رساله مدنیه عبدالبهاء علل واپس گرائی ایران وراه نجات آن

ﮐﻠّﯾّﮫ در ﺗرﻏﯾب و ﺗﺣرﯾص اﮐﺗﺳﺎب ﻣﻌﺎرف و اﻗﺗﺑﺎس ﻓﻧون و ﻓواﯾد ﺑﺳﻌﯽ اﻟﯽ اﻗﺻﯽ ﺑﻼد ﭼﯾن اﻣر ﻣﯾﻔرﻣﺎﯾد وﻟﮑن طﺑﯾﺑﺎن ﻏﯾر ﺣﺎذق . ﻣﻧﻊ و ﺳﺗﯾزه ﻣﯾﻧﻣﺎﯾﻧد و اﺳﺗدﻻل ﻣﯽﮐﻧﻧد ﻣن ﺗﺷﺑّﮫ ﺑﻘوم ﻓﮭو ﻣﻧﮭم 25 ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء اﯾن ﺑﺣث را ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻣزاح آﻣﯾز و ﺑﺎ ﻧﻔﯽ ﺧراﻓﺎت و ﺳﻧت ﭘرﺳﺗﯽ ﻓرھﻧﮓ آ ﺧوﻧدﯾﺳم اﯾﻧﭼﻧﯾن ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ رﺳﺎﻧد: ﺳﺑﺣﺎن ﷲ ﭼﮫ اﻣور و اﺣوال ﻋﺟﯾﺑﮫ واﻗﻊ ﮐﮫ ھﯾﭻ ﻧﻔﺳﯽ ﺣﯾن اﺳﺗﻣﺎع ﻗوﻟﯽ دﻗّت و ﻓراﺳت ﻧﻣﯾﻧﻣﺎﯾد ﮐﮫ ﻣﻘﺻود ﻗﺎﺋل از اﯾن ﻗول ﭼﮫ و ٴ ﺧود ﻣﺎﻧﻊ ﺳﻌﺎدت ﺟﻣﮭوری ٴ ذاﺗﯾّﮫ در ﻧﻘﺎب اﻗوال ﭼﮫ ﻏرض ﻧﻔﺳﺎﻧﯽ ﭘﻧﮭﺎن ﻧﻣوده ﻣﺛﻼً ﻣﻼﺣظﮫ ﻣﯾﻔرﻣﺎﺋﯾد ﮐﮫ ﺷﺧﺻﯽ ﺑﺟﮭت ﻣﻧﺎﻓﻊ ﺟزﺋﯾّﮫ از ﻧﺎس ﻣﯾﺷود و ﺑ ﺟﮭت ﮔردش آﺳﯾﺎب ﺧود ﻣزارع و ﮐﺷت زار ﺟﻣﻊ ﻏﻔﯾری را ﺗﺷﻧﮫ و ﺧراب ﻣﯾﮑﻧد و ﺑﺟﮭت ﻣطﺎﻋﯾّت ﺧود داﺋﻣﺎً ﻧﺎس را ﺑر ﺗﻌﺻّب ﺟﺎھﻠﯾّت ﮐﮫ ﻣﺧرّب ﺑﻧﯾﺎن ﻣدﻧﯾّت اﺳت دﻻﻟت ﻣﯾﮑﻧد . ﺣﺎل اﯾن ﺷﺧص ﺑﺎ وﺟود آﻧﮑﮫ ﻋﻣﻠﯽ را ﻣرﺗﮑب ﮐﮫ ﻣردود درﮔﺎه ﮐﺑرﯾﺎ و ﻣﺑﻐوض ﮐلّ اﻧﺑﯾﺎ و اوﻟﯾﺎی اﻟﮭﯾﺳت اﮔر ﺑﺑﯾ ﻧد ﻧﻔﺳﯽ ﺑﻌد از طﻌﺎم دﺳت ﺧود را ﺑﺻﺎﺑون ﮐﮫ ﻣوﺟدش ﻋﺑدﷲ ﺑوﻧﯽ و از اﺳﻼم اﺳت ﺑﺷوﯾد ﭼون اﯾن ﺑﯾﭼﺎره دﺳت ﺧود را ﺑداﻣن و ﻣﺣﺎﺳن ﺧود ﻧﻣﺎﻟﯾده آن ﺷﺧص ﻓرﯾﺎد ﺑرآرد ﮐﮫ ﺑﻧﯾﺎن ﺷرﯾﻌت ﺑر ھم ﺧورد و آداب . ﻣﻣﺎﻟﮏ ﮐﻔرﯾّﮫ ﻣﺗداول ﮔﺷت اﺑداً ﺳوء اﻋﻣﺎل ﺧود را ﻧظر ﻧﻧﻣﺎﯾد ﻟﮑن ﺳﺑب