آیین جهانی بهایی

[Alt+R for Date]

[Document Title]

8

ﺻﻔﺤﮫ

طﺮﺣﯽ ﺟﺪﯾﺪ از ﻣﺪﻧﯿّﺖ و ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﺆﺳّﺴﺎت و ﻧﮭﺎدھﺎی ﻣﻠّﯽ و ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ در اﯾﻦ آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﮫ ﺗﺤﻘّﻖ آن اﺻﻮل را در ﻋﻤﻞ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﭘﺲ در آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ وطﻦ دوﺳﺘﯽ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻓﺮھﻨﮓ ﺻﻠﺢ و وداد و ﻣﺤﺒّﺖ ﺑﮫ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ آﻣﯿﺰد و ھﻮﯾّﺖ ﻣﻠّﯽ ﺑﺎ ھﻮﯾّﺘﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ و روﺣﺎﻧﯽ ﺗﻮأم ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺣﺘّﯽ در ﺷﮑﻞ ظﺎھﺮی ﻧﺰول ًآﯾﺎت اﻟﮭﯽ در دﯾﺎﻧﺖ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻤﻮد. در ادﯾﺎن ﮔﺬﺷﺘﮫ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﮫ زﺑﺎن ﻣﻠّﯽ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﮫ در آن ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد آﯾﺎت اﻟﮭﯽ را ﻧﺎزل ﻣﯽ ًﻧﻤﻮد. زﻧﺪﮔﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﺣﯿﻄﮫٴ ﻗﻮﻣﯽ و زﺑﺎﻧﯽ واﺣﺪی ﺻﻮرت ﻣ ﮔﺮﻓﺖ و زﺑﺎن وﺣﯽ ھﻢ ﺻﺮﻓﺎً زﺑﺎن آن ﻗﻮم و ﻣﻠﯿّﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺣﺘّﯽ در ﻗﺮآن ﮐﺮﯾﻢ ھﻢ ﺗﺼﺮﯾﺢ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﮫ ھﯿﭻ رﺳﻮﻟﯽ ﺟﺰ ﺑﮫ زﺑﺎن ﻗﻮم ﺧﻮدش ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. 8 اﻣّﺎ آﺷﮑﺎرﺳﺖ ﮐﮫ ﻗﻮم ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و ﻧﺰول آﯾﺎت ﺑﮫ زﺑﺎن ﻗﻮم ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ آﻧﺎن ﮐﮫ ﻣﻮظّﻒ ﺑﮫ ﻗﺒﻮل آﺋﯿﻦ اﻟﮭﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ زﺑﺎن وﺣﯽ را ﺑﻔﮭﻤﻨﺪ و از ارادهٴ اﻟﮭﯽ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﮔﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺒﺎرت دﯾﮕﺮ در ﮔﺬﺷﺘﮫ ﻣﺨﺎطﺐ آﺋﯿﻦ اﻟﮭﯽ ﻗﺒﻞ از ھﺮ ﭼﯿﺰ ﻗﻮم و ﻣﻠﺘّﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﮫ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ در ﻣﯿﺎن اﯾﺸﺎن ﻣﺘﻮﻟّﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣّﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﮫ آﺛﺎر دﯾﺎﻧﺖ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﮫ اﮔﺮ ﭼﮫ زﺑﺎن ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻓﺨﯿﻢ ﻓﺎرﺳﯽ وﺳﯿﻠﮫ ﻧﺰول وﺣﯽ در اﯾﻦ آﺋﯿﻦ ﺑﺪﯾﻊ اﺳﺖ اﻣّﺎ ھﻢ ﻣﺒﺸﺮ و ھﻢ ﺷﺎرع دﯾﺎﻧﺖ ﺑﮭﺎﺋﯽ در ﻧﺰول آﯾﺎت ﺑﮫ ﯾﮏ زﺑﺎن اﮐﺘﻔﺎء ﻧﮑﺮده ﺑﻠﮑﮫ ﺑﮫ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻧﮕﺎرﻧﺪ. ھﻤﭽﻨﯿﻦ دﯾﮕﺮ ھﯿﺎﮐﻞ ﻣﻘﺪّﺳﮫٴ اﯾﻦ دﯾﺎﻧﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء و ﺣﻀﺮت وﻟﯽّ اﻣﺮﷲّ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻓﺎرﺳﯽ و ﻋﺮﺑﯽ ﺑﮫ ز ﺑﺎﻧﮭﺎی دﯾﮕﺮ ھﻢ ﺑﻌﻨﻮان وﺳﯿﻠﮫ ای ﺑﺮای ﺑﯿﺎن ﺣﻘﺎﺋﻖ روﺣﺎﻧﯽ دﺳﺖ زده