رساله مدنیه عبدالبهاء علل واپس گرائی ایران وراه نجات آن

آﻣوزش و ﻋداﻟت ﺣرﮐت ﻧﻣﺎﯾﻧد . ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر ﻋﺑ داﻟﺑﮭﺎء ﺑﺎ ﺗﻌﺑﯾر زﻧده اﯾن ﺷراﯾط ﺑﺎ ﺗوﺟﮫ ﺑﮫ ﻧﯾﺎزھﺎی زﻣﺎن ﺑﮫ دو ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻣﯽ رﺳد. ﻧﺧﺳت آﻧﮑﮫ ﻋﺎﻟم راﺳﺗﯾن ﮐﮫ دارای اﯾن ﺷراﯾط ﺑﺎﺷد ﺗﻘرﯾﺑﺎً وﺟود ﻧدارد و ﺑر ﻋﮑس آ ﺧوﻧدھﺎی ﺳﻧت ﭘرﺳت و ارﺗﺟﺎﻋﯽ و ﻣﺗﻌﺻب آﻧﭼﻧﺎن ﺑﺎ اﯾن وﯾژﮔﯾﮭﺎ در ﺳﺗﯾزﻧد ﮐﮫ ﺗﻘﻠﯾد از آﻧﺎن ﺑﮑﻠﯽ ﺧﻼف اﺳﻼم اﺳت. دوم آﻧﮑﮫ ﻋﺎﻟم راﺳﺗﯾن اﮐﻧون ﮐﺳﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎ ﺗروﯾﺞ ﻣﻌﺎرف در ﻣﯾﺎن ﻣردم و ﺗﺷوﯾﻖ اﺳﺗﻘﻼل ﻓﮑری ﻣﯾﺎن اﯾﺷﺎن ﻧﯾﺎز ﺑﮫ ﺗﻘﻠﯾد را از ﻣﯾﺎن ﻣﯽ ﺑرد. ﭘﯾش از ﺑررﺳﯽ ﻓﺷرده ﺗ ﻌﺑﯾر ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء از اﯾن ﭼﮭﺎر وﯾژﮔﯽ ، ﺳودﻣﻧد اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧﺗﯾﺟﮫ ﮔﯾری رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺣﺛش در ﺑﺎره ﺷراﯾط ﻋﻠﻣﺎء ﺗوﺟﮫ ﻧﻣﺎﺋﯾم ﺗﺎ ﺑﺑﯾﻧﯾم ﮐﮫ ﭼﮕوﻧﮫ رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﻣﺑﻧﺎی ﻣﺷروﻋﯾت آﺧوﻧدﯾﺳم را واژﮔون ﺳﺎﺧﺗﮫ و آن را ﺑﮫ طرد ﻓرھﻧﮓ ﺗﻘﻠﯾد و ﺗﻌﺻب و واﺑﺳﺗﮕﯽ ﺑﮫ آﺧوﻧدھﺎ ﺗﺑدﯾل ﻣﯽ ﻧﻣ ﺎﯾد : ای اھل اﯾران ﭼﺷم را ﺑﮕﺷﺎﺋﯾد و ﮔوش را ﺑﺎز ﮐﻧﯾد و از ﺗﻘﻠﯾد ﻧﻔوس ﻣﺗوھّﻣﮫ ﮐﮫ ﺳﺑب اﻋظم ﺿﻼﻟت و ﮔﻣراھﯽ و ﺳﻔﺎﻟت و ﻧﺎداﻧﯽ اﻧﺳﺎﻧﺳت ﻣﻘدّس ﮔﺷﺗﮫ ﺑﺣﻘﯾﻘت اﻣور ﭘﯽ ﺑرﯾد و در اﺗّﺧﺎذ و ﺗﺷﺑّث وﺳﺎﯾل ﺣﯾﺎت و ﺳﻌﺎدت و ﺑزرﮔواری و ﻋزّت ﺧود ﺑﯾن ﻣﻠل و طواﯾف ﻋﺎﻟم ﺑﮑوﺷﯾد ... ھﻣّت ر ا ﺑﻠﻧد ﮐﻧﯾد و ﻣﻘﺎﺻد را ارﺟﻣﻧد . ﮐﺳﺎﻟت ﺗﺎ ﮐﯽ و ﻏﻔﻠت ﺗﺎ ﭼﻧد . از ﺗن ﭘروری ﺟز ﻧوﻣﯾدی دارﯾن ﻧﯾﺎﺑﯾد و از ﺗﻌﺻّب ﺟﺎھﻠﯽ و اﺳﺗﻣﺎع اﻗوال ﺑﯽ ﻓﮑران و ﺑﯽ ﺧردان ﺟز ﻧﮑﺑت و ذﻟّت ﻧﺑﯾﻧﯾد . ﺗوﻓﯾﻘﺎت اﻟﮭﯾّﮫ ﻣؤﯾّد ﺷﻣﺎ و ﺗﺄﯾﯾدات رﺑّﺎﻧﯾّﮫ ﻣوﻓّﻖ . از ﭼﮫ . ﺑﺟﺎن ﻧﺧروﺷﯾد و ﺑﺗن ﻧﮑوﺷﯾد 16 وﯾژﮔ ﯽ ﻧﺧﺳت: ﺻﯾﺎﻧت ﻧﻔس رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﻣﯽ ﮔوﯾد ﮐﮫ ﻣﻧظور از ﺣﻔظ ،ﺧود ﺗن ﭘروری ﻧﺑوده ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎز داﺷﺗن ﺧود از ﻧﺎداﻧﯽ و ﺳﺗم و ﺗﺟﺎوز ﺑﮫ ﺣﻘوق دﯾﮕران و دﯾﮕر ﺻﻔﺎت ﻧﺎﭘﺳﻧدﯾده اﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﻋﺎﻟم راﺳﺗﯾن در ﺟﮭت ﺗﮑﺎﻣل ھﻣﮫ ﺟﺎﻧﺑﮫ ﺧود و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﯽ ﮐوﺷد و از ﻣﻌﻧﺎی ﺳﻧﺗﯽ ﻋﻠم ﻓراﺗر ﻣﯽ رود و ﺑﮫ ﮔﺳﺗرش اﻧواع داﻧﺷﮭﺎی ﺳودﻣﻧد ﻧوﯾن ﺑرای ﺗﻣدن و ﭘﯾﺷرﻓت اﯾران ھﻣت ﻣﯽ ﮔﻣﺎرد و ﺑﻣﻧظور اﺟ رای ﻋداﻟت از اﺻﻼح ﻗﺎﻧوﻧﯽ و ﺑراﺑری ﺣﻘوق اﻓراد دﻓﺎع ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. از آن ﮔذﺷﺗﮫ ﺑﺧﻼف ﻓرھﻧﮓ ﺗﻘﻠﯾد و ﺗﻌﺻب ؛ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء دﯾن داری و اﻧﻘطﺎع و ﮐﻣﺎل ﻣﻌﻧوی را ﻧﮫ در ﺑطﺎﻟت و ﮐﺳﺎﻟت و ﺑﯾﮑﺎری اﻓراد ﺑﻠﮑﮫ در ھﻣت و ﻏﯾرت ﻣردم در ﺟﮭت ﮐﺎر و ﮐﺳب و ﺧﻼﻗﯾت اﻗﺗﺻﺎدی و اﯾﺟﺎد ﮐﺎر و ﺛروت ﺑ رای ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﯽ ﭘﻧدارد: اﻟﯾوم ﻧﺎس ﺑظﻧون و اوھﺎم ﺧود ﭼﻧﯾن ﺗﺻوّر ﻧﻣوده و ﻣؤﻣن ﺑﺂﯾﺎت و رﺳل و ﮐﺗب و ﺷراﯾﻊ اﻟﮭﯾّﮫ و � اﻧد ﮐﮫ ﻧﻔﺳﯽ ﮐﮫ ﻣوﻗن ﺑﺎ ﻣظﮭر ﺧﺷﯾﺔ ﷲ اﺳت ﺑﺎﯾد ﻣﻌطّل و ﻣﻌوّق ﺑﻣﺎﻧد و ﺑﺑطﺎﻟت و ﺑطﺎﺋت اﯾّﺎم ﺑﮕذراﻧد ﺗﺎ از ﻧﻔوﺳﯽ ﻋﻧدﷲ ﻣﺣﺳوب ﮔردد ﮐﮫ از . دﻧﯾﺎ و ﻣﺎ ﻓﯾﮭﺎ ﮔذﺷﺗﮫ دل