ﻟطﺎﻓت و ﭘﺎﮐﯽ را ﺟﮭل و ﻓﺳﻖ ﺷﻣﺎرد 26 ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﻣﯽ ﺗوان دﯾد ﮐﮫ اﮔر ﭼﮫ در ﺗﻌﺑﯾر رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ از ﭼﮭﺎر وﯾژﮔﯽ ﻋﻠﻣﺎء ھر ﭼﮭﺎر ﺷرط ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﻓرھﻧﮓ آﺧوﻧدﯾﺳم ﻣﯽ اﻧﺟﺎﻣد در ﻋﯾن ﺣ ﺎل ﺑﺣث در ﺑﺎره وﯾژﮔﯽ ﺳوم و ﭼﮭﺎرم ﺑﮫ ﺻورت ﻧﻘد ﺗﺟدد ﻏرب و ﻟزوم دﮔر ﮔوﻧﯽ آن ﺑرای رﺳﯾدن ﺑﮫ ﺗﺟدد و ﺗﻣدن راﺳﺗﯾن ﻧﯾز در ﻣﯽ آﯾد. در اﯾن ﻣﯾﺎن ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء از دو ﺟﻧﺑﮫ ﺗﺟدد ﻏرﺑﯽ اﻧﺗﻘﺎد ﻣﯽ ﮐﻧد. ﻧﺧﺳت آﻧﮑﮫ ﺑﺎﯾد از ﺳﯾﺎﺳت ﺗﺳﻠﯾﺣﺎت و ﺟﻧﮓ و ﺗﺟﺎوز ﺑﮫ طرف ﺻﻠﺢ و دوﺳﺗﯽ ﺣرﮐت ﮐﻧد. دوم آﻧﮑﮫ در ﻋﯾن ﺳﺗﺎﯾش از ﺟداﺋﯽ دﯾن از ﺣﮑوﻣت، ﻓرھﻧﮓ دﯾن ﺳﺗﯾزی ﻏرب ﻧﯾز ﺑﺎﯾد در ﺟﮭت روﯾﮑردی روﺣﺎﻧﯽ ﺑﮫ ھﺳﺗﯽ دﮔرﮔون ﮔردد. طرد ﺗﻌﺑﯾری روﺣﺎﻧﯽ از اﻧﺳﺎن در ﺑﻠﻧد ﻣدت ﻣﺑﻧﺎی ارزﺷﮭﺎ و ﺧرد را ﻧﯾز در ھم دﯾدﯾم ﮐﮫ ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ھم از ﺗروﯾﺞ دﯾن از راه ﺷﻣﺷﯾر و ﺗﺑﻌﯾض اﻧﺗﻘﺎد ﮐرد و ھم ﻣﺳﺎﺑﻘﮫ ﺗﺳﻠﯾﺣﺎﺗﯽ ﻏرب و وﺳواس آن ﺑﮫ ﺟﻧﮓ و ﺗﺻرف دﯾﮕر ﮐﺷورھﺎی ﺟﮭﺎن را ﻧﮑوھش ﻧﻣود . اﯾن ﻣطﻠب ﻣﺣور ﻻﯾﮫ ﭼﮭﺎرم ﮔﻔﺗﺎر در رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ اﺳت ﮐﮫ ﺑر اﯾن ﺑﺎور اﺳت ﮐﮫ زﻣﺎن آن رﺳﯾده اﺳت ﮐﮫ ﺑﺷرﯾت وارد ﻣرﺣﻠﮫ ﻧوﯾﻧﯽ از ﺗﮑﺎﻣل ﺷده و ﺟﻧﮓ و ﺟﮭﺎن ﮔﺷﺎﺋﯽ و ﺧوﻧﺧوا ری و ددﻣﻧﺷﯽ را ﮐﻧﺎر ﮔذارد. از آ ن ، ﮔذﺷﺗﮫ از ﻧظر ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء رﻓﺎه و ﺗﺟدد و ﺗوﺳﻌﮫ راﺳﺗﯾن در ھر ﺟﺎی دﻧﯾﺎ ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﺻﻠﺢ و آﺷﺗﯽ ﺟﮭﺎﻧﯽ اﺳت. ﺟﻧﮓ از ﺟﻣﻠﮫ ﺟﻧﮕﮭﺎی اﺳﺗﻌﻣﺎری ھﻣﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﻘﺗﺿﯾﺎت ﺑراﺑری ﺣ ﻘوق ھﻣﮫ آدﻣﯾﺎن و ﺧردﮔراﺋﯽ و ﻣﻧﺎﻓ ﻊ ﺑﻠﻧد ﻣدت ﻣردم ﺟﮭﺎن در ﺳﺗﯾز اﺳت . ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء ﺑرای رﺳﯾدن ﺑﮫ ﺗﻣدن ﺣﻘﯾﻘﯽ ﭼﮫ در اﯾران و ﭼﮫ در ﺳرﺗﺎﺳر ﺟﮭﺎن از ﻟزوم ﺻﻠﺢ و اﻣﻧﯾت دﺳﺗﮫ ﺟﻣﻌﯽ ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾد. اﻣﻧﯾت دﺳﺗﮫ ﺟﻣﻌﯽ و ﭘﺎﯾﺎن دادن ﺑﮫ ﻣﺳﺎﺑﻘﮫ ﺗﺳﻠﯾﺣ ﺎﺗﯽ و ﻧﮭﺎدﯾﻧﮫ ﮐردن ﺣﻘوق ﺑراﺑر ھﻣﮫ ﮐﺷورھﺎ در ﺳﯾﺎﺳت ﺟﮭﺎﻧﯽ ﺑﮫ ﮔﺳﺗرش ﻋدل و داد در ﺟﮭﺎن، ﺗﻠف ﻧﺷدن ﺛروت ﻣردم در ﺳﺎﺧﺗن اﺑزارھﺎی ﺟﻧﺎﯾت و ﮐﺷﺗﺎر، و رﯾﺷﮫ ﮐن ﮐردن ﻓﻘر و درﻣﺎﻧدﮔﯽ ﮐﻣﮏ ﭼﺷﻣﮕﯾری ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. ﺗوﺟﮫ ﺑﮫ اﯾن ﺑﻌد ﺟﮭﺎﻧﺷﻣول ﺗﻣدن و ﺗﺟدد از وﯾژﮔﯾﮭﺎی روﯾﮑرد ﺑﮭﺎﺋﯽ اﺳت ﮐﮫ در آن دو اﺻل ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ آدﻣﯾﺎن و ﺻﻠﺢ ﺟﮭﺎﻧﯽ ﻣﺣور ﺑﺎورھﺎی آﻧﺳت. در رﺳﺎﻟﮫ ﻣدﻧﯾﮫ ﻣﯽ ﺧواﻧﯾم: ﺑ ﻠﯽ ﺗﻣدّن ﺣﻘﯾﻘﯽ وﻗﺗﯽ در ﻗطب ﻋﺎﻟم ﻋﻠم اﻓرازد ﮐﮫ ﭼﻧد ﻣﻠوک ﺑزرﮔوار ﺑﻠﻧدھﻣّت ... ٴ ﺻﻠﺢ ﻋﻣوﻣﯽ را در ﻣﯾدان ﻗدم ﭘﯾش ﻧﮭﺎده ﻣﺳﺋﻠﮫ ﻣﺷورت ﮔذارﻧد ... ٴﺳﯾس ﻧﻣﺎﯾﻧد و اﻋﻼن ﻧﻣوده ﺑﺎﺗّﻔﺎق ﻋﻣوم ھﯾﺋت ﺑﺷرﯾّﮫ ﻣؤﮐّد ٴ ﺛﺎﺑﺗﮫ ﺗﺎ ٴ ﻗوﯾّﮫ و ﻣﯾﺛﺎق و ﺷروط ﻣﺣﮑﻣﮫ و ﯾﮏ ﻣﻌﺎھده ﻓرﻣﺎﯾﻧد ... ٴ ﻋﻣوﻣﯾّﮫ ﺗﻌﯾﯾن و ﺗﺣدﯾد ﺣدود و ﺛﻐور ھر دوﻟﺗﯽ ﮔردد و در اﯾن ﻣﻌﺎھده ...