باب ظهور سرّ

از ﮔوﺷت ﭘﺳر اﻧﺳﺎن ﺧورده و از ﺧون او آﺷﺎﻣﯾد ه ﺑﺎﺷد. ﺳﭘس اﻧﺟﯾل ﺣ ﯾﺎت اﺑدی را ﻣﺷروط ﺑﮫ ﺧوردن ﮔوﺷت ﻣﺳﯾﺢ و ﻧوﺷﯾدن ﺧون او ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد و آﻧﮕﺎه اﺿﺎﻓﮫ ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ: ﭼون ﺑدﻧم ﺧوراک واﻗﻌﯽ و ﺧوﻧم ﻧوﺷﯾدﻧﯽ واﻗﻌﯽ اﺳت ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل ھر ﮐﮫ ﺑدﻧم را ﺑﺧورد و ﺧوﻧم را ﺑﻧوﺷد در ﻣن ﺧواھد ﻣﺎﻧد و ﻣن در او . )اﻧﺟﯾل ﯾوﺣﻧﺎ 55 ( اﻣﺎ رؤﯾﺎی ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﯾﺎﻧﮕر اﺗﺣﺎد ﺑﺎطﻧﯽ آن دو ﺣﺿرت اﺳت ﺑﻠﮑﮫ اﯾن رؤﯾﺎ از ﻧوﺷﯾدن "ھﻔت ﺟرﻋﮫ" از ﺧون ﺳﯾد اﻟﺷﮭداء ﻧﯾز ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾد. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ اﯾن ھﻔت در آن واﺣد ﺳﻣﺑل ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﮐﮫ ﻧﺎﻣﺷﺎن از ھﻔت ﺣرف ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﮔردد و ﺑﻘول ﺧودﺷﺎن اﯾﺷﺎن "ذات ﺣروف ﺳﯾﻊ" ھﺳﺗﻧد، و از طرف دﯾﮕر ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ھﻔت ﻣرﺣﻠﮫ ﺧﻠﻘت اﺳت ﮐﮫ ھﺳﺗﯽ اﯾﺷﺎن را ﺗﺣﻘق ﺑﺧﺷﯾده اﺳت.

در ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﮑﺎت ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﺑﺳﯾﺎری ﻧﯾز ﻣﻧدرج اﺳت ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﮫ اﺷﺎره ای ﺑﺎﯾد اﮐﺗﻔﺎء ﮐرد. اوﻟﯾن ﻣطﻠب اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﻌﻧﺎی ﺧواب ﺧود را ﺑﮫ ﺣﻣل ﺑﻼﯾﺎ و ﻣﺷﻘّ ﺎت ﺗو ﺳط ﺧودﺷﺎن ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ دھﻧد. آﺣرﯾن ﻗﺳﻣت ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک اﯾن ﺑود ﮐﮫ "وﮐذﻟﮏ ﻧزل ﻋﻠﯽّ اﻟﺑﻼء" ﯾﻌﻧﯽ و ﺑ ﮫ ھﻣﯾن ﺗرﺗﯾب ﺑر ﻣن ءﺑﻼ ﻧﺎزل ﺷد. ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ در اواﺋل ﺳﺎل 1262 ھﺟری و اﺣﺗﻣﺎﻻً در ﻧﯾﻣﮫ دوم ﻣﺣرم ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده اﺳت. اﯾن زﻣﺎن زﻣﺎن ﺑﺳﯾﺎر دﺷوار و طﺎﻗت ﻓرﺳﺎﺋﯽ ﺑرای اﯾﺷﺎن ﺑود. در اﺛر دﯾﮕری ﺑﻧﺎم ﺷرح دﻋﺎی ﻏﯾﺑت ﮐﮫ ﭼﻧد روز ﻗﺑل از ﻧوﺷﺗن ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده اﺳت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺗﻔﺻﯾل از راﺑطﮫ ﺷﮭﺎدت ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن در ﻣﺎه ﻣﺣرم و ﺑﺎطﻧﯽ ﺷﮭﺎدت ﺧودﺷﺎن در ھﻣﺎن زﻣﺎن ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. در اﯾن اﺛر ﺗوﺿﯾﺢ داده ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺷﮭﺎدت ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن در ﻣﺎه ