شهادت حضرت باب و سرّ شهادت

ﺣﻖ ﺧﻮد ﻣﻨﻊ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻋﻈﻤﺖ و ﺷﮑﻮه اﻧﺪﯾﺸﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و زﯾﺒﺎﺋﯽ و ﺟﻼل ﺷﮭﺎدت اﯾﺸﺎن در ھﻤﯿﻦ ﺗﻌﺎرض آﺷﮑﺎر اﺳﺖ. ﺷﮭﺎدت اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ اﺛﺒﺎت اﺻﻞ ﮐﻠّ ﯽ اﯾﺸﺎن اﺳﺖ ﮐ ﮫ ﻣﻌﺠﺰه را ﻧﺒﺎﯾﺪ دﻟﯿﻞ راﺳﺘﯿﻦ ﺑﺮای اﺛﺒﺎت ﺣﻘّ ﺎﻧﯿّ ﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﺮا ﮐﮫ ﺣﺘّ ﮫ ﯽ اﮔﺮ ﺑ ظﺎھﺮ ھﻢ اﺗّ ﻔﺎق ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﮫ ﭘﺮده ھﺎی اوھﺎم ﭼﺸﻤﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ ﺑﮫ ﺷﮑﻞ ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﮫ اﻧﮑﺎر آن ﺧﻮاھﻨﺪ ﭘﺮداﺧﺖ. اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ھﻤﺎن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﮫ در راﺑﻄﮫ ﺑﺎ ﺣﺎدﺛﮫ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺗّ ﻔﺎق اﻓﺘﺎد. ﻣﺮدم آﻧﺮا دﯾﺪﻧﺪ و ﺷﺎھﺪان ﻣﻮاﻓﻖ و ﻣﺨﺎﻟﻒ ھﻢ ﺑﺮ وﻗﻮع آن ﺷﮭﺎدت دادﻧﺪ اﻣّ ﺎ آﻧﮕﺎه ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن و اﻓﺮاد ﻋﺎدی ھﺮﯾﮏ ﺑﮫ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﮫ ﺗﻮﺟﯿﮫ آن ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ﺣﺎدﺛﮫ ای طﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﻔﯽ ﺷﮕﻔﺘﯽ آن ﺣﺎدﺛﮫ ﺑﮫ اﻧﮑﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. در اﯾﻨﺠﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﺑ ﻄﻮر ﻓﺸﺮده ﺑﺮ ﺳﺨﺎﻓﺖ اﯾﻦ ای ﺑﺸﻮد. در ﺑﺎره ﺟﺰﺋﯿﺎت ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﻣﯿﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﻮﯾﺴﺎن اﺧﺘﻼف ھﺎی زﯾﺎدی وﺟﻮد دارد. آﯾﺎ ﺷﮭﺎدت اﯾﺸﺎن در 27 ﺷﻌﺒﺎن ﺑﻮد ﯾﺎ در 28 ﺷﻌﺒﺎن، آﯾﺎ در ﺷﻠّ ﯿﮏ ﺑﺎر اوّ ل ﺟﻨﺎب اﻧﯿﺲ ﺑﮫ ﺷﮭﺎدت رﺳﯿﺪ ﯾﺎ آﻧﮑﮫ ﺑﮫ اﯾﺸﺎن ھﻢ ﻟﻄﻤﮫ ای ﻧﺨﻮرد، آﯾﺎ ﻓﻮﺟﯽ ﮐﮫ ﺑﺎر دوّ م ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮد ھﻤﺎن ﻓﻮج ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﮫ، آﯾﺎ آن ﻓﻮﺟﯽ ﮐﮫ در ﺑﺎر دوّ م ﺣﻀﺮت ﺑﺎب را ﺑ ﮫ ﺷﮭﺎدت رﺳﺎﻧﯿﺪ ﻓﻮج ﺧﻤﺴﮫ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻓﻮج ﺳﺎﻣﺨﺎن ﻣﺴﯿﺤﯽ؟ در ﺑﺎره ھﺮﯾﮏ از اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ذﮐﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﮫ ﺗﺤﻘﯿﻖ دﻗﯿﻖ آن ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﭘﮋوھﺶ ھﺎی ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ در آﯾﻨﺪه اﺳ ﺖ و در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﮫ ھﻢ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﮐﺎری ﻧﺪارﯾﻢ. اﻣﺎ آﻧﭽﮫ ﮐﮫ در آن ﺷﮏ ﻧﯿﺴﺖ و ھﻤﮕﺎن ﺑﺮ آن ﺷﮭﺎدت داده اﻧﺪ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ در ﺷﻠّ ﯿﮏ ﻓﻮج اوّ ل ﺣﻀﺮت ﺑﺎب آﺳﯿﺒﯽ ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ و از ﻣﻌﺮض ﻋﻤﻮم ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﻣّ ﺎ در ﺷﻠﯿﮏ دوّ م ﺑﻮد ﮐﮫ ﺷﮭﺎدت اﯾﺸﺎن ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺖ. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﻠﮑﮫ ﺷﺎھﺪان ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﻣﺴﯿﺤﯽ، ھﻤﯿﻨﻄﻮر اﯾﺮاﻧﯿﺎن و ﻧﯿﺰ ﺧﺎرﺟﯿﺎن ﻣﻘﯿﻢ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﺻﺮﯾﺤﺎً ﮔﺰارش دادﻧﺪ. ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﻮﯾﺴﺎن ﺿﺪ ﺑﺎﺑﯽ ﻧﯿﺰ ھﻤﯿﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮده اﻧﺪ. از ھﻤﮫ ﻣﺸﮭﻮرﺗﺮ ﻧﺎﺳﺦ اﻟﺘﻮارﯾﺦ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﭙﮭﺮ ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺷﺪه و ھﺮ وﻗﺖ در ﺑﺎره ﺑﺎب و آﺋﯿﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ از روﯾﮫ اﻧﺼﺎف ﺷﻮد. او در ﺑﺎره ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﮫ وﻗﻮع اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﮫ ﺷﮕﻔﺖ را ﺑﮫ ﻗﻠﻢ آورد وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺗﻮﺟﯿﮫ آن ﭘﺮداﺧﺘﮫ و آﻧﺮا ﺣﺎدﺛﮫ ای ﻋﺎدی ﺟﻠﻮه دھﺪ. ﺳﭙﮭﺮ ﺑﺎ ﯾﮏ دوراھﯽ ﻣﻮاﺟﮫ ﺷﺪه اﺳﺖ. از طﺮﻓﯽ ھﻤﻮاره ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﻧﮭﻀﺖ او را ﭘﻨﮭﺎن دارد و از طﺮف دﯾﮕﺮ در ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺎب ﺣﺎدﺛﮫ ای را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎ و اﻧﮕﯿﺮ اﺳﺖ. ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﯾﮏ ﺗﻮﺟﯿﮫ ﺳﺎده ﮐﻨﺪ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﮫ ﻋﯿﻦ ﮔﻔﺘﮥ ﺳﭙﮭﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ: از ﺑﯿﻢ آﻧﮑﮫ اﮔﺮ او را ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻣﻘﺘﻮل ﺳﺎزﻧﺪ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﮫ ﻣﺮدم ﻧﺎدان ﭼﻨﺎن ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﮐﮫ زﻧﺪه اﺳﺖ و ﻏﯿﺒﺘﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ ... ﮐﺎرداران دوﻟﺖ ﺻﻮاب ﭼﻨﺎن ﺷﻤﺮدﻧﺪ ﮐﮫ او را در ﻣﯿﺎن ﺷﮭﺮ و ﺑﺎزار ﺳﯿﺮ دھﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﺖ ﻣﺮدﻣﺎن او را ﻧﻈﺎره ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎزداﻧﻨﺪ .... ﺑ ﮫ ﻣﯿﺎن ﻣﯿﺪان ﺗﺒﺮﯾﺰ آوردﻧﺪ و روز دوﺷﺘﮫ ﺑﯿﺴﺖ و ھﻔﺘﻢ ﺷﮭﺮ ﺷﻌﺒﺎن