تقویم بدیع، طرحی نو از انسان و هستی

ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ، طرﺣﯽ ﻧو از اﻧﺳﺎن و ھﺳﺗﯽ ﻧﺎدر ﺳﻌﯾدی

ﺗﻘوﯾم ﯾﺎ ﮔﺎه ﺷﻣﺎری ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی ﻧظم و ﻗوام ﺑﺧﺷﯾدن ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ و زﻣﺎن اﺳت. در زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯾﺳﯽ واژۀ ﮐﺎﻟﻧدر از ﮐﺎﻟﻧد ﮐﮫ ﻧﺎم روز اول ﻣﺎه در ﻣﯾﺎن روﻣﯾﺎن ﺑﺎﺳﺗﺎن ﺑود ﮔرﻓﺗﮫ ﺷده اﺳت. اﻣﺎ واژۀ ﺗﻘوﯾم ﺑﯾﺎﻧﮕر اﯾن واﻗﻌﯾت اﺳت ﮐﮫ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺧﺷﯾدن ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ از ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺧﺷﯾدن ﺑﮫ زﻣﺎن ﻧﺎﮔﺳﺳﺗﻧﯽ اﺳت. ﻣﻔﮭوم زﻣﺎن وﻧظم ﺑﺧﺷﯾدن ﺑﮫ آ ﺎً ن ﻣﺳﺗﻘﯾﻣ ﺑﺎ اﻧﺳﺎن و ھﺳﺗﯽ او ارﺗﺑﺎط و ﺳﻧﺧﯾت دارد. ﺑرﮔﺳون ﻓﯾﻠﺳوف ﻓراﻧﺳوی ﻣﯾﺎن زﻣﺎن راﺳﺗﯾن ﯾﺎ اﺳﺗﻣرارذھﻧﯽ ، ﻋﺎدی و زﻣﺎن ﺑﻌﻧوان اﺳﺗﻣرار در ﻣﮑﺎن ﺟداﺋﯽ ﻗﺎﺋل ﺷد و ﺣﻘﯾﻘت ھﺳﺗ ﯽ و اﻧﺳﺎن را در راﺑطﮫ ﺑﺎ اوﻟﯽ ﯾﻌﻧﯽ زﻣﺎن ﻣورد ﺗﺎﮐﯾد ﻗرار داد. اﻣﺎ از طرف دﯾﮕر ﺑﺎﯾد ﮔﻔت ﮐﮫ ﺣﺗﯽ زﻣﺎن ﻋﺎدی ﻧﯾز ارﺗﺑﺎط اﻧﻔﮑﺎک ﻧﺎﭘذﯾری ﺑﺎ واﻗﻌﯾت اﻧﺳﺎن دارد. اﯾن ﻣطﻠﺑﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺑوﺳﯾﻠﮥ ﺑﺳﯾﺎری از ﻓﯾﻠﺳوﻓﺎن ﻣورد ﻧظر ﻗرار ﮔرﻓﺗﮫ اﺳت. در ﻣﮑﺎﺗب ﻓﻠﺳﻔﯽ و اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ آد ﻣﯽ ﺑﮕوﻧﮫ ھﺎی ﻣﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺗﻌرﯾف ﺷده اﺳت. در اﯾن ﻣﯾﺎن، ﺳﮫ وﯾژﮔﯽ ﺑﺳﯾﺎر ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮔردد. آدﻣﯽ ﺑراﺳﺎس آﻧﮑﮫ ﻣﯽ اﻧدﯾﺷد و ﺧودآﮔﺎه اﺳت ﻣﺷﺧص ﻣﯽ ﺷود. ﮔﺎھﯽ آدﻣﯽ ﺑر اﯾن اﺳﺎس ﮐﮫ ﺑرﺧﻼف دﯾﮕر ﻣوﺟودات آزاد و ھدﻓﻣﻧد و ﻓﻌﺎل اﺳت ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮔردد. و ﺳراﻧﺟﺎم، ﮔﺎھﯽ آدﻣﯽ ﺑﻌﻧوان ﻣوﺟو دی ﮐﮫ اﯾﺳﺗﺎ ﻧﯾﺳت ﺑﻠﮑﮫ زﻣﺎﻧﻣﻧد و ﭘوﯾﺎ اﺳت ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود. ﺑﺎ اﻧدﮐﯽ ﺗﺄﻣل در ﻣﯽ ﯾﺎﺑﯾم ﮐﮫ ﻣﻔﮭوم زﻣﺎن و ﺗﻘوﯾم زﻣﺎن در ھرﺳﮫ ﺟﻧﺑﮥ وﺟود آدﻣﯽ آﺷﮑﺎر ا ﺣﺿور دارد . ﺣﺎﻓظﮥ آدﻣﯽ از ﮔذﺷﺗﮫ و ﺣﺿور و ﺗﮑرار آن در " ﮔذﺷﺗﮫ " "اﮐﻧون" ﯾﮑﯽ از ﻣﮭﻣﺗرﯾن ﻋواﻣل ھوﯾت آدﻣﯽ اﺳت. از روز ﺗوﻟد وازدواج و رﺧدادھﺎی ﻣﮭم ﻓردی ﮐﮫ ﺑﮕذرﯾم، ﺣوادث ﭼﺷﻣﮕﯾر در ﺗﺎرﯾﺦ ﮔروھﮭﺎی ﮔوﻧﺎﮔون از ﺟﻣﻠﮫ ﻣذھﺑﯽ و ﺳﯾﺎﺳﯽ ﻧﯾز ھر ﺳﺎل ﮔرﻓﺗﮫ ﺷده و ﺑﺎزﺳﺎزی ﻣﯽ ﺷوﻧد و اﻟﺑﺗﮫ

راﺳﺗﯾن

ﮔﺎھﯽ

ﻧﯾز

در ﮔروھﯽ راﺑطﮥ ﺑﺎاﯾن ﺑﺎزﺳﺎزی ﮔذﺷﺗﮫ در ﺣﺎل وآﯾﻧده ﻗوام ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﻓﻌﺎﻟﯾﺗﮭﺎ و ﺑرﻧﺎﻣﮫ رﯾزی ھﺎی آدﻣﯽ ﺑﻌﻧوان ﻣوﺟودی آزاد و ﻓﻌﺎل و ھدﻓﺟو ﻧﯾز ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﭘﯾش ﺑﯾﻧﯽ آﯾﻧده و ﺑ رﻧﺎﻣﮫ رﯾزی در ﻧظﺎم زﻣﺎﻧﯽ اﺳت. ا ز ﺑرﻧﺎﻣﮫ رﯾزی ﺑرای ﻓﻌﺎﻟﯾﺗﮭﺎی ﮐﺷﺎورزی ﮔرﻓﺗﮫ ﺗﺎ زﻣ ﺎن درﯾﺎﻧوردی وﺗﺣﻣﯾل ﻣﺎﻟﯾﺎت و آﻏﺎ ز ﻣدرﺳﮫ ھﻣﮕﯽ ﺑر

ھوﯾت

ﺟﺷن

ﻣﺑﻧﺎی ﮔﺎه ﺷﻣﺎری ﺑ ﻧﺎ ﻣﯽ ﺷوﻧد. ﺗﻌرﯾف آدﻣﯽ ﺑﻌﻧوان ﻣوﺟودی ﺗﺎرﯾﺧﯽ و زﻣﺎﻧﻣﻧد ﻧﯾز ﮐﮫ داﺋم در ﺣﺎل دﮔرﮔوﻧﯽ و ﺧودﺳﺎزی اﺳت در ﭼﺎرﭼوب ﺗﻘوﯾم زﻣﺎن ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﯽ ﯾﺎﺑد.

ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺷﻧﺎس ﻣﺷﮭور ﻓراﻧﺳوی اﻣﯾل دورﮐﮭﯾم ﺑﯾﺎن ﮐرده اﺳت ﮐﮫ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن و اﻧﺗظﺎم ﺑﺧﺷﯾدن آن، ﻣﺣﺻول و ﺑﺎزﺗﺎب زﻧدﮔﯽ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ آدﻣﯾﺎن اﺳت. ﻧظﺎم ﺟﻐراﻓﯾﺎﺋﯽ و ﺧﺎﻧﮫ ﺳﺎزی و اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ھر ﻗﺑﯾﻠﮫ ﺗﺻوﯾری وﯾژه از ﻣﮑﺎن آن ﻗﺑﯾﻠﮫ ﺑوﺟود ﻣﯽ آورد. ھﻣﯾﻧطور ﻧظﺎم و ﺗرﺗﯾب ﻣراﺳم و ﺷﻌﺎﺋر ﻣذھﺑﯽ ھر ﻗﺑﯾﻠﮫ ﮐ ﮫ ھوﯾت اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ آن ﮔروه را ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد، ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم زﻣﺎن در ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ آن ﻗﺑﯾﻠﮫ ﻣﻧﺟر ﻣﯾﺷود. ﻣﻔﮭوم زﻣﺎن ﺑﮫ ﻋ ﺑﺎرت دﯾﮕرﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ھوﯾت ﮔروھﯽ و ﻓﻠﺳﻔﮥ ﻣذھﺑﯽ ﮔروه ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﺗﻘﺳﯾم ﺑﻧدی زﻣﺎن ﺑﮫ واﺣدھﺎی ﮔوﻧﺎﮔون ﻣﻌﻣوﻷ ﺑﺎﺗرﺗﯾب ﺷﻌﺎﺋر ﻣذھﺑﯽ ﭘﯾوﻧد دارد و ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ طﺑﯾﻌت ﻧﯾز ﮐﮫ از ﻋواﻣل ﭼﺷﻣﮕﯾر ﺗﻘوﯾم زﻣﺎن اﺳت ﺗوﺳط ﻣراﺳم و ﺷﻌﺎ ﺋر دﯾﻧﯽ ﻣورد ﺗﻌﺑﯾر و ﺗﻔﺳﯾر ﻗرار ﻣﯽ ﮔﯾرد. اﻣﺎ

ارﺗﺑﺎط و ﭘﯾوﻧد ﻧزدﯾﮏ و ھﺷﯾﺎراﻧﮥ ﺗﻘوﯾم ﺑﮭﺎﺋﯽ )ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ( ﺑﺎ ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ ﻓﻠﺳﻔﯽ و اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﺑﮭﺎﺋﯾﺎن ﮐﺎﻣﻸ ﺻرﯾﺢ و آﺷﮑﺎر اﺳت و در واﻗﻊ ﺗﻘوﯾم زﻣﺎن ، ﺗﺑﻠور و ﺗﺟﺳم ﻓﻠﺳﻔﮥ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ و ﺳﯾﺎﺳﯽ ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳت. ﺑرای ﺗوﺿﯾﺢ اﯾن ﻣطﻠب در اﺑﺗدا اﻧواع ﺗﻘوﯾم را ﻣورد ﺑررﺳﯽ ﻗرار ﻣﯽ دھ ﯾم و آﻧﮕﺎه وﯾژﮔﯾﮭﺎی ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ را ﺑر ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﯾم.

ﺗﺎرﯾﺦ و اﻧواع ﺗﻘوﯾم

ﺑﺣث ﺗﻔﺻﯾﻠﯽ در ﺑﺎره اﻧواع ﺗﻘوﯾم و ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻘوﯾم ﺳﺎزی ﺧﺎرج از اﻣﮑﺎن اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ اﺳت. اﻣﺎ ﺑرای آﺷﻧﺎﺋﯽ ﺑﺎ ﻣﻧطق ﺗﻘوﯾم ﺑﺎﯾد اﺷﺎره ای ﺑﮫ اﻧواع ﺗﻘوﯾم ﺑﻧﻣﺎﺋﯾم. در ﭘرداﺧﺗن ﺑﮫ ھر ﺗﻘوﯾم ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﭘرﺳﺷﮭﺎ ی ﮔوﻧﺎﮔون ﭘﺎﺳﺦ داد. ﺷﺎﯾد ﻣﮭﻣﺗرﯾن اﯾن ﭘرﺳﺷﮭﺎ اﯾن اﺳت ﮐﮫ آﯾﺎ ﺗﻘوﯾم ﺑﺎﯾ د ﺑر اﺳﺎس ﻣﺎه و ﯾﺎ ﺧورﺷﯾد ﺑﻧﺎ ﮔردد؟ در ارﺗﺑﺎط ﺑﺎھﻣﯾن ﺳؤال اﯾن ﭘرﺳش ﻣطرح ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ واﺣدھﺎی زﻣﺎن ﺑﺎﯾد ﭼﮕوﻧﮫ ﺗﻌرﯾف ﺷوﻧد از ﻗﺑﯾل روز و ھﻔﺗﮫ و ﻣﺎه و ﺳﺎل. ﭘرﺳش دﯾﮕر ﻣرﺑوط ﺑﮫ آﻏﺎز ﺳﺎل ﻣﯽ

ﺳؤال دﯾﮕر اﯾن اﺳت ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم را ﺑﺎﯾد از ﭼﮫ ﺳﺎﻟﯽ و د ر ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ ﭼﮫ

ﺷود.

رﺧدادی آﻏﺎز ﻧﻣود.

1 – ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری در ﻣﺑﺎﺣث و ﮐﺗﺎﺑﮭﺎی ﻣرﺑوط ﺑﮫ ﺗﺎرﯾﺦ و اﻧواع ﺗﻘوﯾم ﻣﻌﻣوﻷ ﺗﻘوﯾﻣﮭﺎ ﺑﮫ ﺳﮫ دﺳﺗﮫ ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﺷوﻧد. ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ، ﺗﻘوﯾم ﺷﻣﺳﯽ و ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری – ﺷﻣﺳﯽ. ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری از ﺑﺎﺳﺗﺎﻧﯽ ﺗرﯾن اﻧواع ﺗﻘوﯾم اﺳت ﭼرا ﮐﮫ آﺷﻧﺎﺋﯽ ﺑﺎ ﺗﮑرار ﺣرﮐﺎت ﻣﺎه ﺑﮫ آﺳﺎﻧﯽ و ﺑﮫ راﺣﺗﯽ ﻗﺎﺑل درک اﺳت. در زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ واژۀ ﻣﺎه ھم ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی ﮐرۀ ﻣﺎه اﺳت و ھم ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی واﺣد زﻣﺎﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﮫ ﺣدود ﺳﯽ روز ﻣﯽ ﺑﺎﺷد ﮐﮫ اﯾن ھم از اھﻣﯾت و ﻣرﮐزﯾت ﺗﻘوﯾم ﻗﻣر ی ﺣﮑﺎﯾت ﻣﯽ ﮐﻧد. ﺷﻌﺎﺋر ﻣذھﺑﯽ در ﺗﻣدﻧﮭﺎی ﺑﺎﺳﺗﺎﻧﯽ ﻣﻌﻣوﻷ ﺑﺎ ﻣﺎه و ﺣرﮐﺎت آن ارﺗﺑﺎط ﻧزدﯾﮑﯽ داﺷﺗﻧد و از آﻧﺟﺎ ﮐﮫ ﺗﻐﯾﯾرات ﺗرﺗﯾ ب در ﺑﺳﯾﺎری ﻣواﻗﻊ ﺳﺎل ﻗﻣری ﺣدوداً 354 روز ﻣﯽ ﺑﺎﺷد ﮐﮫ ﺗﻘرﯾﺑﺄ 11 روز از ﺳﺎل ﺧورﺷﯾدی ﮐﻣﺗر اﺳت. از دوران ﺑﺎﺳﺗﺎن ﮐﮫ ﺑﮕذرﯾم ﺗﻣدﻧﮭﺎی ﮔوﻧﺎﮔون ﭘس از ظﮭور ﮐﺷﺎورزی و ﭘﯾﺷرﻓت ﻣدﻧﯽ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣ ری را ﮐﻧﺎر ﮔذارده و ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺷﻣﺳﯽ ﯾﺎ ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ روی آوردﻧد. ﻋﻠت اﯾن ﻣطﻠب اﯾن اﺳت ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ھﯾﭼﮕوﻧﮫ ارﺗﺑﺎطﯽ ﺑﺎ ﻓﺻﻠﮭﺎی ط ﺑﯾﻌﯽ ﻧدارد و ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت ﺑرای ﭘﯾش ﺑﯾﻧﯽ و اﻧﺗظﺎم و ﺑرﻧﺎﻣﮫ رﯾزی زﻧدﮔﯽ ﻣدﻧﯽ ﻧﺎ ﻣﻧﺎﺳب اﺳت. ﻣﺛﻸ اﮔر در ﯾﮏ زﻣﺎن ﻣﺎه اول ﻗﻣری در ﺑﮭﺎر ﻗرار ﮔﯾرد ﭘس از ﭼﻧد ﺳﺎل ھﻣﺎن ﻣﺎه اول در وﺳط زﻣﺳﺗﺎن ﯾﺎ ﭘﺎﺋﯾز ﯾﺎ ﺗﺎﺑﺳﺗﺎن ﻗرار ﺧواھد ﮔرﻓت و ﭘس از ﺗﻘرﯾﺑﺄ 33 ﺳﺎل ﺑﮫ ﭘﺎﯾﮕﺎه اوﻟﯾﮥ ﺧود ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﻣطﻠب را ﻣﯽ ﺗوان ﺣﺗﯽ از ﻧﺎﻣﮭﺎی ﻣﺎھﮭﺎی ﻗﻣری ھﺟری ھم درﯾﺎﻓت ﮐرد. ﻧﺎم ﻣﺎھﮭﺎی ﻗﻣری در ﺑﯾن اﻋراب ﺣﮑﺎﯾت از ﻓﺻﻠﮭﺎ و ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔون زﻧدﮔﯽ طﺑﯾﻌﯽ دارد. در اﺑﺗدا ﻣﺎھﮭﺎی اوﻟﯾﮫ ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺣرم و ﺻﻔر در ﭘﺎﺋﯾز ﻗرار داﺷت و واژۀ ﺻﻔر اﺳﺎﺳﺄ ﺑﻣﻌﻧﯽ زردی و ﺧزان اﺳت. ھﻣﯾﻧطور دو ﻣﺎه ﺟﻣﺎدی اﻻول و ﺟﻣﺎدی اﻻﺧر در واﻗﻊ ﺑﻣﻌﻧﺎی زﻣﺳﺗﺎن ﯾﻌﻧﯽ وﻗت اﻧﺟﻣﺎد و

زﻧﺎن ھم ﺗﻘرﯾﺑﺄ ﺑﺎ ﻣدت ﯾﮏ ﻣﺎه ﻗﻣری ﯾﮑﯽ اﺳت ﻣﻔﮭوم ﻣﺎه ﺑﻌﻧوان اﻟﮭﮥ ﺑﺎروری و ﺧﻼﻗﯾت و ﺣﯾﺎت ﻣورد ﺗﺎﮐﯾد ﻗرار ﻣﯽ ﮔرﻓت. ﻣﻌﻣوﻷ در ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﺳﺎل ﻋﺑﺎرت از 12 ﻣﺎه اﺳت و ھر ﻣﺎه ﻣﺎﺑﯾن 29 و 30 روز ﻣﺗﻐﯾر اﺳت. ﺑدﯾن

ﺟﺳﻣﺎﻧﯽ

ﻣﻌﻣوﻻً

ﯾﺦ ﺑﺳﺗن اﺳت. وﻟﯽ ﭘس از ﭼﻧد ﺳﺎل اﯾن ﺗﻧﺎﺳب ﺑﮫ ھم ﺧورد و اﮐﻧون اﯾن واژه ھﺎ ﺑﯾﺎﻧﮕرواﻗﻌﯾت ﻓﺻﻠﯽ ﻧﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻧﮭﺎ اﺳﺗﺛﻧﺎء در اﯾن ﻣورد ﺗﻘوﯾم اﺳ ﻼﻣﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺳﺎل ﻗﻣری را ﺑﻌﻧوان ﺗﻧﮭﺎ ﺳﺎل ﻣﻌﺗﺑر ﺗﻌرﯾف ﮐرد و آﻧرا ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ارادۀ ازﻟﯽ ﺧداوﻧد ﺗﻌﺑﯾر ﻧﻣود. اﻋراب ﻗﺑل از اﺳﻼم ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری را ﺑﺎ ﺗﻘوﯾم ﺷﻣﺳﯽ ﻣﺧﻠوط ﮐرده ﺑودﻧد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺗﻘوﯾم آﻧﮭﺎ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ ﺑود. اﻣﺎ در ﻗرآن ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﻣورد ﺗﺄﮐﯾد ﻗرار ﮔرﻓ ت. در ﺳورۀ ﺗوﺑﮫ ﮐﮫ ﭘس از ﻓﺗﺢ ﻣﮑﮫ آﻣده اﺳت ﺗﻌداد ﻣﺎھﮭﺎ ﻧزد ﺧدا 12 ﻣﺎه ﺗﻌﺑﯾر ﺷده و اﯾن ﺗﻌداد ﺑﮫ زﻣﺎن ﺧﻠق آﺳﻣﺎﻧﮭﺎ و زﻣﯾن راﺟﻊ ﺷده اﺳت ) ان ﻋدة اﻟﺷﮭور ﻋﻧدﷲ اﺛﻧﯽ ﻋﺷر ﺷﮭراً ﻓﯽ ﮐﺗﺎب ﷲ ﯾوم ﺧﻠق اﻟﺳﻣوات واﻻرض ( و ﭘس از آن ﺳﻧت ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ ﻣﺎﺑﯾن اﻋراب ﮐﮫ ﻣ ﺑﺗﻧﯽ ﺑر اﺿﺎﻓﮫ ﮐردن ﯾﮏ ﻣﺎه ﺳﯾزدھم ﺗﻘر ھر ﯾﺑﺎً ﺳﮫ ﺳﺎل ﺑﮫ ﻣﺎھﮭﺎی ﻗﻣری ﺑود ﻧﻔﯽ ﻣﯽ ﮔردد. از آﻧﺟﺎ ﮐﮫ اﻋراب ﺑﻣﻧظور اھداف ﺳﯾﺎﺳﯽ )ﭼرا ﮐﮫ در ﺑرﺧﯽ ﻣﺎھﮭﺎ ﺟﻧﮓ و ﻗﺗﺎل ﺑﯾن اﯾﺷﺎن ﺣرام ﺑود( ﮔﺎھﯽ در اﯾن اﺿﺎﻓﮫ ﮐردن ﻣﺎه اﺿﺎﻓﯽ ) ﻧﺳﺊ ( ﺑدﻟﺧواه ﻋﻣل ﻣﯽ ﮐردﻧد اﯾن اﺿﺎﻓﮫ ﮐردن زﯾﺎدت در ﮐﻔر اﻋﻼن ﻣﯽ ﺷود ) اﻧﻣﺎ اﻟﻧﺳﺊ زﯾﺎدة ﻓﯽ اﻟﮑﻔر (. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺗرﺗﯾب در ﻗرآن ﺧورﺷﯾد ﺑﻌﻧوان ﺳرﭼﺷﻣﮥ روﺷﻧﯽ وﻟﯽ ﻣﺎه ﺑﻌﻧوان ﺳرﭼﺷﻣﮥ ﻧور و ﻣﺑﻧﺎی ﻣﺣﺎﺳﺑﮥ ﺳﺎل ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود ) ھو ا ﻟذی ﺟﻌل اﻟﺷﻣس ﺿﯾﺎء و اﻟﻘﻣر ﻧوراً و ﻗدره ﻣﻧﺎزل ﻟﺗﻌﻠﻣوا ﻋدد اﻟﺳﻧﯾن واﻟﺣﺳﺎب (. اﻣﺎ در زﻣﺎن ﻋﻣر ﺑ ود ﮐﮫ اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﺗﻘوﯾم ھﺟری ﻗﻣری ﺷد و ﮔﻔﺗﮫ ﺷده اﺳت ﮐﮫ ﺑﻧﺎ ﺑﮫ ﺗوﺻﯾﮥ اﻣﺎم ﻋﻠﯽ ﺑود ﮐﮫ ﻋﻣر ھﺟرت را ﺑﻌﻧوان ﺳر آﻏﺎز ﺗﻘ وﯾم اﺳﻼﻣﯽ ﺗﻌﯾﯾن ﻧﻣود وﻟﯽ ظﺎھراً آﻏﺎز آن ﺳﺎل را ﻧﮫ روز ھﺟرت ﺑﻠﮑﮫ اول ﻣﺣرم ﻣﺷﺧص داﺷت. ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺋر و ﻣﻧﺎﺳﮏ اﺳﻼﻣﯽ ارﺗﺑﺎطﯽ ﻧﺎﮔﺳﺳﺗ ﻧﯽ دارد ﻣﺎﻧﻧد ﺗﻌﯾﯾن وﻗت روزه در ﻣﺎه رﻣﺿﺎن و ﺣﺞ در ذی اﻟﺣﺟﮫ. اﻣﺎ ﺑزو دی ﻋﻣر ﻣﺟﺑور ﺷد ﮐﮫ ﻧوﻋﯽ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣ -ری ﺷﻣﺳﯽ را ﺑﻌﻧوان ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﻣﺎﻟﯾﺎﺗﯽ ، و ﻧﮫ ﻣذھﺑﯽ ، ﺑﮑﺎرﺑرد. ﻋﻠت اﯾن اﻣر اﯾن ﺑود ﮐﮫ ﺑرای اﺧذ ﻣﺎﻟﯾﺎت از ﻣﺣﺻوﻻت زﻣﯾن ﺷراﯾطﯽ ﺑوﺟود آﻣد ﺑﺎ ﮐﮫ ﺑﮑﺎر ﺑردن ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﺑ ﺗدرﯾﺞ وﺿﻌﯾﺗﯽ ﭘﯾش آﻣد ﮐﮫ ز ﻣﺎن اﺧذ ﻣﺎﻟﯾﺎت ﺑﮫ ﻗﺑل از زﻣﺎن ﺑرداﺷت ﺧرﻣن ﺑر ﻣﯽ ﺧورد . در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻏﯾر ﻣﺳﺗﻘﯾم ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ ﻧﯾز ﺑﮑﺎرﺑرده ﻣﯽ ﺷد.

ﺷد.

وﻧد

ﺧﻼﻓت

2 – ﺗﻘوﯾم ﺷﻣﺳﯽ در ﻣﺑﺎﺣث ﻣرﺑوط ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﮔﻔﺗﮫ ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ در ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﻣﺎه و ﺳﺎل ﺑر اﺳﺎس ﺣرﮐﺎت ﻣﺎه، و در ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﺎه و ﺳﺎل ﺑر ﻣﺑﻧﺎی ﺳﯾر ﺧورﺷﯾد ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد. در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﺷﻣ- ﺳﯽ ﺑﻌﻧوان ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﮐﮫ در آن ظﺎھراً ﻣﺎه ﺑر اﺳﺎس ﺳﯾر ﻣﺎه و ﺳﺎل ﺑر اﺳﺎس ﺣرﮐت ﺧورﺷﯾد ﺗﻘوﯾم ﻣﯽ ﮔردد ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﺷود. از اﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ در ﺑﺣث ﻣرﺑوط ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﻌﻣوﻻً ﮔﻔﺗﮫ ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺗ ﻘوﯾم ﺗﻣدن ازﺗﮏ و ﻣﺎﯾﺎ ، ﺑﻌﻼوۀ ﺗﻘوﯾم ﻣﺻر ﺑﺎﺳﺗﺎن، و ھﻣﭼﻧﯾن ﺗﻘوﯾم روﻣﯾﮭﺎ ﮐﮫ ﺳرﭼﺷﻣﮥ ﺗﻘوﯾم ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ و ﮔرﯾﮕوری ﺑوده اﺳت و اﻟﺑﺗﮫ ﺗﻘوﯾم اﯾران ﺑﺎﺳﺗﺎن ھﻣﮕﯽ ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﺑوده اﻧد. ﮐﮫ ھر ﻣﺎه آن از 20 روز ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷود در ﻣﯽ آﯾد. اﯾن ﺗﻘوﯾ م ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ﺑﻌداً ﺧواھﯾم دﯾد ﮐﺎﻣﻼ ﺧورﺷﯾدی اﺳت و ھﯾﭼﮕوﻧﮫ ﻣﻧﺎﺳﺑﺗﯽ ﺑﺎ ﻣﺎه ﻧدارد. 5 روز آﺧر ﺳﺎل ﻧﯾز ﺧﺎر ج از ﻧظﺎم ﻋﺎدی ﺗﻠﻘﯽ ﺷده و اﺻوﻻً روزھﺎی ﻣﻧﻔﯽ و ﭘر ﻣﺧﺎطره ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷوﻧد و ﺑﮫ ھﻣﯾن ﻋﻠت ﮐﺎرھﺎی ﻋﺎدی ﮐﻧﺎر ﮔذارده ﻣﯽ ﺷود. ﺗﻘوﯾم ازﺗﮑﮭﺎ ﺑﺳﯾﺎر دﻗﯾق ﺑود وآﻧﺎن ﺑﮫ ﻣﺣﺎﺳﺑﮥ ﺳﺎل ﮐﺑﯾﺳﮫ ﻧﯾز ﻣﯽ ﭘرداﺧﺗﻧد. دﻗت آﻧﺎن ﺑﺣدی ﺑود ﮐﮫ ﮔﻔﺗﮫ ﺷده اﺳت ﮐﮫ ﻓﺎﺗﺣﺎن اروﭘﺎﺋﯽ ﻣﺗوﺟﮫ ﺷدﻧد ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم ازﺗﮏ و ﻣﺎﯾﺎ ﺻﺣﯾﺣﺗر و دﻗﯾق ﺗ ر از ﺗﻘوﯾم ﻣﺗداول در اروﭘﺎی آن زﻣﺎن ﯾﻌﻧﯽ ﺗﻘوﯾم ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ ﺑود و اﯾن ﻧﮑﺗﮫ آﻧﺎﻧرا ﺑﮫ ﺷﮕﻔﺗﯽ واداﺷت. اﻣﺎ ھم اﮐﻧون در ﺟﮭﺎن ھﯾﭻ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﻣﺎﻧﻧد ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﯾﻼدی ﮔرﯾﮕوری ﮔﺳﺗرش و ﻧﻔوذ ﻧدارد. اﯾن ﺗﻘوﯾم د ر ﺳﺎل 1582 ﺑوﺟود آﻣد ﮐﮫ اﺻﻼح ﮐوﭼﮑﯽ در ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﯾﻼدی ﻣﺗداول ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﯾﻌﻧﯽ ﺗﻘوﯾم ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ ﺑﮫ ﻋﻣل آورد. ﺗﻘوﯾم ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ در واﻗﻊ ﺗﻘوﯾم روﻣﯽ ﺑود ﮐﮫ ﺗوﺳط ﻗﯾﺻر ﺟوﻟﯾوس در ﺳﺎل 45 ﭘﯾش از ﻣﯾﻼد ﺑوﺟود آﻣد. ﻗﯾﺻر ﺟوﻟﯾوس ﺗﻘوﯾم ﻣﺗداول روﻣﯽ را ﻣورد اﺻﻼح ﮐﻠﯽ ﻗرارد اد و ﺑرای اﯾن ﮐﺎر از ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﺻرﯾﺎن اﺳﺗﻔﺎده ﮐرد. در واﻗﻊ ﺗﻘوﯾم ﻣﯾﻼدی ﺗﺎ ﺣدی ﻣﻌﻠول آن اﺳت ﮐﮫ ﻗﯾﺻر ﺟوﻟﯾوس ﺑﮫ ﮐﻠ ﺋوﭘﺎﺗرا دل ﺑﺎﺧت و

ﺗﻘوﯾم ﺑﺎﺳﺗﺎﻧﯽ ازﺗﮏ و ﻣﺎﯾﺎ در ﻣﮑزﯾﮏ و ﮔواﺗﻣﺎﻻ اﺳﺎﺳﺎً ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺧورﺷﯾدی ﺑود. اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻣ ﺷﺎﺑﮫ ﺗرﯾن ﺗﻘوﯾم ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ اﺳت. در اﯾن ﺗﻘوﯾم، ﺳﺎل ﺑﻌﻧوان 360 روز ﻋﺎدی ﺑﺎﺿﺎﻓﮥ 5 روز "ﺑﯽ ﻧﺎم" ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد. 360 روز ﺑﺷﮑل 18 ﻣﺎه

در ھﻧﮕﺎم اﻗﺎﻣﺗش در ﻣﺻر ﺑﺎ ﺗﻘوﯾم ﭘﯾﺷرﻓﺗﮥ ﻣﺻرﯾ ﺎن آﺷﻧﺎ ﺷد. ﭘس از ﺗﺣﮑﯾم ﻗدرت و رھﺑرﯾش ﺗوﺳط ﺳﻧﺎی روم، ﻗﯾﺻر دﺳت ﺑﮫ اﺻﻼح ﺗﻘوﯾم زد و از ﮐﺎرﺷﻧﺎس ﻣﺻری اﺳﺗﻔﺎده ﮐرد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﻣﯽ ﺑﯾﻧﯾم ﮐﮫ ﺗﺎ ﺣدی ﻣﺷﮭورﺗرﯾن و ﻣﺗداوﻟﺗرﯾن ﺗﻘوﯾم ﺟﮭﺎن )ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﯾﻼدی( رﯾﺷﮫ در ﻣﺻر دارد. ﺑﺎ آﻧﮑﮫ ﺑﺎﺑﻠﯾﮭﺎ در زﻣﺎن ﺑﺎﺳﺗﺎن در ﺳﺗﺎره ﺷﻧﺎﺳﯽ ﺷﮭرت داﺷﺗﻧد اﻣﺎ اﯾن ﻣﺻر ﺑود ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی را ﺑﮕوﻧﮫ ای ﭘﯾﺷرﻓﺗﮫ ﺑوﺟود آورد. ﻋﻠت اﯾن ﻣطﻠب، اھﻣﯾت و ﻣرﮐزﯾت ﻧﯾل رودﺧﺎﻧﮥ در ﺳرﻧوﺷت ﻣﺻر ﺑود ﮐﮫ در روزھﺎ و ﻓﺻﻠﮭﺎی ﻣ ﺷﺧص ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔوﻧﯽ از ﺟﻣﻠﮫ ﺳﯾﻼب ﻧﯾل و اﯾﺟﺎد زﻣﯾﻧﮭﺎی ﺣﺎﺻﻠﺧﯾز ﺑرای ﮐﺷﺎورزی را طﯽ ﻣﯽ ﻧﻣود. ﺑراﯾن ﺑﻧﯾﺎن ﺑود ﮐﮫ ﻣﺻرﯾﮭﺎ از طرﯾق ﻣﺷﺎھده و ﺗﺟرﺑﮫ ﻣﺣﺎﺳﺑﺎت دﻗﯾﻘﯽ را ﺑﮫ ﻋﻣ ل آوردﻧد و ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ظرﯾﻔﯽ اﯾﺟﺎد ﮐردﻧد. در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺳﺎل ﻋﺎدی از 360 روز ﺑﺎﺿﺎﻓﮫ 5 روز ﻣﺧﺻوص و ﻣﻘدس ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﮔردﯾد. ﺑر طﺑق ﻣﺻرﯾﺎن اﯾن 5 روز، ﻣﯾﻼد 5 ﺧدای آﻧﺎن ﮐﮫ ﻓرزﻧد ﭘﯾوﻧد دو ﺧدای آﺳﻣﺎن و زﻣﯾن ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷدﻧد ﺑوده اﺳت . از اﯾن 5 ﻧﻔر دو ﺗﺎ اﻟﮭﮫ و ﺳﮫ ﺗﺎ اﻟﮫ ﺑوده اﻧد. اﯾن 5 ﺑﮫ روز آﺧر ﺳﺎل اﺿﺎﻓﮫ ﻣﯽ ﺷد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾت 360 روز از 12 ﻣﺎه ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷد ﮐﮫ ھرﻣﺎه آن دارای 30 روز ﺑود. ﺑرﺧﯽ ﮔﻔﺗﮫ اﻧد ﮐﮫ ﻣﺻرﯾﺎن ﺣﺗﯽ ﮐﺷف ﮐرده ﺑودﻧد ﮐﮫ ﯾﮏ ﺳﺎل در ﺣﻘﯾﻘت از 365 روز ﺑﻌﻼوه ﺣدود 8 ﺳﺎﻋت ﺗﺷﮑﯾل ﻣ ﻣدت ﻧﺎﻣﻌﻠوﻣﯽ ﺑرای زﻣﺳﺗﺎن. در ﻧﺎﻣﮕزاری ﻣﺎھﮭﺎی اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺑود ﮐﮫ ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺳﭘﺗﺎﻣﺑر، اﮐﺗﺑر، ﻧواﻣﺑرو دﺳﺎﻣﺑ ر ﮐﮫ در واﻗﻊ ﺑﻣﻌﻧﺎی ھﻔﺗم، ھﺷﺗم، ﻧﮭم و دھم ﻣﯽ ﺑﺎﺷد اﺗﺧﺎذ ﺷد ﭼرا ﮐﮫ دﺳﺎﻣﺑر ﺑﻌﻧوان ﻣﺎه دھم آﺧرﯾن ﻣﺎه ﺳﺎل ﺑود. اﻣﺎ ﺑﻌد ر وﻣﯾﮭﺎ ﻓﮭﻣﯾدﻧد ﮐﮫ اﯾن ﺗﻘوﯾم اﺻﻼً ﺑﺎ ﺳﯾر ﻓﺻﻠﮭﺎ و ﺧورﺷﯾد ﺳﺎزﮔﺎری ﻧدارد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ دو ﻣﺎه دﯾﮕر ﺑﮫ آن اﻓزودﻧد و آن دو ﻣﺎه را ژاﻧوﯾﮫ و ﻓورﯾﮫ ﺧوا ﻧدﻧد و ﺑﮫ اول ﺳﺎل ﭘﯾوﺳﺗﻧد. اﮐﻧون دﺳﺎﻣﺑر ﻣﺎه دوازدھم اﺳت و ﻧﮫ دھم اﮔرﭼﮫ ﻣﺑﻧﺎی ﻟﻔظﯽ دﺳﺎﻣﺑر ﻣﺎه دھم ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺳﺎل از 355 روز ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷد. اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﺧﺎطر ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎری اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺑﺎ دﮔرﮔوﻧﯾﮭﺎی ﻓﺻﻠﯽ دﺷوارﯾﮭﺎی ﺑﺳﯾﺎر اﯾﺟﺎد ﺷد. از اﯾن

ان

ﯽ ﺷود.