و ٴ ھر ﺣﮑوﻣﺗﯽ ﺑﺣدّی ﻣﻌﻠوم ٴ ﺣرﺑﯾّﮫ ﮐذﻟﮏ ﻗوّه ﻣﺧﺻّص ﺷود ﭼﮫ اﮔر ﺗدارﮐﺎت ﻣﺣ ٴ دوﻟﺗﯽ ازدﯾﺎد ﯾﺎﺑد ﺳﺑب ﺗوھّم دول ﺳﺎﯾره ﮔردد ﺑﺎری اﺻل ﻣﺑﻧﺎی اﯾن ﻋﮭد ﻗوﯾم ﺎرﺑﮫ و ﻗوای ﻋﺳﮑرﯾّﮫ را ﺑر آن ﻗرار دھﻧد ﮐﮫ اﮔر دوﻟﺗﯽ از دول ﻣن ﺑﻌد ﺷرطﯽ از ﺷروط را ﻓﺳﺦ ﻧﻣﺎﯾد ﮐلّ دول ﻋﺎﻟم ﺑر اﺿﻣﺣﻼل او ﻗﯾﺎم ﻧﻣﺎﯾﻧد ﺑﻠﮑﮫ ھﯾﺋت ﺑﺷرﯾّﮫ ﺑﮑﻣﺎل ﻗوّت ﺑر ﺗدﻣﯾر آن ﺣﮑوﻣت ﺑرﺧﯾزد اﮔر ﺟﺳم ﻣرﯾض ﻋﺎﻟم ﺑﺎﯾن داروی اﻋظم ﻣوﻓّﻖ ﮔردد اﻟﺑﺗّﮫ اﻋﺗدال ﮐﻠّﯽ ﮐﺳب ﻧﻣوده ﺑﺷﻔﺎی ﺑﺎﻗﯽ داﺋﻣﯽ ﻓﺎﯾز ﮔردد ﻣﻼﺣظﮫ ﻓرﻣﺎﺋﯾد ﮐﮫ اﮔر ﭼﻧﯾن ﻧﻌﻣﺗﯽ ﻣﯾﺳّر ﺷود ھﯾﭻ ﺳﻠطﻧت و ﺣﮑوﻣﺗﯽ ﻣﺣﺗﺎج ﺗﮭﯾّﺄ و ﺗدارﮐﺎت ﻣﮭﻣّﺎت ﺟﻧﮓ و ﺣرب ﻧﺑﺎﺷد و ﻣﺿطرّ ٴ ﺟدﯾده ﺑﺟﮭت ﺑﺎﺻطﻧﺎع آﻻت ﺣرﺑﯾّﮫ ٴدﯾب اھل ﻓﺳﺎد و ﺷﻘﺎوت ﻣﻘﮭورﯾّت ﻧوع اﻧﺳﺎن ﻧﮕردد ﺑﻠﮑﮫ ﺑﻌﺳﮑر ﻗﻠﯾﻠﯽ ﮐﮫ ﺳﺑب ﺗﺄﻣﯾن ﻣﻣﻠﮑت و ﺗﺎ و ﻣﻧﻊ ﻓﺗن داﺧﻠﯾّﮫ اﺳت ﻣﺣﺗﺎج و ﺑس . ٴ دول راﺣت و ٴ ﺣرﺑﯾّﮫ از اﯾن ﺟﮭت اوّﻻً ﺑﻧدﮔﺎن اﻟﮭﯽ ﻋﻣوم اھﺎﻟﯽ از ﺗﺣﻣّل اﺛﻘﺎل ﻣﺻﺎرف ﺑﺎھظﮫ ﻣﺳﺗرﯾﺢ ﺷوﻧد ﺛﺎﻧﯾﺎً ﻧﻔوس ﮐﺛﯾره اوﻗﺎت ﺧود را داﺋﻣ ٴ ﺎً در اﺻطﻧﺎع آﻻت ﻣﺿرّه ﮐﮫ ﺷواھد درّﻧدﮔﯽ و ﺧوﻧﺧواری و ﻣﻧﺎﻓﯽ ﻣوھﺑت ﮐﻠّﯾّﮫ ﻣﯽ ﺷﮑﻧد و ﺑﺎ اﻧﺣطﺎط اﻧﺳﺎن ﺑﮫ رﺗﺑﮫ ﺣﯾوان ﺟﺎﺋﯽ ﺑرای ﺗﻘدس اﻧﺳﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻣﯽ ﻣﺎﻧد. ﻻﯾﮫ ﭼﮭﺎرم: از ﺗﻌﺻب و ﺟﻧﮓ و اﺳﺗﻌﻣﺎر ﺑﮫ ھﻣت و ﺻﻠﺢ و اﻣﻧﯾت دﺳﺗﮫ ﺟﻣﻌﯽ

25 ھﻣﺎﻧﺟﺎ ص. 117 . 26 ھﻣﺎﻧﺟﺎ ﺻص. 122 - 123 .