ﺑﺎب را ﺑ ﮫ اﺗّﻔﺎق ﻣﻼّ ﻣﺤﻤّﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﺤﮑﻢ ﺣﻤﺰه ﻣﯿﺮزا ﺑ ﺮ ﻧﺸﺎن ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ از ﺳﺮﺑﺎزان ﻓﻮج ﺑﮭﺎدران را ﮐﮫ ﺑﺮ ﮐﯿﺶ ﻧﺼﺎری ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﮑﻢ دادﻧﺪ ﺗﺎ او را ھﺪف ﮔﻠﻮﻟﮫ ﺳﺎزﻧﺪ ﺳﺮﺑﺎزان ﭼﻮن .... از ﻗﺘﻞ او ﮐﺮاھﺘﯽ داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻔﻨﮓ ھﺎی ﺧﻮد را از ﻓﺮاز و ﻓﺮود و ﯾﻤﯿﻦ و ﺷﻤﺎل ﺑﺎب ﭼﻨﺎن ﮔﺸﺎد ھﻤﯽ دادﻧﺪ ﮐﮫ او را آﺳﯿﺒﯽ ﻧﺮﺳﺪ ... ﻣﻊ اﻟﻘﺼﮫ در اﯾﻦ واﻗﻌﮫ از ﻗﻀﺎ ﮔﻠﻮﻟﮫ ای از ﺗﻔﻨﮕﯽ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﺮﯾﺴﻤﺎﻧﯽ آﻣﺪ ﮐﮫ دﺳﺖ ﺑﺎب را ﺑﺪو ﺑﺴﺘﮫ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎب رھﺎ ﺷﺪه ﻓﺮار ﮐﺮد و ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﺤﺠﺮۀ ﯾﮏ ﺗﻦ از ﺳﺮﺑﺎزان دراﻧﺪاﺧﺖ ... او را ﻣﺄﺧﻮذ ﻧﻤﻮده ... و اﯾﻦ ﮐﺮّت ﺑﯽ ھﻮل و ھﺮب ھﺪف ﮔﻠﻮﻟﮫ اش ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ . 4 ﺧﻮاﻧﻨﺪۀ اﯾﻦ ﺧﻄﻮط ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺗﻌﺠّﺐ ﮐﻨﺪ. از طﺮﻓﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻓﮑﺮ دوﻟﺖ ﺑﺮ اﯾﻦ ھﺪف ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮد ﮐﮫ ﻣﺮدم در ﺣﻖّ ﺑﺎب ﺗﺼﻮّر ﻏﯿﺒﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و آﻧﮕﺎه ھﻤﺎن دوﻟﺖ در ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺎب اﺟﺎزه دھﺪ ﮐﮫ ﺳﺮﺑﺎزان ﺧﻮدش ھﻤﮕﯽ و دﺳﺘﮫ ﺟﻤﻌﯽ و ﺑﺎ اﺗّﻔﺎق ﻧﻈﺮ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﮐﮫ ﺑﺎب را ﻧﮑﺸﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ در واﻗﻊ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﮐﮫ در ذھﻦ ﻣﺮدم ﺗﺼﻮّر ﻣﻌﺠﺰه ای ﺑﺰرگ ﺑﺮای ﺑﺎب را اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻨﺪ. اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل ﺗﻨﮭﺎ داﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺳﭙﮭﺮ اﺟﺎزه ﻣﯽ دھﺪ ﮐﮫ ﭼﻨﯿﻦ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﮫ، ﺣﺎدﺛﮥ ﻣﺮﻣﻮز و ﺷﮕﺮﻓﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. اﻣّﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻀﺎدّ ﻣﺬﮐﻮر ﭼﮕﻮﻧﮫ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻤﺎن ﮐﺮد ﮐﮫ اﯾﻨﮭﻤﮫ ﺳﺮﺑﺎز ﮐﮫ ﻣﯽ داﻧﻨ ﺪ دﺳﺘﻮر ﻗﺘﻞ ﺑﺎب ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺗﻮﺳّﻂ اﻣﯿﺮﮐﺒﯿﺮ ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ و اﻣﯿﺮ ﮐﺒﯿﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﺑﺮای اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﮫ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ و ﺑﺎ آن ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﯽ ﮐﮫ ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن از ﺗﻨﺪی و ﻗﺎطﻌﯿّﺖ و ﺧﺸﻮﻧﺖ اﻣﯿﺮﮐﺒﯿﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺧﻮدﺳﺮاﻧﮫ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﮐﮫ در ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﺑﮫ ﺑﺎب، ﺑﺎﻻ و ﭘ ﺎﺋﯿﻦ و ﭼﭗ و راﺳﺖ را ﺑﮕﻮﻧﮫ ای "ﮔﺸﺎده" ھﺪف ﮔﯿﺮﻧﺪ. آﯾﺎ اﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎزان از ﻣﺠﺎزات اﻣﯿﺮﮐﺒﯿﺮ واھﻤﮫ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؟ آﯾﺎ در ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻓﺮاد ﻓﻮج ﺑﮭﺎدران اﺗّﻔﺎق ﻧﻈﺮ ﮐﺎﻣﻞ در اﯾﻦ ﻣﻮرد وﺟﻮد داﺷﺖ و ھﻤﮕﯽ آﻧﮭﺎ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ اﺗّﻔﺎق ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﮑﮫ ھﯿﭽﯿﮏ از آﻧﺎن ھﻢ اﯾﻦ راز را ﺑﺮﻣﻼ ﻧﮑﺮدﻧﺪ و ﻋﻠﯿﮫ رھﺒﺮ ﯾﺎ دﯾﮕﺮ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﮫ اﻣﯿﺮ ﮐﺒﯿﺮ ﮔﺰارش ﻧﺪادﻧﺪ! اﻣّ ﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ظﺎھﺮاً ھﻢ ھﻤﮫ اﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎزان رﺳﻤﺎً ﺑﺎ ھﻢ ﻗﺮار ﮔﺬاردﻧﺪ ﮐﮫ ﻋﻠﯿﮫ ﻓﺮﻣﺎن اﻣﯿﺮ ﮐﯿﯿﺮ اﻗﺪام ﮐﻨﻨﺪ ﺣﺘّ ﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻧﺒﻮد ﮐﮫ ﺑﺪون آ ﻧﮑﮫ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد ﮐﮫ ﮐﯿﺴﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮫ ﻗﺘﻞ ﺑﺎب ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﻄﺮف او ﺷﻠﯿﮏ ﮐﻨﺪ؟ و آﯾﺎ ھﻤﮥ اﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎزان آن ﭼﻨﺎن ﺑﮫ ﺑﺎب ﻧﻈﺮ ﻣﺜﺒﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﻋﻤﺪاً ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﺎری ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺮای او ﻣﻌﺠﺰه ﺑﯿﺂﻓﺮﯾﻨﻨﺪ؟ از ھﻤﮥ اﯾﻨﮭﺎ ﮔﺬﺷﺘﮫ، ﺳﭙﮭﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ھﻤﺎن ﻓﻮج ﺑﮭﺎدران ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﺎر دوّ م ﺑﺎب را ﺑﮫ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪ. اﻣّﺎ اﮔﺮ از ﺑﺎﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﺣﺎل ﭼﮫ ﺷﺪ ﮐﮫ ﺑﺎب را ﮐﺸﺘﻨﺪ؟ و اﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎب را ﺑﮑﺸﻨﺪ ﭼﺮا ﺑﺎر دوّ م درﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﮫ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ!

ﮐﻮﺷﺶ ھﺎ اﺷﺎره

ﺧﺎرج ﻣﯽ

ﯽﺷﮕﻔﺘ ﻣﯽ

ﻣﯽ

2