روم ﺑﺎﺳﺗﺎن ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺑوﺟود آورد ﮐﮫ ﺑﯾﺷﺗر ﻗﻣری ﺑود. در اﯾن ﺗﻘوﯾم روزھﺎی ﻣﺎه از 28 ﺗﺎ 31 روز ﺗﻐﯾﯾر ﻣﯽ ﮐردﻧد. اﻣﺎ اﯾن ﺗﻘوﯾم دارای 10 ﻣﺎه ﺑود ﺑﺎ اﺿﺎﻓﮫ

ﺟﮭت ﺑود ﮐﮫ ﻗﯾﺻر ﺟوﻟ ﯾوس ﺑﺎ اﻟﮭﺎم از ﻣﺻرﯾﺎن ﺑﮫ اﺻﻼح ﺗﻘوﯾم ﭘرداﺧت و ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺷﻣﺳﯽ را ﺑوﺟود آورد. اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺑﺎﻓﺗﺧﺎر ﻗﯾﺻر ﺟوﻟﯾوس ﺗﻘوﯾم ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﯾده ﻣﯽ ﺷود. در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺳﺎل ﻋﺎدی 365 روز اﺳت وﻟﯽ در ﺳﺎﻟﮭﺎی ﮐﺑﯾﺳﮫ ﯾﮏ روز ﺑﮫ ﻣﺎه آﺧر اﺿﺎﻓﮫ ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺑر اﯾن ﮐﺷف ﺑﻧﺎ ﺷده اﺳت ﮐﮫ ﺳﺎل در واﻗﻊ 365 روز ﺑﻌﻼوه ﯾﮏ ﭼﮭﺎرم روز ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﻣﺎھﮭﺎی اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻣﺎﺑﯾن 30 و 31 روز ﻣﺗﻐﯾر اﺳت. ﻣﺎه ﺟوﻻی ﮐﮫ ﻗﺑﻼٌ ﺑﺎ ﺷﻣﺎره اش ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ

ﺷد ﺑﺎﻓﺗﺧﺎر ﻗﯾﺻر ﺟوﻟﯾوس ﻣﺎه ﺟوﻻی ﻧﺎﻣﯾده ﺷد. ﺑﻌداٌ اﻣﭘراطور اﮔوﺳﺗوس ھم ﻧﺎﻣش ﺑﮫ ﻣﺎھﮭﺎ اﺿﺎﻓﮫ ﺷد و ﻣﺎه اﮔوﺳت ﺑﮫ ﻧﺎم او رﻗم ﺧورد. ﺑرای اﯾن ﺧﺎطر ﻣﺎه اﮔوﺳت ھم 31 روز ﺷد و ﺗرﺗﯾب ﺗﻌداد روزھﺎی ﻣﺎھﮭﺎ ﻋوض ﺷد و از ﻣﺎه ﻓورﯾﮫ دو روز ﮐم ﺷد و ﻓورﯾﮫ 28 روز ﮔردﯾد. ﺗﻘوﯾم ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ اﮔرﭼﮫ دﻗﯾق ﺑود اﻣﺎ ﺣدود 11 دﻗﯾﻘﮫ در ﻣﺣﺎﺳﺑﺎﺗش اﺷﺗﺑﺎه ﺑود و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺳﺎل ﻧﺟوﻣﯽ 11 دﻗﯾﻘﮫ ﺑﯾﺷﺗر از ﺳﺎل ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ اﺳت . ﻧﺗﯾﺟﮥ اﯾن ﻣطﻠب آن ﺷد ﮐﮫ در ﻓﺎﺻﻠﮥ 15 ﻗرن ﺣدوداٌ 10 روز ﺗﻘوﯾم ﺟوﻟﯾﺎﻧﯽ از ﺳﺎل ﻧﺟوﻣﯽ ﻋﻘب ﻣﯽ اﻓﺗﺎد. اﯾن ﻣوﺿوع در ﺗﻘوﯾم ﮔرﯾﮕوری اﺻﻼح ﺷد واﯾن اﺻﻼح در ﺳﺎل 1582

ﺗوﺳط ﭘﺎپ ﮔرﯾﮕوری رھﺑری ﺷد. ﺑرای اﯾن اﺻﻼح ﺑود ﮐﮫ در ﺳﺎل 1582 ، 10 روز ﺗﻘوﯾم ﺟﻠو رﻓت و ﻟذا 5 اﮐﺗﺑر ﺑﮫ 25 اﮐﺗﺑر ﻣﺑدل ﺷد. اﻟﺑﺗﮫ ﺗﻘوﯾم ﮔرﯾﮕوری ﻧﯾز ﭼﻧد ﺛﺎﻧﯾﮫ از ﺗﻘوﯾم ﻧﺟوﻣﯽ ﻋﻘب اﺳت. ا ﯾران ﺑﺎﺳﺗﺎن ﻧﯾز ﺗﺣت ﺗﺎﺛﯾر آِﯾﯾن زرﺗﺷت ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻗﻣری - روی آورد. در ﺗﻘوﯾم زرﺗﺷﺗﯽ ﺳﺎل از 360 روز ﮐﮫ ﺷﺎﻣل 12 ﻣﺎه و ھرﻣﺎه 30 روز ﺑود ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﮔردﯾد. اﯾراﻧﯾﺎن ﺑرای اﻧطﺑﺎق ﺑﺎ ﺳﯾر ﺧورﺷﯾد، 5 روز اﺿﺎﻓﯽ را ھر 6 ﺳﺎل ﺑﺷﮑل ﯾﮏ ﻣﺎه ﺳﯾزدھم در ﻣﯽ آوردﻧد. در ﺗﻘوﯾم زرﺗﺷﺗﯽ ﻧﺎﻣﮭﺎی 12 ﻣﺎه و ﻧﯾز رو ھﺎی ﻣﺎه ز ﺑر اﺳﺎس ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺧدا و ﻓرﺷﺗﮕﺎن و ﺗﻘدس طﺑﯾﻌت ﻧﺎﻣﮕزاری ﻣﯽ ﺷد. ﻣﺛﻼٌ آﺑﺎن ﺑر اﺳﺎس آب وآذر ﺑر اﺳﺎس آﺗش ﻧﺎﻣﮕزاری ﺷده اﺳت. ﺗﻘوﯾم اﯾراﻧﯽ و زرﺗﺷﺗﯽ ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔوﻧﯽ از دﮔرﮔوﻧﯽ را ﺗﺟرﺑﮫ ﮐرده اﺳت. از ﻣﮭﻣﺗرﯾن اﯾن اﺻﻼﺣﺎت ﺗﻘوﯾم ﺟﻼﻟﯽ ﺑود ﮐﮫ ﺑﮫ ھﻣت ﻣﻠﮑﺷﺎه ﺳﻠﺟوﻗﯽ ﺗوﺳط ﺧﯾﺎم و دﯾﮕر داﻧﺷﻣﻧدان ﺑو ﺟود آﻣد. اﯾن ﺗﻘوﯾم ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧﺎم ﻣﻠﮑﺷﺎه )ﺟﻼل اﻟدﯾن( ﻧﺎﻣﯾده ﺷده اﺳت ﺷﺎﻣل ﺣدوداٌ 365 روز اﺳت و ﺗﻌداد روزھﺎی ﻣﺎه ﺑﯾن 29 ﺗﺎ 32 روز ﺗﻐﯾﯾر

ﻣﯽ ﮐﻧد. ﺷروع ﺳﺎل اﯾراﻧﯽ آﻏﺎز ﺑﮭﺎر و ظﮭور ﺧورﺷﯾد در ﺑرج ﺣﻣل ﺑوده اﺳت. اﯾن ﺗﻘوﯾم در ﺳﺎل 1079 ﻣﯾﻼدی ﻣﻌﻣول ﺷد اﻣﺎ ﺑزودی طرد ﮔر دﯾد و ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ھﺟری ﻣﺟدداٌ ﺗﻘوﯾم رﺳﻣﯽ اﯾران ﺷد. ﭘس از اﻧﻘﻼب ﻣﺷروطﯾت، در ﺳﺎل 1911 ﻣﯾﻼدی ﻣﺟﻠس اﯾران ﺑﺎزﮔﺷت ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺟﻼﻟﯽ را ﺑﺎ اﻧدﮐﯽ ﺗﻐﯾﯾر ﺗﺻوﯾب ﮐرد. ﻧﺎم ﻣﺎھﮭﺎ در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺑرﺟﮭﺎی ﻣﻧطﻘﮫ اﻟﺑروج ﺑود. در ﺳﺎل 1925 ، رﺿﺎ ﺷﺎه ﺗﻘوﯾم ﺟﻼﻟﯽ را اﻧدﮐﯽ ﺗﻐ ﯾﯾر داد ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم رﺳﻣﯽ اﯾران ﺷد. در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻧﺎم ﻣﺎھﮭﺎ ﺑﮫ ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺑﺎﺳﺗﺎﻧﯽ زرﺗﺷ ﺗﯽ ﺑﺎز ﮔردﯾد. وﻟﯽ ﺗﻌداد روزھﺎی ﻣﺎه در ﻧﯾﻣﮥ اول ﺳﺎل 31 و در ﻧﯾﻣﮥ دوم 30 روز ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﺎﺳﺗﺛﻧﺎی آﺧرﯾن ﻣﺎه ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺎه اﺳﻔﻧد ﮐﮫ ﻣﻌﻣوﻻٌ 29 روز و در ﺳﺎﻟﮭﺎی ﮐﺑﯾﺳﮫ 30 روز ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﺟﺎﻟب ﺗ وﺟﮫ اﺳت ﮐﮫ ﺣﺗﯽ ﭘس از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﻧﯾز اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﺗروک ﻧﮕردﯾد. آﺧرﯾن ﻧوع ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾ دی ﮐﮫ در اﯾﻧﺟﺎ ﺑدان اﺷﺎره ﻣﯽ ﺷود ﺗﻘوﯾم ﺟﻣﮭوری اﻧﻘﻼب ﻓراﻧﺳﮫ اﺳت. اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺗوﺳط اﻧﻘﻼﺑﯾون ﻓراﻧﺳﮫ در ﺳﺎل 1792 ﺗﺻوﯾب و ﻋﻣﻠﯽ ﮔردﯾد. آﻏﺎز اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻧﮫ از ﻣﯾﻼد ﻣﺳﯾﺢ ﺑﻠﮑﮫ از ھﻣﺎن ﺳﺎل 1792 ﯾﻌﻧﯽ آﻏﺎز ﺟﻣﮭورﯾت در ﻓراﻧﺳﮫ ﺑود. ﺑﺧﺎطر آﻧﮑﮫ ھﻔﺗﮥ 7 روزه در ﺗﻘوﯾم ﻏرﺑﯽ آﮐﻧده از ﻣﻔﺎھﯾم ﯾﮭودی و ﻣﺳﯾﺣﯽ ﺑود، در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻣﺧﺻوﺻﺎٌ ھﻔﺗﮫ ﺑﮫ 10 روز ﺗﻘﺳﯾم ﺷد. ﺳﺎل از 360 روز ﺑﺎﺿﺎﻓﮥ " 5 روز ﻣﮑﻣل" ﺗﺷﮑﯾل ﮔر دﯾد. اﯾن 5 روز ھرﯾﮏ ﺑﮫ ﻧﺎم ﯾﮑﯽ از ﻣﻔﺎ ھﯾم اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﺎﻧﻧد ﺧرد ﻧﺎﻣﯾده ﺷدﻧد. اﻣﺎ 360 روز از 12 ﻣﺎه و ھرﻣﺎه از 30 روز ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷد. اﯾن ﺗﻘ وﯾم ﺗﻧﮭﺎ ﭼﻧد ﺳﺎل ﻋﻣﻠﯽ ﺷدو ﻧﺎﭘﻠِﺋ ﻣﺟﺑور ﺷد آﻧرا ﺑﮑﻧﺎر ﮔذارد.

ون

3 – ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ اﯾ ن ﻧوع ﺗﻘوﯾم ﻣﺎه را ﺑر اﺳﺎس ﺳﯾر ﻣﺎه در 29.5 روز و ﺳﺎل را ﺑر اﺳﺎس ﺳﯾر ﺧورﺷﯾد )زﻣﯾن ﺑﮫ دور ﺧورﺷﯾد( اﻧدازه ﮔﯾری ﻣﯽ ﮐﻧد. ﺑﺎﺑﻠﯾﮭﺎ از ﭼﺷﻣﮕﯾرﺗرﯾن ﺳرﭼﺷﻣﮫ ھﺎی اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد ﮐﮫ از ﺣواﻟﯽ ﻗرن ﭘﻧﺟم ﭘﯾش از ﻣﯾﻼ د ﺗﻌداد روزھﺎی ﻣﺎه را ﻣﺎﺑﯾن 29 و 30 روز ﻣﺗﻐﯾر ﺳﺎﺧﺗﻧد . و ﭼون اﯾن 12 ﻣﺎه ﺣدود 11 روز از ﺳﺎل ﺧورﺷﯾدی ﻋﻘب ﺗر ﺑود ﺣدوداٌ ھر ﺳﮫ ﺳﺎل، ﯾﮏ ﻣﺎه ﺳﯾزدھم ھم ﺑﮫ

ﺗﻘوﯾم اﺿﺎﻓﮫ ﻣﯽ ﮐردﻧد. ﯾﺎ ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر در ﻓﺎﺻﻠﮥ 19 ﺳﺎل، 7 ﺑﺎر اﯾن ﻣﺎه ﺳﯾزدھم را ﺑﮫ 12 ﻣﺎه ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ دادﻧد. اﯾن ﻧوع ﺗﻘوﯾم ﺗوﺳط ﯾﮭودﯾﺎن ﻧﯾز ﭘس از آزادی اﯾﺷﺎن از ﺑﺎﺑل ﺗوﺳط ﮐوروش اﻗﺗﺑﺎس ﮔردﯾد. در ﻣﯾﺎن ﯾﮭودﯾﺎن ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﻣﺎه ﻗﻣری اھﻣﯾت ﻣذھﺑﯽ دارد ﺑﻠﮑﮫ ﻣﺣﺎﺳﺑﮥ ﺳﺎل ﺷﻣﺳﯽ ھم از ﻧظر دﯾﻧﯽ ﺿروری اﺳت ﭼرا ﮐﮫ ﻋﯾد ﻓﺻﺢ ﺑﺎﯾد در ﺑﮭﺎر و در ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ آن ﺗﻌﯾﯾن ﺑﺷود. اﻋراب ﻗﺑل از اﺳﻼم ﻧﯾز ھﻣﯾن ﺗﻘوﯾم را از ﯾﮭودﯾﺎن آﻣوﺧﺗﻧد و ﺑﮑﺎر ﻣﯽ ﺑردﻧد ﺗﺎ آﻧﮑﮫ در اﺳﻼم ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری راﯾ ﺞ ﮔردﯾد. در ھﻧد ﻧﯾز ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ ﻣﻌﻣول ﺑود.

ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ

آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ در ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ ﺧود ﺑﮫ ﺳﮫ اﺻل روﯾﮑرد ی روﺣﺎﻧﯽ ﺑﮫ ھﺳﺗﯽ، زﻣﺎﻧﻣﻧدی )ﺗﺎرﯾﺦ و ﺗﮑﺎﻣل( و ﺑﯾﻧﺷﯽ ﺟﮭﺎن ﺷﻣول )وﺣدت و ﺻﻠﺢ( ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ

ورزد. ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑراﺳﺗﯽ ﺟﻣﻊ ﻣﯾﺎن اﯾن ﺳﮫ اﺻل ﻣﯽ ﺑﺎﺷد ﯾﻌﻧﯽ آﻧﮑﮫ ھﻣﮥ ھﺳﺗﯽ و زﻣﺎن را ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا ﻣﯽ ﺑﯾﻧد، ظﮭور آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ را ﻧﻘطﮫ ﻋطﻔﯽ در ﺗﮑﺎﻣل ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﭘذﯾر اﻧﺳﺎن و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﯽ ﺷﻣﺎرد ، و ﺑر ﺑراﺑری و ﺗﻘدس ھﻣﮕﺎن و ھﻣﮫ ﭼﯾز ﮔواھﯽ ﻣﯽ دھد. ھﻣﮥ ادﯾﺎن ﺑﮕوﻧﮫ ای ظﮭور ﺧود را ﯾﮏ ﻧوع اﺣﯾﺎء و رﺳﺗﺎﺧﯾ ز روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺷﻣﺎر ﻣﯽ آوردﻧد. در آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ اﯾن اﺻل ﺑﮕوﻧﮫ ای ھﺷﯾﺎرو ﺻرﯾﺢ در ﻣﯽ آﯾد و ظﮭور آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺗﺟدﯾد و ﺗوﻟد ﻣدﻧﯾﺗﯽ ﺗﺎزه، زﻣﺎﻧﯽ ﻧو، آﺳﻣﺎﻧ ﺑدﯾﻊ و زﻣﯾﻧﯽ ﻧوﯾن ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﯽ ﺟﮭت ﻧﯾﺳت ﮐﮫ اﯾن ھﺷﯾﺎری ﺗﺎرﯾﺧﯽ ﺑﮫ ﺷﮑﻠﮭﺎی ﮔ وﻧﺎﮔون ﺑﺎز ﺗﺎب ﻣﯽ ﯾﺎﺑد ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻧﯾز ﯾﮑﯽ از ﺟﻠوه ھﺎی اﯾن رﺳﺗﺎﺧﯾز ﺳتا . در آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﻣﯽ آﯾد ﺑﮫ ﭼﻧد وﯾژﮔﯽ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮔردد. 1 - ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﻌﻧوان ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺧورﺷﯾدی آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ در اﯾران در ﻧﯾﻣﮥ ﻗرن 19 ﻣﯾﻼدی آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷود. در ﺳﺎل 1844 ﻣﯾﻼدی ﻣطﺎﺑق 1260 ھﺟری ﻗﻣری ﯾﻌﻧﯽ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﺑﺳﯾﺎری از ﻣﺳﻠﻣﺎﻧﺎن و ﻣﺳﯾﺣﯾﺎن آﻧرا زﻣﺎن ظﮭو ر ﻧ ﺎﺟﯽ ﺧود ﻣﯽ ﭘﻧداﺷﺗﻧد، ﺣﺿرت

ﺑﺎب آﺋﯾن ﺑﺎﺑﯽ را ﮐﮫ از آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻧﺎﮔﺳﺳﺗﻧﯽ اﺳت ﺑﻧﯾﺎن ﻧﮭﺎد. ﺳﮫ ﺳﺎل ﺑﻌد در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎی ﺧوﯾش از ﺟﻣﻠﮫ ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ، آن زﻧداﻧﯽ ﻣﺎﮐو ﺗﻘوﯾم

ﺑدﯾﻊ را ﺗﺄﺳﯾس ﮐرد. اوﻟﯾن وﯾژﮔﯽ اﯾن ﺗﻘوﯾم آن اﺳت ﮐﮫ ﺑﮕوﻧﮫ ای ﭼﺷﻣﮕﯾر ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺧورﺷﯾدی اﺳت. ﺑرای اﯾراﻧﯾﺎﻧﯽ ﮐﮫ در ﻗرن ﺑﯾﺳﺗم و ﺑﯾﺳت و ﯾﮑم ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﺧو ﮔرﻓﺗﮫ اﻧد درک ﺷدت اﯾن دﮔرﮔوﻧﯽ ﮐﺎﻣﻼً اﻧﻘﻼﺑﯽ دﺷوار اﺳت. اﻣﺎ در زﻣﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﻘوﯾم

ھﺟری ﻗﻣری ﺗﻧﮭﺎ ﺗﻘوﯾم رﺳﻣﯽ ﺑود و در ﺑﺳﯾﺎری ﻣواﻗﻊ ھر ﻧوع ﺗﻘوﯾم دﯾﮕری ﻣﺧﺎﻟﻔت ﺑﺎ اﺳﻼم و ارادۀ ازﻟﯽ اﻟﮭﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮔرد ﯾد. در اﯾن ﺷراﯾط ﺑود ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﭘس از او ﺣﺿرت ﺑﮭﺎء ﷲ ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺗﻘوﯾم ﺷﻣﺳﯽ را ﺑرﮔزﯾدﻧد ﺑﻠﮑﮫ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری را ﻧﯾز ﻣﻧﺳوخ ﮐردﻧد. از اﯾن ﺟﮭت ﻣﯽ ﺗوان ﮔﻔت ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺗﺎ ﺣد زﯾﺎدی ﺑر زﻣﯾﻧﮥ زرﺗﺷﺗﯽ و ﻧ اﯾرا ﯽ و ﻓرھﻧﮓ ﻣﮭرو ﻧور و ﺧورﺷﯾد ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ورزد و رﺳم ﻣﺗداول ﻣ ﯾﺎن اﻋراب را ﮐﻧﺎر ﻣﯽ ﮔذارد. ﺳﺎل ﺑدﯾﻊ ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺳﺎﻟﯽ ﺧورﺷﯾدی اﺳت ﺑﻠﮑﮫ در اﯾن ﺗﻘوﯾم آﻏﺎز ﺳﺎل ﻧﯾز روز ﻧوروز ﯾﻌﻧﯽ ﺳر آﻏﺎز ﺑﮭﺎر ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود. ﺑﮫ ﺑﺎور دو ﭘﯾﺎﻣﺑر اﯾراﻧﯽ، ﺑﺎب و ﺑﮭﺎءﷲ ، ﻧوروز روزی ﻣﻘدس اﺳت و ھﻣﮥ ﺑﮭﺎﺋﯾﺎن در ﺳرﺗﺎﺳر ﺟﮭﺎن، ﭼﮫ اﯾراﻧﯽ و ﭼﮫ ﻏﯾر اﯾراﻧﯽ، اول ﻓروردﯾن را ﺟﺷن ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد و ﻣﻘدس ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﻧد. اﻣﺎ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ از ﯾﮏ ﻧظر دﯾﮕر ﻧﯾز ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﮐﺎ ﺧورﺷﯾدی اﺳت. ﺑﮫ اﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ در اﯾن ﺗﻘوﯾم ھﻣﮥ آﺛﺎر ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﺣذف ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﻣطﻠب ﺑﮫ اﯾن ﻣﻌﻧﺎﺳت ﮐﮫ ﺗﻌداد ﻣﺎھﮭﺎی ﺳﺎل دﯾﮕر 12 ﻣﺎه ﻧﯾﺳت ﺑﻠﮑﮫ ﺳﺎل از 19 ﻣﺎه ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﮔردد. ھﻣﺎﻧطور ﮐﮫ دﯾدﯾم ﺗﻘوﯾﻣﮭﺎ ﻣﻌﻣوﻻٌ ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری، ﺷﻣﺳﯽ و ﯾﺎ ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﮔردﻧد. اﻣﺎ ﺣﻘﯾﻘت اﯾن اﺳت ﮐﮫ ﺗﻘوﯾﻣﮭﺎی ﺷﻣﺳﯽ ﻧﯾز در اﮐﺛر ﻣواﻗﻊ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ اﺳت ﭼرا ﮐﮫ در اﮐﺛر آﻧﮭﺎ ﺳﺎل ﺑﮫ 12 ﻣﺎه ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﺷود. ﻋﻠت اﯾﻧﮑﮫ ﺳﺎل ﺑﮫ ﻗﻣری اﺳت ﮐﮫ ﻣﺎه را ﺣدود 30 روز ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و ﺑدﯾن ﻋﻠت ﺳﺎل ﺑﮫ 12 ﻣﺎه ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺗﻌداد روزھﺎی ﻣﺎھﮭﺎ 30 روز و ﯾﺎ اﻧدﮐﯽ ﮐم و ﺑﯾش ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮔردد. در ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻧﺎب ﻟزوﻣﯽ ﺑﮫ ﺗﻘﺳﯾم ﺳﺎل

ﻣﻼً

12 ﻣﺎه و ﻧﮫ ﻣﺛﻼً 8 ﯾﺎ 24 ﻣﺎه ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﮔردد در ﻧﮭﺎﯾت ﺑﻘﺎﯾﺎی ﺗﻘوﯾم

ﺑﮫ دوازده ﻣﺎه ﻧﯾﺳت. ﺗﻧﮭﺎ ﻣطﻠﺑﯽ ﮐﮫ ﻟزوم دارد آن اﺳت ﮐﮫ 4 ﻓﺻل در ﻣواﻗﻊ ﺛﺎﺑﺗﯽ از ﺳﺎل ظﺎھر ﺷوﻧد ﭼرا ﮐﮫ 4 ﻓﺻل اﻣری طﺑﯾﻌﯽ و ﻧﺟوﻣﯽ اﺳت. اﻣﺎ ﺣﺗﯽ ﻣﻔﮭوم 12 ﻣﻧطﻘﮥ ﺑروﺟﯽ ﻧﯾز ﺧود ﻣﻌﻠول ﺗﺄﺛﯾر ﻣﻌﺎدل ﺳﺎﺧﺗن ﻣﺎه ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺑﺎ ﺳﯾر و ﭼرﺧش ﻣﺎ ه اﺳت و ﺑﮫ اﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ ﮔردد. ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر ﺗﻘﺳﯾم ﺳﺎل ﺑﮫ دوازده ﻣﺎه در ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﺿروری ﻧﯾﺳت اﻣﺎ ﺑﺧﺎطر ﻋﺎدﺗﮭﺎی ﻣﺎه - ﻣﺣور، ھر ﻣﺎه ﺣدود 30 روز و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ھر ﺳل ﺑﮫ 12 ﻣﺎه ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﮔردد. از اﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم ﻣﺗداول ﻣﯾﺎن ﻗوم ازﺗﮏ و ﻣﺎﯾﺎ ﺑراﺳﺗﯽ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺧ ورﺷﯾدی ﺑود ﭼرا ﮐﮫ ﺳﺎل ﺑﮫ 18 ﻣﺎه و ھر ﻣﺎه ﺑﮫ 20 روز ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﺷد و آﻧﮕﺎه 5 روز ﺑﯽ ﻧﺎم ﺑﮫ ﺳﺎل اﺿﺎﻓﮫ ﻣﯽ ﮔردﯾد. ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ھﻣﺎﻧﻧد ﺗﻘوﯾم ازﺗﮏ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺧورﺷﯾدی اﺳت. اﻣﺎ ﺑﺟﺎی 18 ﻣﺎه ﮐﮫ ھرﻣﺎه 20 روز ﺑﺎﺷد ﺳﺎل ﺑدﯾﻊ ﺑر اﺳﺎس 19 ﻣﺎه ﮐﮫ ھرﻣﺎه 19 روز اﺳت ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد. در واﻗﻊ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﺟﺎی 360 ﮐﮫ ﺷﻣﺎرۀ ﻣﻌﻣول در ﺑﺳﯾﺎری از ﺗﻘوﯾﻣﮭﺎ ) 360 = 12 * 30 ( ﻣﯽ ﺑﺎﺷد 361 را اﻧﺗﺧﺎب ﻣﯽ ﮐﻧد از اﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﺗوﺟﮫ ﮐرد ﮐﮫ ﺑﺧﻼف ﻣﺑﺎﺣث ﻣﺗداول، ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﻧﯾز در ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻌﻣوﻻٌ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ اﺳت. ﻋﻠت اﯾن ﻣطﻠب اﯾن اﺳت ﮐﮫ در ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﻧﯾز ﻣﻌﻣوﻻٌ ﺳﺎل ﺑﮫ 12 ﻣﺎه ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﺷود. اﻣﺎ اﻧﺗﺧﺎب ﺑﺎﺷد ﯾﻌﻧﯽ ﻧزدﯾﮑﺗرﯾن ﻋدد ﺑﮫ ﺳﺎل ﺧورﺷﯾدی 12 ﻣﺎه ﻗﻣری اﺳت. ﺑدﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ ﺣﺗﯽ آﯾﺎت ﻗرآن ﻧﯾز ﮐﮫ ﺳﺎل را ﻧزد ﺧداوﻧد 12 ﻣﺎه اﻋﻼن ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد در واﻗﻊ ﺿرورت اﺣﺗﺳﺎب ﺳﯾر ﺧورﺷﯾد در ﺑﻧﺎی ﺗﻘوﯾم را ﺗﺄﯾﯾد ﻣﯽ ﮐﻧد. در واﻗﻊ ﻣﺧﺎﻟﻔت ﻗرآن ﺑﺎ ﻗﺎﻋده ﻧﮫ ﺑﺧﺎطر ﻣﺧﺎﻟﻔت ﺑﺎ

داﯾرۀ ﻧﺟوﻣﯽ ﺑﮫ 12 ﻗﺳﻣت )و ﻧﮫ 8 ﯾﺎ 16 ﯾﺎ 20 ﯾﺎ 24 ...( ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ

ﺷﻣﺎره

ﮐﮫ ﺣﺎﺻﻠ ﺿرب 19 در 19 اﺳت . ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺳﺎل ﺑﻌﻧوان 361 روز ﺑﺎﺿﺎﻓﮥ 4 ﯾﺎ 5 روز )در ﺳﺎل ﮐﺑﯾﺳﮫ( ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد و از اﯾن ﺟﮭت ﻣﻧطق آن ﮐﺎﻣﻼٌ ﺧورﺷﯾدی اﺳت.

12 ﺻرﻓﺎٌ ﺑﺧﺎطر آن اﺳت ﮐﮫ در ﯾﮏ ﺳﺎل ﺧورﺷﯾدی ﮐﮫ د ﺣدو 365 روز اﺳت ﺗﻌداد ﻣﺎھﮭﺎی ﮐﺎﻣﻼٌ ﻗﻣری اﻧدﮐﯽ ﺑﯾش از 12 ﻣﯽ

ﺷﻣﺎره

"ﻧﺳﺊ"

ﺳﺎل ﺧورﺷﯾدی ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺧﺎطر ﺳوء اﺳﺗﻔﺎده ﺳﯾﺎﺳﯽ و ﺗﻘﻠﺑﮭﺎی راﯾﺞ در اﯾن ﺧﺻوص در ﻣﯾﺎن اﻋراب ﺑوده اﺳت. ﻗﺎﺑل ﺗوﺟﮫ اﺳت ﮐﮫ اﺳﺎﺳﺎٌ ﻣﺎه ﺑر اﺳﺎس ﻣﺎه )ﻗﻣر( و ﺳﯾر ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔون آن ﺗﻌرﯾف ﺷده اﺳت ﮐﻣﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ در زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ واژۀ ﻣﺎه ﺑﮫ ھردو ﻣﻌ ﻧﺎ ﻣﯽ آﯾد ﺑﻠﮑﮫ در زﺑﺎﻧﮭﺎی اروﭘﺎﺋﯽ ﻧﯾز رﯾﺷﮥ ﮐﻠﻣﮥ ﻣﺎه ھم ﻣﻔﮭوم ﮐره ﻣﺎه اﺳت. اﯾن اﺳت ﮐﮫ در ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﺗﻌداد ﻣﺎه و ﺷﻣﺎر روزھﺎی ﻣﺎه ﻣوﺿوﻋﯽ دﻟﺑﺧواھﯽ اﺳت. ﻣدت ﺳﯾر زﻣﯾن ﺑﮫ دور ﺧورﺷﯾد ﺑﯾش از 365 روز و ﮐﻣﺗر از 366 روز اﺳت و ﺑدﯾن ﺟﮭت ﺑﺎ ھﯾﭻ ﺗﻘﺳﯾم ﺑﻧدی ﺛﺎﺑﺗﯽ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﯾﺳت. در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ اﯾن ﺗﻘﺳﯾم ﺑﻧدی ﺑﮫ ﺷﮑل ﻣرﮐزﯾت ﻋدد 361 روز در ﻣﯽ آﯾد ﮐﮫ ﺑر اﺳﺎس آن ﺳﺎل و ﻣﺎه ھردو ﺑﮫ 19 ﺑﺧش ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﺷوﻧد. 2 - ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﺎزﺗﺎب اﺻل ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﺻﻠﺢ ﻣﺣور ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻧوع ﺑﺷر، ﺗﻘدس ھﻣﮥ اﻧﺳﺎﻧﮭﺎ، و ﺻﻠﺢ و آﺷﺗﯽ و دوﺳﺗﯽ ﺟﮭﺎﻧﯽ اﺳت. اﯾن اﺻل ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻓﻠﺳﻔﯽ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮔردد اﮔر ﭼﮫ ظﮭور اﯾن ﻓﻠﺳﻔ ﮫ ﺑﺷﮑل آﻣوزه ھﺎی وﯾژۀ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎی ﺣﺿرت ﺑﮭﺎء ﷲ ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺑﺎب ﻣﮑرراٌ ﻣﻧظور از ظﮭورش را ظﮭور ﺣﻘﯾﻘت اﺷﯾﺎء ﺗﻌرﯾف ﻧﻣوده اﺳت. او ﺑر آن ﺑود ﮐﮫ ﻓرھﻧﮕﯽ ﻧوﯾن ﺑﯾﺎﻓرﯾﻧد ﮐﮫ در آن آدﻣﯾﺎن ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت ھوﯾت ﺧوﯾش و دﯾﮕران ﺗوﺟﮫ ﮐﻧﻧد و ﺗوﺳط اﯾن آﮔﺎھﯽ رﻓﺗﺎر ﻓر دی و رواﺑط اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ و ﻧﮭﺎدھﺎی ﺳﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎز ﺳﺎزی ﺷوﻧد. در اﻧدﯾﺷﮥ آن زﻧداﻧﯽ ﻣﺎﮐو ھﻣﮫ ﭼﯾز ﻣﺎﻧﻧد ﯾﮏ آﯾﻧﮫ ﻣﯽ ﺑﺎﺷد ﮐﮫ از دو ﺟﻧﺑﮫ ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷود ﯾﮑﯽ ﺷﯾ ﺷﮥ وﯾژۀ آن آﯾﻧﮫ و دﯾﮕر ﺗﺻوﯾری ﮐﮫ از ﺧدا در آن ﻧﻘش ﻣﯽ ﺑﻧدد. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 4:1 ( در ﻓرھﻧﮕﮭﺎی ﻣﺗداول، ھوﯾت آدﻣﯽ ﺑر اﺳﺎس وﯾژ ﮔﯾﮭﺎ و اﺧﺗﻼﻓﮭﺎی ﻣﯾﺎن ﺷﯾﺷﮫ ھﺎ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد و ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ آدﻣﯾﺎن ھﻣواره ﺧود را از دﯾﮕران ﺑﯾﮕﺎﻧﮫ و ﺟدا ﭘﻧداﺷﺗﮫ و ﺗﻘﺳﯾم اﻓراد ﺑﮫ رﻧﮓ و ﺟﻧﺳﯾت و ﻗوﻣﯾت و ﻣذھب و زﺑﺎن و ﻣﻣﻠﮑﺗﺷﺎن ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﻣﺑﻧﺎی ﺗﻌرﯾف ھوﯾت اﯾﺷﺎن ﻣﯽ ﺷود ﺑﻠﮑﮫ ﺑﮫ ھزاران دﺷﻣﻧﯽ و ﺟﻧﮓ و

ﻣﺳﺄﻟﮫ

ﺑﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻧﯾ ز ﻣﯽ اﻧﺟﺎﻣد. اﻣﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب را ﻋﻘﯾده ﺑر آن ﺑود ﮐﮫ ﺣﻘﯾﻘت و ھوﯾت راﺳﺗﯾن آدﻣﯾﺎن را ﻧﮫ در وﯾژﮔﯾﮭﺎی ﺷﯾﺷﮥ وﺟودﺷﺎن ﺑﻠﮑﮫ در ﺑﺎزﺗﺎب ﺗﺻوﯾر ﺧدا در آن ﺷﯾﺷﮫ ھﺎ ﺑﺎﯾد ﺟﺳﺗﺟو ﻧﻣود. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺣﻘﯾﻘت راﺳﺗﯾن ھﻣﮫ ﮐس ﯾﮑﯽ ﺑﯾش ﻧﯾﺳت و آن ﺗﺟﻠﯽ اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺧداﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب در وﺟو د ھرﮐس ﺑﺎﯾد ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﺧدا را دﯾد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ھﻣﮕﺎن ﻣﻘدس و ﺑراﺑر و ﻋزﯾز ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد. اﺻل ﯾﮕ ﺎﻧﮕﯽ و ﺻﻠﺢ ﻧﺗﯾﺟﮥ ﻣﻧطﻘﯽ اﯾن ﺗﻌرﯾ

ﺟدﯾد از ھوﯾت اﺳت. ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﺎزﺗﺎب و ﺳﻣﺑﻠﯽ از اﯾن ﺣﻘﯾﻘت اﺳت. ﭘﯾﺎم اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺗﻘدس و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ھﻣﮥ ﻧوع ﺑﺷر و ﻟزوم ﻧﮭﺎدﯾﻧﮫ ﺷدن اﺻل ﺣﻘوق ﺑﺷر و ﺑراﺑری و دﻣﮑراﺳﯽ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ اﺳت. ﺑرای آﺷﻧﺎﺋﯽ ﺑﺎ اﯾن ﺑﺎزﺗﺎب ﺗوﺿﯾﺢ ﮐوﺗﺎھﯽ ﻻزم اﺳت. در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺳﺎل ﺳﻣﺑﻠﯽ از ﺗﻣﺎﻣﯾت اﺷﯾﺎء و ﺗﻣﺎﻣﯾت ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﯽ ﮔردد. در ھﻣﮥ ﻓرھﻧﮕﮭﺎ ﺳﺎل واﺣد اﺻﻠﯽ ﺗﻘوﯾم زﻣﺎن اﺳت و وﻗﺎﯾﻊ ﭼﺷﻣﮕﯾر ھرﺳﺎل ﺑﺎز ﺳﺎزی و ﺣﺿور ﻣﺟدد ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻧد ﯾﻌﻧﯽ آﻧﮑﮫ ھرﺳﺎل ﯾﮏ ﺗﻣﺎﻣﯾت اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎ اﻧﺗﮭﺎی آن ﺗﻣﺎﻣﯾت دﯾﮕری آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷود. در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ دﯾدﯾم ﻧزدﯾﮑﺗرﯾن واﺣد ﺗﻘﺳ ﯾم ﺳﺎل ﺑﮫ ر وزھﺎ ﻋدد 361 ﻣﯽ ﺷود. اﯾن ﺷﻣﺎره ﺑﺎ اﺻل ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺳﻧﺧﯾت ﻧﻣﺎدﯾن دارد زﯾرا ﮐﮫ در آن ﺗﻌداد ﻣﺎھﮭﺎ و ﺗﻌداد روزھ ﺎ ھردو ﯾﮑﺳﺎن ﻣﯽ ﺷود ) 361 = 19 * 19 .( اﻣﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺷﺎره ﮐرد ﮐﮫ در ﺣروف ا ﺑﺟد ﻋدد 361 ﺑراﺑر ﺑﺎ واژۀ ﮐل ﺷﯾﺊ ﯾﻌﻧﯽ ھﻣﮫ ﭼﯾز ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺳﺎل ﺑﻌﻧوان ﯾﮏ ﺗﻣﺎﻣﯾت ﺳﻣﺑل ھﻣﮫ ﭼﯾز و ھﻣﮕﺎن ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﺗﻣﺎﻣﯾت ﺣﺎﺻل ﺗﮑرار 19 در 19 ﻣﯽ ﺷود. ﯾﻌﻧﯽ ﺳﺎل، ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﻣﺎه ﻣﯽ ﺷود. اﻣﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ اﺑداع ﻧﻣﺎدﯾن دﯾﮕری ﻧﯾز ﻣوﻓق ﮔﺷت ﯾﻌﻧﯽ آﻧﮑﮫ اﺷﺎره ﻧﻣود ﮐﮫ در ﺣروف اﺑﺟد وا " واﺣد "ۀ ژ ﻣﺳﺎوی 19 ﻣﯽ ﺑﺎﺷد )واو ﺑراﺑر ﺑﺎ ﺷش، اﻟف