اﻧﺪ. ﭘﺲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء ﮔﺎھﯽ ﺑﮫ زﺑﺎن ﺗﺮﮐﯽ و ﺣﻀﺮت وﻟﯽّ اﻣﺮﷲّ ﺑﮫ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ھﻢ دﺳﺖ ﺑﮫ ﺗﺤﺮﯾﺮ زده اﻧﺪ. اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﮫ در ﺗﺎرﯾﺦ ادﯾﺎن ﯾﮕﺎﻧﮫ اﺳﺖ و ﻋﻠّﺖ آن ھﻢ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻣﺮﺣﻠﮫٴ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﮑﺎﻣﻞ روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳﺖ. ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ ﺑﻌﻨﻮان رﺳﻮل اﻟﮭﯽ ﺑﮫ زﺑﺎن ﻗﻮم ﺧﻮﯾﺶ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ وﻟﯽ ﺑﺨﻼف ادوار ﮔﺬﺷﺘﮫٴ روﺣﺎﻧﯽ ﻗﻮم ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ از طﺮﻓﯽ اﯾﺮان اﺳﺖ و از طﺮﻓﯽ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ. ﺑﻌﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﺗﻀﺎدّ ﻣﯿﺎن وطﻦ دوﺳﺘﯽ و ﺟﮭﺎن دوﺳﺘﯽ در زﺑﺎن وﺣﯽ و ﺷﮑﻞ ظﺎ ھﺮی ﺗﺠﻠّﯽ ﺣﻘﺎﺋﻖ اﻟﮭﯽ ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ آﺋﯿﻦ از ﻣﯿﺎن ﻣﯽ رود. ﻧﻈﺮ ﺑﺂﻧﮑﮫ دﯾﺎﻧﺖ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ﺻﻠﺢ و اﺗّﺤﺎد و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ھﻤﮫٴ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺸﺮی آﻣﺪه اﺳﺖ ﻗﻮم ﻣﺨﺎطﺐ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ ﮐﮫ ﺑﺮای آن ﻗﻮم ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه اﻧﺪ ﺻﺮﻓﺎً اﯾﺮان ﻧﯿﺴﺖ. اﻣّﺎ از طﺮف دﯾﮕﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ از اﯾﺮان آﻣﺪه اﻧ ﺪ و ﻟﺬا در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﮭﺮ اﯾﺮان و ﻣﮭﺮ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺟﺰﺋﯽ ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ از آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳﺖ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﻨﺎ ﺑﮫ ﻣﻔﮭﻮم ﺟﺪﯾﺪ "ﻗﻮم ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ" در اﯾﻦ ﻋﺼﺮ ﺑﺪﯾﻊ اﺳﺖ ﮐﮫ آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﮫ زﺑﺎﻧﮭﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺣﻘﺎﺋﻖ اﻟﮭﯽ را اراﺋﮫ ﮐﺮده اﺳﺖ در ﻋﯿﻦ آﻧﮑﮫ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ اﻣﺘﯿﺎز و ﺗﻘﺪّس وﯾﮋه ای ﯾﺎﻓﺘﮫ و ﻟﺬا وﺳﯿﻠﮫ و ظﺮف ﻧﺰول وﺣﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدد. 9 از آن ﮔﺬﺷﺘﮫ زﻧﺪﮔﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ در ﭼﺎرﭼﻮب زﺑﺎﻧﯽ واﺣﺪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺨﺎطﺮ ﺗﺒﻌﯿﺪ اﯾﺸﺎن ﺗﻮﺳّﻂ دوﻟﺖ اﯾﺮان ﺑﻮد ﮐﮫ زﻧﺪﮔﯽ ظﺎھﺮی اﯾﺸﺎن ﭘﺲ از اﯾﺮان ﺑﻤﺪّت ﭼﮭﻞ ﺳﺎل در داﺧﻞ ﮐﺸﻮر ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ زﺑﺎن ﻓﺎﺋﻖ ﻣ ﺤﯿﻄﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. اﻣّﺎ ﻧﺰول آﯾﺎت اﻟﮭﯽ ﺗﻮﺳّﻂ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ ھﻢ ﺑﮫ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ و ھﻢ ﺑﮫ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﺻﻞ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﮭﻢّ دﯾﮕﺮی در اﯾﻦ آﺋﯿﻦ اﻟﮭﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﮫ آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ و ﭘﯿﺎم اﯾﺸﺎن از ﺗﻨﮕﻨﺎی ﻓﺮھﻨﮓ ﻧﻔﺮت و ﮐ ﯿﻨﮫ ﮐﮫ ﮔﺎھﯽ ﺑﺸﮑﻞ ﻋﺮب ﺳﺘﯿﺰی و ﮔﺎھﯽ ﺑﺸﮑﻞ ﭘﺎرﺳﯽ ﺳﺘﯿﺰی ﺧﻮد را ظﺎھﺮ ﮐﺮده ﯾﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺘﮫ و از اﺑﺘﺪا ﺑﮫ ﻟﺰوم اﺣﺘﺮام ھﻢ ﺑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ ﺷﮑﻮھﻤﻨﺪ اﯾﺮان ﮐﮭﻨﺴﺎل زرﺗﺸﺘﯽ و ھﻢ ﺑﮫ آﺋﯿﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪهٴ اﺳﻼﻣﯽ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮده و ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﻣﻔﮭﻮم ﺑﺪﯾﻊ ﺗﺠﺪّ د در آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﮫ ﺑﺨﺼﻮص در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﯾﺮان ﻣﻮرد ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮔﺴﺘﺮده و ﻣﻨﻈّﻢ آﺛﺎر ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ از طﺮﻓﯽ ﺑﮫ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ و ﻋﺮﺑﯽ اﻧﺰال آﯾﺎت ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و از طﺮﻓﯽ از ﻟﺰوم اﻧﺘﺨﺎب ﯾﺎ اﺧﺘﺮاع دﻣﮑﺮاﺗﯿﮏ زﺑﺎﻧﯽ دوّم ﺑﺮای ھﻤﮫٴ ﻣﺮدم دﻧ ﯿﺎ ﺳﺨﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ. 10 اﻣّﺎ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ آن زﺑﺎن آﯾﻨﺪهٴ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻧﻈﺮ ﺑﮫ آﻧﮑﮫ زﺑﺎن اﺻﻠﯽ وﺣﯽ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ زﺑﺎن در ﺗﺎرﯾﺦ آﯾﻨﺪهٴ ﺑﺸﺮ ھﻤﻮاره ﻣﻮﻗﻔﯽ ﯾﮕﺎﻧﮫ و ﻣﻤﺘﺎز و ﻣﻘﺪّس ﺧﻮاھﺪ داﺷﺖ. ج : اﺻـﻮل ﺳـﮫ ﮔﺎﻧﮫٴ ﭘﯿﺎم ﺑﮭﺎﺋﯽ 8 و ﻣﺎ ار ﺳﻠﻨﺎ ﻣﻦ رﺳﻮل اﻻّ ﺑﻠﺴﺎن ﻗﻮﻣﮫ . ﺳﻮرهٌ اﺑﺮاھﯿﻢ، آﯾﮫٌ ﭼﮭﺎرم . ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ رﺳﻮﻻﻧﻤﺎن را ﻣﮕﺮ ﺑﺰﺑﺎن ﻗﻮﻣﺸﺎن. 9 ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: درﺑﺎرهٴ زﺑﺎن ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺑﻮدﯾﺪ ﺗﺎزی و ﭘﺎرﺳﯽ ھﺮ دو ﻧﯿﮑﻮ اﺳﺖ ﭼﮫ ﮐﮫ آﻧﭽﮫ از زﺑﺎن اﻧﺪ ﭘﯽ ﺑﺮدن ﺑﮕﻔﺘﺎر ﮔﻮﯾﻨﺪه اﺳﺖ و اﯾﻦ از ھ ﺮ دو ﻣﯽ آﯾﺪ و اﻣﺮوز ﭼﻮن آﻓﺘﺎب داﻧﺶ از آﺳﻤﺎن اﯾﺮان آﺷﮑﺎر و ھﻮﯾﺪا اﺳﺖ ھﺮ ﭼﮫ اﯾﻦ زﺑﺎن را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ، ﻣﺠﻤﻮﻋﮫ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرﻛﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ ﭼﺎپ ﻣﺼﺮ، ص ۲٦۲ 10 ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲّ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: ﻟﺴﺎن ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﺴﯿﺎرﻣﻠﯿﺢ اﺳﺖ وﻟﺴﺎن ﷲ دراﯾﻦ ظﮭ ﻮرﺑﮫ ﻟﺴﺎن ﻋﺮﺑﯽ وﻓﺎرﺳﯽ ھﺮدو ﺗﮑﻠﻢ ﻧﻤﻮده .. . وﻟﮑﻦ ﻣﻘﺼﻮدآﻧﮑﮫ ﻟﻐﺘﯽ ازﻟﻐﺎت را اھﻞ ارض اﺧﺘﯿﺎرﻧﻤﺎﯾﻨﺪ وﻋﻤﻮم ﺧﻠﻖ ﺑﮫ آن ﺗﮑﻠﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﻋﺒﺪاﻟﺤﻤﯿﺪ اﺷﺮاق ﺧﺎوري، ﮔﻨﺞ ﺷﺎﯾﮕﺎن، ص ۲۱۲ - ۲۱۳

ﻣﯽ

ﯽ

ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ

ھﻢ ﻣﯽ

ﺧﻮاﺳﺘﮫ