از باز سازی نصرت به بازسازی جهان
ﻣﯽ دھﺪ و اﮐﻨﻮن از طﺮﯾﻖ ظﮭﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﮫ ﻣﻨﻄﻖ ﺟﻨﮕﻞ و ﺧﺸﻮﻧﺖ و اﺳﺘﺜﻤﺎر را ﺑﮫ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﮭﺮ وﺻﻠﺢ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺑﺮای اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﻮاھﺎن آﻧﺴﺖ ﮐﮫ دﻟﮭﺎی ﻣﺮدم را دﮔﺮ ﮔﻮن ﺳﺎزد. در اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﮫ ارزﺷﮭﺎ اﮔﺮ ﭼﮫ ا ﻣﺮی ﺗﺎرﯾﺨﯽ و زﻣﺎﻧﻤﻨﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ارزﺷﮭﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﺟﻠﻮه ﮐﻤﺎﻻت ﺧﺪا واﺟﺪ ﻋﯿﻨﯿﺖ و ﮐﻠﯿﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. دوم: راﺑﻄﮫ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ دﻣﮑﺮاﺳﯽ روﺣﺎﻧﯽ و دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ از ﺟﻤﻠﮫ ﻣﮭﻤﺘﺮﯾﻦ ﻧﻮآورﯾﮭﺎی ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ اﯾﻨﺴﺘﮑﮫ اﯾﺸﺎن اوﻻً از ﻟﺰوم دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﮫ اﻧﺪ. اﻣﺎ ﻣﻔﮭﻮم دﻣﮑﺮاﺳﯽ در اﻧﺪﯾﺸﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﻤﺮاﺗﺐ از ﻣﻔﮭﻮم ﻣﺘﺪاول اﯾﻦ ﻧﮭﺎد اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﺷﺮق و ﻏﺮب ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽ رود. دوم اﯾﻨﮑﮫ ﺑﺤﺚ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ از ﺑﺤﺚ اﯾﺸﺎن در ﺑﺎره دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﻣﺬھﺒﯽ و ﻓﺮھﻨﮕﯽ ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ آﺛﺎر اﯾﺸﺎن ﺑﺮاﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﭘﯿﺶ ﻓﺮض ﺗﺨ ﻘﻖ دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ظﮭﻮر دﻣﮑﺮاﺳﯽ روﺣﺎﻧﯽ و ﻓﺮھﻨﮕﯽ اﺳﺖ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎدآور ﺷﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ارﺗﺒﺎط ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﻧﻮع دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺟﺪاﺋﯽ دﯾﻦ از ﺳﯿﺎﺳﺖ ﯾﺎ ﺟﺪاﺋﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮ ﻗﻠﻮب از ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﺳﺖ. در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻮال ﮐﮫ ﭼﮫ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ دو ﻧﻮع ﭘﺎﺳﺦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮدﮐﺎﻣﮫ و ﺣﮑﻮﻣﺖ دﻣﮑﺮاﺳﯽ. در ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮدﮐﺎﻣﮫ و اﺳﺘﺒﺪادی ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺗﻨﮭﺎ ارادۀ او ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪۀ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮدم اﺳﺖ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺣ ﮑﻮﻣﺖ ﺑﻨﺎ ﯾﺎﻓﺘﮫ اﺳﺖ. ﺧﻮدﮐﺎﻣﮕﺎن در اﻧﺪﯾﺸﮥ ﺳﻨّﺘﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﮫ طﺒﯿﻌﺖ از دﯾﮕﺮان ﺑﺮﺗﺮﻧﺪ و ﺣﮑﻮﻣﺖ آﻧﺎن ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺟﮭﺎن ﺗﻠﻘّﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ در اﯾﻦ ﻧﻮع ﺣﮑﻮﻣﺖ ھﻤﮕﺎن از اﻧﺴﺎﻧﯿّﺖ ﺧﻮد ﻋﺎری ﺷﺪه و ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺷﯿﺌﯽ و ﺣﯿﻮان ﺑﺎ آﻧﺎن رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد. در اﯾﻦ ﻧﻮع ﺣﮑ ﻮﻣﺖ ھﺸﯿﺎری و ﺧﺮد آدﻣﯿﺎن ﻧﺎدﯾﺪه ﺷﺪه و در ﻧﺘﯿﺠﮫ اﻓﺮاد از ﺣﻖّ ﻣﺸﺎرﮐﺖ در ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ و آدﻣﯽ ﺑﮫ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن دارای ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮی ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ. آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ ﻧﻮع دﯾﮕﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﻣﯽ
49
Made with FlippingBook flipbook maker