رساله مدنیه عبدالبهاء

دﺷﻣن راﺳﺗﯾن دﯾن اﺳت. ﻧﺧﺳت آﻧﮑﮫ ﺗﻌﺻب ﻣذھﺑﯽ و آﺧوﻧدﮔراﺋﯽ ﺑﺧﺎطر ﺳﺗﯾزش ﺑﺎ ﺧرد و ﺗﻣدن و داﻧش و آزادی ﺑﺎﻋث ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ ﺑﺗدر ﯾﺞ ﻣردم ﺑﮫ اﯾن ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺑرﺳﻧد ﮐﮫ دﯾن ﻣﺧﺎﻟف ﺗﻣدن و ﺧرد و اﻧﺳﺎﻧﯾت اﺳت و در ﻧﺗﯾﺟﮫ از دﯾن ﺑﯾزار ﺷده و ﺑﮫ ﻓرھﻧﮕﯽ دﯾن ﺳﺗﯾز و ﻣﺎدی روی ور ﻣﯽ آ ﻧد. ﮔﻔﺗﺎر آﺧوﻧدھﺎ ﮐﮫ از ﺑﯽ دﯾﻧﯽ ﺗﻣدن ﻏرﺑﯽ اﻧﺗﻘﺎد ﻣﯽ ﮐﻧد ﺑراﺳﺗﯽ اﻧﺗﻘﺎ د از ﻓرھﻧﮓ ﺧود ﻣﻼّﯾﺎن ا ﺳت. ﺳﺑب آﻧﮑﮫ در ﻏرب ﺣرﮐت در ﺟﮭت ﺑﯽ دﯾﻧﯽ ﻗدرت ﮔرﻓت روﯾﮑرد ﺗﻌﺻب آﻣﯾز، ﺧرد ﺳﺗﯾز، ﻧﺎﺑردﺑﺎر و ارﺗﺟﺎﻋﯽ ﮐﻠﯾﺳﺎ ﺑود ﮐﮫ دﯾن را در ﻣﻘﺎﺑل ھر ﻧوع ﻧو آوری و آزادی و ﺗرﻗﯽ ﻗرار ﻣﯽ داد ﯾﻌﻧﯽ درﺳت ھﻣﺎن ﮐﺎری ﮐﮫ در اﯾران ﻓرھﻧﮓ آ ارﺗﺟﺎع آﺧوﻧد - ﻣﺣور اﻧﺟﺎم داده و ﻣﯽ دھد. ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﭼﻧﯾن ﻣﯽ ﻧوﯾﺳد: ٴ ٴ اﺳﯾره ﻣﻘﺻود اﯾﻧﮑﮫ ﻣﻼﺣظﮫ ﺷود ﮐﮫ دﯾﺎﻧت ﺣﻘﯾﻘﯾّﮫ ﭼﮕوﻧﮫ ﺳﺑب ﺗﻣدّن و ﻋزّت و ﺳﻌﺎدت و ﻋﻠوّ ﻣﻧزﻟت و ﻣﻌﺎرف و ﺗرﻗّﯽ طواﯾف ذﻟﯾﻠﮫ . ﭼﻧﯾن ﻧوراﻧﯾّت ﻋظﻣﯽ ﺑظﻠﻣت دھﻣﺎ ﺗﺑدﯾل ﻣﯾﺷود ٴ ﺟﺎھﻠﮫ ﻣﯾﺷود و ﭼون ﺑدﺳت ﻋﻠﻣﺎء ﺟﺎھل ﻣﺗﻌﺻّب اﻓﺗد از ﺳوء اﺳﺗﻌﻣﺎل، ﺣﻘﯾره 26 وﻟﮑن در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ... زﻣﺎم اﻣور ﺟﻣﮭور ﻣﺳﯾﺣﯾّﯾن در دﺳت ﻗﺳّﯾﺳﯾن ﺟﺎھﻠﮫ اﻓﺗﺎد ﺑﮑﻠّﯽ آن ﻧﺳﺎﯾم رﺣﻣﺎﻧﯾّﮫ از ﻣﮭبّ ﻋﻧﺎﯾت ﻣﻧﻘطﻊ ﺷد و اﺣﮑﺎم اﻧﺟﯾل ﺟﻠﯾل ﮐﮫ اسّ اﺳﺎس ﻣدﻧﯾّت ﻋﺎﻟم ﺑود از ﺳوء اﺳﺗﻌﻣﺎل و ﺣرﮐت ﻧﻔوﺳﯽ ﮐﮫ ﺑظﺎھر آراﺳﺗﮫ و ﺑﺑﺎطن ﮐﺎﺳﺗﮫ ﺑودﻧد ﺳﺎﻗط اﻟﻧّﺗﯾﺟﮫ ﮔﺷت .... ﻗ ٴ وﺳطﯽ ﮐﮫ ﻋﺑﺎرت از ﺑداﯾت ﻗرن ﺳﺎدس ﻣﯾﻼد اﻟﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﻗرن ﺧﺎﻣس ﻋﺷر اﺳت ﻣﻣﺎﻟﮏ اروپ در ﻣﻧﺗﮭﺎ رون ﻋﺷره ٴ ﺗوﺣّش و ﻋدم ﻣدﻧﯾّت از ﺟﻣﯾﻊ ﺷﺋون ﺑود درﺟﮫ ... و ﺑﺎﻋث اﺻﻠﯽ آن آﻧﮑﮫ رھﺎﺑﯾن ﮐﮫ ﺑ ﺎﺻطﻼح اھﺎﻟﯽ اروپ رؤﺳﺎی روﺣﺎﻧﯽ دﯾﻧﯽ ٴ اﻧﺟﯾل ﻏﺎﻓل ﮔﺷﺗﮫ ٴ اﺗّﺑﺎع اواﻣر ﻣﻘدّﺳﮫ و ﺗﻌﻠﯾﻣﺎت ﺳﻣﺎوﯾّﮫ ﺑودﻧد از ﻋزّت اﺑدﯾّﮫ ... و اﯾن اﺣوال و اطوار ﺳﺑب ھدم اسّ اﺳﺎس دﯾﺎﻧت و . اﻧﺳﺎﻧﯾّت و ﻣدﻧﯾّت و ﺳﻌﺎدت اھﺎﻟﯽ اروپ ﮔﺷت 27 دﻟﯾل دوم اﯾﻧﺳت ﮐﮫ از ﻧظر ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﺣﻘﯾﻘت دﯾن ﻓرھﻧﮓ ﻣﮭر و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﺷر اﺳت ﭼرا ﮐﮫ ﺑر ﺣﻘﯾﻘت روﺣﺎﻧﯽ آدﻣﯾﺎن ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻋﺎﻣل اﺻﻠ ﯽ ﺑرای ﮔﺳﺗرش اﺗﺣﺎد و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻣﯾﺎن اﻗوام ﮔوﻧﺎﮔون ﺑوده اﺳت. ﺑﻌﻼوه دﯾن ﺑﺎ ﺗﺷوﯾﻖ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﮫ ﮔﺳﺗرش داﻧش و ﺗﻣدن ﻣﯽ اﻧﺟﺎﻣد. در ﺑررﺳﯽ اﯾن ﻣطﻠب رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﺗﺎرﯾﺦ ﭘﯾﺎﻣﺑران ﮔوﻧﺎﮔون و ا ﯾﻧﮑﮫ آﻧﺎن ﮔر وھﮭﺎ ی ﻣﺗﺧﺎﺻم را اﺗﺣﺎد ﺑﺧﺷﯾدﻧد و ﺗﻣدﻧﮭﺎی ﭼﺷﻣﮕﯾر ﺑﭘﺎ ﮐردﻧد ﺑﺎزﮔو ﻣﯽ ﮐﻧد . در ھﻣﯾن راﺑطﮫ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﺑر اﯾن ﻧﮑﺗﮫ ﻧﯾز ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد ﮐﮫ ﻧوآوری در ﮐﺷورھﺎی ﻏرﺑﯽ ﻧﯾز ﺗﺎ ﺣدی ﺑﺎ ﯾﺎدﮔﯾری آﻧﺎن از ﺗ ﻣدن اﺳﻼﻣﯽ ﮐﮫ از طرﯾﻖ ﺟﻧﮕﮭﺎی ﺻﻠﯾﺑﯽ ﺑﺎ آن آﺷﻧﺎ ﺷدﻧد آﻏﺎز ﮔردﯾد . ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺣﻘﯾﻘت ادﯾﺎن ﺑﺎ ﻓرھﻧﮓ ﺧراﻓﺎت ﭘرور وﺗﻌﺻب - ﻣﺣور ﻣﻼّﯾﺎن در ﺳﺗﯾز اﺳت. ﭘس ﻋﺎﻟم راﺳﺗﯾن آﻧﺳت ﮐﮫ اﮐﻧون در ﺟﮭت ﺑردﺑﺎری دﯾﻧﯽ و ﺑراﺑری ﺣﻘوق ھﻣﮕﺎن و دوﺳﻧﯽ و آﺷﺗﯽ ﻣﯾﺎن ادﯾﺎن ﮔوﻧﺎﮔون و ﮔﺳﺗرش آﻣوزش ﻋﻠﻣﯽ ﻧوﯾن و ﺟداﺋﯽ دﯾن از ﺣﮑوﻣت ﺑﮑوﺷد و ﺑﮫ دﺳﺗور ﭘﯾﺎﻣﺑر اﺳﻼم ﮐﮫ ﻟزوم ﯾﺎدﮔﯾری از دورﺗرﯾن ﺑﺧﺷﮭﺎی ﻋﺎﻟم ﺣﺗﯽ ﭼﯾن ﻧﯾز ﺗﺄ ﮐﯾد ﻧﻣود ﮔوش ﻓرادھﻧد و در ﺟﮭت ﺗﺟدد و ﺗﻣدن ﮔﺎم ﺑر دارﻧد. ﺑﮕﻔﺗﮫ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء: ٴ رﺑّﺎﻧﯾّﮫ و ﺗﻌﺎﻟﯾم ﺳﻣﺎوﯾّﮫ اﻋظم اﺳﺎس ﺳﻌﺎدت ﺑﺷرﯾّﮫ اﺳ ﻣﻘﺻود از اﯾن ﺑﯾﺎﻧﺎت آﻧﮑﮫ واﺿﺢ و ﻣدﻟّل ﺷود ﮐﮫ ادﯾﺎن اﻟﮭﯾّﮫ و ﺷراﯾﻊ ﻣﻘدّﺳﮫ ت و از ﺑرای ﮐلّ اھل ﻋﺎﻟم ﻧﺟﺎح و ﻓﻼح ﺣﻘﯾﻘﯽ ﺑدون اﯾن ﺗرﯾﺎق ﻓﺎروق اﻋظم ﻣﻣﮑن ﻧﮫ وﻟﮑن ﺑﺷرط آﻧﮑﮫ در دﺳت ﺣﮑﯾم داﻧﺎی ﺣﺎذق ﺑﺎﺷد ٴ ﺑرء اﻟﺳّﺎﻋﮫ ﮐﮫ ﺧداوﻧد ﻋﺎﻟﻣﯾﺎن ﺑﺟﮭت ﺷﻔﺎی آﻻم و اﺳﻘﺎم آدﻣﯾﺎن ﺧﻠﻖ ﻓرﻣوده ﺑدﺳت طﺑﯾب ﻏﯾر ﺣﺎذق اﻓﺗد ﺻﺣّت و واﻻّ اﮔر ﺟﻣﯾﻊ ادوﯾﮫ ﻋﺎﻓﯾت ﻣﯾﺳّر ﻧﮕرد د ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎﻟﻌﮑس ﺳﺑب اھﻼک ﻧﻔوس ﺑﯾﭼﺎرﮔﺎن و اذﯾّت ﻗﻠوب درﻣﺎﻧدﮔﺎن ﮔردد . ﻣﺛﻼً ﻣﻧﺑﻊ ﺣﮑﻣت اﻟﮭﯾّﮫ و ﻣظﮭر ﻧﺑوّت ﮐﻠّﯾّﮫ در ﺗرﻏﯾب و ﺗﺣرﯾص اﮐﺗﺳﺎب ﻣﻌﺎرف و اﻗﺗﺑﺎس ﻓﻧون و ﻓواﯾد ﺑﺳﻌﯽ اﻟﯽ اﻗﺻﯽ ﺑﻼد ﭼﯾن اﻣر ﻣﯾﻔرﻣﺎﯾد وﻟﮑن طﺑﯾﺑﺎن ﻏﯾر ﺣﺎذق . ﻣﻧﻊ و ﺳﺗﯾزه ﻣﯾﻧﻣﺎﯾﻧد و اﺳﺗدﻻل