آسیب شناسی روشنفکر ایرانی

ﻧﺸﺪ و در ﻣﯿﺎن ھﯿﭽ ﯿﮏ از ﻧﺎﻣﺰدھﺎی رﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﮭﻮر ھﻢ ﺻﺪق ﻧﻤﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ راه دوم اﻧﺘﺨﺎب ﮔﺮدﯾﺪ. و اﯾﻦ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﮑﺎﻣﻞ اﻧﺪﯾﺸﮫ آزادی و آزادی ﺧﻮاھﯽ در اﻣﺮﯾﮑﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﮫ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺟﮭﺎﻧﯿﺎن را ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺖ . ﻣﺜﺎل ﻋﮑﺲ آن اﻧﺘﺨﺎب ھﯿﺘﻠﺮ ﺑﻌﻨﻮان رھﺒﺮ آﻟﻤﺎ ن ﺑﻮد. اﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﮕﻮﻧﮫ ای دﻣﮑﺮاﺗﯿﮏ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ وﻟﯽ ﭼ ﻮن از ﺳﺮآﻏﺎز ، اﻧﮕﯿﺰش و اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺳﯿﺎﺳﯽ راﺳﯿﺴﻢ ﻋﻠﯿﮫ ﯾﮭﻮدﯾﺎن ﺑﻮد – آﻧﮭﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﮫ ﯾﮭﻮدﯾﺎن ﻣﺴﺌﻮل ھﻤﮫ ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﮭﺎی ﻣﺎ ھﺴﺘﻨﺪ - ﺑﺎﻻﺟﺒﺎر ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﺧﻮد ھﻤﺎن دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ. ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺻﺮﯾﺤﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ: رژﯾﻢ اﺳﻼ ﻣﯽ و اﻧﺪﮐﯽ از روﺷﻨﻔﮑﺮھﺎی ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ھﻨﻮز ھﻢ ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن را ﭘﺲ از ﺳﯽ ﺳﺎل ﮐﮫ از اﻧﻘﻼب ﻣﯽ ﮔﺬرد ﺑﮫ ﺑﮭﺎﻧﮫ اﯾﻨﮑﮫ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ - ﺗﺼﻮری ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ھﻢ ﻧﺪارد - ﮐﮫ ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن ﻣﻮرد اﻣﺘﯿﺎزاﺗﯽ در ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺷﺎه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻮرد آزار ﻗﺮار ﻣﯽ دھﻨﺪ. درﺣﺎﻟﯿﮑﮫ اﮔﺮ ﻓﺮھﻨﮓ و روﺷﻨﻔﮑﺮی اﯾﺮاﻧﯽ رﺷﺪ دﻣﮑﺮاﺗﯿﮏ داﺷﺖ و ﺑﮫ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و آ زادی و دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺑﮕﻮﻧﮫ ای راﺳﺘﯿﻦ ﺑﺎور ﻣﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺗﺼﻮرش وﺳﯿﻠﮫ ای ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای اﻧﮑﮫ در دﻓﺎع از اﻗﻠﯿﺘﮭﺎ راﺳﺨﺘﺮ ﺷﺪه و اﻧﻘﻼﺑﺶ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ آ زادی راﺳﺘﯿﻦ ﺑﺮای ھﻤﮕﺎن و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﮭﯽ وﯾﮋه ﺑﮫ ﺣﻘﻮق ﻠﻗا ﯿﺘﮭﺎی ﺳﺘﻤﺪﯾﺪه ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮی ﯾﺎﺑﺪ . در آن ﺻﻮرت اﻧﻘﻼ آ ب اﯾﺮان ﺑﮫ زادی و ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ و ﻧﮫ ددﻣﻨﺸﯽ و ﺳﺎﻧﺴﻮر و ﺣﻤﻠﮫ ﯾﺰﯾﺪی ﺑﺮ ھﻤﮫ ﻣﺮدم اﯾﺮان از ﺟﻤﻠﮫ اﻗﻠﯿﺘﮭﺎی ﺑﯿﮕﻨﺎه. ﺻﺮﯾﺢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﮫ روﺷﻨﻔﮑﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﺗﺎ ﺧﻮدش را از اﯾﻦ ﻣﺮداب ﻣﺘﻌﻔﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺳﺘﯿﺰی و اﻗﻠﯿﺖ ﺳﺘﯿﺰی راﺳﯿﺴﺘﯽ ﺧﻼص ﻧﮑﻨﺪ و دﺳﺖ از اﯾ ﻦ ﮔﻔﺘﻤﺎن ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده ارﺗﺠﺎﻋﯽ و آﭘ ﺎرﺗﮭﺎ ﯾ ﺪی ﺑﺮ ﻧﺪارد ﻧﮫ روﺷﻨﻔﮑﺮ اﺳﺖ ، ﻧﮫ ﻣﺘﺮﻗﯽ، ﻧﮫ طﺮﻓﺪار ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و ﻧﮫ ھﻮادار ﺣﻘﻮق ﺷﮭﺮوﻧﺪی ھﻤﮕﺎن. اﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﮕﻮﻧﮫ ای راﺳﯿﺴﺘﯽ ھﻨﻮز ﺑﮫ ﺧﺎطﺮ ﺗﺼﻮری ﮐﮫ ﺧﻮد آن ﺗﺼﻮر ھﻢ ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﻨﻄﻘﯽ راﺳﯿﺴﺘﯽ اﺳﺖ - ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺼﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺜﺒﺖ و ھﻤﺮاه ﺑﺎ اﻣﺘﯿﺎزﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺎه ﺑﺮ - ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن ﻣﯽ ﺗﺎزد و آﻧﺎن را ﺑﮫ اﯾﻦ ﺧﺎطﺮ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﺳﺘﻤﮭﺎی ﺳﯽ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﮫ و ﯾﺎ اﮐﻨﻮن را ﺑﮫ ﺧﺎطﺮ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﺗﻮﺟﯿﮫ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﯾﺎ ﺿﻤﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﻧﺪﯾﺸﮫ اش ﺑﮫ ﻓﻀﺎی ﺑﺎز و دﻟﻨﺸﯿﻦ آزادی و دﻣ ﮑﺮاﺳﯽ و ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻗﺪم ﻧﮕﺬاﺷﺘﮫ و ﻧ ﮔﺬارد.

ﺨﻮاھﺪ