ﺑﻌﺎﻟم اﺧروی ﺑﺳﺗﮫاﻧد و از ﺧﻠﻖ ﺑﻌﯾد ﺷده ﺑﺣﻖّ ﺗﻘرّب ﺟﺳﺗﮫاﻧد 17 وﯾژﮔﯽ دوم: ﺣﻔظ دﯾن رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﺣﻔظ دﯾن را ﺑﻣﻌﻧﺎی ﺗروﯾﺞ دﯾن در ﭘﮭﻧﮫ دﻟﮭﺎ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد وﻟﯽ ھﻣﯾن ﻣطﻠب را ﺑزرﮔﺗرﯾن دﻟﯾل ﻧﻔﯽ ﻓرھﻧﮓ آﺧوﻧد - ﺣور ﻣ ﻣﯽ ﮔﯾرد. ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﺑﯽ آﻧﮑﮫ ﺳﺧﻧﯽ از آﺋﯾن ﺑ ﮭﺎﺋﯽ و ﯾﺎ ﻧﺳﺦ ﺣﮑم ﺟﮭﺎد در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎی ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﻣﯾﺎن آورد ﺑر اﯾن ﻧﮑﺗﮫ ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد ﮐﮫ وﯾژﮔﯾﮭﺎی ﮐﻧوﻧﯽ ﺟﮭﺎن ﺑﮕوﻧﮫ ای اﺳ ت ﮐﮫ در آن راه ﺗروﯾﺞ دﯾن ﻧﮫ ﺧﺷوﻧت و ﺑﺎور ﺑﮫ ﻧﺟﺎﺳت ﻏﯾر ﻣﺳﻠﻣﺎﻧﺎن و دوری ﮔزﯾدن از آﻧﺎن و ﺗوھﯾن ﺑﮫ آ ﻧﺎن اﺳت ﺑﻠﮑﮫ ھم اﮐﻧون ﺗﻧﮭﺎ راه اﯾﻧﮑﮫ ﻣردم ﺟ ﮭﺎن ﺑﮫ آﺋﯾن اﺳﻼم ﺟذب ﺷوﻧد اﯾن اﺳت ﮐﮫ اﺳﻼم را آﺋﯾن دوﺳﺗﯽ و ﻣﺣﺑت و ﻣﻌﺎﺷرت و ﺑردﺑﺎری و آزادی وﺟدان و ﺗﻣدن و ﺗرﻗﯽ ﺑﯾﺎﺑﻧد. ﻣﮭﻣﺗر از ھﻣﮫ آﻧﮑﮫ ﺣﻔط دﯾن ﻧﯾﺎزﻣﻧد طرد ﻓرھﻧﮓ ﺗﻌﺻب و ﻧﺎﺑردﺑﺎری اﺳت و ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﻣﻼّﯾﯽ ﮐﮫ ﺷب و روز ﺑﮫ ﺗﮑﻔﯾر و ﻟﻌﻧت اﯾن و آن ﻣﺷﻐول اﺳت و ﭘﯾرو ان دﯾﮕر ادﯾﺎن را ﻧﺟس ﻣﯽ ﺷﻣﺎرد و ﺎﻣﻌ ﺷرت ﺑﺎ آﻧﺎن را ﺣرام ﻗﻠﻣداد ﻣﯽ ﮐﻧد و ھﻣﮫ وﺟودش ﻣﻌطوف ﺑﮫ ﺗﺑﻌﯾض و ﺧﺷوﻧت اﺳت ﭼﻧﯾن ﺷﺧﺻﯽ ﺗﺟﺳم ﻧﺎداﻧﯽ و ﺟﮭﺎﻟت اﺳت و ﻧﮫ داﻧش و ﻋﻠم. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ ﮔﻔﺗﺎر رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﺑر ﻣﺑﻧ ﺎی ﺗﻌرﯾﻔﯽ زﻧده از دﯾن و ﻣﻌﻧوﯾ ت و اﺧﻼق اﺳﺗوار اﺳت. ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر ﭘﯾﺎم رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ اﯾﻧﺳت ﮐﮫ ﻓرھﻧﮓ آﺧوﻧد ﺳﺎﻻری ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺣﻔظ دﯾن اﺳﻼم ﻧﯾﺳت ﺑﻠﮑﮫ وﯾراﻧﮕر ا ﺳﻼم اﺳت. ﺑﺧﺎطر اھﻣﯾت ﺗﻌﺑﯾر رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ از "ﺣﻔظ دﯾن" دو ﮔﻔﺗﮫ از رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ در اﯾن ﻣورد را ﻧﻘل ﻣﯽ ﮐﻧم: ٴ اﺳﺑﺎب ﮐﻠّﯾّﮫ ﮐﮫ ﺳﺑب اﺟﺗﻧﺎب اد و از ﺟﻣﻠﮫ ﯾﺎن ﺳﺎﯾره ﺑﺗدﯾّن ﺑدﯾن اﻟﮭﯽ ﮔﺷﺗﮫ ﺗﻌﺻّب و ﺣﻣﯾّت ﺟﺎھﻠﯾّﮫ اﺳت ... ﻣﻊ ذﻟﮏ ﺑﻌﺿﯽ از ... ﺣﻘﺎﯾﻖ ٴ اﻟﮭﯾّﮫ ﻣﺣروم و ﻣﮭﺟور ﮔﺷﺗﮫ از اھل ﺳﺎﯾر ادﯾﺎن ﮐﻣﺎل اﺟﺗﻧﺎب و اﺣﺗراز را ﻣﺟری و اﺑداً ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻋﺎدﯾّﮫ را ﻧﯾز ﺟﺎﯾز ﮐﺗب ﻣﻘدّﺳﮫ ﻧﻣﯾداﻧﻧد . ﺑﺎ وﺟود ﻋدم ﺟواز اﻟﻔت و ﻣﻌﺎﺷرت ﭼﮕوﻧﮫ ﻣﯽ ﺗ وان ﻧﻔﺳﯽ را ھداﯾت ﻧﻣوده ... اﺟﺗﻧﺎب و اﺣﺗراز و ﺧﺷوﻧت ﺳﺑب اﺷﻣﺋزاز ﻗﻠوب و ﻧﻔوس ﮔردد و ﻣﺣﺑّت و ﻣﻼطﻔت و ﻣدارا و ﻣﻼﯾﻣت ﺳﺑب اﻗﺑﺎل ﻧﻔوس و ﺗوﺟّﮫ ﻗﻠوب ﺷود . اﮔر ﺷﺧﺻﯽ از ﻣؤﻣﻧﯾن ﻣوﺣّدﯾن در ٴ ﻋدم ﺗﺟوﯾز ﻣ ٴ ﻣوﺣﺷﮫ ﺣﯾن ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻧﻔﺳﯽ از ﻣﻠل اﺟﻧﺑﯾّﮫ اظﮭﺎر اﺣﺗراز ﻧﻣﺎﯾد و ﮐﻠﻣﮫ ﻌﺎﺷرت و ﻓﻘدان طﮭﺎرت را ﺑر زﺑﺎن راﻧد آن . اﻟﻘﻣر ﻧﯾز ﺑﯾﻧد اﻗﺑﺎل ﺑﺣﻖّ ﻧﻧﻣﺎﯾد ﺷﺧص اﺟﻧﺑﯽ از اﯾن ﮐﻠﻣﮫ ﭼﻧﺎن ﻣﺣزون و ﻣﮑدّر ﮔردد ﮐﮫ اﮔر ﺷﻖّ 18

16 . ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء، رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ص. 123 - 124 . 17 ھﻣﺎﻧﺟﺎ ﺻص 47 - 48 . 18 . ھﻣﺎﻧﺟﺎ ص. 62 .