ﻣﯽﮐﻧﻧد ﻣن ﺗﺷﺑّﮫ ﺑﻘوم ﻓﮭو ﻣﻧﮭم 28 ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء اﯾن ﺑﺣث را ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻣزاح آﻣﯾز و ﺑﺎ ﻧﻔﯽ ﺧراﻓﺎت و ﺳﻧت ﭘرﺳﺗﯽ ﻓرھﻧﮓ آ ﺧوﻧدﯾﺳم اﯾﻧﭼﻧﯾن ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ رﺳﺎﻧد: ﺳﺑﺣﺎن ﷲ ﭼﮫ اﻣور و اﺣوال ﻋﺟﯾﺑﮫ واﻗﻊ ﮐﮫ ھﯾﭻ ﻧﻔﺳﯽ ﺣﯾن اﺳﺗﻣﺎع ﻗوﻟﯽ دﻗّت و ﻓراﺳت ﻧﻣﯾﻧﻣﺎﯾد ﮐﮫ ﻣﻘﺻود ﻗﺎﺋل از اﯾن ﻗول ﭼﮫ و در ﻧﻘﺎب اﻗوال ﭼﮫ ﻏرض ﻧﻔﺳﺎﻧﯽ ﭘﻧﮭﺎن ﻧﻣوده ﻣﺛﻼً ﻣﻼﺣظﮫ ﻣﯾﻔرﻣﺎﺋﯾد ﮐﮫ ﺷﺧﺻﯽ ﺑﺟﮭت ﻣﻧﺎﻓﻊ ﺟزﺋﯾّﮫ ٴ ٴ ﺧود ﻣﺎﻧﻊ ﺳﻌﺎدت ﺟﻣﮭوری ذاﺗﯾّﮫ از ﻧﺎس ﻣﯾﺷود و ﺑﺟﮭت ﮔردش آﺳﯾﺎب ﺧود ﻣزارع و ﮐﺷت زار ﺟﻣﻊ ﻏﻔﯾری را ﺗﺷﻧﮫ و ﺧراب ﻣﯾﮑﻧد و ﺑﺟﮭت ﻣطﺎﻋﯾّت ﺧود داﺋﻣﺎً ﻧﺎس را ﺑر ﺗﻌﺻّب ﺟﺎھﻠﯾّت ﮐ ﮫ ﻣﺧرّب ﺑﻧﯾﺎن ﻣدﻧﯾّت اﺳت دﻻﻟت ﻣﯾﮑﻧد . ﺣﺎل اﯾن ﺷﺧص ﺑﺎ وﺟود آﻧﮑﮫ ﻋﻣﻠﯽ را ﻣرﺗﮑب ﮐﮫ ﻣردود درﮔﺎه ﮐﺑرﯾﺎ و ﻣﺑﻐوض ﮐلّ اﻧﺑﯾﺎ و اوﻟﯾﺎی اﻟﮭﯾﺳت اﮔر ﺑﺑﯾﻧد ﻧﻔﺳﯽ ﺑﻌد از طﻌﺎم دﺳت ﺧود را ﺑﺻﺎﺑون ﮐﮫ ﻣوﺟدش ﻋﺑدﷲ ﺑوﻧﯽ و از اﺳﻼم اﺳت ﺑﺷوﯾد ﭼون اﯾن ﺑﯾﭼﺎره دﺳت ﺧود را ﺑداﻣن و ﻣﺣ ﺎﺳن ﺧود ﻧﻣﺎﻟﯾده آن ﺷﺧص ﻓرﯾﺎد ﺑرآرد ﮐﮫ ﺑﻧﯾﺎن ﺷرﯾﻌت ﺑر ھم ﺧورد و آداب . ﻣﻣﺎﻟﮏ ﮐﻔرﯾّﮫ ﻣﺗداول ﮔﺷت اﺑداً ﺳوء اﻋﻣﺎل ﺧود را ﻧظر ﻧﻧﻣﺎﯾد ﻟﮑن ﺳﺑب ﻟطﺎﻓت و ﭘﺎﮐﯽ را ﺟﮭل و ﻓﺳﻖ ﺷﻣﺎرد 29

26 ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء، رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ 104 - 105 . 27 ھﻣﺎﻧﺟﺎ 101 - 103 . 28 ھﻣﺎﻧﺟﺎ ص. 117 . 29 ھﻣﺎﻧﺟﺎ ﺻص. 122 - 123 .