عبدالبهاء و تولد انسان

ﺧﻮﯾﺶ را ﺳﻌﺎدت ﺧﻮد داﻧﺪ و ﭼﻮن ﻓﮑﺮش ﺑﯿﺸ ﺗﻮﺳﻊ ﺘﺮ ﯾﺎﺑﺪ و ھﻤﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮔﺮدد ، در ﻓﮑﺮ آن اﻓﺘﺪ ﮐﮫ اﺑﻨﺎء ﻣﻠﺖ و اﺑﻨﺎء را ﺟﺎﻟﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ و داﻓﻊ ﻣﻀﺮت ھﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ھﻤﺖ و ﻓﮑﺮ از ﺑﺮا ﺧﻮد ي ﺑﻠﮑﮫ ﻋﻤﻮم اﺑﻨﺎء ﻣﻠﺖ و وﻃﻦ او ﻣﻔﯿﺪ اﺳﺖ ، وﻟﮑﻦ از ﺑﺮا ﻣﻠﻞ ي ﺳﺎﺋﺮه ﻣﻮرث ﺿﺮر اﺳﺖ ... اﻣﺎ اﻧﺴﺎن اﻟﮭ ﻲ و ﺷﺨﺺ آﺳﻤﺎﻧ ﻲ از اﯾﻦ ﻗﯿﻮد ﻣﺒﺮاﺳﺖ و ... ﯾدا ﺮه اﻓﮑﺎر او ﭼﻨﺎن اﺗﺴﺎع ﯾﺎﺑﺪ ﮐﮫ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮ را اﺳﺎس ﺳﻌﺎدت ھﺮ ﻓﺮد ي از ﺑﺸﺮ داﻧﺪ و ﻣﻀﺮت ﮐﻞ ﻣﻠﻞ و دول را ﻋﯿﻦ ﻣﻀﺮت دوﻟﺖ و ﻣﻠﺖ ﺧﻮﯾﺶ ، ﺑﻠﮑﮫ ﺧﺎﻧﺪان ﺑﻠﮑﮫ ،ﺧﻮد ﻋﯿﻦ ﻣﻀﺮ ت ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺷﻤﺮد ﻟﮭﺬا . ﮫ ﺑ ﺟﺎن و دل ﺑﻘﺪر اﻣﮑﺎن ﺑﮑﻮﺷﺪ ﮐﮫ ﺟﻠﺐ ﺳﻌﺎدت و ﺖ ﻣﻨﻔﻌ از ﺑﺮا ي ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮ و دﻓﻊ ﻣﻀﺮت از ﻋﻤﻮم ﻣﻠﻞ ﻧﻤﺎﯾﺪ و در ﻋﻠﻮﯾﺖ و ﻧﻮراﻧﯿﺖ و ﺳﻌﺎدت ﻋﻤﻮم اﻧﺴﺎن ﺑﮑﻮﺷﺪ ، ﻲﻓﺮﻗ در ﻣﯿﺎن ﻧﮕﺬارد ، زﯾﺮا ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧ ﻲ را ﯾﮏ ﺧﺎﻧﺪان داﻧﺪ و ﻋﻤﻮم ﻣﻠﻞ را اﻓﺮاد آن ﺧﺎﻧﺪان ﺷﻤﺮد ، ﺑﻠﮑﮫ ھﯿﺌﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯿﮫ ي ﺑﺸﺮ را ﺷﺨﺺ واﺣﺪ اﻧﮕﺎرد و ھﺮ ﯾﮏ از ﻣﻠﻞ را ﻋﻀﻮ از ي اﻋﻀﺎء ﺷﻤﺮد ... ﺣﺎل ﻗﻀﯿﮫ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ اﺳﺖ . ﺟﻤﯿﻊ ﻣﻠﻞ ﻋﺎﻟﻢ در ﻓﮑﺮ ﺗﺮﻗ ﻲ ﺧﻮﯾﺶ و ﺗﺪﻧ ، ﺮﯾﻨﻨﺪ ﯾﺳﺎ ﻲ ﺑﻠﮑﮫ در ﻓﮑﺮ ﺟﻠﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺧﻮد و ﻣﻀﺮت دﯾﮕﺮاﻧﻨﺪ و اﯾﻦ را ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﺷﻤﺮﻧﺪ و ﮔﻮﯾﻨﺪ اﺳﺎس ﻓﻄﺮ ي ﺑﻠﮑﮫ ﺧﻄﺎ ﯾﻲ از اﯾﻦ اﻋﻈﻢ ﻧﮫ ... و ﺟﻤﯿﻊ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ اﻟﮭ ﻣ ﻲ ﺤﺼﻮر در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ اﻓﮑﺎر ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ از ﻣﯿﺎن زاﺋﻞ ﮔﺮدد اﺧﻼق و ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧ ﻲ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺷﻮد و ﻣﺴﺎوات و ﻣﻮاﺳﺎت ﺑﯿﻦ ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮ ﺗﺄﺳﯿﺲ ﮔﺮدد ھﺮ ﺗﺎ ﺧﻮﯾﺶ وﻃﻦ .ﺷﻮد او و ﺧﺎﻧﺪان او

ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧ ، ﺧﻄﺎﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎر اﯾﻦ ﻲوﻟ ، اﺳﺖ ﻲ