧﺪاﺳﺖ و ھﻢ آﻧﮑﮫ در رﺗﺒﮫٴ ذات ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ. ﺣﻀﺮت ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: ﺑﺪاﻧﮑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻟﻮھﯿّﺖ و ﮐﻨﮫ ذات اﺣﺪﯾّﺖ ﺗﻨﺰﯾﮫ ﺻﺮف و ﺗﻘﺪﯾﺲ ﺑﺤﺖ ﯾﻌﻨﯽ از ھﺮ ﺳﺘﺎﯾﺸﯽ ﻣﻨﺰّه و ﻣﺒﺮّاﺳﺖ ﺟﻤﯿﻊ اوﺻﺎف اﻋﻠﯽ درﺟﮫٴ وﺟﻮد در آن ﻣﻘﺎم اوھﺎﻣﺴﺖ ﻏﯿﺐ ﻣﻨﯿﻊ ﻻ ﯾﺪرک و ذات ﺑﺤﺖ ﻻ ﯾﻮﺻﻒ زﯾﺮا ذات اﻟﮭﯽ ﻣﺤﯿﻂ اﺳﺖ و ﺟﻤﯿﻊ ﮐﺎﺋﻨﺎ ت ﻣﺤﺎط و اﻟﺒﺘّﮫ ﻣﺤﯿﻂ اﻋﻈﻢ از ﻣﺤﺎط ﻟﮭﺬا ﻣﺤﺎط ﭘﯽ ﺑﻤﺤﯿﻂ ﻧﺒﺮد و ادراک ﺣﻘﯿﻘﺖ آن ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ . ﻋﻘﻮل ھﺮ ﭼﮫ ﺗﺮﻗّﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻤﻨﺘﮭﯽ درﺟﮫٴ ادراک رﺳﺪ ، ﻧﮭﺎﯾﺖ ادراک ﻣﺸﺎھﺪهٴ آﺛﺎر و ﺻﻔﺎت او در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﻧﮫ در ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻖّ زﯾﺮا ذات و ﺻﻔﺎت ﺣﻀﺮت اﺣﺪﯾّﺖ در ﻋﻠﻮّ ﺗﻘﺪﯾﺲ اﺳﺖ و ﻋﻘﻮل و ادر اﮐﺎت را راھﯽ ﺑﺂن ﻣﻘﺎم ﻧﮫ . . . وﻟﯽ آن ﺟﻮھﺮ اﻟﺠﻮاھﺮ و ﺣﻘﯿﻘﺔ اﻟﺤﻘﺎﺋﻖ و ﺳﺮّ اﻻﺳﺮار را ﺗﺠﻠّﯿﺎت و اﺷﺮاﻗﺎت و ظﮭﻮر و ﺟﻠﻮه ای در ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد اﺳﺖ و ﻣﻄﺎﻟﻊ آن اﺷﺮاق و ﻣﺠﺎﻟﯽ آن ﺗﺠﻠّﯽ و ﻣﻈﺎھﺮ آن ظﮭﻮر ﻣﻄﺎﻟﻊ ﻣﻘﺪّﺳﮫ و ﺣﻘﺎﯾﻖ ﮐﻠّﯿّﮫ و ﮐﯿﻨﻮﻧﺎت رﺣﻤﺎﻧﯿّﮫ اﻧﺪ ﮐﮫ آﻧﺎن ﻣﺮاﯾﺎی ﺣﻘﯿﻘ

ﻧﺸﺎﻧﮫ

ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء

ﻣﻘﺪّس اﻟﮭﯿّﮫ اﻧﺪ و ﺟﻤﯿﻊ ﮐﻤﺎﻻت و ﻓﯿﻮﺿﺎت و ﺗﺠﻠّﯿﺎت از ﺣﻖّ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻈﺎھﺮ ﻗﺪﺳﯿّﮫ ظﺎھﺮ و ﺑﺎھﺮ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻓﺘﺎب ﮐﮫ در ﻣﺮآت ﺻﺎﻓﯿﮫٴ ﻟﻄﯿﻔﮫ ﺑﺠﻤﯿﻊ ﻛﻤﺎﻻت و ﻓﯿﻮﺿﺎت ﺳﺎطﻊ ﮔﺮدد . و اﮔﺮ ﮔﻔﺘﮫ ﺷﻮد ﮐﮫ ﻣﺮاﯾﺎ ﻣﻈﺎھﺮ آﻓﺘﺎﺑﻨﺪ و ﻣﻄﺎﻟﻊ ﻧﯿّﺮ اﺷﺮاق ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ آﻓﺘﺎب از ﻋ ﻠﻮّ ﺗﻘﺪﯾﺲ ﺗﻨﺰّل ﻧﻤﻮده و در اﯾﻦ آﺋﯿﻨﮫ ﻣﺠﺴّﻢ ﮔﺸﺘﮫ و ﯾﺎ آﻧﮑﮫ آن ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺎ ﻣﺤﺪود در اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﻣﺸﮭﻮد ﻣﺤﺪود ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺘﻐﻔﺮ ﷲّ ﻋﻦ ذﻟﮏ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد طﺎﺋﻔﮫٴ ﻣﺠﺴّﻤﮫ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺟﻤﯿﻊ اوﺻﺎف و ﻣﺤﺎﻣﺪ و ﻧﻌﻮت راﺟﻊ ﺑﺎﯾﻦ ﻣﻈﺎھﺮ ﻣﻘﺪّﺳﮫ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ھﺮ ﭼﮫ اوﺻﺎف و ﻧﻌﻮت و اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت ذﮐﺮ ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ ﮐﻞّ راﺟﻊ ﺑﺎﯾﻦ ﻣﻈﺎھﺮ اﻟﮭﯿّﮫ اﺳﺖ اﻣّﺎ ﺑﺤﻘﯿﻘﺖ ذات اﻟﻮھﯿّﺖ ﮐﺴﯽ ﭘﯽ ﻧﺒﺮده ﺗﺎ اﺷﺎره ای ﻧﻤﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﻣﺤﺎﻣﺪ و ﻧﻌﻮﺗﯽ ذﮐﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ . ﭘﺲ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻧﺴﺎﻧﯿّﮫ آﻧﭽﮫ داﻧﺪ و ﯾﺎﺑﺪ و ادراک ﮐﻨﺪ از اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت و ﮐﻤﺎﻻت راﺟﻊ ﺑﺎﯾﻦ ﻣﻈﺎھﺮ ﻣﻘﺪّﺳﮫ اﺳﺖ و راھﯽ ﺑﺠﺎﺋﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﺪ . ارد 24

ﯽ ذات

اﻟﮭﯿّﺎت ﻣﻈﮭﺮﯾّﺖ در واﻗﻊ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻨﯿﺎدی ھﺴﺘﯽ ﭘﺪﯾﺪارھﺎﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ از طﺮﻓﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ ھﻤﮫٴ اﺷﯿﺎء ﺗﺠﻠّﯽ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ اﺳﺖ و ﻟﺬا ھﺪف و ﮐﻤﺎل و ﺑﮭﺸﺖ ھﺮ ﭼﯿﺰ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ و دﯾﺪار و ﻟﻘﺎء اوﺳﺖ. از طﺮف دﯾﮕﺮ ذات اﻟﮭﯽ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ادراک اﺳﺖ و وﺟﻮد ﻣﺨﻠﻮق ﺧﻮد ﮔ ﻮاه و ﺷﺎھﺪی اﺳﺖ ﮐﮫ ھﯿﭽﮕﻮﻧﮫ ارﺗﺒﺎط و ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺑﺎ ذات ﺣﻖّ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﺴﺮّ ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻨﯿﺎدی ﺑﮫ ﻓﻠﺴﻔﮫٴ ﯾﺄس و ﺣﺮﻣﺎن و ﭘﻮﭼﯽ ﻧﻤﯽ اﻧﺠﺎﻣﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ اﯾﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ را ﺣﻞ ﮐﺮده و از اﯾﻦ دو اﺻﻞ ﻣﺘﻌﺎرض اﺻﻞ ﻣﻈﮭﺮﯾّﺖ را اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﮫ اﮔﺮ ﭼﮫ ذات ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ادراک اﺳﺖ اﻣّﺎ ﻏﺎﯾﺖ ھﺴﺘﯽ اﺷﯿﺎء ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﯿﮭﻮده ﻧﻤﯽ ﮔﺮدد ﭼﺮا ﮐﮫ اﯾﻦ ﻏﺎﯾﺖ ﺑﮫ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺗﺠﻠّﯽ ﺧﺪا در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﮫ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان اﻟﮭﯽ راﺟﻊ ﻣﯽ ﮔﺮدد. از اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﮫ از ﻧﻈﺮ آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﮐﻤﺎل ھﺮ ﺷﺌﯽ در آنِ واﺣﺪ رﺳﯿﺪن ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮد و ﻧﯿﻞ ﺑ ﮫ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ آن ﻋﺼﺮ اﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ھﺮ ﺷﺌﯽ ﺟﮭﺖ ﺗﺠﻠّﯽ ارادهٴ اﻟﮭﯽ ﺑﺮ آن ﺷﺌﯽ اﺳﺖ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻧﻌﮑﺎﺳﯽ از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﻟﮭﯽ ﺑﺎﯾﺪ در ﺟﮭﺖ ﻧﯿﻞ ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ روﺣﺎﻧﯽ وﺟﻮد ﺧﻮد ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ و ﻧﯿﻞ ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺳﺘﯿﻦ وﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ اراده و ﻣﺸﯿّﺖ اﻟﮭﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ رﺑّﺎﻧﯽ ﻣﻮﻓّﻖ ﮔﺮدﯾﻢ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ ھﺪف و ﻏﺎﯾﺖ وﺟﻮد اﻧﺴﺎن از ﻋﺮﻓﺎن ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ ﻣﯽ

ﺧﺪاوﻧﺪ

ﮔﺮدد.

24 ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء، ﻣﻔﺎوﺿﺎت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء ، ص ۱۱۰ - ۱۱۳