ف

ﺑراﺑر ﺑﺎ ﯾﮏ، ح ﺑراﺑر ﺑﺎ ھﺷت، و دال ﺑ راﺑر ﺑﺎ ﭼﮭﺎر اﺳت( . ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺣﺿرت ﺑﺎب در آﺛﺎر ﺧود از ﻋدد ﻧوزده ﺑ ﻌﻧوان "واﺣد" ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن اﮐﻧون ﺳﺎل و ﻣﺎه و روز ھم ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد ﯾﻌﻧﯽ ﺳﺎل ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﻣﺎه اﺳت و ﻣﺎه ﯾﻌﻧﯽ ﻧوزده روز ﻣﺳﺎوی واﺣد ﯾﻌﻧﯽ ﯾﮏ روز ﻣﯽ ﮔردد. ﯾﮏ روز ھم اﻧﻌﮑﺎﺳﯽ از ﺧدا و ﺗﺟﻠﯽ

ﻣﯽ ﺷود. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺣﻘﯾﻘت روز و ﻣﺎه و ﺳﺎل ھﻣﮕﯽ ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﻧور ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﻣط ﻠب ﺧود ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از اﺻل ﻓﻠﺳﻔﯽ ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺣﻘﯾﻘت راﺳﺗﯾن ﺗﻣﺎﻣﯾت ھﺳﺗﯽ )ﯾﺎ ھﻣﮫ ﭼﯾز و ھﻣﮫ ﮐس( در ﻧﮭﺎﯾت ﺑﺎزﺗﺎب و ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا در آﯾﻧﮥ وﺟود اﺳت. اﯾن ﻣﻔﮭوم ﻣﺳﺗﻘﯾﻣﺄ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺷﮑل اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﻧﯾز آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮔردد. در آﻏﺎز دﻋوت او ھﺟده ﻧﻔر ﺑﮫ او اﯾﻣﺎن ﻣﯽ آورﻧد و اﯾن ﻧﻔر ﺣروف ﺣﯽ ﻧﺎﻣﯾده ﻣﯽ ﺷوﻧد ﭼر ا ﮐﮫ واژۀ ﺣﯽ در ﺣروف اﺑﺟد ﻣﺳﺎوی ھﺟده ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. اﻣﺎ ﺗﺄﮐﯾد ﺑر "ﺣﯽ" ﺑدﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ ﺧداوﻧد در ﮐﺗﺎﺑﮭﺎی آﺳﻣﺎﻧﯽ از ﺟﻣﻠﮫ ﻗرآن ﺑﻌﻧوان ﺣﯽ ﯾﻌﻧﯽ زﻧده ﺗﻌرﯾف ﺷده اﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب اﯾن ھﺟده ﻧﻔر ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﺻﻔت ﺣﯾﺎت ﺧدا ﻣﯽ ﮔردﻧد. اﻣﺎ ﺑﺎزﺗﺎب ﺣﯾ ﺎت در ﻣﯾﺎن آدﻣﯾﺎن ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی زﻣﺎﻧﻣ ﻧدی و ﺗﺣول و دﮔرﮔوﻧﯽ و ﺧودﺳﺎزی و ﺗﮑﺎﻣل اﺳت. ﺗﻌرﯾف اوﻟﯾن ﻣؤﻣن ﺑﺎﺑﯽ ﺑﻌﻧوان ﺣروف ﺣﯽ ﺑﯾﺎﻧﮕر ظﮭور اﻧدﯾﺷﮫ ای ﺗﺎرﯾﺧﯽ و زﻣﺎﻧ ﻣﻧد در اﯾران ﻧﯾﻣﮥ ﻗرن ﻧوزدھم ﺑود. اﻣﺎ اﯾن ﻧﻔر ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از رﺳﺎﻟت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑودﻧد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺑﮭﻣراه ﺑﺎب، واﺣد اوﻟﯾﮥ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﺎﺑﯽ از ﻧﻔر دوزده

وﺣدت

ھﺟده

ھﺟده

ھﺟده

ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷ د. ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﻧوزده ﻧﻔر را ﮐﮫ ھﺳﺗﮥ ﻣدﻧﯾت ﺑﺎﺑﯽ ﺑ ود "واﺣد اوٌل" ﻧﺎﻣﯾد ﭼرا ﮐﮫ ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ذ ﮐر ﺷد واﺣد در ﺣروف اﺑﺟد ﻣﺳﺎوی ﻧوزده ﻣ ﯽ ﺑﺎﺷد. اﻓرا دی ﮐﮫ ﭘس از اﯾن ھﺳﺗﮥ اوﻟﯾﮫ ﺑﮫ آﺋﯾن ﻧوﯾن ﻣﯽ ﮔروﯾدﻧد ﺑﮫ دﺳﺗﮫ ھﺎی ﻧوزده ﻧﻔری ﺗﻘﺳﯾم ﺷده و در ﻧﺗﯾﺟﮫ واﺣد دوم و ﺳوم ... و ﻧوزدھم را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دادﻧد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺗﻘﺳﯾم ﺑﻧدی ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﺎﺑﯽ ﺑر اﺳﺎس ﻋدد 361 ﯾﻌﻧﯽ 19 واﺣد ﺻورت ﻣﯽ ﭘذﯾرﻓ ت و اﯾن ﻧوزده واﺣد ﺑﻌﻧوان ﮐل ﺷﯾﺊ ) 361 ( ﺗﻌرﯾف ﻣﯾ ﺷدﻧد. ﭘس از آن ﮐل ﺷﯾﺊ دوم و ﺳوم....ﻣطرح ﻣﯽ ﮔردﯾد. اﻣﺎ اﯾن ﺗﻘﺳﯾم اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﺻرﯾﺣﺎً و ﻋﻣداً

ﺑﯾﺎﻧﮕر اﻧدﯾﺷﮫ ای ﻓﻠﺳﻔ ﯽ ﺑود و آن اﯾﻧﮑﮫ ھﻣﮥ آدﻣﯾﺎن در ﻧﮭﺎﯾت ﯾﮑﯽ ھﺳﺗﻧد و ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از واﺣد ﺣﻘﯾﻘﯽ ﯾﻌﻧﯽ ﺧدا ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد. ﺣﺿرت ﺑﺎ ب ﻣﮑرر ﺗﺄﮐﯾد ﻧﻣو د ﮐﮫ در ھﻣﮥ آدﻣﯾﺎن ﺟز ﺧدا را ﻧﺑﺎﯾد دﯾد ودر ﻧﺗﯾﺟﮫ ھﻣﮕﺎن ﻣﻘدس و ﻋزﯾز ﻣﯽ ﺷوﻧد. اﯾن اﺻل در ﻓرھﻧﮓ و ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎی ﺣ ﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﺣور ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻣﯽ ﮔردد و او اﻋﻼن ﻣﯽ ﮐﻧد

" ای اھل ﻋﺎﻟم ﺳراﭘردۀ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﻠﻧد ﺷد. ﺑﮫ ﭼﺷم ﺑﯾﮕﺎﻧﮕﺎن ﯾﮑدﯾﮕر را ﻣﺑﯾﻧﯾد. ھﻣﮫ ﺑﺎر ﯾﮏ دارﯾد و ﺑرگ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﺳﺎر. " ﻧﮑﺗﮥ ﭼﺷﻣﮕﯾر دﯾﮕر اﯾن اﺳت ﮐﮫ اﯾن ﻧظﺎم ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﻋﻣﻼٌ ﻧظﺎﻣﯽ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ در آن اﺻل دﻣﮑراﺳﯽ و وﺣدت و ﻣﺷورت ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎی ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺗﺄﮐﯾد ﺷ ده اﺳت ﮐﮫ در ﺳرآﻏﺎز ھر ﻧوزده روز ﯾﻌﻧﯽ ﺳر آﻏﺎز ھر ﻣﺎه اﻓراد ﯾﮏ ﻣﺣﻠﮫ دور ھم ﺟﻣﻊ ﺷوﻧد و ﻋﻼوه ﺑر ﺗوﺟﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت روﺣﺎﻧﯽ ﻣﺷﺗرک در ﺧوﯾش، از طرﯾق دوﺳﺗﯽ و ﻣﻌﺎﺷرت و ﻣﮭﻣﺎﻧﯽ، رواﺑط ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و اﺗﺣﺎد را در ﻣﯾﺎن ﺧود ﺗﺣﮑﯾم ﻧﻣﺎﯾﻧد و ﺑﻌﻧوان واﺣد اوﻟﯾﮥ دﻣﮑ راﺳﯽ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ و ﺳﯾﺎﺳﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺳﺎﺋل ﻣرﺑوط ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ ﺧود و ﺟﺎ ﻣﻌﮫ ﺑﮫ ﻣﺷورت ﭘ ردازﻧد. اﯾن ﻧﮭﺎد در اﺻطﻼح ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻧوزده ﺿﯾﺎﻓت روزه ﻧﺎﻣﯾده ﻣﯽ ﺷود. ﯾﮏ ﺷﮑل دﯾﮕر اﺻل ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﯾﺎﻧﮕر ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﭘﯾﺎﻣﺑران اﻟﮭﯽ ا ﺳت و در ﻧﺗﯾﺟﮫ آﺷﺗﯽ و ﺻﻠﺢ ﻣﯾﺎن ھﻣﮥ ادﯾﺎن. ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺗﻘوﯾم آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳت اﻣﺎ ﺳر آﻏﺎز آن ﻧﮫ از دﻋوت ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﻠﮑﮫ از د ﻋوت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺷروع ﻣﯽ ﮔ ردد. اﯾن ﻣطﻠب ﺑﯾﺎﻧﮕر وﺣدت ﺣﻘﯾﻘت اﯾن دو ﭘﯾﺎﻣﺑر اﯾراﻧﯽ اﺳت ﮐﮫ ﻧﻣﺎدی از ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ھﻣﮥ ﭘﯾﺎﻣﺑران و ھﻣﮥ ادﯾﺎن اﺳت ﮐﮫ اﯾن اﺻل ﯾﻌﻧﯽ وﺣدت ھﻣﮥ ادﯾﺎن و ﭘﯾﺎﻣﺑران از اﺻول ﻋﻣدۀ آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳت. اﻣﺎ ﺗﻌﺟب در آن اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎ آﻧﮑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﮐﺎﻣﻸ ﺧورﺷﯾدی اﺳت اﻣﺎ ﺑﺧﺎطر ﺑﺎزﺗﺎب ﻧﻣﺎدﯾن ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺑﺎ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﻧﯾز ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺑﮕوﻧﮫ ای ﺻرﻓﺎً ﻧﻣﺎدﯾن ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ﻧﯾز در ﺗﻘوﯾم ﮐﺎﻣﻼً ﺷﻣﺳﯽ ﺑﮭﺎﺋﯽ ظﺎھر ﻣﯽ ﮔردد. ﺗوﺿﯾﺢ آﻧﮑﮫ ﺗوﻟٌد ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑر طﺑق ﺗﻘوﯾم ھﺟری ﻗﻣری ﻣﺗداول آن زﻣﺎن در اول ﻣﺣرم ﺳﺎل 1235 و ﺗوﻟد ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ در دوم ﻣﺣرم ﺳﺎل 1233 ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد. ﺑﮫ ﺑﺎور ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ اﯾن ﻣطﻠب ﺳﻣﺑﻠﯽ از ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ دو ﭘﯾﺎﻣﺑر اﯾراﻧﯽ اﺳت و ﺑﮫ ود نﯾو ا ا ﮔﻔﺗﮥ ﮕرﯾﮑدﯾ روز از ﻧﺎﮔﺳﺳﺗﻧﯽ ﺑوده و ﯾﮏ روز ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد.

در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺗوﻟد ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺎﯾد در دو روز ﭘﺷت ﺳر ھم ﺟﺷن ﮔرﻓﺗﮫ ﺷود و اﯾن ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﻧوﻋﯽ ﺣﺿور اول و دوم ﻣﺣرم در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻣﯽ ﮔردد. اﻟﺑﺗﮫ در ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی زﻣﺎن ﺗوﻟد ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ در دو ر وز ﭘﯾﺎﭘﯽ ﻧﯾﺳت زﯾرا ﮐﮫ دو ﺳﺎل ﻣﯾﺎن آن دو ﺗﻔﺎوت اﺳت ودر ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺣدود ﺑﯾﺳت روز ﻣﯾﺎن ﺳﺎﻟﮕرد اﯾن دو روز ﻓﺎﺻﻠﮫ ﻣﯽ اﻓﺗد. رھﺑر ﮐﻧوﻧﯽ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﯾﻌﻧﯽ ﺑﯾت اﻟﻌدل اﻋظم اﯾن ﻣطﻠب را ﺑدﯾن ﺷﮑل ﻣﻘرر داﺷﺗﻧد ﮐﮫ ﭼون در زﻣﺎن ﺗوﻟد ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ روز دوم ﻣﺣرم ﻣطﺎﺑق 11 ﻧواﻣﺑر ﺑوده اﺳت و ﺗوﻟد ﺣﺿرت ﺑﺎب در اول ﻣﺣرم ﻣطﺎﺑق 21 اﮐﺗﺑر ﺑوده اﺳت ﺑدﯾن ﺟﮭت ﺳﺎﻟﮕرد ﺗوﻟد آﻧﺎن در اول و دوم آن ﻣﺎه ﻗﻣری ﻗرار ﻣﯽ ﮔﯾرد ﮐﮫ ھﺷﺗﻣﯾن ﻣﺎه ﭘس از ﻧوروز ﻣﯽ ﮔردد . ﺳﺑب اﯾن ﻣطﻠب اﯾن اﺳت ﮐﮫ در زﻣﺎن ﺗوﻟد ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ روز دوم ﻣﺣرم ﺣدود ﻣﺎه ﻗﻣری ﭘس از ﻧوروز ﺑود. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب اول و دوم ھﺷﺗﻣﯾن ﻣﺎه ﻗﻣری ﮐﮫ ﭘس از ﻧوروز ظﺎھر ﺷود ھﻣواره در ﻓﺎﺻﻠﮥ ﻧﯾﻣﮥ اﮐﺗﺑر و ﻧﯾﻣﮥ ﻧواﻣﺑر ﯾﻌﻧﯽ ﻧزدﯾﮏ ﺑﮫ ﺗﺎرﯾﺦ ﺗوﻟد در آن زﻣﺎن ﻣﯽ اﻓﺗد. 3 . ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ و ﺣﺿور ﺧدا در ھﺳﺗﯽ ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ﮔﻔﺗﮫ ﺷد در ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب ھﻣﮥ ھﺳﺗﯽ آ ﯾﻧﮫ ای از اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺧدا ﻣﯽ ﺷود و ھﻣﮫ ﭼﯾز ﺗﻘدس ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و دارای ﺣق ﻣﯽ ﺷود. در واﻗﻊ ھﻣﮥ ﺗﻌﺎﻟﯾم ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑر آن اﺳت ﮐﮫ ھﺳﺗﯽ را آﮐﻧده از ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا ﻧﻣﺎﯾد، ھﻣﮫ ﭼﯾز را از ﻣﻧطق ﺟﻧﮕل و ﻣﺎده ﭘرﺳﺗﯽ و ﺧودﺧواھﯽ و ﺑﯾﮕﺎﻧﮕﯽ در آورد و آﻧرا ﺑﮫ ﻓﺿﺎی ﺑﺎز ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و روﺣﺎﻧﯾت و ﻋ ﺷق ﭘرواز دھد. ﺑﮫ ﻋﻧوان ﻣﺛﺎل در ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﮑم ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﻧﺎم ھرﭼﯾز را ﻧﻣﺎدی از اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ دﯾد ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﺣروف ھر اﺳﻣﯽ را ﻣﺧﻔﻔﯽ از ﯾﮑﯽ از اﺳﻣﺎء و ﺧدا ﺻﻔﺎت ﭘﻧداﺷت. در ﻣﺛﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑدﺳت ﻣﯽ دھد ﺣﺗﯽ در ظﺎھر ﺑﯽ ارزش ﺗرﯾن ﭼﯾز ﯾﻌﻧﯽ ﯾﮏ ﻗطﻌ ﮫ ﺳﻧﮓ ھم ﻣﺟﻣوﻋﮫ ای از ﺣﻘﺎﺋق ازﻟﯽ و اﺳﻣﺎء ﻗراﻧﯽ ﻣﯽ ﺷود ﯾﻌﻧﯽ ﺳﯾن آن ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از

ھﺷت

ﮐﺎف(

ﯾﺎ ﻣﻌﺎدل ش، ﻋرﺑﯾ

ﺳﺑوح، ﻧون آن ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ﻧور و ﮔﺎف ) آن

ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ﮐرﯾم ﻣﯽ ﮔردد. 1 ﺑﮫ ﻧﺎﮔﺎه ﺣﺗﯽ ﯾﮏ ﺳﻧﮓ ﻧﺎﭼﯾز ھم ﺳرﺷﺎر از ﺑزرﮔﯽ و ﺷﮑوه و ﺗﻘدس ﻣﯽ ﺷود و ﺑﺎﯾد آﻧرا ﺑر اﺳﺎس اﯾن د ﯾدﮔﺎه ﻣورد رﻓﺗﺎر ﻗرار داد. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 5:9 ( ھﻣﺎﻧﻧد ھﻣﮫ ﭼﯾز دﯾﮕر در ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب، زﻣﺎن ھم ﺑﮫ ﻋرﺻﮥ ﻣﻌﻧوﯾت و ﻗداﺳت ارﺗﻘﺎء ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و ھﻣﮥ آﺣﺎد زﻣﺎن و ﺗﻣﺎﻣﯽ ھﺳﺗﯽ ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ﺧدا ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن اﺻل ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی ﺣﺿور و اﻧس ﺑﺎ ﺧدا در ھﻣﮥ ھﺳﺗﯽ اﺳت ﺑدون آﻧﮑﮫ ذات ﺧدا ﺑﮫ ﺣد ﺧﻠق ﺗﻧزل و اﻧﺣطﺎط ﯾﺎﺑد. ﺑدﯾن ﺟﮭت ا ﺳت ﮐﮫ ﻧﺎﻣﮭﺎی ﻧوزده ﻣﺎه و ﻧﺎﻣﮭﺎی ﻧوزده وز ھر ر ﻣﺎه ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺷوﻧد و اﯾن ﻧﺎﻣﮭﺎ ھﻣﮕﯽ اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺧدا ﻣﯽ ﺷوﻧد. از اﯾن ﺟﮭت ﻧﯾز ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﺎ ﺗﻘوﯾم زرﺗﺷﺗﯽ و اﯾراﻧﯽ ﺳﻧﺧﯾت و ھﻣدﻟﯽ دارد. در ﺗﻘوﯾم ھﺟری ﻗﻣری ﻧﮫ ﻧﺎم ھ ﻔﺗﮫ و ﻧﮫ ﻧ ﺎم ﻣﺎه ارﺗﺑﺎطﯽ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﺋق روﺣﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﺗﻌﺑﯾر روﺣﺎﻧﯽ از ھﺳﺗﯽ ﻧدارد. اﻣﺎ ھﻣﺎﻧﻧد ﺗﻘوﯾم زرﺗﺷﺗﯽ ﻧﺎم ﻣﺎھﮭﺎ و روزھﺎ ﺣﮑ ﺎﯾت از ﺣﻘﯾﻘت اﺷﯾﺎء ﻣﯾﮑﻧد ﯾﻌﻧﯽ آﻧﮑﮫ ﺗﻘدس و ﺷﮑوه ھﺳﺗﯽ را ﺑﻌﻧوان آﯾﻧﮥ ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا ﻣورد ﺗﺄﮐﯾد و ھﺷﯾﺎری ﻗرار ﻣﯽ دھد.

از طرف دﯾﮕر اﯾن اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ از ﯾﮑﯽ از دﻋﺎھﺎی اﺳﻼﻣﯽ )دﻋﺎی ﺳﺣر ﻣﺎه رﻣﺿﺎن( ﮔرﻓﺗﮫ ﺷده اﺳت و ﻋﻠﯾرﻏم ﻧﺳﺦ ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری، ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﮫ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ھﻣﮥ ادﯾﺎن ﺷﮭﺎدت ﻣﯽ دھد. اﺳﺎﻣﯽ ﻧوزده ﻣﺎه ، و ھﻣﭼﻧﯾن ﻧوزده روز ھر ﻣﺎه، ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب اﺳت: 1 . ﻣﺎه ﺑﮭﺎء، 2 . ﻣﺎه ﺟﻼل، 3 . ﻣﺎه ﺟﻣﺎل، 4 . ﻣﺎه ﻋظﻣت، 5 ﻣﺎه . ﻧور، 6 . ﻣﺎه رﺣﻣت، 7 . ﻣﺎه ﮐﻠﻣﺎت، 8 . ﻣﺎه ﮐﻣﺎل، 9 ﻣﺎه . اﺳﻣﺎء، 10 . ﻣﺎه ﻋزٌت، 11 . ﻣﺎه ﻣﺷﯾت، 12 . ﻣﺎه ﻋﻠم، 13 ﻣﺎه . ﻗدرت، 14 . ﻣﺎه ﻗول، 15 . ﻣﺎه ﻣﺳﺎﺋل ، 16 . ﻣﺎه ﺷرف، 17 . ﻣﺎه ﺳﻠطﺎن، 18 . ﻣﺎه ﻣﻠﮏ ، 19 . ﻣﺎه ﻋﻼء

1 در ﻧظر ﮔرﻓﺗن ﮐﺎف ﺑﺟﺎی ﮔﺎف ﺑرای ﻣﺣﺎﺳﺑﮫ، رﺳﻣﯽ ﻣﺗداول در اﯾران ﺑود. ﻣﺛﺎﻟﮭﺎی ﻣﺗﻌددی از اﯾن ﻣطﻠب را در ﻧﺎﺳﺦ اﻟﺗوارﯾﺦ و روﺿﺔ اﻟﺻﻔﺎء ﻣﯽ ﺗوان ﯾﺎﻓت. ﺑﻌﻼوه ﺣﺿرت ﺑﮭﺎء ﷲ ﻧﯾز در ھﻔت وادی ھﻣﯾن ﮐﺎر را در ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ ﺣروف ﮔﻧﺟﺷﮓ اﻧﺟﺎم ﻣﯽ دھﻧد.

ﺳﺎل ﺑدﯾﻊ از روز ﻧوروز آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷود ﯾﻌﻧﯽ اوﻟﯾن روز ﺑﮭﺎر. اھﻣﯾت اﯾن ﻣطﻠب ﺑﺣدی اﺳت ﮐﮫ روز اول ﺳﺎل ﻧﮫ از طرﯾق ﯾﮏ ﻗﺎﻋده رﯾﺎﺿﯽ ﯾﺎ ﺗﻘوﯾﻣﯽ ﺑﻠﮑﮫ از طرﯾق واﻗﻌﯾت ﻧﺟوﻣﯽ آﻏﺎز ﺑﮭﺎر ﯾﻌﻧﯽ زﻣﺎن ورود ﺧورﺷﯾد ﺑﮫ ﺑرج ﺣﻣل ﺗﻌﯾﯾن ﻣﯽ ﮔردد، آن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﻧور ﺧورﺷﯾد ﺑطور ﺑراﺑر ﺑﮫ دو ﻧﯾﻣﮥ ﺷﻣﺎﻟﯽ و ﺟﻧوﺑﯽ ﮐرۀ زﻣﯾن ﻣﯽ ﺗﺎﺑد و روز و ﺷب ﺑراﺑر ﻣﯽ ﮔردﻧد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ، ھﻣﺎﻧﻧد ﺗﻘوﯾم اﯾراﻧﯽ ﮐﮫ از زﻣﺎن رﺿﺎ ﺷﺎه ﻣﻌﻣول ﺷد، ھرﮔ ز اﻧطﺑﺎق ﺑﺎ ﻓﺻﻠﮭﺎ از ﻣﯾﺎن ﻧﻣﯽ رو د و ﺧدﺷﮫ ﻧﻣﯽ ﭘذﯾرد. در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ روزھﺎی ھﻔﺗﮫ ﻧﯾز دارای ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺳﻣﺑﻠﯾﮏ ﻣﯽ ﺷوﻧد و ھﻣﮕﯽ از اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺧدا ﯾﻌﻧﯽ از ﺣﻘﯾﻘت اﻧﺳﺎن و ﺗﻘدس او ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻧﯾز ھﻔﺗﮫ از روز ﺗﺷﮑﯾل ﺷده اﺳت و از اﯾن ﻧظر ﺑﺎ اﺳﻼم و ﻣﺳﯾﺣﯾت و آﺋﯾن ﯾﮭود ھﻣﺑﺳﺗﮕﯽ دارد. اﯾﻧﮑﮫ ھﻔﺗﮫ ﭼﻧد روز ﺑ ﺎﺷد اﺳﺎﺳﺎٌ اﻣری ﻧﺟوﻣﯽ ﻧﯾﺳت و در ﺑرﺧﯽ ﺗﻘوﯾﻣﮭﺎ ﯾﮏ ھﻔﺗﮫ از 10 روز ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﮔردد. ﺣﺗﯽ ﺗﻘوﯾم ﺟﻣﮭوری اﻧﻘﻼب ﻓراﻧﺳﮫ ﻧﯾز ﺑﺧﺎطر ﻧﻔﯽ ﻣ ذھب و ﮐﻠﯾﺳﺎ ﻋﻣدأ ھﻔﺗﮫ را ﺑﮫ 10 ر وز ﺗﺑدﯾل ﮐرد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ روز ھم ﺑﮫ 10 ﺳﺎﻋت و ھر ﺳﺎﻋت ﺑﮫ 100 دﻗﯾﻘﮫ ﺗﻘﺳﯾم ﺷد. ﺳر ﻣﻧﺷﺎء روز ﺑودن ھﻔﺗﮫ ﺑﮫ ﺑﺎﺑﻠﯾﮭﺎ و آﻧﮕﺎه ﯾﮭودﯾﺎن روز ﺻورت ﻣﯽ ﭘذﯾرد و آﻧﮕﺎه در روز ھﻔﺗم ﯾﻌﻧﯽ روز ﺷﻧﺑﮫ ﺧداوﻧد ﺑﮫ اﺳﺗراﺣت ﻣﯽ ﭘردازد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ھﻔﺗﮫ و ﺗﻌطﯾﻠﯽ روز ﺷﻧﺑﮫ اھﻣﯾت ﺑﻧﯾﺎدﯾن ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. در ﺗﻘوﯾم ﻣﺗداول اﯾراﻧﯽ و ﺗﻘوﯾم ھﺟری ﻗﻣری روزھﺎی ھﻔﺗﮫ ﻧﺎم وﯾژه ای ﻧدارﻧد ﺑﻠﮑﮫ ﺷﻣﺎره ﺑﻧدی ﻣﯽ ﺷوﻧد ﻣﺎﻧﻧد ﺷﻧﺑﮫ ﯾﮑﺷﻧﺑﮫ دوﺷﻧﺑﮫ وﻏﯾره ﺑﺎﺳﺗﺛﻧﺎی ﺟﻣﻌﮫ ﮐﮫ روز ﻧﻣﺎز ﺟﻣﺎﻋت ﻣﯽ ﮔردد. اﻣﺎ در ﺗﻘوﯾم روﻣﯾﮭﺎ ﻧﺎم روزھﺎی ھﻔﺗﮫ ﺑﺎ ﻧﺎم ﺳﺗﺎرﮔﺎن ﺳﯾٌﺎ ر ﻧﺎﻣﮕزاری ﻣﯽ ﺷوﻧد ﻣﺛﻼ ﺷﻧﺑﮫ روز ﺳﺗﺎرۀ ﮐﯾوان اﺳت، ﯾﮑﺷﻧﺑﮫ روز ﺧورﺷﯾ د اﺳت، دوﺷﻧﺑﮫ روز ﻣﺎه اﺳت...... و ﺟﻣﻌﮫ روز ﺳﺗﺎرۀ )ﻧﺎھﯾد( زھره ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﺷﺎﯾد ﺗﻌداد روز ھﻔﺗﮫ ﻧﯾز ﺣﺎﺻل آﮔﺎھﯽ ﺑﺎﺑﻠﯾﮭﺎ از اﯾن ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔردد. در ﺗورات آﻓرﯾﻧش ھﺳﺗﯽ در

ھﻔت

ھﻔت

ﺷش

ھﻔت

ﺳﺗﺎره ﺑوده اﺳت.

ھﻔت

اﻣﺎ در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ روزھﺎی ھﻔﺗﮫ ﻧﯾز از ﺣﺿور و ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا در ھﺳﺗﯽ ﺣﮑﺎﯾت ﻣﯽ ﮐﻧد ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب: ﺷﻧﺑﮫ روز ﺟﻼل

ﯾﮑ ﺷﻧﺑﮫ روز ﺟﻣﺎل دو ﺷﻧﺑﮫ روز ﮐﻣﺎل ﺳﮫ ﺷﻧﺑﮫ روز ﻓﺿﺎل ﭼﮭﺎر ﺷﻧﺑﮫ روز ﻋدال ﭘﻧﺞ ﺷﻧﺑﮫ روز اﺳﺗﺟﻼل ﺟﻣﻌﮫ روز اﺳﺗﻘﻼل در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻋﺎﻣل اﺻﻠﯽ ، ﺗﻌﺑﯾر ﻧﻣﺎدﯾن ﺳﺎل ﺑﻌﻧوان ﯾﮏ ﺗﻣﺎﻣﯾت، و

وﺣدت روز و ﻣﺎه و ﺳﺎل اﺳت. اﻣﺎ ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻓرﻋﯽ اﯾن ﻣطﻠب در ﺳطﺢ ﺷﻣﺎر ﺳﺎﻟﮭﺎ ﻧﯾز ﺗﮑرار ﻣﯽ ﺷود ﯾﻌﻧﯽ آﻧﮑﮫ ھر ﻧوزده ﺳﺎل ﯾﮏ ، واﺣد و ھر ﻧوزده واﺣد ﮐﮫ ﻋﺑﺎرت از ) 19 * 19 ﯾﺎ ( 361 ﺳﺎل اﺳت

ﻧﯾز ﯾﮏ ﮐل ﺷﯾﺊ ﻧﺎﻣﯾده ﻣﯽ ﺷود و ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺳﺎل 100 در ﮐل ﺷﯾﺊ اول وﺳﺎل 400 در ﮐل ﺷﯾﺊ دوم و ﺳﺎل 700 در ﮐل ﺷﯾﺊ ﺳوم.... ﻗرار ﻣﯽ ﮔﯾرد. اﮔرﭼﮫ ﮔﺎھﯽ ﺑرای ھرﯾﮏ از ﻧوزده ﺳﺎل ھم ﻧﺎﻣﯽ در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ آورده

ﺷده اﺳت وﻟﯽ در ﺣﻘﯾﻘت اﯾن ﻧﺎﻣﮭﺎ ھﻣﺎن ﺷﻣﺎرۀ ﺳﺎﻟﮭﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد ﮐﮫ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﮔﺎھﯽ ﺑﺷﮑل ﺣروف اﺑﺟدی ﻣﻌﺎدل آن ﺷﻣﺎره آﻣده اﺳت ﻣﺛﻼ ﺳ ﺎل اول ﺳﺎل اﻟف و ﺳﺎل دوم ﺳﺎل ﺑﺎء و ﺳﺎل ﺳوم ﺳﺎل اب....ﻧﺎﻣﯾ ده ﻣﯾﺷود ﭼرا ﮐﮫ اﻟف ﻣﺳﺎوی 1 ﺑﺎء ، ﻣﺳﺎوی 2 و اب ﻣﺳﺎوی 3 ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. واﺣد ﺗﻘوﯾم ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑر اﺳﺎس ﻧوزده ﺳﺎل اﺳت. ﺟﺎﻟب ﺗوﺟﮫ اﺳت ﮐﮫ در ھر ﻧوزده ﺳﺎل ﺷﻣﺳﯽ )دور ﻣﺗﺎﻧﯾﮏ(، ﺣرﮐت ﺧورﺷﯾد و ﻣﺎه ﻣﻘﺎرن ﮔردﯾده و دور ﺷﻣﺳﯽ و ﻗﻣری ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﺎ اﺣﺗﺳﺎب روز ﻧوروز ﺑﮫ ﻋﻧوان ﻣﺑدء، ﺗﮑرار ﺣرﮐت ﺧورﺷﯾد و ﻣﺎه در ھر ﻧوزده ﺳﺎل در ﺳﺎﻟﮭﺎی 1844 ، 1863 ، 1882 ..ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد ﮐﮫ ﻣﻌﺎدل اوﻟﯾن ﺳﺎل واﺣدھﺎی ﻧوزده ﺳﺎﻟﮫ ﺗﻘوﯾم ﯾدﯾﻊ اﺳت.

در اﯾﻧﺟﺎ ﻻزم اﺳت ﺑﮫ ﭘدﯾدار دﯾﮕری در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﮐﮫ ﻧﺷﺎن از ﺣﺿور و ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا و ﺗﻘدس و ﺣﻘوق ھﻣ ﮥ ھﺳﺗﯽ دارد اﺷﺎره ﺷود و آن راﺑطﮫ ﻧوروز ﺑﺎ اﯾﺎم ھﺎء اﺳت . ﮔﻔﺗﮫ ﺷد ﮐﮫ در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺳﺎل ﺑﺷﮑل 4 + 361 = 365 و در ﺳﺎﻟﮭﺎی ﮐﺑﯾﺳﮫ 5 + 361 = 366 در ﻣﯽ آﯾد. اﯾن 5 ﯾﺎ 4 روز اﺿﺎﻓﯽ ﮐﮫ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣورد ﺑﺣث ﻗرار ﻧﮕرﻓﺗﮫ اﻧد در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎی ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﮫ ﮔوﻧﮫ ای وﯾژه ﺗﻌﯾﯾن ﺷده اﻧد. ھﻣﺎﻧﻧد ﺗﻘوﯾم ﻣﺻرﯾﮭﺎ ﮐ ﭘﻧﺞ ﮫ روز اﺿﺎﻓﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﻧوان روز ﺗو ﻟد ھر ﯾﮏ از ﺧداﯾﺎن ﭘﻧداﺷﺗﮫ ﻣﯽ ﺷود ، و ﺑر ﺧﻼف ﺑﺳﯾﺎری از ﻓرھﻧﮕﮭﺎ ﮐﮫ اﯾن روزھﺎی اﺿﺎﻓﯽ را روزھﺎی ﺧطرﻧﺎک و ﺑد طﺎﻟﻊ ﻣﯽ ﺑﯾﻧﻧد ، در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ اﯾن 5 ﯾﺎ 4 روز ﺑﻌﻧوان "اﯾﺎم ھﺎء" ﺗﻌرﯾف

ﻣﯽ ﺷوﻧد. ھﺎء ﻣﺧﻔف دو ﻣﻔﮭوم اﺳت. اوﻟﯾن ﻣﻌﻧﺎی ھﺎء "ھو" ﻣﯽ ﺑﺎﺷد ﮐﮫ اﺷﺎره ﺑﮫ ﺧدا دارد ) ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی او(. در ﺣروف اﺑﺟد ھم ﺣرف ھﺎء ﻣﻌﺎدل ﻣﯽ ﺑ ﭘﻧﺞ ﺎﺷد. در ﻋﯾن ﺣﺎل اﯾﺎم ھﺎء اﯾﺎم ﺑﮭﺎء اﺳت و اﯾن ﺑﮫ اﯾن ﻣﻌﻧﺎﺳت ﮐﮫ ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ظﮭور اﺳم اﻋظم ﺧدا ﯾﻌﻧﯽ ﺑﮭﺎء ﻣﯽ ﺑﺎﺷد ﮐﮫ ﺟﺎﻣﻊ ھﻣﮫ ﺻﻔﺎت ﺧداﺳت. ﻣﺛﻼً در ﻟوﺣﯽ در ﺑﺎره اﯾﺎم ھﺎء ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ اﯾن اﯾﺎم ﺑﮭﺎء اﺳت و ﮐل را ﻣﺄﻣور ﻧﻣودﯾم ﮐﮫ در اﯾن روزھﺎ ﺑ ﮫ ﺧود و ﺑﮫ ﮐﺳﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ اﯾن ﻣﻘﺎم ﺑﻠﻧد ﺗوﺟﮫ ﻧﻣوده اﻧد اﻧﻔﺎق ﻧﻣﺎﯾﻧد. ﭘس ﺧدا را ذﮐر ﮐﻧﯾد و ﻗدر اﯾن اﯾﺎم را ﺑداﻧﯾد... ﺑراﺳﺗﯽ ﮐﮫ ﻣﺎ اﯾن اﯾﺎم را ﭘﯾش از ﻣﺎه روزه ﻗرار دادﯾم: ھذه اﯾﺎم اﻟﺑﮭﺎء و اﻣرﻧﺎ اﻟﮑل ان ﯾﻧﻔﻘوا ﻓﯾﮭﺎ ﻋﻠﯽ اﻧﻔﺳﮭم و ﻋﻠﯽ اﻟذﯾن ﺗوﺟﮭوا اﻟﯽ ھذااﻣﻘﺎم اﻟ ﻣرﻓوع ان اذﮐروا ﷲ ﻓﯾﮭﺎ ﺛم اﻋرﻓوا ﻗدرھﺎ...اﻧﺎ ﺟﻌﻠﻧﺎھﺎ ﻗﺑل ﺷﮭر اﻟﺻﯾﺎم. )ﮔﻧﺟﯾﻧﮫ ﺣدود و اﺣﮑﺎم 43 ( اﻣﺎ ﯾﮏ روز دﯾﮕر ﻧﯾز ھﻣﯾن ﺧﺻوﺻﯾت را دارد و آن روز ﻧوروز اﺳت. ﺑﺎﯾد ﺗوﺟﮫ ﮐﻧﯾم ﮐﮫ در ﺗﻘوﯾم ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻋﻼوه ﺑراﯾﺎم ھﺎء، روز اول ﻧوروز ھم روز ﺑﮭﺎء ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود ﯾﻌﻧﯽ رو ز ﺑﮭﺎء از ﻣﺎه ﺑﮭﺎء. ﯾﻌﻧﯽ ھم ﭘﻧﺞ روز اﯾﺎم ھﺎء و ھم اوﻟﯾن روز ﻧوروز ﺳﻣﺑﻠﯽ از ﺑﮭﺎء ﯾﺎ

