باب و تجدد

"واﺟﺐ ﮔﺸﺘﮫ دراﯾﻦ ظﮭﻮر ﮐﮫ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺴﻮی ﮐﺴﯽ ﺧﻄّﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﮫ اورا ﺟﻮاب دھﺪ، و ﻓﺼﻞ ﻣﺤﺒﻮب ﻧﺒﻮده، ﺑﮫ ﺧﻂّ ﺧﻮد ﯾﺎ ﺑﮫ ﺧﻄّﯽ ﮐﮫ اﻣﺮ ﮐﻨﺪ و ھﻤﯿﻦ ﻗﺴﻢ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺌﻮال ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺴﺘﻤﻊ واﺟﺐ اﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺂﻧﭽﮫ دﻻ ﻟﺖ ﮐﻨﺪ... و ﻋﺒﺪ ﺑﺼﯿﺮآن اﺳﺖ ﮐﮫ در ﮐﻞ ﻋﻮاﻟﻢ و ﻣﺮاﺗﺐ اﺟﺎﺑﺖ ﺣﻖ را ﻧﻤﺎﯾﺪ اﮔﺮﭼﮫ ﺑﺎﺟﺎﺑﺖ ﺑﮫ ﮐﺘﺎب ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺑﮫ ﻟﺴﺎن ﯾﺎ ﺑﮫ ﻋﻤﻞ، ﮐﮫ اﯾﻦ اﻗﻮی اﺳﺖ. و ازﺑﺮﮐﺖ اﺟﺎﺑﺖ آن ﻧﻔﺲ ﮐﻞ ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﺮ اﺟﺎﺑﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ طﻔﻠﯽ ﮔﺮﯾﮫ ﮐﻨﺪ واﺟﺐ اﺳﺖ اﺟﺎﺑﺖ او واﺟﺎﺑﺖ ﺑﮫ آﻧﭽﮫ ﻣﯽ ﺷﻮد. و ھ ﻤﭽﻨﯿﻦ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻟﺴﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﻧﺎطﻖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮ ﻣﺘﻔﺮﺳﯿﻦ ﻻزم اﺳﺖ اﺟﺎﺑﺖ او. و ھﻤﭽﻨﯿﻦ اﮔﺮ ﻣﻘﺎﻋﺪ آن ِ ِاﺟﺎﺑﺖ ◌ِ ﻣﺤﻞ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﺎ ظﮭﻮرات دﯾﮕﺮ ﮐﮫ ﻧﻔﺲ ﺑﺼﯿﺮ ﺧﻮد ادراک ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، واﺟﺐ اﺳﺖ اﺟﺎﺑﺖ او ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ھﯿﭻ ﻧﻔﺴﯽ در ھﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺒﺐ ﺣﺰﻧﯽ ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ " )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎب 19 ازواﺣﺪ ﺷﺸﻢ( ﺑﮫ ھ ﻤﯿﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب درآﺛﺎر ﺧﻮد ﺑﺮای ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮاﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﺟﺮﯾﻤﮫ ای ﺑﺮای ھﺮﻋﻤﻠﯽ ﮐﮫ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰن دﯾﮕﺮی ﺑﺸﻮد ﻣﻌﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ ﮐﮫ در ﺻﻮرت اﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﺑﭙﺮدازد.

ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ازﻣﻈﺎھﺮ اﺻﻞ ﺗﻘﺪس وﺣﺮﻣﺖ اﻧﺴﺎن در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻓﻠﺴﻔﮫء اﺧﻼﻗﯽ اﯾﺸﺎن اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺨﺼﻮص درﻣﻔﮭﻮم ﺑﺪﯾﻊ رﺿﺎء ظﺎھﺮﻣﯽ ﮔﺮدد. دراﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﮫء ﮐﻮﺗﺎه ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﺸﺮﯾﺢ اﯾﻦ اﺻﻞ ﻧﯿﺴﺖ اﻣّﺎ ﺑﻄﻮرﺧﻼﺻﮫ ﻻزم اﺳﺖ اﺷﺎره ﺷﻮد ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﻌﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ ﮐﮫ ھﺮﻓﻌﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﺧﺎطﺮ رﺿﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد. اﯾﻦ اﺻﻞ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﮑﺮار ﻣﺆﮐّﺪ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﮐﮫ ﻓﻌﻞ آدﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ "ﻟﻠہ " ﺑﺎﺷﺪ. اھﻤﯿﺖ اﯾﻦ اﺻﻞ ﺑﮫ ﺣﺪی اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺴﯿﺎری از ﺷﻌﺎﺋﺮ ﺑﺎﺑﯽ ﺳﻤﺒﻠﯽ از ھﻤﯿﻦ ﻣﻔﮭﻮم ﻟﻠہ اﺳﺖ. ﻟﻠہ درﺣﺮوف اﺑﺠﺪ ﻣﺴﺎوی 95 اﺳﺖ و ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ در ﺑﺴﯿﺎری از اﺣﮑﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب 95 ﺑﮫ ﺷﮑﻠﯽ ظﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ھﻤﺎن طﻮر ﮐﮫ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺗﻔﺼﯿﻞ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده اﻧﺪ اﯾﻦ اﻣﺮﺑﮫ آن ﺧﺎطﺮ اﺳﺖ ﮐﮫ اﻓﺮاد اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورﻧﺪ ﮐﮫ آﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﯿﺖ و ﻣﺒﻨﺎی ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ اﻓﻌﺎل و ارﺗﺒﺎطﺎت اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ ھﻤﯿﻦ اﺻﻞ ﻟﻠہ اﺳﺖ. اﻣّﺎ اﺻﻞ ﻟﻠہ در آﺛﺎرﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﻌﺎﻧﯽ ﺑﺪﯾﻌﯽ ﺑﮫ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﻗﺒﻞ از ھﺮﭼﯿﺰ ﻟﻠہ ﺑﮫ

اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ دﯾﮕﺮان ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮد ﮐﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ آﻧﮭﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺒﻌﯿﺖ ﮐﺮد. اﻣّﺎ ﻓﻌﻞ اﻟﮭﯽ ﻣﻄﻠﻘﺎً ﺣﺎﺻﻞ ﻋﺸﻖ و ارادهء اﻟﮭﯽ اﺳﺖ و ﺑﮫ ھﯿﭻ وﺟﮫ ﻣﺤﺼﻮل ﻧﯿﺎز ﯾﺎ ﺗﻮﻗﻊ ﭘﺎداش از ﻏﯿﺮ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮫ ھﻤﮫ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﻮھﺒﺘﺶ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ھﻤﮕﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺪون آﻧﮑﮫ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﮫ ﻗﺼﺪ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﯾ ﺎ ﭘﺎداﺷﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﮫ ﻋﻼوه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ ﮐﺎﻓﺮان ﻧﯿﺰ ﮐﮫ ﻣﻮھﺒﺖ اورا اﻧﮑﺎر ﻧﻤﻮده اﻧﺪ ﺑﮫ ﯾﮑﺴﺎن ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ و ﻟﺬا ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺧﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﮫ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ ھﻤﮕﺎن از ﺟﻤﻠﮫ ﻏﯿﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﮫ ﯾﮑﺴﺎن ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻮرد ظﻠﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣ ﺴﺎﻋﺪت ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺧﻮاﻧﻨﺪه ای ﮐﮫ ﺑﮫ ﻓﻠﺴﻔﮫء اﺧﻼق آﺷﻨﺎﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﮫ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ اﺧﻼﻗﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎ اﺻﻞ اﺧﻼﻗﯽ ﮐﺎﻧﺖ ﮐﮫ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﭼﻨﺎن ﻣﻌﺎﻣﻠﮫ ﮐﻦ ﮐﮫ اﯾﺸﺎن را ﻏﺎﯾﺖ داﻧﺴﺘﮫ و ﻧﮫ وﺳﯿﻠﮫ ای ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ ﻏﺎﯾﺎت ﺧﻮد، ﻣﺸﺎﺑﮭﺖ دارد. اﻣّﺎ اﯾﻦ اﺻﻞ را ﺑﺎ زﻣﯿﻨﮫء ﻓﺮھﻨﮓ روﺣﺎﻧﯽ و اﯾﻤﺎن ﺑﮫ ﺧﺪا ﺑﯿﺎن داﺷﺘﮫ و ﻟﺬا اﯾﻦ اﺧﻼق و ﺣﻘﻮق ﻧﮫ ﻓﻘﻂ ﺑﮫ ﺣﯿﻄﮫ اﻧﺴﺎﻧﮭﺎ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﮫ ﺣﯿﻄﮫء ھﻤﮫ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﺪا ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺤﻨﮫ طﺒﯿﻌﺖ ﻧﯿﺰﺗﻌﻠّﻖ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ درﻗﺴﻤﺖ اول اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﮫ دﯾﺪﯾﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﮔﺮﭼﮫ اﺳﻤﺎً و ﻟﻔﻈﺎً ﺣﮑﻢ ﺟﮭﺎد را ﻧﻔﯽ ﻧﻔﺮﻣﻮدﻧﺪ، اﻣّﺎ درﻋﻤﻞ آن را ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ ﺷﺮوط ﻣﺘﻌﺪد ﻣﺤﺎل ﮐﺮدﻧﺪ. آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﮑﻢ ﮐﻠﯽ ﻟﻠہ ﺑﺎ ھﺮﮔﻮﻧﮫ ﻓﺮھﻨﮓ ﻗﮭﺮ وﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺣﮑﻢ اﺻﻞ اﺳﺎﺳﯽ اﺧﻼق در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺳﺖ. ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻮق را در اﯾﻦ ﺑﯿﺎن ﺻﺮﯾﺤﺎً و ﻗﺎطﻌﺎً ﻣﺆﮐّﺪ ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ: