باب ظهور سرّ

ّ ﺣﺿرت ﺑﺎب و ظﮭور ﺳر ﻧﺎدر ﺳﻌﯾدی

ظﮭور ﺣﺿرت ﺳرآﻏﺎز ﻓﺻل ﻧوﯾﻧﯽ از ﺗﮑﺎﻣل ﺑﺷر اﺳت. اﯾﺷﺎن در آﺛﺎر ﺧود زﻣﺎن اظﮭﺎر اﻣر را ﺳرآﻏﺎز روز رﺳﺗﺎﺧﯾز ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. ﺧود اﯾن ﻣﻔﮭوم ﮔوﯾﺎی اﯾن واﻗﻌﯾت اﺳت ﮐﮫ اﯾن اظﮭﺎر اﻣر ﻣرﺣﻠﮫ ﻧوﯾﻧﯽ از ﺳﻠوک ﻧوع اﻧﺳﺎن را ﺑﮫ ارﻣﻐﺎن آورده اﺳت. ﯾﮑﯽ دﯾﮕر از ﺟﻠوه ھﺎی ھﻣﯾن ﻣﻔﮭوم در آﺛﺎرﺷﺎن اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ آن ﺣﺿرت ﮭظﺳﺎل ورﺷﺎن را ﺑﺎ ﻣﻔﮭوم ظﮭو ر ﺳرّ ﻣﻌﺎدل ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻧد. در آﺛﺎر ﻋرﻓﺎﻧﯽ از ﺳرّ و ﻣراﺣل آ ن ﺑﺳﯾﺎر ﺳﺧن ﮔﻔﺗﮫ ﺷده اﺳت. اوّ ﻟﯾن ﮐﺗﺎب ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘس از اظﮭﺎر اﻣر ﯾﻌﻧﯽ ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﯾوﺳف آﮐﻧده از اﺷﺎره ﺑﮫ ﻣﻔﮭوم ﺳرّ اﺳت. اﻣﺎ اﯾن ﺳرّ ﮐﮫ ھم اﮐﻧون از ﺧﻔﺎ ﺑﯾرون آﻣده و ظﺎھر و ﻋﯾﺎن ﻣﯽ ﮔردد ﭼﯾﺳت ؟ اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ ﮐوﺗﺎه ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻓﺷرده ﺑﮫ اﯾن ﻣوﺿوع ﻣﯽ ﭘردازد. اﻟف. زﻣﺎن ﻧزول وﺣﯽ ﺑر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑرای در ک ﻣﻔﮭوم ﺳرّ و اﯾﻧﮑﮫ ﭼرا ظﮭور ﺳرّ ﺑﺎ ﺳﺎل 1260 ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔردد ﻻزم اﺳت ﮐﮫ اﺑﺗدا ﺑﮫ اﯾن ﻣطﻠب ﻣﮭم ﺗوﺟﮫ ﮐﻧﯾم ﮐﮫ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ھرﮔز زﻣﺎن اظﮭﺎر اﻣرﺷﺎن ﺑﺎ زﻣﺎن ﻧزول وﺣﯽ ﺑر اﯾﺷﺎن ﯾﮑﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﻣطﻠب ﺑﯾﺎﻧﮕر اﯾﻧﺳت ﮐﮫ در ﺟﮭﺎﻧﺑﯾﻧﯽ اﯾﺷﺎن ﻣﻔﮭوم دﯾن و ﭘﯾﺎﻣﺑر دﺳﺗﺧوش ﺗﺣوّ ﻟﯽ ھﻣﮫ ﺟﺎﻧﺑﮫ ﻣﯽ ﮐﮫ دﺷو در اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ ﺑﺧﺎطر ﮐوﺗﺎھﯽ ﮐﻼم ﺑﮫ آن ﺑﺣث ﻧﺧواھﯾم ﭘرداﺧت . اﻣﺎ

ﺑﺎب

ﺑﺑﯾﻧﯾم ﮐﮫ در ﭼﮫ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب دارای ﻋﻠم اﻟﮭﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد و ﭼﮫ زﻣﺎن از ﺣﻘﯾﻘت و ﻣﻘﺎ م و رﺳﺎﻟت ﺧود آﮔﺎه ﻣﯽ ﮔردﻧد و ﭼﮫ وﻗت وﺣﯽ اﻟﮭﯽ ﺑر اﯾﺷﺎن ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷود؟ واﻗﻌﯾت اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب در اﯾن ﻣورد ﻣطﺎﻟب ﮔوﻧﺎﮔوﻧﯽ را ﺑﯾﺎن داﺷﺗﮫ اﺳت و اﯾن ﺑﯾﺎﻧﮭﺎی ﮔوﻧﺎﮔون ھﻣﮕﯽ ﺑر اﯾن واﻗﻌﯾت دﻻﻟت ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ اﯾﺷﺎن در زﻣﺎﻧﮭﺎی ﻣﺗﻔﺎوت ﺑﻧﺎ ﺑر ﻣرﺣﻠﮫ درک ﻣردم اطراف ﺧود ﺑﮕوﻧﮫ ای رﻣزی و ﺗﺷﺑﯾﮭﯽ در اﯾن ﻣورد ﺳﺧن ﮔﻔﺗﮫ اﻧد. ﺣﻘﯾﻘت اﯾن ﻣطﻠب را ا ﯾﺷﺎن در ﮐﺗﺎب ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺻرﯾﺣﺎً ﺗوﺿﯾﺢ داده اﻧد. اﻣﺎ ﭘﯾش از ذﮐر اﯾن ﻣطﻠب ﻻزم اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣﮭﻣﺗرﯾن ﻣﺑﺎﺣث ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﻣورد زﻣﺎن درﯾﺎﻓت ﻋﻠم و و ﺣﯽ اﺷﺎره ﮐﻧﯾم. ا وﻟﯾن ﺑﯾﺎن در اﯾن ﻣورد ﺑﮫ ﻧ زول ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﺑﻘره ﻣرﺑوط ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﻔرﻣوده ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺷروع ﻧﮕﺎرش ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﻘره ﺑ در ھﻣﺎن ﺷﺑﯽ ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد ﮐﮫ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ در ﮐرﺑﻼ وﻓﺎت ﻣﯽ ﮐﻧد. ﺣﺿرت ﺑﺎب آن ﺷب را ﺑﻌﻧوان ﺷﺑﯽ ﮐﮫ ﻋﻠم ﺑﮫ اﯾﺷﺎن ﻣﻧﺗﻘل ﻣﯽ ﮔردد ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﭼﻧﯾن ﻣﯽ :دﻧ ﮔوﯾ اﻟﻠﮭمّ اﻧّﮏ ﻟﺗﻌﻠم ﻓﯽ ﯾوم اﻟذّی اردت اﻧﺷﺎء ذﻟﮏ اﻟﮑﺗﺎب ﻗ د رأﯾت ﻓﯽ ﻟﯾﻠﮫ ﺑﺎنّ ارض اﻟﻣﻘدﺳّﺔ ﺻﺎر ت ذرّة ذرّة و اﻧّﮭﺎ رﻓﻌت ﻓﯽ اﻟﮭواء ﺛمّ ﺟﺎﺋت ﮐﻠّﮭﺎ ﺗﻠﻘﺎء ﺑﯾﺗﯽ ﺛمّ اﺳﺗﻘﺎﻣت. ﺛمّ ﺟﺎء ﺑﻌد ذﻟﮏ ﺧﺑر ﻓوت اﻟﺧﻠﯾل اﻟﻌﺎﻟم اﻟﺟﻠﯾل ﻣﻌﻠﻣّﯽ رﺣﻣﺔ ﷲ ﻋﻠﯾﮫ. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ اﻟﮭﺎ! ﺗو ﺑراﺳﺗﯽ ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﮫ در روزی ﮐﮫ ﺧواﺳﺗم اﯾن ﮐﺗﺎب را ﺑﻧوﯾﺳم در ﺷ ب ھﻣﺎن روز ﺧواب دﯾدم ﮐﮫ ارض ﻣﻘدﺳﮫ، ﯾﻌﻧﯽ ﮐرﺑﻼ ، ذره ذره ﺷد و ﺑﮫ آﺳﻣﺎن ارﺗﻔﺎع ﯾﺎﻓت و آﻧﮕﺎه ﺑﮫ ﺟﻠو ﺑﯾت ﻣن آﻣده و دوﺑﺎره .ﺷد ﺑرﭘﺎ ﭘس از ان ﺑود ﮐﮫ ﺧﺑر ﻓوت ﻣﻌﻠّ دوﺳت ﻣم ﮐﮫ ﺑود ﺟﻠﯾل ﯽ و ﻋﺎﻟﻣ آﻣد. رﺣﻣت ﺧدا او ﺑﺎد. اﯾن ﺣﺎدﺛﮫ ﮐﮫ در ﻧﮭم ﯾﺎ دھم ذواﻟﺣﺟﮫ 1259 ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد ﭼﮭﺎر ﻣ ﺎه و ﺑﯾﺳت و ﭘﻧﺞ روز ﭘﯾش از اظﮭﺎر اﻣر ﺣﺿرت ﺑﺎب )ﭘﻧﺟم ﺟﻣﺎدی اﻻول 1260 ( رخ ﻣﯽ دھد. ﻗﺑل از ﺑر ر ﺳﯽ اﯾن ﺑﯾﺎن ﺳودﻣﻧد اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ ﯾﮏ

ﻻزم اﺳت

ﺑر ود

دﯾﮕر ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﮐﺗﺎب اﻟﻔﮭرﺳت در اﯾن ﻣورد ﻧﯾز ا ﺷﺎره ﺷود: و اﻧّﮫ ﻟﮭو اﻟذّی ﺣﻣل ﻋﻠم ﮐﺎظم ﺳﻼم ﷲ ﻋ ﻠ ﯾﮫ ﻓﯽ اﻟﺷﮭر اﻟﺣرام ﺑﻌد اﻧّﮫ ﻗﺑ ض و ﺻﻌد اﻟﯽ ﺟوار ﷲ ﻓﯽ اﻟﺷﮭراﻟﺣرام. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺧداوﻧد در ﺑﺎره اﯾن واﻗﻌﮫ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ دارد ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در ھﻣﺎن ﺷﮭر اﻟﺣرام ) ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺎه ذواﻟﺣﺟّ (ﮫ ﭘس از ﻗﺑض روح و د ﮐﺎ ﺳﯾ ﺻﻌود ظم رﺷﺗﯽ )ع( ﺑﺳوی ﺧدا ﺣﺎﻣل ﻋﻠم او ﮔردﯾد. در اﯾن دو ﺑﯾﺎن ظﺎھراً ﺷروع ﻋﻠم ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎ ﻣرگ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ و اﻧﺗﻘﺎل ﻣﻘﺎم ﺑﺎﺑﯾت او ﺑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺻورت ﻣﯽ ﭘذﯾ رد. اﻟﺑﺗﮫ اﯾن ﮔوﻧﮫ از روی ﺑﺎ ﺣﮑﻣت و ﺗوﺟﮫ ﺑﮫ اﺳﺗﻌداد ﻣردم ﺗﺻوﯾر ﺷده اﺳت و اﯾﺷﺎن از ﻋﻠم ﺧود و ﻣﻘﺎم ﺧود در آن ﺣدّ ﺧن ی ﺳ

ﺳﺧن

ﮔﻔﺗﺎرھﺎ

ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد ﮐﮫ ﻣردم آن زﻣﺎن طﺎﻗت ﺷﻧﯾدﻧش را داﺷﺗﻧد. اﻣﺎ در اﯾﻧﺟﺎ ھم ﺣﻘﯾﻘت ﭘﯾﺎﻣﺷﺎن ﺑﮫ ﺷﮑﻠﯽ رﻣزی ﺗﺎ ﺣدی ﻣطرح ﺷده اﺳت. ﺗوﺿﯾﺢ آﻧﮑﮫ در ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﻣورد آﻏﺎز ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﺑﻘره ﻧﮑﺗﮫ ای ظرﯾف ﭘﻧﮭﺎن اﺳت. اﮔر ﭼﮫ اﯾن ﺑﯾﺎن ظﺎھراً ﺑﺣث در ﻣورد اﻧﺗﻘﺎل ﻋﻠم ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ ﮐﮫ در ﮐرﺑﻼ ﺑﮫ ﺗدرﯾس ﻣﺷﻐول ﺑ ﺑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت وﻟﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﻣﯽ ﮔوﯾﻧد ﮐﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺳﯾد ﮐﺎظم در ﮐرﺑﻼ ﺑود ﮐﮫ ذره ذره ﺷد و ﺑﮫ ھوا رﻓت و دوﺑﺎره در ﺟﻠوی ﺑﯾت ﻣﺑﺎرک در ﺷﯾراز ﺑر ﭘﺎ ﺷد. ﺑر ﻋﮑس ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ

ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐ ﮫ در رؤﯾﺎی اﯾﺷﺎن ﺗﻣﺎﻣﯽ ﺷﮭر ﮐ رﺑﻼ ذره ذره ﺷد و ﺑﮫ ھوا ارﺗﻔﺎع ﯾﺎﻓت و در ﺑرار ﺑﯾﺗ ﺷﺎن ﻗﺎﺋم ﺷد. اﯾن ﻣطﻠب ﺗﺻﺎدﻓﯽ ﻧﯾﺳت. ﺑرﻋﮑس ، ﺣﺿرت ﺑﺎب دارﻧد ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺧﺎﻧﮫ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ ﺑﻠﮑﮫ ﺿرﯾﺢ اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻧﯾز ذره ذره ﺷده ﺑﮫ آﺳﻣﺎن ﻣرﺗﻔﻊ ﮔﺷﺗﮫ و در ﺑﯾت اﯾﺷﺎن ﺗﻘوّ م ﯾﺎﻓﺗ ﮫ اﺳت . ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر اﯾن ﺑﯾﺎن در واﻗﻊ ﮔوﯾﺎی اﻧﺗﻘﺎل ھم ﻋﻠم ﺳﯾد ﮐﺎظم و ﻋﻠم ھم و ﺣﻘﯾﻘت ﺣﺿرت ﺳﯾد اﻟﺷﮭداء ﺑﮫ اﯾﺷﺎن اﺳت. ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ﺑﻌداً ﺧواھﯾم دﯾد، در ﮐرﺑﻼ آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺳﻣﺑل ﺣﻘﯾﻘت و ﺳرّ اﺳﻼم اﺳت ﮐﮫ اﮐﻧون در وﺟود ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﺣﻘق ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و در ﺳﺎل 1260 و زﻣﺎن اظﮭﺎر اﻣر ﺑظﮭور ﻣﯽ ﭘﯾوﻧدد. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﻔﺎھﯾم ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﻋﻣﯾﻘﯽ ﻧﯾز ﺑﺷﮑل ﺿﻣﻧﯽ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﺑرﺧﯽ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮔردد. اوﻟﯾن ﻧﮑﺗﮫ اﯾن اﺳت ﮐﮫ اﮔرﭼﮫ ارض ﻣﻘدﺳ ﮫ ﮐرﺑﻼﺳت وﻟﯽ از ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک ﺑﺧوﺑﯽ ﻣﻌﻠوم ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ ﺑﺎ ظﮭور ﻧوﯾن، ار ﻧﯾز ﮫ ض ﻣﻘدﺳ ﻣﻌﻧﺎی ﺟدﯾدی ﺑﺧود ﻣﯽ ﮔﯾرد.

ﭘس اﮔرﭼﮫ ﻣﻌﻣوﻻً ارض ﻣﻘدﺳﮫ در آﺛﺎرﺷﺎن اﺷﺎره ﺑﮫ ﮐرﺑﻼﺳت وﻟﯽ در ﻋﯾن ﺣ ﺎل در ﻣﻔﮭوﻣﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﮫ ﺷﯾراز و آﻧﮕﺎه طﮭران ﻧﯾز دﻻﻟت ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. دوﻣﯾن ﻧﮑﺗﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻔﮭوم رﺟﻌت اﺳت ﮐﮫ در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺑﺷﮑﻠﯽ ﻧﻣﺎدﯾن ﻣطرح ﺷده اﺳت. ﺳوﻣﯾن ﻧﮑﺗﮫ اﯾن اﺳت ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب از رﻓﻊ و ارﺗﻔﺎع ﮐرﺑﻼ و آﻧﮕﺎه اﺳﺗﻘرارش در ﺑﯾت ﺷﯾراز ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. اﻣﺎ ﺑﺎﯾد ﺗوﺟﮫ ﮐرد ﮐﮫ ﮐﺎرﺑرد واژه ا رﺗﻔﺎع در اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾز ﺗﺻﺎدﻓﯽ ﻧﯾﺳت ﺑﻠﮑﮫ ﺑﯾﺎن ﻣﻔﮭوم دﯾﺎﻟﮑﺗﯾﮏ ﺗﺣول ادﯾﺎن اﺳت. اﯾن ھﻣﺎن ﻣﻔﮭوﻣﯽ اﺳت ﮐﮫ ﻣﺛﻼً در ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ارﺗﻔﺎع ﺑﯾﺎن را ﻋروج ﺑﮫ ﻣن ﯾظﮭره ﷲ ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧد: ارﺗﻔﺎع ﺑﯾﺎن ﻋروج ﺑﮫ )ﺑﺳوی( اوﺳت. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 3:3 ( ﺳراﻧﺟﺎم ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﯾﮏ ﻣطﻠب دﯾﮕر ھم ﺗوﺟ ﮫ ﮐر د. اﯾﻧﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در آﺛﺎر اوﻟﯾﮫ ﮔﺎھﯽ از ﺳﯾد ﮐﺎظم ﺑﻌﻧوان "ﻣﯽ ﻣﻌﻠّ " ﯾﻌﻧﯽ ﻣﻌﻠّ م ﻣن

ﺳﺧن ﮔﻔﺗﮫ اﻧد ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﯾﺎﻧﮕر ﻟطف و اﺣﺗرام اﯾﺷﺎن ﺑرای ﺳﯾد ﮐﺎطم اﺳت اﻣﺎ ﺑﻌﻼوه ﻣﻔﮭوﻣﯽ ﻋرﻓﺎﻧﯽ ھم دارد. ﺳﯾد ﮐﺎطم ﻣﻌﻠّ م اﯾﺷﺎن اﺳت ﭼرا ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﯾﮑﺑﺎره ، و ﻧﮫ ﺗوﺳط ﺗﻠﻣّ ذ و ﯾﺎدﮔﯾری، ﺣ ﺎﻣل ﻋﻠم او ﻣﯽ ﺷوﻧد. در ﻣﻔﮭوﻣﯽ وﺳﯾﻌﺗر اﯾن ﺑﯾﺎﻧﺎ ت اﺷﺎره ﺑﮫ ھﻣﺎن ﻣطﻠﺑﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺧود ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ آن را ﺑﺎ ﺷﺎﮔردان ﺧود در ﻣﯾﺎن ﻣﯽ ﮔذارد ﮐﮫ ﺑر طﺑق آن ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد ﻣﻌﻠّ م ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ و ، ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ ﻣﻌﻠّ م ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد. ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺑﺎره اﯾن ﻣﻔﮭوم ﺗﻔﺳﯾری ﻧوﺷﺗﮫ اﻧد ﮐﮫ ﮔوﯾﺎی اﯾن ﻟطﯾف اﺳت ﮐﮫ ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ ﺑﮫ اﯾن اﻋﺗﺑﺎر ﮐﮫ ﺳرّ ﻻھوﺗﯽ و ﻋﻠم ﻣﺎﮐﺎن ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد را ﮐﮫ ﻓراﺗر از زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن اﺳت ﺑرﺗﺑﮫ ﺗﺎرﯾﺦ و ﻧﺎﺳوت ﻣﯽ آورد ﺑﻌﻧوان ﮐﺳﯽ ﮐﮫ ﻋﻠم "ﻣﺎ ﯾﮑون" ﯾﻌﻧﯽ ﻋﻠم دﻧﯾﺎی ﻧﺎﺳوت را ﺑﮫ ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد ﺗﻌﻠﯾم داده اﺳت ﻗﻠﻣداد ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﮭﻣﯾن ﻧطق، ﻣ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ ھم ﻋﻠﻣش ﺻرﻓﺎً ﺟﻠوه ای از ﻋﻠم ﻻھوﺗﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ اﺟﺎزه اﯾﺷﺎن در زﻣﺎن ﺑطون ﻣﺄﻣور اراﺋﮫ ﺟﻧﺑﮫ ای از آن ﻋﻠم اﻟﮭﯽ ﺑﮫ ﻓراﺧور ﻣﺣدودﯾت ﻓﮑری ﻣردم زﻣﺎن ﺧود ﻣﯽ ﮔردد. دوﻣﯾن ﺑﯾﺎن در ﺑﺎره ﺳرآﻏﺎز ﻋﻠم و وﺣ ﯽ ﻣﺑﺎرک ﻣﺳﺗﻘﯾﻣﺎً ﺑﮫ ﺗﺟرﺑﮫ اﻣﺎم ﺣ ﺳﯾن ﻣرﺑوط ﻣﯽ ﺷو د. دﯾدﯾم ﮐﮫ ﺣ ﺗّ ﯽ واﻗﻌﮫ ﻣرﺑوط ﺑﮫ وﻓﺎت ﺳ ﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ ﻧﯾز ﻋﻣﻼً ﺑﮫ اﻣﺎم ﺣ ﺳﯾن ارﺗﺑﺎط ﻣﯽ ﯾﺎﻓت. اﻣﺎ در ﺑﺳﯾﺎری از اﯾﻧﮕو

ﻧﮑﺗﮫ

ﻣﺑﺎﺣث اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻧﻘﺷﯽ ﻣﺣوری ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐ ﻧد. ﻣﺷﮭورﺗرﯾن اﯾن ﻣوارد ، ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک در ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ اﺳت. در اﯾن اﺛر ، ﭘس از آﻧﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺣﺟّ ﯾت ﺧود را ﺑﻌﻧوان ﻧزول وﺣﯽ ﺑﮫ ﺷﮑل ﮔوﻧﺎﮔون ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﻣﻧﺷﺎء اﯾن ﻋﻠم و وﺣﯽ را ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھﻧد : و ﺑداﻧﮑﮫ اﯾن ظﮭور آﯾﺎت و ﻣﻧﺎﺟﺎت و ﻋﻠوم ﻟدﻧﯾّ ﮫ از ﻧوﻣﯽ اﺳت ﮐﮫ ﻣﺷﺎھده ﻧﻣوده ﺑﺂﻧﮑﮫ دﯾده رأس ﻣطﮭّ ر ﺟﻧﺎب ﺳﯾّ داﻟﺷﮭداء ﻋﻠﯾﮫ اﻟﺳﻼم را ﻣﻘطوع از ﺟﺳد ﻣطّ ﮭر ﺑﺎ رؤس ذوی اﻟﻘرﺑﯽ و ھﻔت ﺟرﻋﮫ دم از ﮐﻣﺎل ﺣبّ از دم آن ﺟﻧﺎب ﻧوﺷﯾده و از ﺑرﮐت دم آن ﺣﺿرت اﺳت ﮐﮫ ﺻدر آن ﺑﻣﺛل اﯾن آﯾﺎت ﻣﺗﻘﻧﮫ و ﻣﻧﺎﺟﺎت ﻣﺣﮑﻣﮫ ﻣﻧﺷرح ﮔﺷﺗﮫ. اﻟﺣﻣد ﻟﻠہ اﻟذّی اﺷرﺑﻧﯽ دم ﺣﺟّ ﺗﮫ و ﺟﻌﻠﮫ ﺣﻘﯾﻘﺔ ﻓؤادی وﮐذﻟﮏ ﻧزل ﻋﻠﯽّ اﻟﺑﻼء.)ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ ص. 14 ( در اﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﺑ ﯾﻧﯾم ﮐﮫ ﺑﺎز ﮐرﺑﻼ ﮐﮫ ﻣﺣل ﺷﮭﺎدت و ﻣﻘطوﻋﯾت رأس ﺣﺿرت ﺳﯾداﻟﺷﮭداء اﺳت ﻧﻘش اﺻﻠﯽ را در اﯾن آﻏﺎز درﯾﺎﻓت ﻋﻠم ﻟدﻧﯽ و وﺣﯽ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﻧد. اﻣﺎ ﺑرﺧﻼف داﺳﺗﺎن ﻗﺑل ﮐﮫ در آن ظﺎھر ﺷﮭر ﮐرﺑﻼ و ﺿرﯾﺢ اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﮫ ﺑﯾت ﻣﺑﺎرک در ﺷﯾراز اﻧﺗﻘﺎل وﺗﺑدﯾل ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻧد، در اﯾن ﺧواب دﯾﮕر ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﻘﯾﻘت اﻣﺎم ﺣﺳﯾن و اﻧﺗﻘﺎل آن ﺑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب روﺑرو ھﺳﺗﯾم. ﺧون ﻧﻣﺎﯾﻧده ﺣﻘﯾﻘت دروﻧﯽ و ﺑﺎطﻧﯽ ﯾﮏ ﻓرد اﺳت و ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت در ﻋرف ﻋرﻓﺎن ﮔوﯾﺎی ﻓؤاد ﯾﺎ ﺣﻘﯾﻘت وﺟود اﺳت. ﻧوﺷﯾدن ﺧون ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن "از ﮐﻣﺎل ﺣب" در واﻗﻊ ﺑﯾﺎن ﺣﻘﯾﻘت ﺣبّ اﺳت ﮐﮫ در آن ﺣﺑﯾب و ﻣﺣﺑوب ﺑﺎ ﯾﮑدﯾﮕر ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔرد ﻧد. در اﯾن رؤﯾﺎ رﺟﻌت ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﺑﺻورت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ﺟﻠوه ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺧود اﯾن ﺑﯾﺎن در ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻌﻧﺎی واﻗﻌﯽ آﻧرا ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھد ﺑ دﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ در آﺧر آن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ " اﻟﺣﻣد ﻟﻠہ اﻟذّی اﺷرﺑﻧﯽ دم ﺣﺟّ ﺗﮫ و ﺟﻌﻠﮫ ﺣﻘﯾﻘﺔ ﻓؤادی" ﯾﻌﻧﯽ ﺳﭘﺎس ﺧدارا ﮐﮫ ﺧون ﺣﺟّﺗ ش را ﺑﮫ ﻣن ﻧوﺷﺎﻧﯾد و آﻧرا ﺣﻘﯾﻘت ﻓؤاد ﻣن ﻗرار داد. ﭘس ﺧون ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﻋﺑ ﺎرت از ﺣﻘﯾﻘت ﻓؤاد ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﭼ را ﮐﮫ آن ﺧون ھم ﭼﯾزی ﻧﯾﺳت ﺟز ﺣﻘﯾﻘت ﻓؤاد اﻣﺎم ﺣﺳﯾن. اﯾﻧﮑﮫ ﺧون ﻧﺷﺎﻧﮫ و ﻧﻣﺎدی از ﺣﻘﺎﺋق ﻗدﺳﯽ اﺳت ﺑﺎرھﺎ ﺗوﺳط ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺷﻧﺎس ﺑﯽ ﻧظﯾر ﯾﻌﻧﯽ دورﮐﮭﯾم در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎﯾش ﺑﯾﺎن ﺷده اﺳت. ﺑرای ھﻣﯾن اﺳت ﮐﮫ ﻣﺛﻼً ﺑرای ﻋﻘد ﻣﯾﺛﺎق در ﮔذﺷﺗﮫ ﻣﻌﻣوﻻً اﻓراد ﺧون را ﺑﮫ ﯾﮑدﯾﮕر ﻣﻣزوج ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺗﻧد و اﯾن ﮐﺎر ﻧﺷﺎﻧﮫ ﺗﺄﯾﯾد اﯾن ﻗرا رداد ﺗوﺳط ﻗدرت ﻣﻘدس ﺑود. اﻣﺎ ﺑﯽ ﺗردﯾد ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﺷﮕرﻓﯽ ﮐﮫ در اﻧﺟﯾل ﺑﮫ ﻧﯾز ﮔوﻧﮫ ھﺎی ﮔوﻧ ﺎﮔون ﺟﻠوه ﻣﯽ ﮐﻧد اﺷﺎره دارد. در اﻧﺟﯾل ﺣﺿرت ﻣﺳﯾﺢ ﺧود را طﻌﺎم راﺳﺗﯾن ﮐﮫ از آﺳ ﻣﺎن ﺑرای ﻣردم ﻣﯽ آﯾد ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾ د. در اﻧﺟﯾل ﯾوﺣﻧﺎ آﯾﺎ

ﻧﮫ ﺧود

ﺷﺋون

53 ﺗﺎ 58 ھﻣﮕﯽ ﺗوﺿﯾﺢ ھﻣﯾن ﻣطﻠب اﺳت. ﺣﺿرت ﻣﺳﯾﺢ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﮐﺳﯽ زﻧده اﺳت ﮐﮫ

ت

از ﮔوﺷت ﭘﺳر اﻧﺳﺎن ﺧورده و از ﺧون او آﺷﺎﻣﯾد ه ﺑﺎﺷد. ﺳﭘس اﻧﺟﯾل ﺣ ﯾﺎت اﺑدی را ﻣﺷروط ﺑﮫ ﺧوردن ﮔوﺷت ﻣﺳﯾﺢ و ﻧوﺷﯾدن ﺧون او ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد و آﻧﮕﺎه اﺿﺎﻓﮫ ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ: ﭼون ﺑدﻧم ﺧوراک واﻗﻌﯽ و ﺧوﻧم ﻧوﺷﯾدﻧﯽ واﻗﻌﯽ اﺳت ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل ھر ﮐﮫ ﺑدﻧم را ﺑﺧورد و ﺧوﻧم را ﺑﻧوﺷد در ﻣن ﺧواھد ﻣﺎﻧد و ﻣن در او . )اﻧﺟﯾل ﯾوﺣﻧﺎ 55 ( اﻣﺎ رؤﯾﺎی ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﯾﺎﻧﮕر اﺗﺣﺎد ﺑﺎطﻧﯽ آن دو ﺣﺿرت اﺳت ﺑﻠﮑﮫ اﯾن رؤﯾﺎ از ﻧوﺷﯾدن "ھﻔت ﺟرﻋﮫ" از ﺧون ﺳﯾد اﻟﺷﮭداء ﻧﯾز ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾد. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ اﯾن ھﻔت در آن واﺣد ﺳﻣﺑل ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﮐﮫ ﻧﺎﻣﺷﺎن از ھﻔت ﺣرف ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﮔردد و ﺑﻘول ﺧودﺷﺎن اﯾﺷﺎن "ذات ﺣروف ﺳﯾﻊ" ھﺳﺗﻧد، و از طرف دﯾﮕر ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ھﻔت ﻣرﺣﻠﮫ ﺧﻠﻘت اﺳت ﮐﮫ ھﺳﺗﯽ اﯾﺷﺎن را ﺗﺣﻘق ﺑﺧﺷﯾده اﺳت.

در ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﮑﺎت ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﺑﺳﯾﺎری ﻧﯾز ﻣﻧدرج اﺳت ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﮫ اﺷﺎره ای ﺑﺎﯾد اﮐﺗﻔﺎء ﮐرد. اوﻟﯾن ﻣطﻠب اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﻌﻧﺎی ﺧواب ﺧود را ﺑﮫ ﺣﻣل ﺑﻼﯾﺎ و ﻣﺷﻘّ ﺎت ﺗو ﺳط ﺧودﺷﺎن ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ دھﻧد. آﺣرﯾن ﻗﺳﻣت ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک اﯾن ﺑود ﮐﮫ "وﮐذﻟﮏ ﻧزل ﻋﻠﯽّ اﻟﺑﻼء" ﯾﻌﻧﯽ و ﺑ ﮫ ھﻣﯾن ﺗرﺗﯾب ﺑر ﻣن ءﺑﻼ ﻧﺎزل ﺷد. ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ در اواﺋل ﺳﺎل 1262 ھﺟری و اﺣﺗﻣﺎﻻً در ﻧﯾﻣﮫ دوم ﻣﺣرم ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده اﺳت. اﯾن زﻣﺎن زﻣﺎن ﺑﺳﯾﺎر دﺷوار و طﺎﻗت ﻓرﺳﺎﺋﯽ ﺑرای اﯾﺷﺎن ﺑود. در اﺛر دﯾﮕری ﺑﻧﺎم ﺷرح دﻋﺎی ﻏﯾﺑت ﮐﮫ ﭼﻧد روز ﻗﺑل از ﻧوﺷﺗن ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده اﺳت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺗﻔﺻﯾل از راﺑطﮫ ﺷﮭﺎدت ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن در ﻣﺎه ﻣﺣرم و ﺑﺎطﻧﯽ ﺷﮭﺎدت ﺧودﺷﺎن در ھﻣﺎن زﻣﺎن ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. در اﯾن اﺛر ﺗوﺿﯾﺢ داده ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺷﮭﺎدت ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن در ﻣﺎه ﻣﺣرم ﺑﮫ ﺟﺳد اﯾﺷ ﺎن ﺗﻌﻠق ﮔرﻓت اﻣﺎ آزار و اﻧﮑﺎر ﻣردم ﻧﺳﺑت ﺑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺿرﺑﮫ ﻣﺳﺗﻘﯾم ﺑر روح و ﻓؤاد اﯾﺷﺎن وارد ﻣﯽ ﮐﻧد و ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺑﮕوﻧﮫ ای ﺑﺎطﻧﯽ در ﻣﺣرم ﺳﺎل 1262 در ﺷﯾراز ﻧﯾز ھﻣﺎن اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ اﻓﺗد ﮐﮫ در ﮐرﺑﻼ در ﻣﺣرم ﺳﺎل 261 ﺻورت ﭘذﯾرﻓت. ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑر راﺑطﮫ اﯾن دو ﺳﺎل ﯾﻌﻧﯽ ﺳﺎﻟﮭﺎی 261 و 1262 ھم ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و دوﻣﯽ را رﺟﻌت و ظﮭور ﺑﻌدی اوﻟﯽ ﺑر ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﻧد. ﺑﺎز ﺷﯾراز و ﮐرﺑﻼ ھﻣﺎﻧﻧد ﻣﯽ ﮔردﻧد و اﻟﺑﺗﮫ ﺑﻌداً اﯾن ﺗﺑرﯾز اﺳت ﮐﮫ ﺣﻣﺎﺳﮫ ﮐرﺑﻼ را ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮐﻧد.

ﻧﮑﺗﮫ دﻗﯾق دﯾﮕری ﮐﮫ در اﯾﻧﺟﺎ ذﮐرش ﻻزم اﺳت اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﻣﻘﺎم ﺗﺷﺑﯾﮫ ﺳرﭼﺷﻣﮫ آﯾﺎت و آﺛﺎ ر اﻟﮭﯽ را ﻗﻠب و ﻓؤاد ﺧود ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد. ﺧون ﺟﺎری از اﯾن ﻗﻠب اﺳت ﮐﮫ ﻣرﮐب و دوات ﮐﻠﻣﺎت اﻟﮭﯽ را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دھد. از اﯾن ﺧون اﺳت ﮐﮫ ﭼﮭﺎر ﺷﺄن ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﯾﻌﻧﯽ آﯾﺎت و ﻣﻧﺎﺟﺎت و ﺗﻔ ﺎ ﺳﯾر و ﻣﺑﺎﺣث ﻋﻠﻣﯽ/ﻓﻠﺳﻔﯽ ﺑﮫ ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ اﻓﺗد. در ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﮐوﺛر، ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭼﮭﺎر ﭼﺷﻣﮫ ﺑﮭﺷت ﯾﻌﻧﯽ آب ﭘﺎک و ﺷﯾر و ﻋﺳل و ﺷراب را ﺑﮫ ﻣﻌﻧﯽ اﯾن ﭼﮭﺎر ﻧوع ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ھﻣﮕﯽ از ﭼﺷﻣﮫ ﮐوﺛر ﺑﮫ ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ اﻓﺗﻧد. اﯾن ﭼﺷﻣﮫ ﻗﻠب ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت. ﺑﮫ ﻋﻧوان ﻣﺛﺎل ﭘس از ذﮐر ﭼﮭﺎر ﻧوع ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﮐﮫ از ﻗﻠم اﯾﺷﺎن ﺑﻌﻧوان ﺣﺟت اﻟﮭﯽ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷود ﭼﻧﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧﻧد: ﺗﻠك ﻻنٌ اﻻﻧﮭﺎر ﺗﺟری ﻣن ﺗﺣت ﺟﺑل ازل اﻟظﺎھر ﻓﯽ اﻟﻔؤاد وﯾﺟری ﻣ اﻟﻣداد ﺑﻼ ﻧﻔﺎد وﻻ زوال . در ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ اﯾن ﻧﮭرھﺎی ﮔوﻧﺎﮔون ﮐﻼم اﻟﮭﯽ از زﯾر ﮐوه ازﻟﯽ ﮐﮫ در ﻓؤاد اﯾﺷﺎن ظﺎھر اﺳت ﺟﺎری ﻣﯽ ﺷود و ﻣﺎﯾﮫ ﻣرﮐب را ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن و ﺑﯽ زوال ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ ﺑﺧﺷد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺻدر اﻣ ﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﮫ ﺻدر ﺣﺿرت ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و از اﯾن ﻗﻠب اﺳت ﮐﮫ ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﺑﮫ ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ اﻓﺗد. ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل اﺳت ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺑﯾﺎن ﺗﺟرﺑﮫ ﺧوﯾش، ﻧوﺷﯾدن ﺧون ﺣﺳﯾن را ﺑﺎ ﻧزول آﺛﺎر از ﺻدر ﺧوﯾش ﻣرﺗﺑط ﻣﯽ ﺳﺎزﻧد: " و از ﺑرﮐت دم آن ﺣﺿرت اﺳت ﮐﮫ ﺻدر آن ﺑﻣﺛل اﯾن آﯾﺎت ﻣﺗﻘﻧﮫ و ﻣﻧﺎﺟﺎت ﻣﺣﮑﻣﮫ ﻣﻧﺷرح ﮔﺷﺗﮫ." اﻣﺎ ﻣﮭﻣﺗرﯾن ﻧﮑﺗﮫ ﻋرﻓﺎﻧﯽ اﯾن ﺗﺟرﺑﮫ ﻣرﺑوط ﺑﮫ ظﮭور ﺳرّ اﺳت ﮐﮫ در اﯾن ﺗﺟرﺑﮫ ﺑﺷﮑﻠﯽ ﻣرﻣوز ﻣﻧدرج اﺳت اﻣﺎ ﺗوﺿﯾﺢ آن اﻧدﮐﯽ ﺑﻌد داده ﺧواھد ﺷد. ﺳوﻣﯾن اﺷﺎره در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺳرآﻏﺎز ظﮭور ﻋﻠم اﻟﮭﯽ در وﺟودﺷﺎن ﺑﺎز ﺑﮫ ﮐرﺑﻼ ﻣرﺑوط ﻣﯽ ﮔردد. در ﺗوﻗﯾﻌﯽ ﮐﮫ در اﺻﻔﮭﺎن ﻧﺎزل ﺷده ﺣﺿرت ﺑﺎب وﻗﺎﯾﻊ زﻧدﮔﯽ ﺧود را ﺗﺎ زﻣﺎن اﺻﻔﮭﺎن ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھﻧد. در اﯾن ﺗوﻗﯾﻊ ﺑﻧظر ﻣﯽ رﺳد ﮐﮫ اﯾﺷﺎن ظﮭور ﻋﻠم ﻏﯾب در ﺧود را ﺑﮫ زﻣﺎن ورودﺷﺎن ﺑﮫ ﮐرﺑﻼ ﻧﺳﺑت داده و ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ اﯾن ﻋﻠم ﻏﯾﺑﯽ ﺑدون ﺗﻌﻠم از اﺣدی از ﺟﻣﻠﮫ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ اﺳت ﺻورت ﯾﺎﻓﺗﮫ . ﻋﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک اﯾﻧﺳت: ﺣﺗﯽ ﻗﺿﯽ ﻋﻠﯽّ ھﻧﺎﻟﮏ )ﮐرﺑﻼ( ﻣﺎ ﻗدّرت ﻟﯽ ﻣن ﻋﻠم اﻟﻐﯾب و رﺑّﯾﺗﻧﯽ ﺑﻔ ﺿ ﻠﮏ ﻣن دون ان اﺗﻌﻠمّ ﻋﻧد اﺣد ﻣن ﻋﻠﻣﺎء ﺗﻠﮏ اﻻرض اﻻّ اﻧﺳﺗﻧﯽ ﻓﯽ ﮐﺛﯾر ﻣن اﻻﯾﺎم ﺑﻣﺣﺿر اﺣد ﻣن ﻋﺑﺎدک اﻟذّی ﻋرّﻓﺗﮫ ﺣﮑ م ﻧﻔﺳﮫ و اﯾّﺗﮫ ﺑروح اﻻﯾﻣﺎن ﻓﯽ ﻓؤاده. د ر ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ ﺣﺿرت ﺑ ﺎب ﺑﺷﮑل دﻋﺎ و ﺧطﺎب ﺑﮫ ﺧداوﻧد ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﺗﻧد ﮐﮫ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ در ﮐرﺑﻼ ﺑود ﮐﮫ آن ﻋﻠم ﻏﯾﺑﯽ ﮐﮫ ﺑراﯾم ﻣﻘدّر ﻓرﻣودی ﺗﺣﻘق ﯾﺎﻓت و ﻣرا ﺑﮫ ﻓﺿﻠت ﭘرورش ﺑﺧﺷﯾدی ﺑدون آﻧﮑﮫ ﻧزد اﺣدی از ﻋﻠﻣﺎی آن ارض ﺗﻌﻠّ م ﯾﺎﺑم وﻟﯽ ﺑﺳﯾﺎری از روزھﺎ ﻣرا ﺑﮫ ﻣﺣﺿ ر ﯾﮑﯽ از ﺑﻧدﮔﺎﻧت ﮐﮫ ﺑﮫ او ﺧود آﮔﺎھﯽ دادی و ﺑروح اﯾﻣﺎن ﻓؤادش را ﻣؤﯾد ﮐردی ﻣؤاﻧﺳت ﺑﺧﺷﯾدی. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ ﻣﻧظور از اﯾن ﺷﺧص ﻣﺣﺗرم ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ارﺗﺑﺎط ﻧزدﯾﮑﯽ داﺷﺗﮫ اﺳت. ﺣﺿور ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﻣﺣل ﺗدرﯾس ﺳﯾد ﮐﺎظم

ﺎء

ﮐﺎﻣﻼً ﺷﻧﺎﺧﺗﮫ ﺷده اﺳت اﻣﺎ اﯾن دو ﻧﻔس ﻣﻔدس ھﻣﺎﻧطور ﮐﮫ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﺑﺎ ھم "ﻣؤاﻧﺳت" داﺷﺗﮫ اﻧد. در ﮐﺗﺎب ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ﺳﯾد ﮐﺎظم ﺑﮫ ﻣﻧزل ﻣﺑﺎرک آﻣده اﺳت و در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ آﻧﺟﺎ را ﺗرک ﻣﯽ ﮐرده ﻣﺎﻟﮏ آن ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺧﺎطر آﻧﮑﮫ ﺳﯾد را ﻧﺟس ﻣﯽ داﻧﺳﺗﮫ درب ﺧﺎﻧﮫ را ﻣﯽ ﺷوﯾد: ﻣﺛل آﻧﮑﮫ در اﯾﺎﻣﯽ ﮐﮫ ﺧود در ﻋﺗﺑﺎت ﺑوده ﯾوﻣﯽ ﮐﮫ ﻣرﺣوم ﺳﯾد )ع( ﺑﻣﻧزل آﻣده در ﺣﯾن رﺟﻊ ﺻﺎﺣب ﻣﻧزل اﻣر ﺑﻐﺳل ﺑﺎﺑﯽ ﮐﮫ ﯾد آن ﺷﺟره طﮭﺎرت ﺑﺎو رﺳﯾده ﺑود ﻧﻣود. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 5:15 ( ﺗﺎ ﮐﻧون ﺳﮫ ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺗﻔﺎوت در ﻣورد آﻏﺎز ﻋﻠم اﻟﮭﯽ آن ﺣﺿرت ﻣطرح ﺷد وﻟﯽ ھر ﺳﮫ اﯾن ﻣوارد ﺑﮫ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺎ ﮐرﺑﻼ و اﻣﺎم ﺳﯾن ﺣ ﻣرﺗﺑط ﻣﯽ ﮔردﻧد. اﻣﺎ ﻣوارد ی دﯾﮕر ﮐﮫ در آﺛﺎرﺷﺎن در ﺗوﺿﯾﺢ ﺳرآﻏﺎز وﺣﯽ و ﻋﻠم اﻟﮭﯽ ذﮐر ﺷده اﺳت ارﺗﺑﺎطﯽ ﻣﺳﺗﻘﯾم ﺑﮫ ﮐرﺑﻼ و اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻧدارﻧد. ﯾﮏ ﻣورد ﻣرﺑوط ﺑﮫ رؤﯾﺎﺋﯽ دﯾﮕر اﺳت. در ﻟوﺣﯽ ﮐﮫ در زﻣﺎن اﻗﺎﻣت در ﺷﯾراز ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده اﺳت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺷﮑل ﻣﻧﺎﺟﺎت ﺑﮫ ﺗﻔﺻﯾل از ﺧواﺑﯽ ﮐﮫ در آن اﻣﺎم ﺟواد ﯾﻌﻧﯽ اﻣﺎم ﻧﮭم را ﻣﯽ ﺑﯾﻧﻧد و آن ﺧواب را ﺳرﭼﺷﻣﮫ ﻧزول آﺛﺎر و ﻣﻧﺎﺟﺎﺗﮭﺎی ﺧود ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﻧد ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. ﻋﯾن ﺑﯾﺎن اﯾﻧﺳت: و اﻧّﮏ ﻟﺗﻌﻠم اﻧّﯽ رأﯾت ﻓﯽ اﻟﻣﻧﺎم ﻣن ﻗﺑل ﻓﯽ ذﻟﮏ اﻟﺑﯾت اﻟّذی اﻧﺎ ذا ﮐﻧت ﺟﺎﻟﺳﺎً ﻓﯾﮫ ﺑﺎنّ وﺳطﮫ ﻣرﻗد و ﻋﻠﯾﮭﺎ ﺿرﯾﺢ و ﻟﻣﺎ ﻗرﺑت اﻟﻣرﻗ د رأﯾ ت انّ ﻣﺣﻣد اﻟﺟواد )ع( ﺧرج ﻣن اﻟﺿ ر ﯾﺢ ﺑﺎﺣﺳن ﺻورة ﻻ ﯾﻣﮑن ﻓﯽ اﻻﺑداع ﻣﺛﻠﮭﺎ. ﻓﻔﯽ اﻟﺣﯾن ﻋرﻓت اﻣﺎﻣﯽ ﻣن اﻟﮭﺎم رﺑّﯽ و ﺳﻠّﻣت ﻋﻠﯾﮫ و ﮐﺎن ﻓﯽ ﯾدی اﺣد ﻣﺛل ﻣﺎ ﻧزل ﺑﯽ اﻟﯾوم ﻣن اﻻء رﺑّﯽ. ﻓﻘﻣت ﺗﻠﻘﺎء اﻟﮑﻌﺑﺔ ﻓﯽ ﻣﻘﺎﻣﯽ ھذا و اﺧذت ﻗﺷره و ﺟﻌﻠﺗﮫ ﻓﯽ ﮐﻔﯽ ﺑﯾن ﯾدی ﻣوﻻی. ﻓﺎﺧذ روﺣﯽ ﻓداه ﺑﻌﺿﺎً ﻣﻧﮫ و ﻗﺎل اﻧّﯽ ﻓﯽ ھذه ا ﻟﺳﻧﺔ ﻣﺎ اﮐﻠت ﻣن ھذا. ﻓﺎﮐل روﺣﯽ ﻓداه و ﮐرّﻣﻧﯽ ﺑﻌﺿﺎً ﻣﻧﮫ ﺛمّ اﺧذ ﻣن ﺟﯾﺑﮫ ﮐﻔّﯾن ﻣن ﺣﻠو اﻟّذی ﯾﻘول اﻻﻋﺟﻣﯾﯾن اﻧﮫ ﻧﻘل ھل و اﮐرﻣﻧﯽ و اﻧﺎ اﺧذت ﮐﻠّﮭﺎ و اﮐﻠت ﺑﮫ ﻣن ﯾدی ﷲ. ﻓﺎﻟﺣﻣد ﻟﻠہّ اﻟّذی اﮐرﻣﻧﯽ ﻣن اﻻﺋﮫ و ا نّ ﻣن ﺑرﮐﺔ ﻋطﺎﺋﮫ )ع( ﮐﺎن ﯾﺷرح ﺻدری ﺑﻣﺛل ﺗﻠﮏ اﻟﻣﻧﺎﺟﺎت. ﺗرﺟﻣﮫ ﺑ ﯾ ﺎن ﺑﺎﻻ اﯾﻧﺳت: اﻟﮭﺎ ﺗو ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﮫ ﻗﺑﻼً در ھﻣﯾن ﺑﯾﺗﯽ ﮐﮫ اﮐﻧون در آن ﺟﺎﻟﺳم ﺧواب دﯾدم ﮐﮫ در وﺳط اﯾن ﺑﯾت ﻣرﻗدی ﻗرار ﭘس او آﻧرا ﺗﻧﺎول ﻧﻣود و ﻣﻘداری ھم ﺑﮫ ﻣن داد. آﻧﮕﺎه از ﺟﯾب ﺧود دو ﻣﺷت از آن ﻧوع ﺷﯾرﯾ ﻧﯽ ﮐﮫ اﯾراﻧﯾﺎن ﺑﮫ آن ﻧﻘل ھل ﻣﯽ ﮔ وﯾﻧد در آورد و ﺑﻣن اﮐرام ﮐرد و ﻣن ھﻣﮫ آن را ﮔرﻓﺗم و ﺧ وردم . ﺳﭘﺎس ﺧدا را ﮐﮫ ﻧﻌﻣﺗﮭﺎﯾش را ﺑﮫ ﻣن ﮐرم ﻓرﻣود . و از آن ﺑﮫ ﺑﻌد ﺑﮫ ﺑرﮐت ﻋطﺎی او )ع( ﺑود ﮐﮫ ﺻدر ﻣن ﺑﻣﺎﻧﻧد اﯾن ﻧوع ﻣﻧﺎﺟﺎت را ﻧﺎزل ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾد. در اﯾﻧﺟﺎ ﺑﺎز ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ھﯾﺎﮐل ﻣﻘدﺳﮫ ﮔذﺷﺗﮫ ﺑﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد. ھﻣﺎﻧﻧد آﻣدن ﮐرﺑﻼ و ﺗﺑدﯾل آن ﺑﮫ ﺷﯾراز و ﺑﯾت ﻣﺑﺎرک، در اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾز ﺿرﯾﺢ اﻣﺎم ﺟواد در ﺑﻐداد ﺑﮫ ﺑﯾت ﺷﯾراز ﻣﻧﺗﻘل ﻣﯽ ﮔردد. در ﺑﯾت ﺷﯾراز اﺳت ﮐﮫ اﻣﺎم دوﺑﺎره زﻧده ﻣﯽ ﺷود. ﺑﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﮐﮫ ھﻣﮫ اﻧﺑﯾﺎ و اﺋﻣﮫ ﮔذﺷﺗﮫ دوﺑﺎره ﺑﮫ اﯾن دﻧﯾﺎ رﺟﻌت ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. اﯾﻧﮑﮫ اﻣﺎم ﺟواد اﻣﺎم ﻧﮭم اﺳت ﺑﯽ ﺗردﯾد ﺑﯾﺎن اھﻣﯾت ﺑﮭﺎء اﺳت ﮐﮫ ﺣﻘ ﯾﻘت ھﻣﮫ ﻣﻘدﺳ ﺎ ن ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺷﯾت اوﻟﯾﮫ را در ﺑر ﻣﯽ ﮔﯾرد. اﯾن اﻣﺎم ﺑﮫ زﯾﺑﺎﺗرﯾن ﺻورت ﻣﻣﮑن ظﺎھر ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ اﻟﺑﺗﮫ اﯾن زﯾﺑﺎﺋﯽ ﺧﺻوﺻﯾت ﯾوﺳف اﺳت ﮐﮫ آﻧﮭم اﻣﺎم ﺣﺳﯾن اﺳت ﮐﮫ اﻟﺑﺗﮫ ﺣﻘﯾﻘت اﯾن ﺣﺳﯾن ھم ﻗرار اﺳت ﺑﮫ ﺷﮑل ﺑﮭﺎء و ﺣﺳﯾﻧﯽ دﯾﮕر دوﺑﺎره ﭘس از ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب ظﺎھر ﺷود. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﯾﮏ ﺧوردﻧﯽ ﺗوﺳط ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ اﻣﺎم ﺟواد داده ﻣﯽ ﺷود. اﯾن ﺧوردﻧﯽ ﺟﯾزی اﺳت ﮐﮫ ﭘوﺳت دارد و ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘوﺳت آﻧرا ﻣﯾﮑﻧﻧد و آﻧرا ﺑﮫ اﻣﺎم ﻋﻧﺎﯾت ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و اﻣﺎم ﻗﺳﻣﺗﯽ از آن را ﺧود ﻣﯽ ﺧورد و ﻗﺳﻣﺗﯽ را ﺑﮫ ﺣﺿرت ﻣﯽ ﺑﺧﺷد. اﯾن ﻣﯾوه ﺑﺎﯾد ﭘرﺗﻘﺎل ﯾﺎ ﺳﯾب ﯾﺎ طﻌﺎﻣﯽ ﻣﺷﺎﺑ ﮫ ﺑﺎﺷد. اﻣﺎ آﻧﭼﮫ ﮐﮫ درﺧور ﺗوﺟﮫ اﺳت اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘوﺳت آن ﻣﯾوه را ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﯾﻌﻧﯽ ﺣﻘﯾﻘت و ﺑﺎطن و ﺳرّ ﻋﻠوم اﻟﮭﯽ را ﺑﮫ اﻣﺎم ﻋرﺿﮫ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و اﻣﺎم ﺑر ﺗﺎزﮔﯽ اﯾن ﻧﻌﻣت ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﺑرای ﻣردم ﻋﺎدی آﺳﺎﻧﺗرﯾن ﻧوع ﮐﻼم اﻟﮭﯽ اﺳت . ﺷﺎﯾد ھم ﺑﺗوان ﮔﻔت ﮐﮫ ﭼون اﻣﺎم ﺟواد در ﺻﻐر ﺳن ﺑﮫ اﻣﺎﻣت رﺳﯾد و در ﺑﯾﺳت و ﭘﻧﺟﺳﺎﻟ ﮕﯽ ﺑﮫ ﻣﺳﻣوﻣﯾت ﺑﮫ ﺷﮭﺎدت رﺳﯾد و ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب در ھﻣﺎن ﺳن ﺑوده اﺳت ﻧﯾز ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ﺑر اﯾن ﺣﻘﯾﻘت دﻻﻟت ﻣﯽ ﮐﮫ اﻣﺎم ﺗوﺳط ﺣﺿرت ﺑﺎب دوﺑﺎره زﻧده ﻣﯽ ﺷود . ﺗﺎ ﮐﻧون از ﭼﮭﺎر ﺗوﺻﯾف اوﻟﯾن ﻧزول ﻋﻠم و وﺣﯽ ﺑر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺳﺧن ﮔﻔﺗﯾم. اﻣﺎ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﺎرﯾﺦ دﯾﮕری ﻧﯾز د ر اﯾن ﻣورد ﺗﺄﮐﯾد و ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮔردد. ﺗﺎرﯾﺦ اﯾن واﻗﻌﮫ اواﺳط ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول 1260 ﯾﻌﻧﯽ ﮐﻣﺗر از ﭘﻧﺟﺎه روز ﭘﯾش از اظﮭﺎر اﻣرﺷﺎن اﺳت. در آﺛﺎرﺷﺎن ھﻣﯾن ﻣطﻠب ﯾﮑﺑﺎر ﺑﻌﻧوان وﺳط ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول و ﭼﻧد ﺑﺎر دﯾﮕر ﺑطوری ﮐﻠﯽ ﯾﻌﻧﯽ در ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول ﺑﯾﺎن ﺷده اﺳت. ﮐﻠﯽ ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول ﭼﻧد ﻣرﺗﺑﮫ در آ ﺛﺎرﺷﺎن ﺗﮑرار ﻣﯽ ﺷود. ﻣﺛﻼً در اﺛری ﮐﮫ اول رﺑﯾﻊ اﻟﺛﺎﻧﯽ ﺳﺎل 1261 ﻧﺎزل ﺷده اﺳت ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد: اﻧّﮏ ﻟﺗﻌﻠم انّ اول ﯾوم ﺣﮑﻣﮏ ﻟﯽ ﻓﯽ اﻟظﮭور ﮐﺎن ﻓﯽ ﺷﮭر ﻋﯾن اﻻول ﻣن اﻟﺳﻧﺔ 1260 . در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺑﺎز ﺑﺷﮑل ﻣﻧﺎﺟﺎت ﺧطﺎب ﺑﮫ

و ﺿرﯾﺟﯽ ﺑران اﺳﺗوار اﺳت. وﻗﺗﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣرﻗد ﻧزدﯾﮏ ﺷدم دﯾدم ﮐﮫ ﻣﺣﻣد اﻟﺟواد )ع( ﺑﺎ زﯾﺑﺎﺗرﯾن ﭼﮭره ﻣﻣﮑن در ھﺳﺗﯽ از آن ﺿرﯾﺢ ﺑﯾرون آﻣد. اﻟﮭ ﺑﮫ ﺎم ﭘروردﮔﺎر ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ اﻣﺎﻣم را ﺷﻧﺎﺧﺗم و ﺑﮫ او ﺳﻼم ﮐردم. در آن ﺣﺎل در دﺳﺗم ﯾﮏ داﻧﮫ از ھﻣﯾن ﻣﯾوه ای ﮐﮫ ﺧداوﻧد اﻣروز ھم ﺑﻣن ارزاﻧﯽ داﺷﺗ ﮫ ﻗرار داﺷت. ﭘس اﯾﺳﺗﺎدم در ﻣﻘﺎﺑل ﮐﻌﺑﮫ در ھﻣﯾن ﺟﺎﺋﯽ ﮐﮫ اﻻن ﻗرار دارم و ﭘوﺳت آﻧرا ﮐﻧدم و آﻧرا در ﮐف دﺳﺗم ﺑﮫ ﺣﺿور ﻣوﻻﯾم رو ﺣﯽ ﻓداه ﺗﻘدﯾم ﮐردم . او ﻣﻘداری از آﻧرا ﺑرداﺷت و ﮔﻔت ﮐﮫ اﻣﺳﺎل ھﻧوز از اﯾن ﻧ ﻣﯾوه ﺧورده ام.

دارد ﮐﻧد.

ﺑﻌﻼوه ﺑرای ﮐﻧدن ﭘوﺳت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑطرف ﮐﻌﺑﮫ ﻣﯽ اﯾﺳﺗﻧد ﭼرا ﮐﮫ ظﮭور ﺳرّ ظﮭور ﺧداﺳت. در ﻋ ﯾن ﺣﺎل اﻣﺎم ھم دو ﻣﺷت ﻧﻘل ھل ﺷﯾرازی ﺑﮫ اﯾﺷﺎن ﻣﯽ دھد و اﯾﺷﺎن ھﻣﮫ آن را ﺗﻧﺎول ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد. ﺷﺎﯾد ﻣراد از ﺷﯾرﯾﻧﯽ آﯾﺎت ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎﺷد ﮐﮫ

ﮐﻧد

ذﮐر

ﺧداوﻧد ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ ﺧداﯾﺎ ﺗو ﻋﺎﻟﻣﯽ ﮐﮫ اوﻟﯾن روز ﺑﮫ ی ﮐﮫ اﻻول ﺳﺎل 1260 ﺑوده اﺳت. در اﯾﻧﺟﺎ ﻗﺎﺑل ﺗوﺟﮫ اﺳت ﮐﮫ واژه ظﮭور در ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ اﯾن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﯾﺎن ﺷده اﺳت. در اﺛری دﯾﮕر ﮐﮫ ﻣرﺑوط ﺑﮫ ﻧوﺷﺗن ﺗﻔﺳﯾری ﺛﺎﻧﯽ ﺑر ﺳور ه ﯾوﺳف اﺳت ﺑﺎز ﺑﺷﮑل ﻣﻧﺎﺟﺎت ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد: اﻟﻠﮭم اﻧّﮏ ﺗﻌﻠم ﻣن اوّل ﯾوم اﻟّذی ﻧزّﻟت ﻋﻠﯽ ﻗﻠﺑﯽ اﯾﺎﺗﮏ و ﺷرﺣت ﺻدری ﺑﺑﯾﻧﺎﺗﮏ ﮐﺎن ﻣن ﺷﮭر ﻋﯾن اﻻوّل ﻣن ﺳﻧﺔ 1260 . در اﯾﻧﺟﺎ ھم ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ اﻟﮭﺎ ﺗو ﻋﺎﻟﻣﯽ ﮐﮫ اوﻟّﯾن روزی ﮐﮫ ﺑر ﻗﻠﺑم آﯾﺎﺗت را ﻧﺎزل ﻓرﻣودی و ﺳﯾﻧﮫ ام را ﺑﮫ ﺑﯾّﻧﺎت ﺧود ﻣﻧﺷرح ﺳﺎﺧﺗﯽ در ﻣﺎه ﻋﯾن اﻻوّل ﺳﺎل 1260 ﺑوده اﺳت. اﻣﺎ اﺷ ﺎره ﺑﮫ وﺳط ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول در ﮐﺗﺎب اﻟﻔﮭرﺳت آﻣده اﺳت. ﻋﯾن ﺑﯾﺎن اﯾﻧﺳت: انّ اوّل ﯾوم ﻗد ﻧزّل اﻟروح ﻋﻠﯽ ﻗﻠﺑﮫ ﻗد ﮐﺎن ﯾوم اﻟﻧﺻف ﻣن ﺷﮭر ﻋﯾن اﻻوّل و اﻟﯽ ذﻟﮏ اﻟﯾوم اﻟّذی ﻗد ﺣرّم ﷲ ﻋﻠﯾﮑم اﯾﺎﺗﮫ ﺧ ﻣﺳﺔ ﻋﺷر ﺷﮭراً ﻓﯽ ﮐﺗﺎب ﷲ ﻟﻣﮑﺗوب. در ﺑﯾﺎن ﻓوق ﺧداوﻧد ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾد ﮐﮫ اوﻟﯾن روزی ﮐﮫ روح ﺑر ﻗﻠب ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﺎزل ﺷد روزﻧﺻف ، ﯾﻌﻧﯽ وﺳط رﺑﯾﻊ ﻣﺎه ، اﻻول ﺑود و ه م ظﮭور ﺣﮑم ﻓرﻣودی رﺑﯾﻊ ﻣﺎه

ﺗﺎ اﻣروز ﮐﮫ ﺧداوﻧد ﺑر ﺷﻣﺎ آﯾﺎﺗﻣﺎن را ﺣرام ﻓرﻣوده اﺳت ﭘﺎﻧزده ﻣﺎه در ﮐﺗﺎب اﻟﮭﯽ ﺛﺑت ﺷده اﺳت. ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﻧزول روح اﻟﻘدس در ﺣدود ﭘﺎﻧزده ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول ﺻورت ﮔرﻓﺗﮫ اﺳت. ذﮐر اﯾﻧﮑﮫ اﻣروز ﺧداوﻧد ﻧزول آ ﯾﺎت ﺑر ﻣردم را ﺑﺧﺎطر ﺑﯽ ﻟﯾﺎﻗﺗﯽ آ ﻧﺎن و آزارﺷﺎن ﺑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب و اﺻﺣﺎﺑﺷﺎن ﺗﺣرﯾم و ﻣﺗوﻗف ﻓرﻣوده اﺳت اﺷﺎره ﺑﮫ واﻗﻌﮫ ای ﺑﺳﯾﺎر ﻣﮭم در رﺳﺎﻟت ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﮐﮫ در آن روز ﯾﻌﻧﯽ در ﻧﯾﻣﮫ ﺟﻣﺎدی اﻟﺛﺎﻧﯽ ﺳﺎل 1261 ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﺻﻣﯾم ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد ﮐﮫ ﺑﻣدت ﭘﻧﺟﺳﺎل ﻣردم ر ا از ﻣوھﺑت ﻧزول آﯾﺎت و اﻟواﺣﺷﺎن ﻣﺣروم ﮐﻧﻧد و ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل ﺑود ﮐﮫ ﮐﺗﺎب اﻟﻔﮭرﺳت را ﻧﺎزل ﮐردﻧد ﮐﮫ ﻓﮭرﺳت آﺛﺎرﺷﺎن ﺗﺎ آن روز را ﺑدﺳت دھد زﯾرا ﮐﮫ از آن روز ﺗﺣرﯾم ﺷروع ﻣﯽ ﺷد. ﺟﺎﻟب اﺳت ﮐﮫ از اﯾن زﻣﺎن ﺑﮫ ﺑﻌد در دھﮭﺎ اﺛر ﮔوﻧﺎﮔون ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎﺑﯾﺎن و ﻣردم را ﺑﮫ ﻣﻼ ﺳﯾن ﺣ ﺑﺷروﯾﮫ

رﺟوع ﻣﯽ دھﻧد ﮐﮫ ﭘرﺳﺷﮭﺎی ﺧود را از او ﺑﭘرﺳﻧد و او را ﻋﺎﻟم ﺑﮫ ﮐﺗﺎب اول ﯾﻌﻧﯽ ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. اﯾن ﺗﺣرﯾم ﺣدود ﯾﮑﺳﺎل ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﺎﻗص اداﻣﮫ ﯾﺎﻓت و آﻧﮕﺎه ﺑﺧﺎطر اﻟﺗﻣﺎس اﺻﺣﺎﺑﺷﺎن و ﻗﻠب ﻣﮭرﺑﺎن آن ﺣﺿرت ﻧزول ﻋﺎدی ﮐﻼم اﻟﮭﯽ از ﺳر ﮔرﻓﺗﮫ ﺷد. ﭘس ﺗﺎ ﮐﻧون ﻣﯽ ﺑﯾﻧﯾم ﮐﮫ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘﻧﺞ ﺗﺟرﺑﮫ ﻣﺗﻔﺎوت و ﺗﺎرﯾﺧﮭﺎی ﻣﺗﻌددی در ﻣورد ﻧزول ﻋﻠم و وﺣﯽ ﺑر اﯾﺷﺎن ﻣطرح ﺷده اﺳت. ﻧﻔس اﯾن ﺗﻔﺎوﺗﮭﺎ ﺑر اﯾن واﻗﻌﯾت دﻻﻟت ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ اﯾن ﺗﺎرﯾﺧﮭﺎ ﺟﻧﺑﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن دارد و ﺑر ﻣﺑﻧﺎی درﺟﮫ درک ﻣردم زﻣﺎن ﺗﺻوﯾر ﺷده اﺳت. واﻗﻌﯾت اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺑﺳﯾﺎری از اﺛﺎر ﺧود از ﺗﺣﻘق ﻋﻠم ﻟدﻧﯽ در ﺻﻐر ﺳن ﺳﺧن ﮔﻔﺗﮫ اﻧد. ﯾﮑﯽ از اﯾن آﺛﺎر ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﯾوﺳف اﺳت ﮐﮫ در آن ﭘس از ﻣﻌرﻓﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﻌﻧوان ﺳرّ و ﯾﺎ اﺳراری ﮐ ﮫ در ﻣﻼء ﻋﻣﺎء ﭘﻧﮭﺎن ﺑوده اﺳت ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ اﯾﺷﺎن ﺧود از ﺻﻐر ﺳن ﺑر ﻧﻔس ﺧود واﻗف ﺑوده اﻧد . ﻋﯾن ﺑﯾﺎ ن ﮐﮫ در ﺳوره اﺳم آﻣده اﺳت اﯾﻧﺳت: ﻗل اﻧّﯽ اﻧﺎ اﻻﺳرار ﻓﯽ ﻣﻼء اﻟﻌﻣﺎء ﺑﺎﻟﺣقّ اﻻﮐﺑر ﻟﻘد ﮐﻧت ﺣول اﻟﻧﺎر ﻣﺳﺗوراً. و اﻧّﯽ ﺑﺎذن ﷲ ﻓﯽ ﺻﻐری ﻗد ﮐﻧت ﺑﺎﻟﺣقّ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺳﯽ ﻋﻠﯾﻣﺎً. در ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﺑﮕو ﮐﮫ ﻣن ﺑراﺳﺗﯽ در ﻣﻼء ﻋﻣﺎء اﺳرار ﻣﺳﺗور در ﺣول آﺗش طور ﺧ ﻟﯽو ﺑوده ودم ﺑراﺳﺗﯽ ﺑﮫ اذن ﺧدا از ﮐودﮐﯽ ﺑر ﻧﻔس ﺧود واﻗف ﺑوده ام. ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾﻧﺟﺎ ﺑﺎ ﻣراﺣل ﮔوﻧﺎﮔون ﺳرّ ھﻣﺎﻧﻧد ﻣﯽ ﮔردﻧد اﻣﺎ ﺳرّی ﮐﮫ در ﺣول آﺗش طور ﭘﻧﮭﺎن ﺑوده اﺳت و اﻟﺑﺗﮫ اﯾن آﺗش ﺣﮑﺎﯾت از ﺻرف ﺗﺟﻠﯽ ﺣق ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. ﻣﻔﮭوم ﻣﻼء ﻋﻣﺎء در ﺗوﻗﯾﻌﯽ از ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗوﺿﯾﺢ داده ﺷده ﮐﮫ ﻣﯽ ﺗوان ﺑﮫ آن رﺟوع ﻧﻣود. اﻣﺎ آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ در اﯾﻧﺟﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﯾﺎن ﻣﯽ دارﻧد ﮐﮫ از ﮐودﮐﯽ ﺑر ﺳرّ وﺟود ﺧود ﻋﻠم داﺷﺗﮫ اﻧد و اﯾن ھﻣﺎن ﻣطﻠﺑﯽ اﺳت ﮐﮫ در ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء در ﻣﻔﺎوﺿﺎت ﺑﮫ ﺻورت "و اﻟﺑﺗﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻘدﺳﮫ از ﺑداﯾت واﻗف ﺑر ﺳرّ وﺟود اﺳت " ظﺎھر ﻣﯽ ﺷود. 1 اﯾن ﻣطﻠب ﺑﺎ ﺑﯾﺎﻧﺎت ﮔو ﻧﺎﮔوﻧﯽ ﮐﮫ ﻗﺑﻼً ﺑﺣث ﺷد ظﺎھراً ﻧﻣﯽ ﺧواﻧد. اﻣﺎ ﺑرای درک راﺳﺗﯾن ھﻣﮫ اﯾن ﺗﺟرﺑﮫ ھﺎ و ﺗﺎارﯾﺦ ﮔزارﯾﮭﺎ ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﮐﺗﺎب ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺗوﺟﮫ ﻧﻣﺎﺋﯾم ﮐﮫ در واﻗﻊ ﺣﻘﯾﻘت ﻣطﻠب را ﺑﮕوﻧﮫ ای ﺻرﯾﺢ ﻣطرح ﮐرده اﻧد. ﺑر طﺑق اﯾن ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب از ﻟﺣظﮫ ﺧﻠﻘت ﺧود دارای ﻋﻠم ﻟدﻧﯽ و واﻗف ﺑر ﺳرّ وﺟود ﺧود ﺑوده اﻧد. ﻋﯾن ﺑﯾﺎن ﮐﮫ در ﻣورد ﻣن ﯾظﮭره ﷲ و ھﻣﮫ ﻣظﺎھر ﻣﻘدﺳﮫ از ﺟﻣﻠﮫ ﺧودﺷﺎن اﺳت اﯾﻧﺳت: زﯾرا ﮐﮫ ﺷﺟره ﺣﻘﯾﻘت در ﺑطون ﺧود ﺷﺎھد اﺳت ﺧﻠق ﺧود را و ﻣﯽ ﺷﻧﺎﺳد ﮐل را و ﻣﯽ ﺑﯾﻧد او را وﻟﯽ ﮐﺳﯽ او را ﻧﻣﯽ ﺷﻧﺎﺳد و ﺑﮫ ﻋﯾن او او را ﻧﻣﯽ ﺑﯾﻧد زﯾرا ﮐﮫ آن ﻋﯾن ﺑﻌد از ظﮭور او ﺧﻠق ﻣﯽ ﺷود در ﮐل ﺷﯾﺊ. ﭼﮫ ﺑﺳﺎ در ﺑﯾﺗﯽ ﮐﮫ ھﺳت ﻧﮫ ﭘدر ﻣﯽ ﺷﻧﺎﺳد ﻧﮫ ﻣﺎدر و ﻧﮫ اھل آن و ﻧﮫ اﺣدی از ﺧﻠق. ﻣَﺛَل آن را ﻣﺛل ظﮭور رﺳول ﷲ ﺑﯾن ﻗﺑل از ﺑﻌﺛت و ﻣﺛل ظﮭور ﻧﻘطﮫ ﺑﯾﺎن ﻗﺑل از اظﮭﺎر، وﻟﯽ ﻋﻠم او ﻣﺣﯾط ﺑوده ﺑر ﻧﻔس ﺧود و ﺑر ﺧﻠق ﺧداوﻧد ﮐﮫ در ظل او ﺳﺎﺋرﻧد. از ﺣﯾن ظﮭور روح در آن ﻋﻠم دارد ﺑﻧﻔس ﺧود ﺗﺎ ﻣﻧﺗﮭﺎی ﺷﺄﻧﯽ ﮐﮫ روح ﺑﻌرش دﯾﮕر ﺗﻌﻠق ﮔﯾرد. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 8:6 (

ﺧوﯾش

1 ﺣﺿرت ﻋﺑداﻟﺑﮭﺎء، ﻣﻔﺎوﺿﺎت. ﻗﺎھره 1329 ه.ق. ص. 109 .

در اﯾن ﺑﯾﺎن آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﻣن ﯾظﮭره ﷲ ﺑﻠﮑﮫ ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد ﻧﯾز ﭘﯾش از ﺑﻌﺛت از ﺣﻘﯾﻘت وﺟود ﺧود آﮔﺎه ﺑوده وﻟﯽ ھﻧوز ﻣردم را آﻣﺎده اظﮭﺎر ﻧﻣﯽ دﯾده اﻧد. ﭘﯾﺎﻣﺑر از ﺣﯾن ﺗﻌﻠق روح ﺗﺎ وﻓﺎت ﻋﻧﺻرﯾش "ﻋﻠم دارد ﺑﻧﻔس ﺧود" درﺳت ھﻣﺎﻧﮕوﻧﮫ ﮐﮫ در ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﻣورد ﺧود اﯾن ﻋﻠم ﺑﻧﻔس را از ﺻﻐر ﺳن ﻣﺣﻘق ﻣﯽ داﻧﻧد. ﻣﯽ ﺗوان ﮔﻔت ﮐﮫ آﻧﭼﮫ ﮐﮫ در آﺛﺎر ﮔوﻧﺎﮔون ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﻌﻧوان ﺳرآﻏﺎز ﻧزو ل وﺣ ﯽ و ﻋﻠم ﺑر اﯾﺷﺎن ذﮐر ﺷده اﺳت ھﻣﮕﯽ ﮕر ﺑﯾﺎﻧ ﺷروع ﻣرﺣﻠﮫ ﻧوﯾﻧﯽ از ﺗﺎرﯾﺦ در ﻣﺗن آﻣﺎده ﺷدن ﻣردم ﺑرای اظﮭﺎر اﻣر ﺑوده اﻧد. در اﯾﻧ ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎ، اول ﻧﻔس آﺧر اﺳت و زﻣﺎن ﺟﻠوه ای از ﻻزﻣﺎن و ازﻟﯾت و اﺑدﯾت اﺳت. دﯾدﯾم ﮐﮫ ﺑﺳﯾﺎری از اﯾن ﺗﺟرﺑﯾﺎت ﺑﮫ ﮐرﺑﻼ و ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﻣرﺑوط ﻣ ﯽ ﺷو د و ﺟﺎﻟب اﺳت ﮐﮫ ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺗﻔﺻﯾل ﺟﻣﻠﮫ ﻣﺷﮭور در ﻣﯾﺎن ﺷﯾﻌﮫ " ﮐل ﯾوم ﻋﺎﺷورا ﯾﻌﻧﯽ ھر روز ﻋﺎﺷوراﺳت را ﺗﻔﺳﯾر ﻓرﻣوده اﻧد و اﺻوﻻً ﺣﺳﯾن و ﺷﮭﺎدت او را ﺑﮫ ﻻزﻣﺎن ﮐﮫ در آن ھﻣﮫ زﻣﺎﻧﮭﺎ ﯾﮑﯽ اﺳت ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ دھﻧد. در ھﻣﺎن ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺣﺳﯾن را ﺑﺎ ﻓﯾض وﺟود ﮐﮫ از ﺣق ﻣﯽ آﯾد ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ھر روز ﻋﺎﺷوراﺳت ﭼرا ﮐﮫ ھﻣواره و در ھر زﻣﺎﻧﯽ وﺟو د ﯾﻌﻧﯽ ﻓﻌل و ﺗﺟﻠﯽ ﺧﻼق ﺣق ﺑﺎ ھﻣﮫ ھﻣراه اﺳت و ﺑدون آن ھﯾﭻ ﭼﯾزی ﺑﻘﺎ ﻧدارد. ﭘس ھﻣﮫ اﯾن ﺧواﺑﮭﺎ و ﺗﺎرﯾﺧﮭﺎ ﺣﻘﯾﻘت دارﻧد اﻣﺎ آﻧﮭﺎ ھﻣﮕ ﯽ ﭘﯾش از آن زﻣﺎﻧﮭﺎی ﺗﺎرﯾﺧﯽ در ﻋرﺻﮫ ﻻھوت و ازﻟ ﯾت ھم اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎده اﻧد. ﻧﮑﺗﮫ دﯾﮕری ﮐﮫ درﺳﺗﯽ اﯾن ﺑرداﺷت را ﺗﺄﯾﯾد ﻣﯽ ﮐﻧد ﺳرﺗ ﺎ ﺳر اﺛر ﺗﺎرﯾﺧﺳﺎز ﺣﺿرت ﺑﺎب ﯾﻌﻧﯽ ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﯾوﺳف اﺳت. اﯾن ﺗﻔﺳﯾر داﺳﺗﺎن ﯾوﺳف را ﮐﮫ ﺑر ﻣﺣور ﺧواب و رؤﯾﺎ ﻣﯽ ﭼرﺧد ﺗﻔﺳﯾر ﻣﯽ ﮐﻧد. ﺷروع داﺳﺗﺎن ﺧواﺑﯽ اﺳت ﮐﮫ ﯾوﺳف در ﮐودﮐﯾش ﻣﯽ ﺑﯾﻧد و آﻧرا ﺑرای ﭘدرش ﻧ ﻘل ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ در آن رؤﯾﺎ ، ﺧورﺷﯾد و ﻣﺎه و ﯾﺎزده ﺳﺗﺎره ﯾوﺳف ﺳﺟده ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺗﻔﺳﯾر اﯾن رؤﯾﺎ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ دارﻧد ﮐﮫ اﯾن ﺧواب ﺧواﺑﯽ اﺳت ﮐﮫ در واﻗﻊ در ﻋﺎﻟم ﻻھوت و ﺳﺎﺑق ﺑر زﻣﺎن و ﺗﺎرﯾﺦ ﺻورت ﮔرﻓﺗﮫ اﺳت. در اﯾﻧﺟﺎ اﯾن رژﯾﺎﺳت ﮐﮫ واﻗﻌﯾت راﺳﺗﯾن دارد و ﺑﯾداری ﻋﻧﺻ ری و ظﺎھری ﺗﻧﮭﺎ ﺟﻠوه و ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از آن واﻗﻌﯾت اﺳت. ﺧواﺑﮭﺎی ﺣﺿرت ﺑﺎب اﮔر ﭼﮫ در ﺑﯾت ﻣﺑﺎرک ﺷﯾراز ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد اﻣﺎ اﯾن ﺧواﺑﮭﺎ ﺗﻧﮭ ﺎ ﺟﻠوه ای از ﺣﻘﯾﻘت راﺳﺗﯾن اﯾن رؤ ﯾﺎھﺎﺳت ﮐﮫ در ﻋﺎﻟم ﻗدم و ﭘﯾش از ﺧﻠق آﺳﻣﺎن و زﻣﯾن ﺗوﺳط ﺣﺿرت ﺑﺎب دﯾده ﺷده اﺳت. اﯾن ﺧواﺑﮭﺎ در ﻣﺷﻌر ﻓؤاد ﺻ ورت ﻣﯽ ﮔﯾر ﻧ د ﮐﮫ در آن ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و وﺣدت ﻣﺣض ﺗﺣﻘق دارد و ﺑﯾﻧﻧده و ﻣﺣﺗوای رؤﯾﺎ ﺗﺟرﺑﮫ و ﺧواب ھﻣﮕﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﻧد. ﺷو

ﮕوﻧﮫ

ء" ﭘﯾش

اﻣﺎ ﺟﻠوه اﯾن رؤﯾﺎھﺎی ﻗدﺳﯽ در ﻋﺎﻟم زﻣﺎن و ﺗ ﺎرﯾﺦ ﺣﮑﺎﯾت از اﯾن واﻗﻌﯾت ﻣﯽ ﮐﻧ د ﮐﮫ ھﯾﭻ ﭼﯾز در زﻧدﮔﯽ ﯾﮏ ﭘﯾﺎﻣﺑر ﺗﺻﺎدﻓ ﯽ و ﺑﯽ ﻣﻌﻧﺎ ﻧﯾﺳت. ﺑر ﻋﮑس ھﻣﮫ ﺣوادث زﻧدﮔﯽ ﭘﯾﺎﻣﺑر ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ﺣﻘﯾﻘت ﻗدﺳﯽ اوﺳت ﮐﮫ ﺑﺷﮑﻠﯽ ﻧﻣﺎدﯾن آن ﺣﻘﯾﻘت را ﺑﯾﺎن ﻣﯽ دارد. ﺑﻌﻧوان ﻣﺛﺎل ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب اھﻣﯾت ﺧﺎﺻﯽ دارد ﭼرا ﮐﮫ ﺳرآﻏﺎز زﻧدﮔﺎﻧﯽ اﯾﺷﺎن در اﯾن ﻣﺎه اﺳت . اﮔر ﭼﮫ ﺗوﻟد ﺣﺿرت ﺑﺎب در اول ﻣﺎه ﻣﺣ رم ﺑوده اﺳت وﻟﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺑﺳﯾﺎری از ﻣوارد ﺳرآﻏﺎز زﻧدﮔﯽ ﺧود را ھﻧﮕﺎم اﻧﻌﻘﺎد ﻧطﻔﮫ ﻣﺑﺎرک ﺑر ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﻧد و در آﺛﺎرﺷﺎن ھم ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھﻧد ﮐﮫ اﯾن ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﮫ ﻣﺎه و ﻧﮫ روز ﻗﻣری ﭘﯾش از ﺗوﻟد اﯾﺷﺎن اﺳت. ﯾدﯾن ﺗرﺗﯾب اول ﻋﻣر اﯾﺷﺎن در ﺣواﻟﯽ ﺑ ﯾ ﺳت و دوم ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول ﺻورت ﻣﯽ ﻻ ﮔﯾرد. زم ﺑﮫ ﺗذﮐر اﺳت ﮐﮫ اظﮭﺎر اﻣر ﻣﺑﺎرک در ﺷب ﭘﻧﺟم ﺟﻣﺎدی در واﻗﻊ ﭼ ﮭل و دوروز ﺑﺎ اﯾن ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻔﺎوت دارد و اﮔر از ﺳﺑﮏ آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘﯾروی ﻧﻣﺎﺋﯾم ﻣﯽ ﺗواﻧﯾم ﮔﻣﺎن ﮐﻧﯾم ﮐﮫ اﯾن ﭼﮭل و دوروز ﮐﮫ در ﺣروف اﺑﺟد ﻣﻌﺎدل "ﺑﻠﯽ" ﻣﯽ ﺑﺎﺷد از راﺑطﮫ ﻻھوﺗﯽ ﻣﯾﺎن ﺳرآﻏﺎز ھﺳﺗﯽ اﯾﺷﺎن و اﺟﺎﺑت ﻣﯾﺛﺎق اﻟﮭﯽ در اظﮭﺎر اﻣرﺷﺎن ﺣﮑﺎﯾت ﻣﯽ ﮐﻧد. 2 ب. اظﮭﺎر اﻣر و ظﮭور ﺳرّ ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ دﯾدﯾم اظﮭﺎر اﻣر ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﭘﻧﺟم ﺟﻣﺎدی ﺑﺎ آﮔﺎه ﺷدن اﯾﺷﺎن از ﺳرّ وﺟود ﺧود ھﻣزﻣﺎن ﻧﯾﺳت. اﻣﺎ اظﮭﺎر اﻣر زﻣﺎن