اﺳم اﻋظم ﺧداﻣﯽ ﮔردﻧد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب درﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ اوﻟﯾن روز ﺳﺎل ﯾﺎ ﻧوروزو ﻧﯾز اﯾﺎم ھﺎء از دﯾﮕر اﯾﺎم ﻣﺗﻣﺎﯾز ﻣﯽ ﺷو ﻧ د ﭼرا ﮐﮫ ھﻣﮥ روز ھﺎی ﺳﺎل، ﯾﻌﻧﯽ 361 روز آن، روزھﺎ اﺳت ﮐﮫ ﻧﺷﺎن از اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﮔوﻧﺎﮔون ﺧدا دارد. اﻣﺎ ﻧوروز و اﯾﺎم ھﺎء ﻧﺷﺎن از ﺗﺟﻠﯽ ھﻣﮥ اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ ﻣﯽ ﮐﻧ د. ﻧ ﻧوروز آﻏﺎز ﺳﺎل اﺳت و ھﻣﮫ روزھﺎ از آن ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷود. ﻧوروز ﻣﺎﻧﻧد ﭘﯾﺎﻣﺑری اﺳت ﮐﮫ ھﻣﮫ ﺗﻣدن روﺣﺎﻧﯽ از او ﺳرﭼﺷﻣﮫ ﻣﯽ ﮔﯾرد ﭼرا ﮐﮫ او ﻧﺷﺎﻧﮫ ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا در ھﺳﺗﯽ اﺳت. اﻣﺎ اﯾﺎم ھﺎء ﻧﯾز ھﻣﯾن ﻣﻔﮭوم را ﻣﯽ رﺳﺎﻧد ﺑﺎ اﯾن ﺗﻔﺎوت ﮐﮫ ﺑﺟﺎی آﻧﮑﮫ اوﻟﯾن روز ﺑﺎﺷد در ﺧﺎرج ﻧظﺎم روزھﺎ و ﻣﺎھﮭﺎ ﻗرار ﻣﯽ ﮔﯾرد. در ﮐﺗﺎب اﻗدس ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﯾﺎن ﻣ ﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ ﭼون اﯾن روزھﺎ روز ﺧدا ھﺳﺗﻧد در ﻧﺗﯾﺟﮫ از ﻣﺣدودﯾت روزھﺎ و ﻣﺎھﮭﺎی ﻋﺎدی ﻓراﺗر ﻣ و ﯽ روﻧد ﺑﺎ ﻧﺎم ﺑﺧﺻوﺻ ﺗﻌرﯾف ﻧﻣﯽ ﺷو ﺑدﯾن د.ﻧ ﺗرﺗﯾب ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ روزھﺎی ﺳﺎل ﻧﺷﺎﻧﮫ ﺻﻔﺎت ﮔوﻧﺎﮔون ﺧدا ﻣﯽ ﮔردﻧد ﺑﻠﮑﮫ روز اول ﺳﺎل و ﻧﯾز اﯾﺎم ھﺎء ﺑﻌﻧوان ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ﺗﺟﻠﯽ ھﻣﮥ اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺧدا ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷو د. ﻧ اﻣﺎ اﯾن ﻣطﻠب اﺷﺎره ای ﻧﻣﺎد ﯾن ﺑﮫ ﯾﮑﯽ از ﭼﺷﻣﮕﯾر ﺗرﯾن و ﺑﻧﯾﺎدی ﺗرﯾن ﺑﺎورھ ﺎی آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ اﻋﻼن ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ در ﺳﺎل 1863 ﻣﯾﻼدی در ھﻧﮕﺎم ﺗﺑﻌﯾد اﯾﺷﺎن از ﺑﻐداد ﺑﮫ اﺳﻼﻣﺑول ﯾﻌﻧﯽ در روز اول رﺿوان در ﺑﺎﻏﯽ ﺧﺎرج از ﺑﻐ داد ﺻورت ﮔرﻓت. در اﯾن اﻋﻼن ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ اﺻل را ﺑﯾﺎن ﮐرد. اول ﻧﻔﯽ ﺷﻣﺷﯾرو ﺧﺷوﻧت، دوم اﻋﻼن آﻧﮑﮫ ظﮭور او ﺗﺣﻘق وﻋده ھﺎی ﮐﺗﺎﺑﮭﺎی آﺳﻣﺎﻧﯽ ﻗﺑل اﺳت در ﻋﯾن ﺣﺎل ﮐﮫ او آﺧرﯾن ﭘﯾﺎﻣﺑر ﻧﺑوده و ﭘس از او ﺑﺎز ھم ﮐﻼم اﻟﮭﯽ زﻧده و ﭘوﯾﺎ ﺑوده و آﯾﯾن دﯾﮕری ﭘس از ھزار ﺳﺎل ﺑﮫ ظﮭور ﺧواھد ﭘﯾوﺳت ) اﺻل زﻣﺎﻧﻣﻧدی و ﺗﺎرﯾﺦ( و ﺳوم آﻧﮑﮫ ﺧداوﻧد در آن روز ﺑﺎ ھﻣﮥ اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎﺗش ﺑر ھ ﻣﮥ ھﺳﺗﯽ ﺗﺟﻠﯽ ﻧﻣود. اﺻل ﺳوم از ﻧﻘطﮫ ﻧظر ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﮫ اﯾن ﻣﻌﻧﺎ اﺳت ﮐﮫ اﮐﻧون زﻣﺎن آن رﺳﯾده اﺳت ﮐﮫ ﺣﻘﯾﻘت اﺷﯾﺎء ﮐﮫ ھﻣﺎن ﺑﺎزﺗﺎب اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ اﺳت در ظﺎھر ظﺎھر ھم ﻣﺑﻧﺎی ﺗﻌرﯾف

ﺋﯽ

ﺳﮫ

و ھوﯾت ھﺳﺗﯽ ﺑﺷود ﯾﻌﻧﯽ آﻧﮑﮫ ھﻣﮕﺎن ﻣﻘدس و زﯾﺑ ﺎ و ﺑراﺑر ﭘﻧداﺷﺗﮫ ﺷوﻧد و اﺻل ﺣﻘوق ﺑﺷ ر و ﺗﻘدس و ﺷراﻓت ھﻣﮕﺎن ﻣﺑﻧﺎی ﺑﻧﯾﺎن رواﺑط و ﻧﮭﺎدھﺎی اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ، اﻗﺗﺻﺎدی، ﺳﯾﺎﺳﯽ و ﺑﯾن اﻟﻣﻠﻠﯽ ﺟﮭﺎن ﻗرار ﮔﯾرد. ﺑﮫ اﯾن د ﻟﯾل ﺳت ﮐﮫ در ﮐﺗﺎب اﻗدس ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ ﺑﺧﺎطر اﯾن ﺗﺟﻠﯽ ﺧداوﻧد ﺑﺎ ھﻣﮥ ﺻﻔﺎت و اﺳﻣﺎء ﺧود ﺑﮫ ھﻣﮥ ھﺳﺗﯽ اﺳت ﮐﮫ دﯾﮕر ھﯾﭻ ﭼﯾز و ھﯾﭻ ﮐس ﻧﻣﯽ ﺗواﻧد ﻧﺟس ﺑﺎﺷد و ﺣﮑم ﻧﺟﺎﺳت ﯾﻌﻧﯽ ﮐﺛﯾف ﺑودن و ﭘﻠﯾد ﺑودن ذاﺗﯽ ھر ﮔروه اﻧﺳﺎﻧﮭﺎ ﺑﺗﻣﺎﻣﯽ ﻧﺳﺦ و طرد ﻣﯽ ﮔردد و ﺑﺟﺎی آن ﻟزوم ﻣﻌﺎﺷرت و دوﺳﺗﯽ و ﻣﺣﺑت و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﺎ ھﻣﮥ اﻗوام و ادﯾﺎن ﺗﺎﮐﯾد ﻣﯽ ﮔردد. در ﻟوﺣﯽ دﯾﮕر اﯾن ﺗﺟﻠﯽ را ﺑﺎ ظﮭور اﺳم رﺣﻣن ﺧدا در ﺟﮭﺎن و ﺳﺑﻘت ﯾﺎ ﻓﺗن رﺣﻣت و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻟزوم ﻣﮭر و وداد ﺑﺎ ھﻣﮕﺎن ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد. )ﻣﻧﺗﺧﺑﺎت ص. 29 ( ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﮫ ﮔوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن روز ﻧوروز و اﯾﺎم ھﺎء را ﺑﺎ اﯾن اﺻل اﻧﻘﻼﺑﯽ ﯾﻌﻧﯽ اﻧﻘﻼب ﺻﻠﺢ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﺣﻘوق ﺑﺷر ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ دھد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ دﯾﮕر روزھﺎی ﺳﺎل ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ﯾﮑﯽ از اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺧدا ﻣﯽ ﮔردﻧد. ﺑﮫ ﮔﻔﺗﮥ ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ اﯾﺎم ھﺎء اﯾﺎم ﻣﻌﺎﺷرت و دوﺳﺗﯽ و ﻣﯾﮭﻣﺎﻧﯽ و ﺷﺎدی و ﺟﺷن و ﺳرور اﺳت ﺗﺎ اﺻل ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و وداد و ﮐﻣﮏ ﺑﮫ ھﻣﻧوﻋﺎ ن ﺑﮕوﻧﮫ ای ھﺷﯾﺎر و آﮔﺎه ﻣورد ﺗﺄﮐﯾد ﻗرار ﮔﯾرد. در ﮐﺗﺎب اﻗدس اﯾﺎم ھﺎء ﻣﺎﺑﯾن ﻣﺎه ھﺟدھم و ﻣﺎه ﻧوزدھم ﻗرار ﻣﯽ ﮔﯾرد. ﻣﺎ ه ﻧوزدھم ﯾﻌﻧﯽ ﻧوزده روز آﺧر زﻣﺳﺗﺎن، اﯾﺎم روزۀ ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ھر ﺳﺎل ﺑﺎ ﺟﺷن ﻧوروز ﺑﻌﻧوان روزی ﻣﻘدس آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷود و ﺑﺎ روزه ﮐﮫ آﻧﮭم ﻧﺷﺎﻧﯽ از ﺗرک ﺧﺷوﻧت و ﺧودﭘرﺳﺗﯽ و ﺳﺗم اﺳت ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺷﺎﯾد ﺑﺗوان ﮔﻔت ﺗواﻟﯽ اﯾﺎم ھﺎء، اﯾﺎم روزه، و ﻧوروز ﺑﮫ ﮔوﻧﮫ ای از ﺑﺳط و ﻗﺑض و ﺑﺳط، ﯾﺎ دﯾﺎﻟﮑﺗﯾﮏ اﺛﺑﺎت و ﻧﻔﯽ و اﺛﺑﺎت ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾد. ﯾﻌﻧﯽ ﻋﻼوه ﺑر ﻣﻔﮭوم ﻋﺎدی ﺑﺳط و ﻗﺑض )ﺟﺷن وﻣﮭﻣﺎﻧﯽ در ﻣﻘﺎﺑل ﺧودداری ﮐردن از ﺧوردن و آﺷﺎﻣﯾدن( ﺷﺎﯾد ﺑﺗوان ﮔﻔت ﮐﮫ " روز ﺑﮭﺎء " در اﺑﺗدا ﺑﮕوﻧﮫ ای اﻧﺗزاﻋﯽ در ﭼﻧد اﯾﺎم ھﺎء، ﮐﮫ ﺧﺎرج از ﺣدود روز و ﻣ ﺎه ﻋﺎدی ﻗرار ﻣﯽ ﮔﯾرد ، ﻣطرح ﻣﯽ ﺷوﻧد. اﻣﺎ اﯾن ﻣطﻠب در روز اول ﻧوروز ﺑﺷﮑﻠﯽ ﻋﯾﻧﯽ و

ﮐﮫ

روز

ﻣﺷﺧص ، ﺑﻌﻧوان ﯾﮏ روز واﺣد و ﺑﻌﻧوان ﺳرﭼﺷﻣﮫ ھﻣﮫ روزھﺎ و ﺳﺎﻟﮭﺎ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن دوران روزه را ﻣﯽ ﺗوان ﻧﺷﺎﻧﯽ از ﻓراﯾﻧد ﺗطﮭﯾر ﻗﻠب ﭘﻧداﺷت ﮐﮫ ﺑﺎﻋث ﻣﯽ ﺷود ﺗﺎ آن ﺣﻘﯾﻘت اﻧﺗزاﻋﯽ اﮐﻧو ن ﺑﺷﮑﻠﯽ ﻋﯾﻧﯽ و ﻋﻣﻠﯽ ظﺎھر ﺷود.

اﯾن ﻣطﻠب آﻧﮕ ﺎه آﺷﮑﺎر ﺗر ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺗوﺟﮫ ﻧﻣﺎﺋﯾم ﮐﮫ روز ﻧوروز ﻣﮭﻣﺗرﯾن ﺳﺎل در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ اﺳت. در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧوروز "روز ﺧدا" ﺗﻌرﯾف ﺷده اﺳت: " ﺧداوﻧد ﻋﺎﻟم در ﻣﯾﺎن اﯾﺎم ﯾوﻣﯽ را ﻣﻧﺳوب ﺑﺧود ﻓرﻣوده و آن را ﯾوم ﷲ ﺧواﻧده ...و آن ﯾ وﻣﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺷﻣس ﻣﻧﺗﻘل ﻣﯽ ﮔردد از ﺑرج ﺣوت ﺑﮫ ﺣﻣل ." )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:14 .(

در ﺗوﺻﯾف ﻧوروز ﮐﺗﺎب ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ دارد ﮐﮫ ﻧوروز روز ﺗوﺣﯾد ﺧداﺳت )ﻻ اﻟﮫ اﻻ ﷲ( و آن روز ﻣﺎﻧ ﻧ د ﻧﻘطﮫ اﺳت )ﺣﻘﯾﻘت ﭘﯾﺎﻣﺑران( ﮐﮫ ھﻣﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ھر ﻣدﻧﯾت روﺣﺎﻧﯽ ﺟدﯾد ﺗوﺳط ﮐﻼم ﭘﯾﺎﻣﺑر ﺧﻠق ﻣﯽ ﺷو د و ﭘﺎﯾﺎن آن ھم ﺑﺷﮑل ﺑﺎزﮔﺷت ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت در ﮔوﻧﮥ ﯾﮏ ﭘﯾﺎﻣﺑر ﻧوﯾن ظﺎھر ﻣﯽ ﺷود ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺗرﺗﯾب ھﻣﮥ روزھﺎی ﺳﺎل از ﻧوروز زاده ﺷده و ﺑﺎزﮔﺷت و رﺳﺗﺎﺧﯾز آن ﺳﺎل ﻧﯾز در ﻧوروز ﺑﻌد ﻣﯽ ﮔردد: " ﯾوم اول ﮐﮫ ﻧوروز اﺳت ﯾوم ﻻ اﻟﮫ اﻻ ﷲ اﺳت. ﻣﺛل آن ﯾوم ﻣﺛل ﻧﻘطﮫ اﺳت در ﺑﯾﺎن ﮐﮫ ﮐل از آن ﺧﻠق ﻣﯽ ﺷوﻧد و ﺑﺳوی او ﻋود ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد ". )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 5:3 ( ﭘس اﮔرﭼﮫ ﭘﻧﺞ ﯾﺎ ﭼﮭﺎر روز اﺿﺎﻓﯽ ﺳﺎل روزھﺎی ﺧدا ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد اﻣﺎ ﻧﻣﺎد وﺣدت ﺧدا در ﯾﮏ روز، روز ﻧوروز اﺳت ﮐﮫ ﺳرﭼﺷﻣﮥ ھﻣﮥ روزھﺎﺳت. روز ﻧوروز اﮔرﭼﮫ ﻣظﮭر ﯾﮑﯽ از اﺳﻣﺎء ﺧداﺳت اﻣﺎ ﺑﮫ ﺑﺎور ﺑﮭﺎﺋﯽ آن اﺳم وﯾژه، اﺳم اﻋظم اﺳت ﮐﮫ ﺟﺎﻣﻊ ھﻣﮥ ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺧداﺳت. 4 - ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ و ﺳﻠوک ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ دﯾدﯾم ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ در اﺻل ﺑﯾﺎﻧﮕر ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و اﺗﺣﺎد ھﻣﮥ اﻧﺳﺎﻧﮭﺎﺳت. از اﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ ﺑرﺧﻼف ﺗﻘوﯾﻣﮭﺎی ﮔذﺷﺗﮫ ﮐﮫ در ﺷﮑل ﻣذھﺑﯽ ﺧوﯾش ﻣﻌﻣو ﻻٌ ﺑﯾﺎﻧﮕر وﺣدت اﻣت ﻣذھﺑﯽ و ﺷﻌﺎﺋر ﻣﺧﺻوص آن

