نگاهى به آثار حضرت بهاءالله
12/16/2016
Pazhuheshnameh ﷲ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﺿﺭﺕ ﺑﻬﺎء
http://www.pazhuheshnameh.org/index2.php?option=com_content&task=view&id=203&pop=1&page=0&Itemid=139 ﻳﮑﻰ ﺍﺯﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﻭﺭﻩٴ ﺩﻭّﻡ٬ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻳﻘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﷲ ﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺩﺭﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻨﻴﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪٴ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭﺍﻟﻬﻴﺎﺕ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻓﻖ ﻧﻮﻳﻨﻰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﻮﺩ. ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎﺋﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪٴ ﻫﮕﻞ٬ ﻣﺎﺭﮐﺲ٬ ﺩﻳﻠﺘﺎﻯ ﻭﻏﻴﺮﻩ ﻣﻮﺟﻮﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺍﻓﮑﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﭘﻮﻳﺎ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺍﻣّﺎ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻳﻘﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻪٴ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎﻯ ﻏﺮﺏ ﻭ ﺷﺮﻕ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻫﺸﻴﺎﺭﻯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﻮﻳﻨﻰ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ. ﻣﮑﺎﺗﺐ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﺻﻞ ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪٴ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﻣّﺎ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﺍﻯ ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﺪﻳﻨﻪٴ ﻓﺎﺿﻠﻪﺍﻯ ﺭﺍﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺩﻳﺎﻟﮑﺘﻴﮏ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻴﭽﻴﮏ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻣﮑﺎﺗﺐ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪٴ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﺻﺤﻨﻪٴ ﺍﻟﻬﻴﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺻﺮﻓﺎً ﺍﺯ ﺗﺤﻮّﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﺤﻮّﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪٴ ﮐﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻴﺎﺑﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻳﺎ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﮑﻠﯽ ﺧﺮﺍﻓﻪ ﻭﺗﻮﻫّﻢ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﻣﺮﻯ ﺍﺯﻟﯽ ﻭ ﺍﺑﺪﻯ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪٴ ﻁﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﺳﺘﻪٴ ﺩﻭّﻡ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺩﻳﻨﻰ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺻﺮﻓﺎً ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﻰ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﺯﺍﺻﻮﻝ ﻋﻘﻼﻧﻰ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﷲ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻰ ﺭﺍﺩﺍﺋﻤﺎً ﺩﺭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ٬ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁﺩﻣﻰ ﺍﺯ ﻭﺣﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﮐﻼﻡ ﺭﺑّﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ٬ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻌﻼﻭﻩ ﺧﻮﺩ ﻭﺣﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺍﺻﻞ ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻰﺷﻤﺎﺭﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺻﻞ ﺍﻭّﻝ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﷲ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﺑﺠﺎﻯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺳﻨﺖﮔﺮﺍﺋﻰ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻳﺎ ﺳﻨﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﺩﻳﻨﻰ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺑﺮ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﺴﺘﻤﺮ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻰﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. ﻫﺸﻴﺎﺭﻯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﷲ ﺑﻴﺶ ﺍﺯﻫﺮﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻔﻬﻮﻡ "ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺩﻳﺎﻥ٬ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﻅﻬﻮﺭﺍﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻅﻬﻮﺭ ﺍﻟﻬﻰ" ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺷﺎﻟﻮﺩﻩٴ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﷲ ﺑﺮ ﻭﺣﺪﺕ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯﻧﻈﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﷲ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻁﻼﻕ ﺍﺻﻞ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﮐﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻓﻴﺾ ﺭﺑّﺎﻧﻰ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻯ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪٴ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﻪٴ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺗﻨﻮﻉ ﺷﮑﻞ ﻅﻬﻮﺭﺷﺎﻥ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻳﻘﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ "ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺍﻟﻬﻰ" ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻭﻟﯽ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﺠﻠّﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻭﺣﻰ ﺭﺑّﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻳﮑﻰ ﻣﻰﺷﻤﺎﺭﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺟﻨﺒﻪ ﺍﻯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺩﻧﻴﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻭ ﭘﻮﻳﺎﺳﺖ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻣّﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻘﺘﻀﻴﺎﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩ. ﺑﻨﻴﺎﺩﮔﺮﺍﺋﻰ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺍﻭّﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻭ ﺷﻌﺎﺋﺮ ﻋﺘﻴﻘﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻰ ﺑﺎ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻰﮐﻮﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﻗّﻒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻳﺎ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ. ﺍﻣّﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﺫﺍﺗﻰ ﺁﻥ. ﻗﻮﺍﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﺧﻼّﻕ ﻧﻮﻳﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺸﮑﻞ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺯﺍء ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺍﺭﺗﻘﺎء ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮔﺮﺩﺩ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩﮔﺮﺍﺋﻰ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻘﻴﺪﻩ٬ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺳﺨﻦ٬ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺣﻘﻮﻕ٬ ﻭ ﺩﻣﮑﺮﺍﺳﻰ ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ ﻫﺮﺍﺳﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻀﺎﺩ ﺁﺭﻣﺎﻧﻬﺎﻯ ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺎﺕ ﺧﻼّﻕ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺩﻭّﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺤﻮّﻝ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻭﺣﻰ ﺭﺑّﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﺣﺎﺷﻴﻪﺍﻯ ﻧﺎﭼﻴﺰ٬ ﻓﺮﻋﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺻﻼً ﻣﻨﻔﻰ ﺍﻧﺤﻄﺎﻁ ﻳﺎﺑﺪ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪّﻯ ﺯﺍﺋﻴﺪﻩٴ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻨﻴﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺷﮑﻠﻬﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺷﻖّ ﺩﻭّﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮑﻠﯽ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺍﻯ ﺍﺯﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺎﻁﻴﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺍﻣّﺎ ﺷﻖّ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﮐﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺴﺎﻭﻯ ﻭ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺗﻠﻘﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻓﺎﻗﺪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﻴّﻦ ﻭ ﻣﺤﺘﻮﺍﺋﻰ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﻖ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺍﺯﻣﻘﺘﻀﻴﺎﺕ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﺩﻫﻨﺪ. ﺍﻣّﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺣﻠّﻰ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻁﺮﺩ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﻭﺍﻋﻼﻥ ﻣﺮﮒ ﺭﻭﺡ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﺳﺖ. ﻋﻠّﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﻦﺑﺴﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺿﻰ ﻏﻠﻂ ﻫﻤﻪٴ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﺳﺖ. ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺤﻮّﻝ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺗﺤﻮّﻝ ﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻭ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻭﺣﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﮐﻼﻡ ﺭﺑّﺎﻧﻰ ﻭ ﻓﻴﺾ ﻗﺪﺳﻰ ﻣﺠﺎﺯ ﻧﻤﻰﺷﻤﺎﺭﻧﺪ. ﺍﺛﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﷲ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺽ ﺭﺍ ﺑﮑﻠّﻰ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ ﻭﺍﻋﻼﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺫﺍﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯﻟﯽ ﻭ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﺠﻠّﻰ ﻭ ﻅﻬﻮﺭ ﺣﻘﺎﺋﻖ ﺍﺯﻟﯽ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪٴ ﻣﻤﮑﻦ ﻭ ﺣﺎﺩﺙ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺑﻨﺎﭼﺎﺭ ﺍﻣﺮﻯ ﻣﺸﺮﻭﻁ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺍﺳﺖ. ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻫﻤﻪٴ ﺍﺷﻴﺎء ﺩﺭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻭﺗﻌﻄﻴﻞ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻴﺰ ﻭﺣﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺭﺑّﺎﻧﻰ ﻭ ﮐﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻤﻮﺍﺯﺍﺕ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻘﺘﻀﻴﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪٴ ﺑﺸﺮﻯ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﭘﻮﻳﺎ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ٬ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭﻯ ﻣﺘﺤﻮﻝ ﻭ ﻣﺘﮑﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺷﮑﻞ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﮐﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﺮﻯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﻣﺘﺮﻗﻰ ﺍﺳﺖ.
8/12
Made with FlippingBook