ظﮭور اﯾن ﺳرّ ﺑرای ﻣردم اﺳت. ﺳرّ وﺟود ﺣﺿرت ﺑﺎب ھﻣﺎن ﺳرّی اﺳت ﮐﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﻗدﺳﯽ ھﻣﮫ ﭘﯾﺎﻣﺑران را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دھد. اﻣﺎ اﯾن ﺣﻘﯾﻘت در ﮔذﺷﺗﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ﺧود را ﺟﻠوه ﻣﯽ داد و ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺳرّی ﺑود ﮐﮫ ﻣﺧﻔﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧد. ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﺳرآﻏﺎز ﻋﯾﺎن ﺷدن اﯾن ﺳرّ ﻣﮑﻧون ﺑوده اﺳت. ﭘﯾش از ﺑﺣث در اﯾن ﻣورد ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﯾﮏ ﻧﮑﺗﮫ ظرﯾف د ﯾﮕر ﻧﯾز ﺗوﺟﮫ ﻧﻣود و آن اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ واژه ﺳرّ در ﺣروف اﺑﺟد ﺑراﺑر ﺑﺎ 260 اﺳت و اﯾن ﻣطﻠب ھم ﺑر رﺳﺎﻟت وﯾژه ﺣﺿرت ﺑﺎب و ظﮭور ﺷﺎن در آن ﺳﺎل دﻻﻟت ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب ھم ﺑدﯾن ﻧﮑﺗﮫ اﺷﺎره ﻓرﻣوده اﻧد. ﺑﺣث در ﺑﺎره ﺳرّ ﺑﺎرھﺎ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺻورت ﻣﯽ ﭘذﯾرد. ﻗﯾّ وم اﻻﺳﻣﺎء آ ﮐﻧده از اﯾن ﻧوع اﺷﺎرات اﺳت. در اﯾن اﺛر و در

ﺑﺳﯾﺎری آﺛﺎر دﯾﮕر ﺣﺿرت ﺑﺎب از ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﺳرّ ﮐﮫ در آﺛﺎر ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﮔذﺷﺗﮫ آﻣده اﺳت ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد و ﺑﮫ ﺷﮑﻠﮭﺎی ﮔوﻧﺎﮔون آن را ﺑﮫ ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﻧﻘطﮫ، ﻧﺑوت، وﻻﯾت و ﺑﺎﺑﯾت ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ ھﻣﮫ آﻧﮭﺎ در اﯾن ظﮭور ﺗوﺳط ﺧود و ﺣروف ﺣﯽ ﺟﻠوه ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد. 3 اﻣﺎ

2 ﺑر طﺑق ﻗرآن ﺧداوﻧد ﻗﺑل از ﺧﻠق ﻋﺎﻟم ﺣﻘﺎﺋق اﺷﯾﺎء را ﺟﻣﻊ ﮐرده و از آﻧﺎن ﭘرﺳﯾد اﻟﺳت ﺑرﺑّ ﮑم ﯾﻌﻧﯽ آﯾﺎ ﻣن ﭘروردﮔﺎرﺗﺎن ﻧﯾﺳﺗم ؟ و اﺷﯾﺎء ﺟواب دادﻧد ﺑﻠﯽ. ﺣﺿرت ﺑﺎب در آﺛﺎر ﻣﺗﻌدد از ﺟﻣﻠﮫ در ﻟوح ﺧطﺎب ﺑﮫ داﺋﯽ ﺧود ﺳﯾد ﻣﺣﻣد ﻣﺗذﮐر ﻣﯽ ﺷوﻧد ﮐﮫ ﺑﻠﯽ در ﺣروف اﺑﺟد ﺑراﺑر ﺑﺎ 42 اﺳت. و ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل اﺳت ﮐﮫ ھر ﻓﺻل ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء از 42 آﯾﮫ ﺗﺷﮑﯾل ﺷده اﺳت. 3 در آﻏﺎز ﺗﻔﺳﯾر ﺑﺳم ﷲ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ ﺧ داوﻧد ﺑرای ظﮭور ﺧود ﭼﮭﺎر ﻣﻘﺎم را ﺗﻌﯾﯾن ﻓرﻣوده ﮐﮫ اﺋﻣﮫ از آن ﺑﮫ ﻋﻧوان اﺳرار ﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ﻋﺑﺎرﺗﻧد از: ﺳرّ، ﺳرّ اﻟﺳرّ، ﺳرّ اﻟﻣﺳﺗﺳرّ، و ﺳرّ اﻟﻣﻘﻧّﻊ ﺑﺎﻟﺳرّ. اﯾن ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﺑﮫ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﮔوﻧﺎﮔون ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﺷوﻧد ﮐﮫ از ﺟﻣﻠﮫ ﻣﺣﻣد و ﻋﻠﯽ و

ﺑﻌﻼوه ﺣﻘﯾﻘت ﻣﺳﺋﻠﮫ ﺳرّ در آﺛﺎر اﯾﺷﺎن ﺑﮫ ﺷﮑﻠﮭﺎی ﮐﺎﻣﻼً ﻧوﯾن دﯾﮕری ھم ظﺎھر ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﺧﺎطر ﮐوﺗﺎھﯽ اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ ﺑﮫ دو ﻣﮭﻣﺗرﯾن ﻧﻣوﻧﮫ اﯾن ﻣﺑﺎﺣث اﺷﺎره ﮐوﺗﺎھﯽ ﺧواھد ﺷد. اوﻟﯾن و ﺷﺎﯾد ﺷﮕرﻓﺗرﯾن ﺑﺣث در ﻣورد ﺳرّ و ظ ﮭور ﺳرّ در ﺧود ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد. ﺷﮑﺎﻓﺗن دﻗﯾق اﯾن ﺑﺣث ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﺗﺷرﯾﺢ ﻣﺣﺗوای ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب از داﺳﺗﺎن ﯾوﺳف اﺳت ﮐﮫ در اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ اﻣﮑﺎن ﭘذﯾر ﻧﯾﺳت. اﻣﺎ ﮐﻠﯾد ﻣطﻠب اﯾﻧﺳت ﮐﮫ ﺑﺑﯾﻧﯾم ﭼﮕوﻧﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣوﺿوع ﭼﺎه ﯾوﺳف را ﺗﻔﺳﯾر ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. در داﺳﺗﺎن ﯾوﺳف ﯾﺎزده ﺑرادر ﯾ وﺳف ﯾوﺳف را ﺑﮫ ﭼﺎه ﻣﯽ اﻧدازﻧد و او را در آن ﭼﺎه ژرف و ﺗﺎرﯾﮏ رھﺎ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و ﺧود ﺑﮫ ﻧزد ﭘدرﺷﺎن ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔردﻧد. در ﺗﻔﺳﯾر ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ﺣﺿرت ﺑﺎب، اﯾن ﺑوﺳف اﻣﺎم ﺣﺳﯾن اﺳت و ﯾﺎزده ﺑرادر ، دﯾﮕر اﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﺷوﻧد . در اﺑﺗدا اﯾن ﺗﻔﺳﯾر ﺑﻧظر ﻋﺟﯾب ﺟﻠوه ﻣﯽ ﮐﻧد ﭼرا ﮐﮫ اﻣﺎﻣﺎن ﮐﮫ ﻧﻣﯽ ﺗواﻧﻧد ﮐﺎر ﺑدی اﻧﺟﺎم و ﺧود اﯾن ﻣطﻠب ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ﺑودن و اﻋﺟﺎز ﺗﻔﺳﯾر ﻣﺑﺎرک را ﺑﺧوﺑﯽ ﻧﺷﺎن ﻣﯽ دھد . در ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿ رت ﺑﺎب ﺣﺳﯾن و ﺷﮭﺎدت او ﻧﻣﺎد ﺳرّ و ﺣﻘﯾﻘت ﭘﻧﮭﺎن اﺳﻼم اﺳت ﮐﮫ ھﻧوز ﻣردم آن زﻣﺎن طﺎﻗت ﺷﻧﯾدﻧش را ﻧدارﻧد. اﯾن ﺳرّ ﺑﮫ ﻣرﺣﻠﮫ اﺣدﯾت ﯾﻌﻧﯽ ﺻرف ﺗﺟرّ د و ﺗﺟﻠّ ﯽ اﻟﮭﯽ ﺑدون ذﮐر اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺗﻌﻠّ ق دارد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﻣردم آن زﻣﺎن ﺗﻧﮭﺎ ﻣﯽ ﺗواﻧ ﺳﺗﻧد ﺟﻠوه ھﺎﺋﯽ از ﺣﻘﯾﻘت ادﯾﺎن را ﮐﮫ ﻣﺗﻌﻠق ﺑﮫ ﻣﻘﺎم واﺣدﯾت، ﯾﻌﻧﯽ ظﮭور ﺧدا ﺑﺷﮑل اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﮔوﻧﺎﮔون، اﺳت را درک ﻧﻣﺎﯾﻧد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن اﻣﺎﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم ، ﯾﻌﻧﯽ ﺣﺳﯾن را ، ﭘﻧﮭﺎن از ﭼﺷم دﯾﮕران در ﭼﺎه اﺣدﯾت ﮐﮫ ﻣطﻠﻔﺎً ژرف و ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣطﻠق اﺳت -- ﭼﮫ ﮐﮫ آن ﻋرﺻﮫ ﻋرﺻﮫ ﺗﺟرد ﻣﺣض اﺳت و ھﯾﭻ ﭼﺷﻣﯽ ﻗﺎدر ﺑﮫ دﯾدن آن ﻧﯾﺳت -- ﺑﮫ ودﯾﻌﮫ ﻣﯽ ﮔذارﻧد و ﺧود ﺑﮫ ﻧزد ﻣردم و ﻣرﺣﻠﮫ واﺣدﯾت و ﻋرﺻﮫ ﻧﻣﺎدھﺎ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔردﻧد. اﯾن ﺣﻘﯾﻘت و ﺳرّ اﺳﻼم ﯾﻌﻧﯽ ﺣﺳﯾن ﻗرار اﺳت در ﭼﺎه ﺑﻣﺎﻧد ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ز ﻣﺎن ظﮭور ﺳرّ ﺑرﺳد. در اﯾن ﻣوﻗﻊ اﺳت ﮐﮫ ﺣﺳﯾن ﺑﮫ ﺻورت ﺣﺿرت ﺑﺎب از ﭼﺎه ﺑﯾرون آﻣده و در ﻣﺻر ﯾﻌﻧﯽ در ﺷﯾراز ﻋﯾﺎن ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب از ﯾوﺳف ﮐﮫ در آن ﯾوﺳف ﺣﺳﯾن و آﻧﮕﺎه ﺣﺳﯾن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﮔردد ﺑﺎ ھﻣﮫ رؤﯾﺎھﺎی ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺗﺑدﯾل ﮐ رﺑﻼ ﺑﮫ ﺷﯾراز و ﺗﺑ دﯾل ﻓؤاد ﺣﺿرت ﺳﯾداﻟﺷﮭداء ﺑﮫ ؤاد ﻓ ﺣﺿرت ﺑﺎب ھﻣﮫ ﺑﯾﺎﻧﮕر ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت اﺳت. آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﻣﮑﻧون ﺑود اﮐﻧون در ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﺷﮭود ﻣﯽ ﮔردد. اﻣﺎ ﭼرا ﺣﺿرت ﺑﺎب اﻣﺎم ﺣﺳﯾن را ﺑﻌﻧوان ﺳﻣﺑل ﺣﻘﯾ ﻘت اﺳﻼم ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و در ﻧﺗﯾﺟ ﮫ ﺧود را ﺑﺎ آن ﺣﺿرت ھﻣﺎﻧﻧد ﻣﯽ ﺳﺎزﻧد؟ ا ﯾن ﭘرﺳش ﺑﺳﯾﺎر دﻗﯾق اﺳت و ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺗﺄﻣل. در ﺣﺎﻟت ﻋﺎدی ﻣﯽ ﺗوان ﺗﺻور ﻧﻣود ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﺗواﻧﺳﺗﻧد اﻣﺎم ﻏﺎﺋب ﯾﻌﻧﯽ ﻗﺎﺋم ﻣوﻋود را ﺑﻌﻧوان ﺣﻘﯾﻘت ﭘﻧﮭﺎن اﺳﻼم ﻣﻌرﻓﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد ﺑﺧﺻوص ﮐﮫ ﺷﯾﻌﯾﺎن او را در ﭼﺎه ﺳﺎﻣره ﺳﺎﮐن ﺷﻣرده اﻧد و ﻣﻧﺗظر ظﮭور او ﺑودﻧد . اﻣﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑدﻻﺋﻠﯽ ﻻ ھوﺗﯽ ﮐﮫ ﺧود ﻣﯽ داﻧﻧد ﻋﻣداً ﺑﺟﺎی اﻣﺎم دوازدھم اﻣﺎم ﺣﺳﯾن را ﺑرای اﯾن ﻣﻧظور ﺑر ﻣﯽ ﮔزﯾﻧﻧد. اﻣﺎ ﭘﯾش از ھر ﭼﯾز ﯾﮏ ﻧﮑﺗﮫ را ﻣﯽ ﺗوان ﺑوﺿوح ﻓﮭﻣﯾد. ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﮐﮫ در ﻣرﺣﻠﮫ ﻣﺷﻌر ﻓؤاد ﺻورت ﻣﯽ ﭘذﯾرد ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻟطﯾف ﺑﯾﺎﻧﮕر اﯾن ﺣﻘﯾﻘت اﺳت ﮐﮫ ھﻣﮫ اﺋﻣﮫ اﻣﺎم زﻣﺎن و اﻣﺎم ﻏﺎﺋب ھﺳﺗﻧد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ اﻣﺎم دوازدھم در واﻗﻊ ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت دﯾﮕر اﻣﺎﻣﺎن اﺳت و ﻣﺳﺋﻠﮫ ﻏﯾﺑت اﻣﺎم دوازدھم ﭼﯾزی ﺟز ﻏﯾﺑت ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم و ھﻣﮫ اﻣﺎﻣﮭﺎ ﻧﯾﺳت. اﯾﻧﮑﮫ در ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﯾوﺳف اﯾﺷﺎن ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻣﯽ ﮔردﻧد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ظﺎھراً اﯾﺷﺎن ﺑﻌﻧوان ﺑﺎب اﻣﺎم دوازدھم ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﺷوﻧد ﺧ ود ﻧﺷﺎﻧدھﻧده ﻣﻌﻧﺎی واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺑﯾت اﺳت . ﯾﻌﻧﯽ اﯾﺷﺎن ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﻗﺎﺋم ﻣوﻋود ھﺳﺗﻧد ﺑﻠﮑﮫ ﺑﻌﻼوه ظﮭور ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم و ﻗران و ﻧﻘطﮫ ﻗران ھم ھﺳﺗﻧد. اﻟﺑﺗﮫ ﺗﺎ آﻧﺟﺎ ﮐﮫ ﺑرای ﻣﺎ ﻓﻌﻼً ﻗﺎﺑل ﻓﮭم اﺳت اﻧﺗﺧﺎب اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﻌﻧوان ﯾوﺳف ﻋﻼوه ﺑر ﺷﮭﺎدت ﺗﺎرﯾﺧﺳﺎز آن اﻣﺎم )ﮐﮫ ﺑﺎ ﺷﮭﺎدت ﻻھوﺗﯽ و ﺗﺎرﯾﺧﺳﺎز ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ ﯾﺎﺑد( ﻻاﻗل ﺑﮫ دو دﻟﯾل دﯾﮕر ھم ھﺳت. دﻟﯾل اول اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﺣرف ﺧﺎﻣس در ﺳ ﻠﺳﻠﮫ ﻣﻘدﺳﺎ ن اﺳﻼم را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دھﻧد ﯾﻌﻧﯽ ﭘس از ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد و ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ و ﺣﺿرت ﻓﺎطﻣﮫ و ﺣﺿرت ﺣ ﺳن، ﭘﻧﺟﻣﯾن ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻘدس ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﻣﯽ ﮔردد. از آﻧﺟﺎ ﮐﮫ ﺑﺎب در ﺣروف اﺑﺟد ﺑراﺑر ﺑﺎ ﭘﻧﺞ اﺳت و اﯾن ﭘﻧﺞ ھم رﻣزی از ﺣرف ھﺎء )ﺑراﺑر ﺑﺎ ﭘﻧﺞ( اﺳت و ھﺎء ھم اﺷﺎره ﺑﮫ ھو ﯾﻌﻧﯽ ﺧداﺳت ﺑﮫ اﯾن دﻟﯾل ﺣﺳﯾن ﺳﻣﺑﻠﯽ از ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﮔردد. دﻟﯾل دوم اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﮫ اﯾن ﺟﮭت ﺳﻣﺑﻠﯽ از ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ ﻣوﻋود ﺑﯾﺎن ﯾﻌﻧﯽ ﻣن ﯾظﮭره ﷲ ﻧﯾز ﺣﺳﯾن ﺧ واھد ﺑود. ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺳﺗﺎﯾش اﻣﺎم ﺣﺳﯾن در واﻗﻊ ھم ﺳﺗﺎﯾش آن اﻣﺎم ﺷﮭﯾد اﺳت و ھم ﺳﺗﺎﯾش آن ﺣﻘﯾﻘﺗﯽ ﮐﮫ ھﻣﮫ اﺋﻣﮫ ﺟﻠوه ای از آن ﺟﻣﺎل ﻗدم ھﺳﺗﻧد. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ اﮔر ﭼﮫ در ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻣﯽ ﮔردد اﻣﺎ در آﺛﺎر ﺑﻌدﯾﺷﺎن از ظﮭور ﺣﺳﯾن در آﯾﻧده ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد ﮐﮫ ﺑﻔرﻣوده ﺣﺿرت ﺑﺎب اﮔر ﭼﮫ در ﺳﺎل ﺷﺷم و ﭘﯾش از ﺳﺎل ﻧﮭم در ﻣﯾﺎن ﺑﺎﺑﯾﺎن ﺧواھد ﺑود وﻟﯽ ﺧود را ﻣﻌرﻓﯽ ﻧﺧواھد ﮐرد. در ھر ﺣﺎل آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎزﮔﺷت آن اﺳت ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم و ﭘﯾﺎﻣﺑر و اﺋﻣﮫ اﺳت ﮐﮫ آن ﺣﻘﯾﻘت در دور اﺳﻼم در ﺧﻔﺎ ﻣﺎﻧد و اﮐﻧون آن ﺗﺟﻠّ ﯽ اﻟﮭﯽ در ﻣرﺣﻠﮫ ﻣﺷﻌر ﻓؤاد ﺧود را ﺟﻠوﮔر ﻣﯽ ﺳﺎزد. 4 ﺣﺳن و ﺣﺳﯾن ھﺳﺗﻧد. اﻣﺎ ﺑطور ﮐﻠﯽ اﯾ ن ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﻣﻌﺎدل ﭼﮭﺎر ﺳﻠﺳﻠﮫ ﮐﻠﯽ ﻣراﺗب رو ﺣﺎ ﻧﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد ﮐﮫ ﺑﮫ ﭼﮭﺎر ﮐﻠﻣﮫ ﺑﺳم، ﷲّ، اﻟرّ ﺣﻣن، و اﻟرّﺣﯾم ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﺷو ﻧد. اﯾن ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﺑﺳﻣﻠﮫ ﻧﯾز از ﻧ وزده ﺣرف ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷو ﻧ د ﮐﮫ ﺑﺻورت ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﻧﻘطﮫ، ﻧﺑوت، وﻻﯾت، و ﺑﺎﺑﯾت ظﺎھر ﻣﯽ ﮔردﻧد. در دور ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﭼﮭﺎر رﺗ ﺑﮫ ﺑﺷﮑل ﺣﺿرت ﺑﺎب )ﻧﻘطﮫ( ﺑﻌﻼوه ﺣروف ﺣﯽ ﺟﻠوه ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻧد. 4 . ﺑﻌﻧوان ﻣﺛﺎل ﺑﺧﺎطر ﻣﺣدودﯾت درک ﻣردم زﻣﺎن ﺧود اﺳﻼم از ﺣﻘﯾﻘت وﺣﯽ ﺑﻌﻧوان ﭘدﯾده ای ﺧﺎرﺟﯽ ، ﻣﺎﻧﻧد ﺟﺑرﺋﯾل، ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﮐﻧد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﺣﻘﯾﻘت را آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ﮐﻼم اﻟﮭﯽ از ﻓؤاد ﺧود ﭘﯾﺎﻣﺑر ﺳرﭼﺷﻣﮫ ﻣﯽ ﮔﯾرد ﮐﮫ اﯾن ﻓؤاد ھﻣﺎن ﻣﻘﺎم اﻟوھﯾت ﭘﯾﺎﻣﺑر اﺳت ﮐﮫ در د ور اﺳﻼم ﺑﮫ ﺷﮑل ﻧﻣﺎدﯾن ﻣط رح ﺷده ﺑود . ﯾﺎ آﻧﮑﮫ اﯾﻧﮑﮫ ﺣﻘ ﯾﻘت روز ﻗﯾﺎﻣت ﯾﺎ ﻟﻘﺎء ﷲ ﻋﺑﺎرت از روز ظﮭور ﻣظﮭر اﻣر اﺳت در دور اﺳﻼم ﺑﮫ ﺷﮑل رﻣزی و ﻣﺧﻔﯽ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﺷد اﻣ ﺎ اﯾن ﺣﻘﺎﺋق اﮐﻧون از ﺧﻔﺎ ﺑﯾرون ﻣﯽ آﯾﻧد ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب ظﮭور ﻋﯾﺎن ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت ﭘوﺷﯾده اﺳﻼم اﺳت.

دھﻧد

. ﭘس

دوﻣﯾن ﺷﮑل ﺗوﺿﯾﺢ ظﮭور ﺳرّ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺣث اﯾﺷﺎن در اﯾن ﻣورد در ﺗوﻗﯾﻊ ﺧطﺎب ﺑﮫ داﺋﯽ ﺧود ﺳﯾد ﻣﺣﻣّ د اﺳت. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ داﺋﯽ ﺧود ﻣﯽ ﻓرﻣﺎ ﯾﻧد ﮐ ﮫ ﭼون ﻣﯽ دﯾدم ھر ﺑﺎﻣداد در دﻋﺎی ﺧود اﯾن ذﮐر را ﻣﯽ ﮐردی ﮐﮫ " ﻣن ﺑﮫ ﺳرّ آل ﻣﺣﻣد اﯾﻣﺎن دارم " اﮐﻧون اﯾن ﺳرّ را ﺑﮫ ﺗو آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻧم ﺗﺎ اﯾﻣﺎﻧت ﺗﻧﮭﺎ ﻟﻔظﯽ ﻧﺑوده و اﯾﻣﺎﻧﯽ ﻋﻣﻠﯽ و راﺳﺗﯾن ﺷود. آ ﻧﮕﺎه از اﯾﻧﮑﮫ ظﮭور رﺑوﺑﯾت و اﻟوھﯾت ﻋﺑﺎرت از ﺳرّ اﺳﻼم اﺳت و اﯾﻧﮑﮫ ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء ﺑزﺑﺎن آﯾﺎت ﻧﺎزل ﺷد ه اﺳن ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. ﺑﻔرﻣوده ﻣﺑﺎرک اﯾن ﯾوﺳف ھﻣﺎن ﺣﺿر وم و ت ﻗﯾِ ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت. ﺑﮫ اﯾن دﻟﯾل اﺳت ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در آﻏﺎز اظﮭﺎر اﻣر ﺧود ﺑﮫ ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره اﺳم ﺧود ﭘرداﺧﺗﻧد . اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ ﮐوﺗﺎه ﻓرﺻﺗﯽ ﺑرای ﺗﻔﺻﯾل در اﯾن ﻧﯾﺳت. ﭘس ﭼﮫ ﺑﮭﺗر ﮐﮫ ﺑﺎ ﻧﻘل ﺑﺧﺷﯽ از ﺗوﻗﯾﻊ ﻣﺑﺎرک اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ ﺑﮫ

ﺑﺎره

ﭘﺎﯾﺎن ﺑرﺳد: از آﻧﺟﺎﺋﯾﮑﮫ ھﻣﯾﺷﮫ ﺻﺑﺢ ﻣﯽ دﯾدم ﺗﻼوت ﻣﯽ ﻓرﻣودﯾد " آﻣﻧت ﺑﺳرّ آل ﻣﺣﻣد )ص( " ﺧواﺳﺗم ﮐﺷف ﻏطﺎء ﺷود ﮐﮫ ﻋﻣل ﻣطﺎﺑق ذﮐر ﻗوﻟﯽ ﺷود... ﺣﺎج ﺳﯾد ﮐﺎظم )ص(...ﻧوزده روز ﮐﮫ ﺑﮫ اول ظﮭور ﺳرّ ﻣﺎﻧده ﺑﮫ ﻣﻼء اﻋﻠﯽ واﺻل. و اول ﺳﻧﮫ 1260 اول ظﮭور ﺳرّ ﺑود... و ﭼوﻧﮑﮫ ظﮭور ﺳرّ ظﮭور ﷲ اﺳت ﻧﮫ ظﮭور ﺑﺷﺄن ﻧﺑوّ ، ت و وﻻﯾت ﺑل ﺑظﮭور رﺑوﺑﯾّ ،ت از اﯾﻧﺟﮭت ﺑود ﮐﮫ ظﺎھر ﺷد ﺑظﮭور اﻧّ ﻧﯽ اﻧﺎ ﷲ ﻻ اﻟﮫ اﻻّ اﻧﺎ... ﺑداﻧﮑﮫ ﻋدد ﯾوﺳف ) 156 ( ﻋدد ﻗﯾّوم اﺳت و ﻣراد ﻗﺎﺋم آل ﻣﺣﻣّد )ع( اﺳت و اوﺳت ﺣﯽّ ﻗﯾّوم. و از اﯾﻧﺟﮭت ﺑود ﮐﮫ در ﺑدء ظﮭور، ﺳوره اﺳم ﺧود را ﺗﻔﺳﯾر ﻓرﻣود. )ﻓﺎﺿل ﻣﺎزﻧدراﻧﯽ، ظﮭور اﻟﺣق 3:223 (