ﮔروه و ﺗﻣﺎﯾز ﮔروه ﻣذھﺑﯽ از دﯾﮕر ﮔروھﮭﺎ ﺑود در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻣﻔﮭوم ﺧدا و ﻣذھب ﺑﮫ ﺻورت اﺛﺑﺎت اﺻل وﺣدت ﻧوع ﺑﺷر و ﺻﻠﺢ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ھﻣﮕﺎن در ﻣﯽ آﯾد. اﻣﺎ ﻋﻼوه ﺑر اﯾن اﺻل ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ، ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﺑﯾﺎﻧﮕر اﺻل ز ﻣﺎﻧﻣﻧدی و دﮔرﮔوﻧﯽ ﻧوع ﺑﺷر و ھوﯾت ﭘوﯾﺎی اﻧﺳﺎن ھم ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﭼﻧﺎﻧ ﮑﮫ دﯾدﯾم ﻧوروز روز ﺧداﺳت ﮐﮫ ھر ﺳﺎل از ﻧو آﻓرﯾده ﻣﯽ ﺷود اﻣﺎ اﯾن آﻓرﯾ ﻧ ادوا ش ﺑﻣﻌﻧﺎﺋﯽ ری ﻧﯾﺳت ﺑﻠﮑﮫ ﻧﻣﺎﯾﺷﮕر اﺻل ﭘوﯾﺎﺋﯽ و ﺗﮑﺎﻣل ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﭘذﯾر ﺗﻣدن اﻧﺳﺎن اﺳت. در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻧوروز ﻧﻣﺎد ﺣﻘﯾﻘت ﭘﯾﺎﻣﺑران ﯾﻌﻧﯽ ﻧﻘطﮫ اﺳت ﮐ ﮫ از طرﯾق آن ﺣروف و ﮐﻠﻣﺎت و ﮐﺗﺎب ﻧوﯾﻧﯽ ھرﺑﺎر ﺑوﺟو د ﻣﯽ آﯾد و ھر ﮐﺗﺎﺑﯽ ﻧﻣﺎﯾﺷﮕر ﻣرﺣﻠﮫ ای ﺟدﯾد از ﺗﮑﺎﻣل و دﮔرﮔوﻧﯽ وﻗﻔﮫ ﻧﺎﭘذﯾر ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺑﺷری اﺳت. ﺑﻌﻧوان ﻣﺛﺎل ﺣﺿرت ﺑﺎب در آﻏﺎز ﮐﺗﺎب ﺑﯾﺎن ﻋرﺑﯽ ﺑﮫ ﻓﺎرﺳﯽ ﭼﻧﯾن ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد: " و ﺑﻌﯾﻧﮫ اﯾن واﺣد ھﻣﺎن واﺣد ﻗران اﺳت ﮐﮫ در ظﺎھر و ﺑﺎطن و اول و آﺧر ﺑوده و ﺣﺟت ﺑﻌد ﺑﻌﯾﻧﮫ ﺣﺟت ﻗﺑل ا ﺳت ﮐﮫ ﻓرﻗﺎن ﺑﺎﺷد. ﻓرق اﯾن اﺳت ﮐﮫ ھزار و دوﯾﺳت و ھﻔﺗﺎد ﺳﺎل ﮐﻠﻣﺎت ﺗرﻗﯽ ﻧﻣوده ﺑﺎ ارواح آﻧﮭﺎ ." و در ﺑﯾﺎﻧﯽ دﯾﮕر ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد: " ﻣﺑدء ظﮭور ﻣﻘﺎم ﻧطﻔﮫ ظﮭور اﺳت اﮔر ﭼ ﮫ ﻧطﻔﮫ ظﮭور ﺑﻌد اﻗوی اﺳت از ﺑﻠوغ ظﮭور ﻗﺑل. " )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 7:15 ( اﻣﺎ در داﺧل ﯾﮏ ﺳﺎل ﻧﯾز ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻧﻣﺎد ﺟﻧﺑﮥ ﭘوﯾﺎی زﻧدﮔﯽ اﺳت. ﯾﻌﻧﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﻧوان ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔون ﺳﻠوک آدﻣﯾﺎن در ﺗﮑﺎﻣل روﺣﺎﻧﯽ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود از اﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻣﻔﮭوم ﺳﺎل و ﻣﻔﮭوم ﺳﻠوک از ﯾﮑدﯾﮕر ﻧﺎﮔﺳﺳﺗﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد. ﺣﺿرت ﺑﺎب درﺑﯾﺎن ﻋرﺑﯽ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ ﻣﺎ ﺳﺎل را ﻧوزده ﻣﺎه ﻗرار دادﯾم ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﺷﻣﺎ در ﻣراﺗب ﻧوزده ﮔﺎﻧﮫ ﺳﻠوک ﻧﻣﺎﺋﯾد: " ﻗد ﺟﻌﻠﻧﺎ اﻟﺣول ﺗﺳﻌﺔ ﻋﺷر ﺷﮭراً ﻟﻌﻠﮑم ﻓﯽ اﻟواﺣد ﺗﺳﻠﮑون ." )ﺑﯾﺎن ﻋرﺑﯽ 5:3 ( ﯾﻌﻧﯽ زﻣﺎن ﺟﻧﺑﮫ ای ﭘوﯾﺎ و ﺧﻼق ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و در ھر روز ﺑﺎﯾد ﻣﻧطق ﻧوروز ﯾﻌﻧﯽ

و ﺳﺎل

ﻣﻧطق دﮔر ﮔوﻧﯽ و ﻧوزاﺋﯽ و ﺗﮑﺎﻣل را ﺗداوم ﺑﺧﺷﯾد.

ﯾﮑﯽ از ﭼﺷﻣﮕﯾرﺗرﯾن ﺷﮑﻠﮭﺎی ﻧﻣﺎﯾش اﯾن اﺻل در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ھﻣﺎﻧﻧد ﺳﺎزی ﻧوزده ﻣﺎه ﺑﺎ ﺳﻠوک در ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮥ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ ﻧوزده ﻣﺎه ﺑﺷﮑل ﻣﺎه و ﻣﺎه و ﺷش ﻣﺎه و ﺷش ﻣﺎه ﺗﻘﺳﯾم ﻣﯽ ﮔردد ) 6 + 6 + 4 + 3 = 19 (. ﻋﻠت اﯾن ﻣطﻠب اﯾن اﺳت ﮐﮫ در ﻋرﻓﺎن اﺳﻼﻣﯽ ﺻﺣﺑت از اﯾن ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ھﻣ ﮥ ﺣﻘﺎﺋق آﺳﻣﺎﻧﯽ در ﻗرآن آﻣده ا ﺳت و ھﻣﮥ ﺣﻘﺎﺋق ﻗرآن در ﺑﺳم ﷲ اﻟرﺣﻣن اﻟرﺣﯾم ﻣﻧدرج اﺳت. ﺣﺿرت ﺑﺎب ھﻣﯾن ﻣطﻠب را ﺑﺎرھﺎ ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و آن را ﺑﮫ اﯾن ﻣﻌﻧﺎ ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد ﮐﮫ ﺑﺳم ﷲ اﻟرﺣﻣن اﻟرﺣﯾم از ﻧوزده ﺣرف ﺗﺷﮑﯾل ﺷده اﺳت ﮐﮫ اﯾن ﻧوزده ﺣرف ھم در ﭼﮭﺎر ﮐﻠﻣﮫ ﮐﮫ ﺑﺗرﺗﯾب ای دار ، ﭼﮭﺎر ، ﺳﮫ ﺷشو ﺷش ﺣرف ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد ظﺎھر ﺷده اﺳت. ﺑرای اھﻣﯾت اﯾن ﻣوﺿوع ﻋﯾن ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﻘل ﻣﯽ ﺷود: ﺧداوﻧد ﻋﺎﻟم ﺧﻠق ﻓرﻣوده ﮐل ﺳﻧﯾن را ﺑﺎﻣر ﺧود و از ظﮭور ﺑﯾﺎن ﻗرار داده ﻋدد ھر ﺳﻧﯾﻧﯽ را ﻋدد ﮐﻠﺷﯾﺊ و آن را ﻧوزده ﺷﮭر ﻗرار داده و ھر ﺷﮭر را ﻧوزده روز ﻓرﻣوده ﺗﺎ آﻧ ﮑﮫ ﮐل از ﻧﻘطﮫ ﺗﺣوﯾل ﺣﻣل ﺗﺎ ﻣﻧﺗﮭﯽ اﻟﯾﮫ ﺳﯾر او ﮐﮫ ﺑﮫ ﺣوت ﻣﻧﺗﮭﯽ ﻣﯽ ﮔردد در ﻧوزده ﻣراﺗب ﺣروف واﺣد ﺳﯾر ﻧﻣﺎﯾﻧد... و در ﺳﮫ ﺷﮭر اول ﮐﮫ اﺷﮭر ﺗﺳﺑﯾﺢ اﺳت ﺧﻠق ﻧﺎر اﻓﺋده ﻣوﺟودات ﻣﯽ ﮔردد و در ﭼﮭﺎر ﻣﺎه ﺑﻌد ﮐﮫ اﺷﮭر ﺗﺣﻣﯾد اﺳت ﺧﻠق ارواح ﻣﻣﮑﻧﺎت ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ در آن رزق داده ﻣﯽ ﺷو ﻧد و در ﺷش ﻣﺎه ﺑﻌد ﮐﮫ ﺷﮭور ﺗوﺣﯾد اﺳت ﻣﯽ ﻣﯾراﻧد ﺧداوﻧد ﻣوﺟودات را ﻧﮫ ﻣوت ﺟﺳدی ﺑﻠﮑﮫ ﻣوت از ﻧﻔﯽ و ﺣﯾﺎت در اﺛﺑﺎت و در ﺷش ﻣﺎه ﺑﻌد ﮐﮫ ﺷﮭور ﺗﮑﺑﯾر اﺳت ﺣﯾﺎت ﻣﯽ دھد ﺧداوﻧد ﻋﺎﻟم ﻋز و ﺟل اﺷﺧﺎﺻﯽ را ﮐﮫ از ﺣب دون او ﻣرده و در ﺣ ب او ﺛﺎﺑت ﻣﺎﻧده اﻧد و ﺳﮫ ﺷﮭر اول ﻧﺎر ﷲ اﺳ ت و ﭼ ﮭﺎر ﺷﮭر ﺑﻌد ھواء ازل اﺳت و ﺷش ﺷﮭر ﺑﻌد ﻣﺎء ﺗوﺣﯾد اﺳت ﮐﮫ ﺑر ﻧﻔوس ﮐﻠﺷﯾﺊ ﺟﺎری ﻣﯽ ﮔردد از ھواء ازل ﮐﮫ او ﻣﻣد اﺳت از ﻧﺎر ﷲ و در ﺷش ﻣﺎه ﺑﻌد ﻣﺗﻌﻠق ﺑﮫ ﺗراب اﺳت ﮐﮫ آﻧﭼﮫ ظ ﺎ ھر ﺷده از ﻋﻧﺎﺻر ﺛﻼﺛﮫ در آن ﻋﻧﺻر ﻣﺳﺗﻘر ﮔردد و ﺛﻣر اﺧذ ﺷود. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 5:3 (

ﭼﮭﺎر

ﺳﮫ

ﺎل را ﺑﻌﻧوان ﺗﻣﺎﻣﯾت ھﺳﺗﯽ )ﮐل ﺷﯾﺊ(

در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻧوزده ﻣﺎه ﺳ

ﺑﺎ ا ﯾن ﭼﮭﺎر ﻣرﺣﻠﮥ ﺳﺎل ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﯾرد. آﻧﮕﺎه اﯾن ﭼﮭﺎر ﻠﮫ ﻣرﺣ ﺑﻌﻧوان ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔون ھﺳﺗﯽ ا ﻧﺳﺎن و ﺣﻘﯾﻘت وﺟود ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود. در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﻧوان ﻓر ا ﯾﻧد ﺳﻠوک در اﯾن رﺗﺑﮫ ھﺎی ﭼﮭﺎر ﮔﺎﻧﮫ ظﺎھر ﻣﯽ ﺷود. ﺑﻌﻧوان ﻣﺛﺎل ، ﻣﺎه اول ﻣﺎه آﺗش اﺳت و ، ﻣﺎه دوم ﻣﺎه ھوا ﻣﯽ ﺑﺎﺷد ﻣﯽ ﺑﺎﺷد و ﺷش ﻣﺎه ﺳوم ، ﻣﺎه آب اﺳت و ﺷش ﻣﺎه آﺧر ، ﻣﺎه ﺧﺎک ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. اﻣﺎ اﯾن ﭼﮭﺎر ﻋﻧﺻر طﺑﯾﻌت در ﻋﯾن ﺣﺎل ﺗﻘدس دارﻧد و ظرف و ﻧﻣﺎﯾﺷﯽ از ﺣﻘﺎﺋق روﺣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد. ﺑﮫ ﻋﻧوان ﻣﺛﺎل، ﺣﻘﯾﻘت روﺣﺎﻧﯽ وﺟود آ دﻣﯽ ﺑﻌﻧوان ﭼﮭﺎر ؤاد ﺟﻧﺑﮥ ﻓ ، روح ﯾﺎ ﻋﻘل، ﻧﻔس ، و ﺟﺳم ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺑﺎ ﭼﮭﺎر ﻋﻧﺻرطﺑﯾﻌﯽ ھﻣﺎﻧﻧ د ﻣﯽ ﮔردﻧد. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺗرﺗﯾب اﯾن رﺗ ﭼﮭﺎر ﺑﮫ ﺑﮫ ﺷﮑل ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔون ﺷﻧﺎﺳﺎﺋﯽ روﺣ ﺎﻧﯽ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ

ﺳﮫ

ﭼﮭﺎر

ﺷود. از طرﻓﯽ اﯾن ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ، رﺗﺑﮥ ﺗوﺣﯾد ذات، ﺗوﺣﯾد ﺻﻔﺎت، ﺗوﺣﯾد ﻋﺑﺎدات و ﺗوﺣﯾد اﻓﻌ ﺎل ﻣﯽ ﮔردﻧد و از طرف دﯾﮕر ﺑﮫ ﺷﮑل ﺗﺳﺑﯾﺢ )ﻓراﺗر ﺑودن ﺧدا(، ﺗﺣﻣﯾد )ﺳﺗﺎﯾش ﺧدا( ﺗوﺣﯾد )ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺧدا( و ﺗﮑﺑﯾر )ﺑزرﮔﯽ ﺧدا( ظﺎھر ﻣﯽ ﺷوﻧد. اﯾن ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﮐﮫ ھﻣﺎن ﻧوزد ﻣﺎه ﺑﺎﺷﻧد در درون آﺋﯾن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺷﮑل واﺣد اوﻟﯾﮫ ﯾﻌﻧﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب ھﺟده ﺣروف ﺣﯽ ﻧﯾز ﺗﺟﻠﯽ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻧد.

ﻧﺑﺎﯾد ﺗﺻور ﺷود ﮐﮫ اﯾن ﺳﻠوک در طول ﻧوزده ﻣﺎه ﺳﺎل ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی طﯽ ﭼﮭﺎر ﻓﺻل ﺗﻠﻘﯽ ﺷود. ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﭼﮭﺎر ﺑﺧش ﺳﺎل را ﺑﻌﻧوان ﺳﮫ ﻣﺎه اول، ﭼﮭﺎر ﻣﺎه دوم، ﺷش ﻣﺎه ﺳوم و ﺷش ﻣﺎه ﭼﮭﺎرم ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و اﯾن ﺑﮭﯾﭼوﺟﮫ ﭼﮭﺎر ﻓﺻل ﺳﺎل ﻧﯾﺳت. ﺑﻌﻼوه ﺗﻠﻘﯽ اﯾن ﭼﮭﺎر ﻣرﺗﺑﮫ ﺑﻌﻧوان ﺻرﻓﺎً ﭼﮭﺎر ﻓﺻل ، دﯾﮕر ﺳﻠوک را ﺑﯽ ﻣﻌﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻧد زﯾرا ﮐﮫ اﯾن ﭼﮭﺎر ﻓﺻل ﺑطور طﺑﯾﻌﯽ طﯽ ﻣﯽ ﺷود و دﯾﮕر ﻧﯾﺎزی ﺑﮫ اﯾﺟﺎد ﺗﻘوﯾم ﯾدﯾﻊ ﮐﮫ ﻣﺎ را ﯾﺎداور ﻟزوم ﺳﻠوک در ﭼﮭﺎر ﻣرﺗﺑﮫ ﻧﻣﺎﯾد ﻧﺑود. ﻣﻣﮑن اﺳت ﮐﮫ اﯾن ﺳؤال ﭘﯾش آﯾد ﮐﮫ ﭼرا ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﭼﮭﺎر ﻣرﺗﺑﮫ ﺳﻠوک را ﺣرﮐت از آﺗش ﺧدا ﺑﮫ ﺧﺎک ﯾﺎ ﺣرﮐت از ﻓؤاد ﺑﮫ ﺟﺳد

ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد. اﻣﺎ ﺑﺎ دﻗت ﺑﮫ ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ اﯾن ﻣطﻠب آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷود. ﺳﯾر از ﻓؤاد ﺑﮫ ﺟﺳد ﺑﮫ اﯾن ﻣﻌﻧﺎﺳت ﮐﮫ آدﻣﯽ از ﭘﮭﻧﮫ ارزﺷﮭﺎی روﺣﺎﻧﯽ اﻧﺗزاﻋﯽ ﺑﮕذرد ﺗﺎ آﻧﮑﮫ آن ارزﺷﮭﺎ را در ﺟزﺋﯾﺎت زﻧدﮔﯽ ﻣﺎدی ﺧود ﻧﯾز ﭘﯾﺎده ﻧﻣﺎﯾد. ﯾﻌﻧﯽ از اﺛﺑﺎت ﺣﻘﺎﺋق اﻧﺗزاﻋﯽ ﻓراﺗر ر ﻓﺗﮫ و ﺑﮫ ﻋﯾﻧﯽ ﺳﺎﺧﺗن ﻋرﻓﺎن و دﮔر ﮔوﻧﯽ ھﻣﮫ وﺟود آدﻣﯽ ﺑر اﺳﺎس آن ارزﺷﮭﺎ ﺑﭘردازد. ﭘس ﻣﻌﻧﺎی 19 روز ﺷدن ﯾﮏ ﻣﺎه و 19 ﻣﺎه ﺷدن ﯾﮑﺳ ﺎل اﯾن ﻓراﯾﻧد ﺳﻠوک ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ آد ﻣﯾﺎن در ھر ﺳﺎل ﺑﺎ آﺗش و ھوا و آ و ﺧﺎک ﭘﯾو ﻧد ﯾﺎﺑﻧد، ﺑﺎ ﺣﻘﯾﻘت روﺣﺎﻧﯽ ھﺳﺗﯽ اﻧس ﮔﯾرﻧد، و در ﺳﻠوک ﺧود در ﻣراﺗب ھﺳﺗﯽ اﺻل ﺗﮑﺎﻣل را ﺑﺷﮑل ﺣرﮐت در ﺟﮭت ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و دﺳت ﯾﺎﺑﯽ ﺑﮫ ھوﯾت راﺳﺗﯾن ﺗﺟرﺑﮫ ﻧﻣﺎﯾﻧد. در ﺗ ﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ھﻣﺎﻧﻧد ﺗﻘوﯾم زرﺗﺷﺗﯾﺎن اﯾراﻧﯽ ﻣﻔﮭوم زﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻘدس طﺑﯾﻌت ﭘﯾوﻧدی ﻧﺎﮔﺳﺳﺗﻧﯽ دارد و ﺗﺿﺎد و ﺗﻌﺎرض ﻣﯾﺎن روح و ﻋرﺻﮥ و ﯾﺎ ، ﺟﺳم ﻓرھﻧﮓ و طﺑﯾﻌت از ﻣﯾﺎن ﻣﯽ رود و ھﻣﮫ ﭼ ﯾز و ھﻣﮫ ﮐس ﺗﻘدس ﻣﯽ ﯾﺎﺑد وھﻣﮫ ﭼﯾز و ھﻣﮫ ﮐس دارای ﺣق ﻣﯽ ﺷود. ﺑﮭﺷت در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺻورت ﺷﮑوﻓﺎ ﺷدن ﮐﻣﺎﻻت ﺑﺎﻟ ﻘوه ھر ﭼﯾز ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﺷود. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب در ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ زﻣﺎن و ھﺳﺗﯽ و زﻧدﮔﯽ ﺑﻌﻧوان ﺳ ﻠوﮐﯽ در ﺟﮭت ﺑرﻗراری ﺑﮭﺷت در اﯾن دﻧﯾﺎ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت اﺳ ت ﮐﮫ ﺳر آﻏﺎز ﺗﻘوﯾم ﺑدﯾﻊ ﻟﺣظﮥ آﻏﺎز ﻓرھﻧﮓ ﺻ ﻠﺢ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﯾﻌﻧﯽ زﻣﺎن ظﮭور آﯾﯾن ﺑدﯾﻊ ﯾﺎ روز اظﮭﺎر اﻣر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. اﯾن ﺗﻘوﯾم از زﻣﺎن ﺗﺟدد آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷود اﻣﺎ ﺗﺟددی ﮐﮫ اﻋﻼن ﻓرھﻧﮓ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﺣﻘوق ﺑﺷر اﺳت. اﯾن ﺗﺟدد ، ﻧوروز ﺗﺎرﯾﺦ اﺳت ﮐﮫ اﻧﺳﺎن در ﻣ راﺣل ﮔوﻧﺎﮔون ﺗﮑﺎﻣل ﺗﺎرﯾﺦ روﺣﺎﻧﯾش ﺧوﯾﺷﺗن را ﺑﺎز ﺳﺎزی ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد .

ھﻣﮥ

Made with