شهادت حضرت باب و سرّ شهادت

ﺳﻮزاﻧﺪ از ﺑﺮای اﺳﺘﻀﺎﺋﮫ دﯾﮕﺮان زﯾﺮا ﮐﮫ در ﻧﻮر ھﯿﭻ ﺟﮭﺖ اﻧﯿّﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ." 11 ﮫ ﺑ ھﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ در ﮐﺘﺎب ﭘﻨﺞ ﺷﺄن در ﺑﺤﺚ در ﺑﺎره ﺧﺪا ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ﻧﻮر ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ: و ﻣﺜﻞ ﺧﻠﻖ ﻧﻮر را در اﺳﻤﺎء ﺧﻮد ﺑﻤﺜﻞ ﺧﻠﻖ ﻧﻔﻮﺳﯽ ﻗﺮار داده ﮐﮫ ھﯿﭻ ﺟﮭﺖ اﻧﯿّﺖ در آﻧﮭﺎ ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻤﯽ ﮔﺮدد... و ﻣﺜﻞ ﻧﻔﻮس ﻧﻮرﯾﮫ را ﺑ ﮫ ﻣﺜﻞ ﻣﺼﺒﺎح ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﮫ ﺑﻨﻔﺴﮫ ﻣﺤﺘﺮق و ﻣﺎ ﺣﻮل آن ﺑ آن ﮫ ﻣﺴﺘﻀﺌﯽ . و ھﻤﭽﻨﯿﻦ ادﻻّء ﻣﺜﺒﺘﮫ ﺑﺮ اﺛﺒﺎت در ﻣﻘﺎم ﻧﻮر ﺑﺬروه ﻋﺰّی ﻣﻨﺘﮭﯽ ﮔﺸﺘﮫ ﮐﮫ ﺟﮭﺖ اﻣﺴﺎک وﺟﻮد در آﻧﮭﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﺑ ﮫ ﻣﺒﺪء ﻗﺪس ظﮭﻮر ﷲ ﻣﺴﺘﺮﺟﻊ ﮔﺸﺘﮫ و ﮐﯿﻨﻮﻧﯿﺎت ﺧﻮد را ﻧﻮر ﻧﻤﻮده از ﺑﺮای ھﺪاﯾﺖ ﮐﻞ ﻣﻤﮑﻨﺎت ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﮐﻞ ﺑ ﮫ آﻧﮭﺎ ﻣﺴﺘ ﻨﯿﺮ ﮔﺸﺘﮫ و ﺑﺬروه ﻋﺰّ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﻣﺴﺘﻌﻠﯽ ﺷﺪه . 12 از آﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﮔﻔﺘﮫ ﺷﺪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﮫ ﺷﮭﺎدت راﺳﺘﯿﻦ در آن واﺣﺪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ دﯾﺪن ﻣﺴﺘﻘﻼﻧﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ، در ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﺟﻠﻮه ﺧﺪا را ﯾﺎﻓﺘﻦ و ﺑﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪن، و ﺳﺮاﻧﺠﺎم آﻣﺎدﮔﯽ ﺑﺮای ﻓﺪا ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮﯾﺶ ﮫ ﺑ ﺧﺎطﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﮫ دﯾﮕﺮان اﺳﺖ. ﭼﻨﯿﻦ ﺷﮭﺎدﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ در واﻗﻊ ﺷﮭﺎدت ﺧﺪا ﺑﺮ آن ﺷﮭﯿﺪ اﺳﺖ. ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺳﻮره ﺑﻘﺮه زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﻣﻔﮭﻮم ﺷﺎھﺪ و ﺷﮭﯿﺪ را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دھﺪ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارﻧﺪ ﮐﮫ ﺷﮭﺎدت ﺣﻖ در ﺑﺎره ﺧﻠﻖ ھﻤﺎن ﺗﺠﻠّ ﯽ ﺣﻖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺷﯿﺊ را اﺑﺪاع ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ در ﻣﻘﺎم ﻓﺆاد ﺗﺠﻠّ ، ﯽ ﮐﻨﻨﺪه و ﺗﺠﻠّ ﯽ و آﻧﭽ ﮫ ﮐﮫ ﺑﮫ او ﺗﺠﻠّ ﺷﻮد ﺑﮫ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪﻧﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺷﮭﺎدت ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﺣﻖ ھﻤﺎن ظﮭﻮر ﺷﮭﺎدت ﺣﻖ ﺑﺮ ﺧﻠﻘﺶ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﻋﯿﻦ ﺑﯿﺎن آن ﺣﻀﺮت اﯾﻨﺴﺖ: انّ اﻟﺸﺎھﺪ ﻓﯽ رﺗﺒﺔ اﻟﻌﻠّﺔ اﻟﻔﺎﻋﻠﯿّﺔ ﺑﺎﻟﻮﺟﻮد ھﻮ اﻟﺸﺎھﺪ ﻓﯽ رﺗﺒﺔ اﻟﻐﺎﺋﯿّﺔ ﺑﺎﻟﺬﮐﺮ اﻟﻤﻮﺟﻮد ﺑﻤﺎ ﺗﺠﻠّﯽ ﷲ ﻟﮫ ﺑﮫ ﻓﯽ ﻣﻘﺎﻣﮫ و رﺗﺒﺘﮫ... ﻻنّ رﺗﺒﺔ اﻟﻤﺘﺠﻠّﯽ ﻟﻢ ﯾﻈﮭﺮ اﻻّ ﺑﻤﻘﺎم اﻟﺘﺠﻠّﯽ و انّ ﮐﯿﻨﻮﻧﯿّﺔ اﻟﺘﺠﻠّﯽ ﻻ ﺗﻈﮭﺮ اﻻّ ﺑﺬاﺗﯿّﺔ اﻟﻤﺘﺠﻠّﯽ ﺑﺎﻟﻔﺘﺢ . 13 ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ﺷﮭﺎدت ﺗﻮﺣﯿﺪ در ﺑﺨﺶ ﭘﯿﺶ از ﺷﮭﺎدت راﺳﺘﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﮫ ﺷﺪ. اﻣّ ﺎ اﻟﺒﺘّ ﮫ ﺷﮭﺎدت ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎ ﺷﮭﺎدت اﻓﺮاد دﯾﮕﺮ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ. در ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺸﯿﻦ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺷﮭﺎدت ﻧﻔﻮس ﻣﻘﺪّ ﺳﮫ را ظﮭﻮر و ا ﺟﻠﻮه ی از ﺷﮭﺎدت ﺣﻖ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرﻧﺪ. اﻣّ ﭼﻨﺎن ﺎ ھﻢ ھﺎ ﺑﺎر ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻧﻤﻮده اﻧﺪ ﺷﮭﺎدت ﻧﻘﻄﮫ ﻣﺸﯿّ ﺖ ﺗﻮان ﺑﺎ ﺷﮭﺎدت ﻣﺆﻣﻨﺎن ﯾﮑﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎب اوّ ل ﮐﺘﺎب ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﯿﺎن اﯾﻦ واﻗﻌﯿّ ﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ ھﻤﺎن ﮐﻠﻤﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ و ﺷﮭﺎدت ﺑﺮ ﺗﻮﺣﯿﺪی اﺳﺖ ﮐﮫ در آن ﺣﻖ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺷﮭﺎدت دھﺪ. اﻣّ ﺎ ﮐﻠﻤﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ و ﺷﮭﺎدﺗﯽ ﮐﮫ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﮫ آن ﺷﮭﺎدت ﻣﯽ دھﻨﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺷﺒﺤﯽ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ ﮐﮫ در آﯾﻨﮫ ﻣﺆﻣﻨﺎن ظﺎھﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺷﮭﺎدت ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳﺖ و ﺷﮭﺎدت ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺷﺒﺤﯽ اﺳﺖ از آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﮐ ﮫ در آﯾﻨﮫ ظﺎھﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﮫ طﺮف ﺷﻤﺲ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺘﻮﺟّ ﮫ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﮭﺎدت ﺗﻮﺣﯿﺪش ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﺷﮭﺎدت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ وﻟﯽ اﮔﺮ از ﺷﻤﺲ ﺣﻘﯿﻘﺖ در ظﮭﻮر ﻧﻮﯾﻨﺶ روی ﺑﺮ ﮔﺮداﻧﺪ ﺷﮭﺎدت او ﺗﻨﮭﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﮫ ای از واژه ﻣﻌﻨﺎ و ﺗﮭﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدد. در ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺛﻤﺮه اﯾﻦ ﻋﻠﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ در وﻗﺖ ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻧﮕﻮﺋﯿﺪ ﮐﮫ ﻣﺎ ﻻ اﻟﮫ اﻻّ ﷲ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﯿﻢ و اﺻﻞ دﯾﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ. زﯾﺮا ﮐﮫ آﻧﭽﮫ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﯿﺪ ﺷﺒﺤﯽ اﺳﺖ از ﺷﻤﺲ او ﮐﮫ در ظﮭﻮر اوﻻی او ﻣﺘﺠﻠّﯽ ﺷﺪه و او اﺳﺖ اﺣﻖّ ﺑﺎﯾﻦ ﮐﻠﻤﮫ از ﮐﯿﻨﻮﻧﯿّﺎت ﮐﻞ ﺧﻠﻖ ﺑﻨﻔﺲ ﺧﻮد زﯾﺮا ﮐﮫ اﮔﺮ ﻣﺮآت ﺑﮕﻮﯾﺪ در ﻣﻦ ﺷﻤﺲ اﺳﺖ در ﻧﺰد ﺷﻤﺲ ظﺎھﺮ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺷﺒﺢ او اﺳﺖ ﮐﮫ او ﻣﯽ . ﮔﻮﯾﺪ 14 اﮐﻨﻮن ذﮐﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ھﻤﺎن ﺷﮭﺎدت ﺑﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺧﻮد ﺧﺪا اﯾﻦ ﺷﮭﺎدت را در ﺑﺎره ﺧﻮد ﻣﯽ دھﺪ. ھﻢ ﻧﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ھﻢ ﺳﺎل ﺷﮭﺎدﺗﺸﺎن ﺑﯿﺎن ﮔﺮ اﺻﻞ ﺗﻮﺣﯿﺪ اﺳﺖ. ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب د ر ﺳﺎل ھﻔﺘﻢ از ظﮭﻮرﺷﺎن ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺳﺎل ھﻔﺘﻢ از ظﮭﻮر ﺧﻮد را ﺳﺎل اﺑﺪ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﮐﮫ در ﺣﺮوف اﺑﺠﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ھﻔﺖ اﺳﺖ. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ھﻤﻮاره ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺧﻮد را "ذات ﺣﺮوف ﺳﺒﻊ" ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ. در اﺑﺘﺪا ﻣﻔﮭﻮم اﯾﻦ واژه ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎده ﺑ ﮫ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ زﯾﺮا ﮐﮫ ﻧﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤّ ﺪ از ھﻔﺖ ﺣﺮف ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺧﺎطﺮ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ھﻢ از ﻣﻼّ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﺎرﻓﺮوﺷﯽ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﮫ ﻗﺪّوس و ھﻢ از ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ زﻧﺠﺎﻧﯽ ﻣﻠّ ﻘﺐ ﺑﮫ ﺣﺠّﺖ ﮫ ﺑ ﻋﻨﻮان ذات ﺣﺮوف ﺳﺒﻊ ﯾﺎد ﮐﺮده ا ﻧﺪ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺧﻮد را ذات ﺣﺮوف ﺳﺒﻊ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﻣﻌﻨﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ ﮐﮫ ﻣ ﻨﺤﺼﺮ ﺑﮫ اﯾﺸﺎن اﺳﺖ از اﯾﻦ واژه ﻣﻨﻈﻮر دارﻧﺪ. درک اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ظﺮﯾﻒ ﺑﺴﯿﺎر ﯿّ اھﻤّ ﺖ دارد. در اوّ ﻟﯿﻦ ﺑﺎب ﮐﺘﺎب ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ﺑ ﮔﻮﻧﮫ ﮫ ای ﻟﻄﯿﻒ ذﮐﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ اﻣّ ﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﮫ در ﻧﺴﺨﮫ ﻣﺘﺪاول ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﭼﺎپ ﺑﺎﺑﯿﺎن ازﻟﯿﮫ ﺑﺎ ﯾﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻮﭼﮏ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺬف ﮐﻠﻤﮫ "ﻓﯿﮫ" اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﮑﻠّ ﯽ ﻧﺎﻣﻔﮭﻮم ﺷﺪه اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺑﯿﺎن، ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﮐﮫ ﮐﻠﻤﮫ راﺳﺘﯿﻦ ﺗﻮﺣﯿﺪ را ﻧﻔﺲ ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارﻧﺪ ﮐﮫ اﯾﺸﺎن ھﻤﺎن ھﻔﺖ ﺣﺮﻓﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﮫ در ﮐﻠﻤﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﻗﺮار دارد. ﮐﻠﻤﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ، ﻻ اﻟﮫ اﻻّ ﷲ )ﯾﺎ ﺑﺸﮑﻞ ﺗﺎزه آن، ﻻ اﻟﮫ اﻻّ ﷲ ﺣﻘّﺎً ﺣﻘّﺎً( اﺳﺖ و ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑ ﯿﺎن ﻣﯽ دارﻧﺪ ﮐﮫ ﻧﻘﻄﮫ ﺑﯿﺎن ھﻤﺎن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ اورا ذات ﺣﺮوف ﺳﺒﻊ در درون ﮐﻠﻤﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﻗﺮار داده اﺳﺖ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ذات ﺣﺮوف ﺳﺒﻊ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ اﺳﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺳﺖ ﺑﻠﮑﮫ ﻣﮭﻤﺘﺮ از آن ھﻤﺎن ﮐﻠﻤﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﯾﻌﻨﯽ اﻻّ ﷲ )ﮐﮫ از ھﻔﺖ ﺣﺮف ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد( اﺳﺖ ﮐﮫ ﮐﻠﻤﮫ اﺛﺒﺎت ﺑﻮده و ﻗ ﺴﻤﺖ اﺻﻠﯽ و ﻋﺼﺎره ﮐﻠﻤﮫ ﺗﻮﺣﯿﺪ اﺳﺖ. ﻋﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺮ طﺒﻖ ﻧﺴﺨﮫ ﺻﺤﯿﺢ ﺑ ﮫ ﺧﻂ ﺳﯿﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﯾﺰدی اﯾﻦ اﺳﺖ: ﻓﺮﻣﺎﯾﻨ

ﻣﯽ ﻣﯽ ﻣﯽ ﺪ:

ﯽ ﻣﯽ

ﮐﮫ ده

را ﻧﻤﯽ

ھﺎی ﺑﯽ

6