رساله مدنیه عبدالبهاء

ﺑود ﺑﮫ اﯾﺟﺎد ﻣدﻧﯾﺗﯽ ﮐﮫ ﮐﺎﻧون داﻧش و ﺻﻧﻌت و ﺑردﺑﺎری و ﺗﻌﺎﻣل ﺗﻣدﻧﮭﺎ ﺑود در آﻣد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺳﺗﺎﯾش ﺧرد و ﭘذﯾرش ﺑرﺧﯽ از ﻧﮭﺎدھﺎی ﻣﺛﺑت ﻏرب در واﻗﻊ ﭼﯾزی ﺟز ﺑﺎزﮔﺷت ﺑﮫ روح و ﺣﻘﯾﻘت ھﻣﮫ ادﯾﺎن از ﺟﻣﻠﮫ اﺳﻼم ﻧﯾﺳت در ﻋﯾن آﻧﮑﮫ ﭼﻧﯾن ﺑﺎزﮔﺷﺗﯽ ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی طرد ﺑﻧﯾﺎدی ﻓرھﻧﮓ ﺗﻘﻠﯾد و ارﺗﺟﺎع ﻣذھﺑﯽ اﺳت. از اﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﻧﺷﺎن ﻣﯽ دھد ﮐﮫ ﭘﯾﺎﻣﺑران و دﯾن آﻧﺎن ﻋﺎﻣل ﺗرﻗﯽ و ﺗﮑﺎﻣل ﺑوده اﺳت وﻟﯽ ﺣﻘﯾﻘت دﯾن را زﻧده ﺑودن، اﻧطﺑﺎق ﺑﺎ ﻣﻘﺗ ﺿﯾﺎت زﻣﺎن، و ﮔﺳﺗرش ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و دا ﻧش و ﺑﯾﻧش ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. دﻟﯾل ﺣﻘﺎﻧﯾت ﻣوﺳﯽ آن ﺑود ﮐﮫ ﺑردﮔﺎﻧﯽ را ﮐﮫ در اﺳﺎرت و ذﻟت ﺑﺳر ﻣﯽ ﺑردﻧد ﺑﮫ ﺗﻣدﻧﯽ ﺑزرگ ﮐﮫ ﮐﺎﻧون داﻧش و ﺣﮑﻣت ﺑود ﺗﺑدﯾل ﮐرد ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ دﻟﯾل ﺣﻘﺎﻧﯾت ﻣﺣﻣد ﻧﯾز ﻧﮫ ﻣﻌﺟزات ﺧراﻓﯽ ﺧردﺳﺗﯾز ﺑﻠﮑﮫ ﯾﮕﺎﻧﮫ ﺳﺎﺧﺗن ﻗﺑﺎﺋل ﭘراﮐﻧده ﺧوﻧرﯾز در ﺗﻣدﻧﯽ ﺟﮭﺎﻧﯽ و ﻣدﻧﯾﺗﯽ ﺷﮑوھﻣﻧد ﺑود. ﺑﮫ اﯾن دﻟﯾل راه ﻧﺟﺎت اﯾر ان ﻧﮫ ﺣرﮐت در ﺟﮭت آﺧوﻧﯾﺳم ﺑﻠﮑﮫ ﺣ رﮐت در ﺟﮭت ﺣﻘﯾﻘت و روح اﺳﻼم ﺑﺎ ﺗوﺟﮫ ﺑﮫ ﻣﻘﺗﺿﯾﺎت ﺧرد و زﻣﺎن اﺳت. 16 اﻟﺑﺗﮫ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء در دو اﺛر ﻋﻣده دﯾﮕر ﺧود در ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ اﯾران ﻧﯾز ﻣﺳﺋﻠﮫ اﺻﻠﯽ اﯾران را ﻣﺳﺋﻠﮫ اﺳﺗﺑداد دﯾﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﯾﻧد. رﺳﺎ ﻟﮫ ﺳﯾﺎﺳﯾﮫ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﮫ ﭘس از ﺟﻧﺑش ﺗﻧﺑﺎﮐو ﻧوﺷﺗﮫ ﻣﯽ ﺷود و ﺑر ﺿ رورت ﺟداﺋﯽ دﯾن از ﺣﮑوﻣت ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد و راه ﭘﯾﺷرﻓت اﯾران را در اﯾن ﺟداﺋﯽ ﻣﯽ ﺑﯾﻧد. اﯾﻧﮑﮫ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء درﺳت ﭘس از ﺟﻧﺑش ﺗﻧﺑﺎﮐو ﺑﮫ اﻧﺗﻘﺎد از ﻓرھﻧﮓ آﺧوﻧدﯾﺳم ﻣﯽ ﭘردازد ﻧﺷﺎﻧﮫ ﺧردﻣﻧدی و آﮔﺎھﯽ ژرف او ا ز ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺷﻧﺎﺳﯽ اﯾران ﺑود. ﺟﻧﺑش ﺗﻧﺑﺎﮐو اﮔر ﺟﮫ ﺟﻧﺑﺷﯽ ﻣﺛﺑت ﺑود و ﻣردم را ﻧﯾز در ﺟﮭت ﻣﺷﺎرﮐت اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﺳوق داد وﻟﯽ اﯾن ﭘدﯾده ﻣﺛﺑت در ﻋﯾن ﺣﺎل ﻧﻘطﮫ ﻋطﻔﯽ در ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﻌﺎﺻر اﯾران ﺷد ﮐﮫ ﻣوﻓﻘﯾت ﺟﻧﺑ ش ﺗﻧﺑﺎﮐو را ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی ﻣﺷروﻋﯾت و درﺳﺗ ﯽ ﻓرھﻧﮓ ﺗﻘﻠﯾد و ﻣﻼ ﮔراﺋﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﻣود و ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل در ﺑﻠﻧد ﻣدت ﺑﮫ ﺷﮑﺳت ھﻣﮫ ﻧﮭﺿﺗﮭﺎی اﺻﻼﺣﯽ در اﯾران ﻣﻧﺟر ﺷد. ﺷﺟﺎﻋت و ﺷﮭﺎﻣت ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﮐﮫ ﺑرداﺷت آﺧوﻧد - ﻣﺣور از ﺟﻧﺑش ﺗﻧﺑﺎﮐو را در ﭼﻧﯾن ﻣوﻗﻌﯾﺗﯽ ﮐﮫ ھﻣﮫ ﺑﮫ ﺳﺗﺎﯾش ﻣﻼﯾﺎن ﻣﺷﻐوﻟﻧد ﻣورد ﭘرﺳش ﻗرار داده و آزادی و رھﺎﺋﯽ ا ﯾ ران را ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﺟ داﺋﯽ دﯾن از ﺳﯾﺎﺳت و طرد ﻓ رھﻧﮓ آﺧوﻧدﯾﺳم ﻣﯽ ﺑﯾﻧد ﺑراﺳﺗﯽ از درﺧﺷﺎﻧﺗرﯾن و ﭘر اﻓﺗﺧﺎرﺗرﯾن رﺧدادھﺎی ﺗﺎرﯾﺦ اﯾران اﺳت. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺗرﺗﯾب در ﻣﻘﺎﻟﮫ ﺷ ﺧﺻﯽ ﺳﯾﺎح ﻧﯾز ﺳﺧن اﺻﻠﯽ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء در ﻣﯾﺎﻧﮫ دھﮫ 1880 ﻣﯾﻼدی اﯾن اﺳ ت ﮐﮫ ﺳﺑب اﺻﻠﯽ ﭘﯾﺷرﻓت ﻏرب ﺣرﮐت آن در ﺟﮭت آزادی دﯾن و وﺟدان و ﺟداﺋﯽ دﯾن از ﺳﯾﺎﺳت ﺑود و ﺑر ﻋﮑس واﭘس ﮔراﺋﯽ اﯾران ﻣدﯾون ﭼﯾرﮔﯽ ھر ﭼﮫ ﺑﯾﺷﺗر ﻓرھﻧﮓ آﺧوﻧد ﻣﺣور و ﺳرﮐوب آزادی وﺟدان در اﯾران ﺑوده اﺳت. ﺑﻌﻧوان ﻣﺛﺎل ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﭘس از ذﮐر واﭘس ﮔراﺋﯽ اروﭘﺎ در ﻗرون وﺳطﯽ و ﻓرھﻧﮓ ﺗﻌﺻب و ﺗﻌرض ﻣذھﺑﯽ آن ﭼﻧﯾن ﻣﯽ ﻧوﯾﺳد: ﭼون اﯾن اﺧﺗﻼﻓﺎت و ﺗﻌرﺿﺎت و ﺗﻌﺻّﺑﺎت را از ﻣﯾﺎ ن ﺑر داﺷﺗﻧد و ﺣﻘوق ﻣﺳﺎوات رﻋﺎﯾﺎ و تﯾّ ﺣر وﺟدان ﺑراﯾﺎ اﻋﻼن ﻧﻣودﻧد اﻧوار ﻋزت و اﻗﺗدار از آ نآ ﻓﺎق ﻣﻣﻠﮑت طﺎﻟﻊ و ﺑﮫ دﯾد ﮔر ﻻﺋﺢ ﻗﺳﻣﯽ آ ﮐﮫ ن ﻣﻣﺎﻟﮏ در ﺟﻣﯾﻊ ﻣراﺗب ﺗر ﻗّﯽ ﻧﻣوده ، در ﺣﺎﻟﺗﯽ ﻋظ ﮐﮫ ا م ﺳﻠطﻧت وار ﭘﺎ اﺳﯾر و ذﻟﯾل اﺻﻐر ﺣﮑوﻣت آ ﺳﯾﺎ ﺑود . ﺣﺎل دول ﺳﯾﺎ آ ﯾﻣﮫ ﻋظ ﻣﻘﺎوﻣت دول ﺻﻐﯾره اروﭘﺎ ﻧﺗواﻧﻧد . اﯾن ﺑراھﯾن ﺑﮫ اﯾن ﺷﺎﻓﯽ ﮐﺎﻓﯽ اﺳت ﮐﮫ وﺟدان اﻧﺳﺎﻧﯽ ﻣﻘدّس و ﻣﺣﺗرم اﺳت و ﮔﯽزاد آ آ ن ﺑﺎﻋث اﺗﺳﺎع اﻓﮑﺎر و ﺗﻌدﯾل اﺧﻼق و ﺗﺣﺳﯾن اطوار و اﮐﺗﺷﺎف اﺳرار ﺧﻠﻘت . اﺳت ﻋﺎﻟم اﻣﮑﺎن و ظﮭور ﺣﻘﺎﯾﻖ ﻣﮑﻧوﻧﮫ 17 ﻧﻔﯽ آﺧوﻧدﯾﺳم در ﭼﺎرﭼوﺑﯽ اﺳﻼم ﮔﻔﺗﮫ ﺷد ﮐﮫ رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ در ﻋﯾن اﺣﺗرام ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم ﺑﮫ طرد ﻓرھﻧﮓ ﺗﻘﻠﯾد و ارﺗﺟﺎع ﻣذھﺑﯽ ﻣﯽ ﭘردازد و ﺑرای اﯾن ﻣﻧظور ﺑﮫ ﺟﻧﺑﮫ زﻧده و ﺧﻼق دﯾن از ﺟﻣﻠﮫ اﺳﻼم ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧد. وﻟﯽ رﺳﺎﻟﮫ ﻣﺪﻧﯿﮫ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺷﻮاری ﺑ ﺰرگ روﺑﺮو اﺳﺖ. از طﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﮫ ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﻨﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﻣﻼ ﮔﺮا را در ھﻢ ﺷﮑﻨﺪ و از طﺮف دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﮫ ﺑﺎور ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﮫ زﻧﺪه ﺑﻮدن دﯾﻦ، ظﮭﻮر دﯾﻦ ﻧﻮﯾﻦ، و ﻟﻐﻮ ھﺮ ﻧﻮع ﮐﺸﯿﺶ و آﺧﻮﻧﺪی را ﻧﯿﺰ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﺎﯾﺪ. رﺳﺎﻟﮫ ﻣﺪﻧﯿﮫ ﺑﮕﻮﻧﮫ ای ﮔﻤﻨﺎ م و ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ اﺻﻼح طﻠﺐ ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺷﺪه و ﭼ ﻨﺪ ﺑﺎر در طﻮل ﮐﺘﺎب ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء ﺳﺒﺐ ﮔﻤﻨﺎﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﮐﺘﺎب را اﯾﻦ ا ﻣﺮ ذﮐﺮ ﻣﯽ ﮐ ﻨﺪ ﮐﮫ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺑﺪ ا ﻧﻨﺪ ﮐﮫ ھﺪف ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻧﮫ ﻧﻔﻊ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻠﮑﮫ رﺿﺎی ﺧﺪ ا و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﮫ اﯾﺮان اﺳﺖ. ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ ﺑﮫ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورﯾﻢ ﮐﮫ ﮔﻤﻨﺎم ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻘﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در اﯾﺮان آ ن زﻣﺎن ﮐﺎﻣﻼً رواج داﺷﺖ. ﻣﻠﮑﻢ ﺧﺎن اﺛﺮ ﺧﻮد را " ﮐﺘﺎﺑﭽﮫ ﻏﯿﺒﯿﮫ " ﻧﺎﻣﯿﺪ و ﻣﻌﻨﺎی ﻏﯿﺒﯿﮫ ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻮدن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﻮد. آﺧﻮﻧﺪزاده " ﺳﮫ ﻣﮑﺘﻮب " ﺧﻮ درا ﺑﻌﻨﻮان ﻧﻮﺷﺘﮫ ای ﮐﮫ او ﻧﮫ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﻠﮑﮫ آ ﻣﺘﺮﺟﻢ ن ﺑﮫ ﺗﺮﮐﯽ اﺳﺖ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه آن ﯾﮏ ﺳﯿﺎح و ﺷﺎھﺰاده ھﻨﺪی اﺳﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﻮد. زﻧﺪﮔﯽ و آﺛﺎر ﺟﻤﺎل اﻟﺪﯾﻦ اﺳﺪ آﺑﺎدی و آﻗﺎﺧﺎن ﮐﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺗ ﻘﯿﮫ و ﺗﻨﺎ ﻗﺾ و ﻓﺮﺻﺖ طﻠﺒﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ. وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﯾﮏ ﺗﻔﺎوت ﻋﻤﺪه ﻣﯿﺎ ن آﺛﺎر ﮔﻤ ﻨ ﺎم ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء و ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی اﯾﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮﺟﮫ ﮐﺮد. ﻋﻠﺖ آﻧﮑﮫ اﯾﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای ﮔﻤﻨﺎم ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺑﺨﺎطﺮ ﺗﺮس آﻧﺎن ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧ ﮑﮫ ﺟﺎن و ﻣﺎل و ﻣﻘﺎﻣﺸﺎن را از دﺳﺖ ﻧﺪھﻨﺪ. ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻋﻠﺖ آﻧﮑﮫ ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء اﯾ ﻦ دوﺷﺘﮫ ھﺎ را ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای ﮔﻤﻨﺎم ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﻄﻠﻘﺎً در ﻓﮑﺮ ﻧﺎم و ﺟﺎن ﻧﺒﻮد ﺑﻠﮑﮫ ھﺪﻓﺶ ﺻﺮﻓﺎً ﺧﺪﻣﺖ ﺑﮫ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﻮد. وی در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﺮ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﮫ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﻠﮑﮫ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﻮد ﺗﺼﺮﯾﺢ و اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﯽ ﭘﺮو ا از ﻧﺴﺦ اﺳﻼم و ﺗﺒﻠﯿﻎ آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ . اﻣﺎ ﺑﺮای ﻧﮑﮫ آ ﺑﮫ اﯾﺮان و ﺗﻮﺳﻌﮫ آن ﻋ ﺸﻖ ﻣﯽ ورزﯾﺪ و ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﮫ ﻣﺮدم اﯾﺮان ﺑﺨﺎطﺮ ﺗﻘﻠﯿﺪ از آﺧﻮﻧﺪھﺎی ﺘﻌﺼﺐ ﻣ ﺑﺎ داﻧﺴﺘﻦ ﻧﺎم ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﮭﯽ ﺑﮫ رﺳﺎﻟﮫ ﻣﺪﻧﯿﮫ ﻧﺨﻮاھﻨﺪ ﻧﻤﻮد از

16 ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء، رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﺻص. 88 - 106 . 17 ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ، ﻣﻘﺎﻟﮫ ﺷﺧﺻﯽ ﺳﯾﺎح

https://reference.bahai.org/fa/t/ab/TN/tn-6.html#pg97