تقویم بدیع، طرحی نو از انسان و هستی

ﻣﯽ ﮐﻧد. ﺷروع ﺳﺎل اﯾراﻧﯽ آﻏﺎز ﺑﮭﺎر و ظﮭور ﺧورﺷﯾد در ﺑرج ﺣﻣل ﺑوده اﺳت. اﯾن ﺗﻘوﯾم در ﺳﺎل 1079 ﻣﯾﻼدی ﻣﻌﻣول ﺷد اﻣﺎ ﺑزودی طرد ﮔر دﯾد و ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری ھﺟری ﻣﺟدداٌ ﺗﻘوﯾم رﺳﻣﯽ اﯾران ﺷد. ﭘس از اﻧﻘﻼب ﻣﺷروطﯾت، در ﺳﺎل 1911 ﻣﯾﻼدی ﻣﺟﻠس اﯾران ﺑﺎزﮔﺷت ﺑﮫ ﺗﻘوﯾم ﺟﻼﻟﯽ را ﺑﺎ اﻧدﮐﯽ ﺗﻐﯾﯾر ﺗﺻوﯾب ﮐرد. ﻧﺎم ﻣﺎھﮭﺎ در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺑرﺟﮭﺎی ﻣﻧطﻘﮫ اﻟﺑروج ﺑود. در ﺳﺎل 1925 ، رﺿﺎ ﺷﺎه ﺗﻘوﯾم ﺟﻼﻟﯽ را اﻧدﮐﯽ ﺗﻐ ﯾﯾر داد ﮐﮫ ﺗﻘوﯾم رﺳﻣﯽ اﯾران ﺷد. در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻧﺎم ﻣﺎھﮭﺎ ﺑﮫ ﻧﺎﻣﮭﺎی ﺑﺎﺳﺗﺎﻧﯽ زرﺗﺷ ﺗﯽ ﺑﺎز ﮔردﯾد. وﻟﯽ ﺗﻌداد روزھﺎی ﻣﺎه در ﻧﯾﻣﮥ اول ﺳﺎل 31 و در ﻧﯾﻣﮥ دوم 30 روز ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﺎﺳﺗﺛﻧﺎی آﺧرﯾن ﻣﺎه ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺎه اﺳﻔﻧد ﮐﮫ ﻣﻌﻣوﻻٌ 29 روز و در ﺳﺎﻟﮭﺎی ﮐﺑﯾﺳﮫ 30 روز ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ﺟﺎﻟب ﺗ وﺟﮫ اﺳت ﮐﮫ ﺣﺗﯽ ﭘس از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﻧﯾز اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾدی ﻣﺗروک ﻧﮕردﯾد. آﺧرﯾن ﻧوع ﺗﻘوﯾم ﺧورﺷﯾ دی ﮐﮫ در اﯾﻧﺟﺎ ﺑدان اﺷﺎره ﻣﯽ ﺷود ﺗﻘوﯾم ﺟﻣﮭوری اﻧﻘﻼب ﻓراﻧﺳﮫ اﺳت. اﯾن ﺗﻘوﯾم ﺗوﺳط اﻧﻘﻼﺑﯾون ﻓراﻧﺳﮫ در ﺳﺎل 1792 ﺗﺻوﯾب و ﻋﻣﻠﯽ ﮔردﯾد. آﻏﺎز اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻧﮫ از ﻣﯾﻼد ﻣﺳﯾﺢ ﺑﻠﮑﮫ از ھﻣﺎن ﺳﺎل 1792 ﯾﻌﻧﯽ آﻏﺎز ﺟﻣﮭورﯾت در ﻓراﻧﺳﮫ ﺑود. ﺑﺧﺎطر آﻧﮑﮫ ھﻔﺗﮥ 7 روزه در ﺗﻘوﯾم ﻏرﺑﯽ آﮐﻧده از ﻣﻔﺎھﯾم ﯾﮭودی و ﻣﺳﯾﺣﯽ ﺑود، در اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻣﺧﺻوﺻﺎٌ ھﻔﺗﮫ ﺑﮫ 10 روز ﺗﻘﺳﯾم ﺷد. ﺳﺎل از 360 روز ﺑﺎﺿﺎﻓﮥ " 5 روز ﻣﮑﻣل" ﺗﺷﮑﯾل ﮔر دﯾد. اﯾن 5 روز ھرﯾﮏ ﺑﮫ ﻧﺎم ﯾﮑﯽ از ﻣﻔﺎ ھﯾم اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﺎﻧﻧد ﺧرد ﻧﺎﻣﯾده ﺷدﻧد. اﻣﺎ 360 روز از 12 ﻣﺎه و ھرﻣﺎه از 30 روز ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷد. اﯾن ﺗﻘ وﯾم ﺗﻧﮭﺎ ﭼﻧد ﺳﺎل ﻋﻣﻠﯽ ﺷدو ﻧﺎﭘﻠِﺋ ﻣﺟﺑور ﺷد آﻧرا ﺑﮑﻧﺎر ﮔذارد.

ون

3 – ﺗﻘوﯾم ﻗﻣری - ﺷﻣﺳﯽ اﯾ ن ﻧوع ﺗﻘوﯾم ﻣﺎه را ﺑر اﺳﺎس ﺳﯾر ﻣﺎه در 29.5 روز و ﺳﺎل را ﺑر اﺳﺎس ﺳﯾر ﺧورﺷﯾد )زﻣﯾن ﺑﮫ دور ﺧورﺷﯾد( اﻧدازه ﮔﯾری ﻣﯽ ﮐﻧد. ﺑﺎﺑﻠﯾﮭﺎ از ﭼﺷﻣﮕﯾرﺗرﯾن ﺳرﭼﺷﻣﮫ ھﺎی اﯾن ﺗﻘوﯾم ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد ﮐﮫ از ﺣواﻟﯽ ﻗرن ﭘﻧﺟم ﭘﯾش از ﻣﯾﻼ د ﺗﻌداد روزھﺎی ﻣﺎه را ﻣﺎﺑﯾن 29 و 30 روز ﻣﺗﻐﯾر ﺳﺎﺧﺗﻧد . و ﭼون اﯾن 12 ﻣﺎه ﺣدود 11 روز از ﺳﺎل ﺧورﺷﯾدی ﻋﻘب ﺗر ﺑود ﺣدوداٌ ھر ﺳﮫ ﺳﺎل، ﯾﮏ ﻣﺎه ﺳﯾزدھم ھم ﺑﮫ