از شاهنامه تا نامه به شاهان

ﺑ رده داری را ﺧﻼف ﻗﺎﻧون ھﺳﺗﯽ ﻣﯽ ﺷﻣﺎرد و در ﻧﺎﻣﮫ اش ﺑﮫ ﺷﺎھﺎن ﻧﯾز در دھﮫ 1860 ﻟﻐو ﺑرده داری را ﻓرﻣﺎن ﺧدا ﻣﯽ ﺷﻣﺎرد. در ھﻣﯾن ﻧﺎﻣﮫ ﺑﮫ ﺷﺎھﺎن ، ﺑﮭﺎءﷲ از ﻟزوم ﺳﭘردن زﻣﺎم اﻣور ﻣﻠت ﺑﮫ ﻣﺷورت ﺟﻣﮭور ﻣردم ﯾﻌﻧﯽ دﻣﮑراﺳﯽ ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾد اﻣﺎ در ﻋﯾن ﺗﺄﮐﯾد ﺑر آزادی ﺳﯾﺎﺳﯽ و دﻣﮑراﺳ ﯽ ﺑر ﻟزوم وﻓﺎق اﺧﻼﻗﯽ ﺟﺎﻣﻌﮫ ھم ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧد ﺗﺎ دﻣﮑراﺳﯽ ﺑﮫ ﻧوع ﻧوﯾﻧﯽ از ﺣ زب ﭘرﺳﺗﯽ و دﯾﮕر ﭘردازی ﺗﺑدﯾل ﻧﺷود. ﻟﻐو اﺳﺗﺑداد ﺳﯾﺎﺳﯽ در ﻧﺎﻣﮫ ﺑﮫ ﺷﺎھﺎن ﺑﻌﻧوان ﺗﺄﮐﯾد ﺑر ﺧرد ﻧﯾز ﺟﻠوه ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. ﺑﮭﺎءﷲ در ﻧﺎﻣﮫ ﺑﮫ ﺷﺎھﺎن ھﻣﺎﻧﻧد ﺳﺧﻧﺎن اﯾرج و ھﻣﺎﻧﻧد ﺳﺧﻧﺎن ﺧود ﻓردوﺳﯽ ﺑر ﻓﻧﺎی دﻧﯾﺎ و ﻧﺎﭘﺎﯾداری ﺛروت و ﻗدرت ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧد و ظﮭور ﺧرد را ﻋﺑور از ﻣرﺣﻠﮫ ﻋطش ﺑﮫ ﻗد رت و رﺳﯾدن ﺑﮫ ﻣرﺣﻠﮫ ﻣﯾل ﺑﮫ ﺧدﻣت ﺑﺎزﮔو ﻣﯽ ﮐﻧد. در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎﯾش ﺑﮭﺎءﷲ ﯾﮑﯽ از ﻋﻼﺋم ﺑﻠوغ ﻋﺎﻟم را اﯾن ﻣﯽ داﻧد ﮐﮫ ھﯾﭼﮑس ﺗﻣﺎﯾل ﺑﮫ اﯾﻧﮑﮫ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺷود ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد و ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺧﺎطر ﺧدﻣت ﺑﮫ دﯾﮕران ﺣﺎﺿر ﺷود ﮐﮫ در ﭼﺎرﭼوﺑﯽ دﻣﮑراﺗﯾﮏ ﺑﮫ ﻣﺷورت ﭘردازد. از اﯾن ﻧظر ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﯽ ﺧ واھد ﮐﮫ ﻓرھﻧﮓ رﺳﺗم و زال و ﺳﺎم و ﮐﯾﺧﺳرو را در روح آ دﻣﯾﺎن و ﻓرھﻧﮓ ﻧﮭﺎدﯾﻧﮫ ﮐﻧد و ﺑدون اﯾن روﺣﯾﮫ اﺧﻼﻗﯽ دﻣﮑراﺳﯽ راﺳﺗﯾن ھم ﻣﻣﮑن ﻧﯾﺳت. اﻣﺎ اﮔر ﭼﮫ ﺧرد در ﺷﺎھﻧﺎﻣﮫ ﻧﯾز ﺑﺎرھﺎ ﺳﺗوده ﺷده اﺳت ﺑﮭﺎءﷲ ﯾﮏ ﻗدم ﻓراﺗر ﻣﯽ رود و ﻣﯽ ﮔوﯾد: آﺳﻣﺎن ﺣﮑﻣت اﻟﮭﯽ ﺑﮫ دو ﻧﯾر روﺷن و ﻣﻧﯾر ﻣﺷورت و ﺷﻔﻘت ... از ﺑرای ھر اﻣری ﻣﻘﺎم ﮐﻣﺎل و ﺑﻠوغ ﺑوده و ﺧواھد ﺑود و ﺑﻠوغ و ظﮭور ﺧرد ﺑﮫ ﻣﺷورت ظﺎھر و ھوﯾدا. ﭘس ﺑﻠوغ ﺧرد ﺑﮫ ﻣﺷورت اﺳ ت و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ظﮭور ﺧرد ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﺗﺣ ﻘق دﻣﮑراﺳﯽ اﺳت. در اﯾﻧﺟﺎ ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﯾﮏ ﻧﮑﺗﮫ ﻣﮭم دﯾﮕر ﻧﯾز ﺗوﺟﮫ ﮐﻧﯾم. دﯾدﯾم ﮐﮫ ﺷﺎھﻧﺎﻣﮫ در داﺳ ﺗﺎن ﺟﻣﺷﯾد از ﻏرور و اﺳﺗﺑداد ﺟﻣﺷﯾد اﻧﺗﻘﺎد ﻧﻣود. ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ دﯾدﯾم ﺷﺎھﻧﺎﻣﮫ ﻋﺻﺎره اﻧدﯾﺷﮫ اﺳﺗﺑدادی ﺟﻣﺷﯾد را ﺑﮫ اﯾن ﺷﮑل ﺑﯾﺎن ﮐرد ﮐﮫ ﺧﻮر و ﺧﻮاب و آراﻣﺘﺎن از ﻣﻨﺴﺖ ﭘ ھﻤﺎن ﻮﺷﺶ و ﮐﺎﻣﺘﺎن از ﻣﻨﺴﺖ ﺑﺰرﮔﯽ و دﯾﮭﯿﻢ ﺷﺎھﯽ ﻣﺮاﺳﺖ ﮐﮫ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﮫ ﺟﺰ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﭘﺎدﺷﺎﺳﺖ اﮐﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﮫ ﭼﮕﻮﻧﮫ ﺑﮭﺎءﷲ در ﻧﺎﻣﮫ ﺑﮫ ﺷﺎھﺎن ھﻤﯿﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارد و از آن ﻟﺰوم دﻣﮑﺮاﺳﯽ را ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. در ﻧﺎﻣﮫ ﺑﮫ ﺷﺎھﺎن در واﻗﻊ ﺑﮭﺎءﷲ آﻧوﻗت ﺷﻣﺎ ﺧود را ﺑزرﮔﺗر از آﻧﺎن ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﯾد. اﯾن ﻧﯾﺳت ﻣﮕر اﻣری ﻋﺟﯾب. ﯾﻌﻧﯽ درﺳت ﻋﮑس ﻓﻠﺳﻔﮫ ﺟﻣﺷﯾد ﮐﮫ ﺛروت و ﻗدرت را ﻣﺣﺻول ﭘﺎدﺷﺎه داﻧﺳﺗﮫ ﮐﮫ ﺑﺧﺎطر ﻟطﻔش ﻗدری ھم ﺑﮫ ﻣردم ﮐﻣﮏ ﻣﯽ ﮐﻧد ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﯽ ﮔوﯾد ﮐﮫ ﺛروت و ﻗدرت ھﻣواره از آن ﻣردم اﺳت و آﻧﺎن ھﺳﺗﻧد ﮐﮫ ﺛروت و ﻗدرت را ﺑوﺟود ﻣﯽ آورﻧد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻧظﺎم دﯾﮑﺗﺎﺗوری و اﺳﺗﺑدادی ﮐﮫ اﯾن واﻗﻌﯾت را واژﮔون ﺟﻠوه ﻣﯽ دھد ﻧظﺎﻣﯽ اﺳت در ﺗﺿﺎد ﺑﺎ ﺣﻘﯾﻘت ﺟﺎﻣﻌﮫ. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ ﺑﮭﺎء ﷲ در اﯾﻧﺟﺎ ﺳﺧن ﺷﺎھﻧﺎﻣﮫ را ﺑﮫ ﮐ ﻣﺎل ﺧود ﻣﯽ رﺳﺎﻧد و ﻣﻔﮭوﻣﯽ ﻧوﯾن ﯾﻌﻧﯽ دﻣﮑراﺳﯽ را ﺗﺄ ﮐﯾد ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. اﺳﺗﺑداد دﯾﻧﯽ اﮔر ﭼﮫ ﺑﮭﺎء ﷲ ﻓره اﯾزدی اﺳت اﻣﺎ ﺷﺎﯾد ﻣﮭﻣﺗرﯾن و ﻣﺣوری ﺗرﯾن اﺻل آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ دﯾن و ﺣﮑوﻣت ﺑﺎﯾد از ﯾﮑدﯾﮕر ﺟدا ﺑﺎﺷﻧد. ﺑﮭﺎء ﷲ ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﮐﺎرﺑرد ﺷﻣﺷﯾر و زور را ﺑرای ﺗروﯾﺞ دﯾﺎﻧﺗش ﺣرام ﻧﻣود ﺑﻠﮑﮫ ﻗواﻧﯾﻧﯽ ﻣﺎﻧﻧد ﻗﺎﻧون ﺿد اﻧﺳﺎﻧﯽ ارﺗداد را ھم ﻟﻐو ﻧﻣود. ﺗﺄﮐﯾد ﺑر آزادی وﺟدان و دﯾن ﺑﮫ ﺻدھﺎ ﺷﮑل در آﺛﺎر ﺑﮭﺎء ﷲ ﺟﻠوﮔر ﻣﯽ ﮔرد د. او ﺑﯾﺎن ﻣﯽ دارد ﮐﮫ ﺧداوﻧد ﺗﻧﮭﺎ ﻋرﺻﮫ دﻟﮭﺎ را ﺑرای ﺧود ﻣﯽ ﺧواھد و ھﻣﮫ ﭼﯾز دﯾﮕر از ﺟﻣﻠﮫ را ﺑﮫ ﻣردم ﺳﭘرده اﺳت. ﭼون ﺧداوﻧد ﺗﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﺗﺳﺧﯾر ﻗﻠﺑﮭﺎ ﻧظر دارد ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺗروﯾﺞ آﺋﯾن ﺧدا ﺗﻧﮭﺎ از طرﯾق ﻗﻠم و ﺑﯾﺎن و اﺧﻼق ﭘﺳﻧدﯾده اﻣﮑﺎن ﭘذﯾر ﻣﯽ ﺷود. در ﻧﺎﻣﮫ ﺑﮫ ﻧﺎﺻراﻟدﯾن ﺷﺎه ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﻔﮭوم ﻧﺻرت ﯾﻌﻧﯽ ﮐﻣﮏ ﮐردن ﺑرای ﭘﯾروزی ﺧدا را ﺗﻌﺑﯾر ﻧوﯾن ﻣﯽ ﮐﻧد. آﺋﯾن ﺑﮭﺎﺋﯽ آﺋﯾﻧﯽ اﺳت ﮐﮫ ﻧﺻرت آن ﺑﺎ ﺷﻣﺷﯾر ﻧﯾﺳت ﺑﻠﮑ ﮫ ﺑﮫ ﻗﻠم اﺳت:

زﻣﺎﻣﺪاران را ﻧﻮﻋﯽ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺑﮫ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ آورد و ﻓﺮھﻨﮓ آﻧﺎن را ﺑﮫ ﺑﺎد اﻧﺘﻘﺎد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و آﻧﻮﻗﺖ ﻋﮑﺲ ﺳﺨﻦ ﺟﻤﺸﯿﺪ را ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارد. ﻋﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﺑﮭﺎءﷲ اﯾﻦ اﺳﺖ: ﺑﮭم ﺗﺣﮑﻣون و ﺗﺄﮐﻠون و ﺗﻐﻠﺑون و ﻋﻠﯾﮭم ﺗﺳﺗﮑﺑرون ان ھذا اﻻ اﻣر ﻋﺟﯾب. در اﯾن ﮔﻔﺗﮫ ﺑﮭﺎء ﷲ ﺧطﺎب ﺑﮫ زﻣﺎﻣداران دﻧﯾﺎ ﯾﺎ ﺟﻣﺷﯾد ھﺎ ﻣﯾﮕوﯾد ﮐﮫ ﺑزرﮔﯽ و ﺧور و ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﺷﻣﺎ از ﻣردم اﺳت و

ھﻤﮫ اﯾﻦ

ﺣﮑﻣراﻧﯽ ﺳﯾﺎﺳﯽ

Made with FlippingBook Annual report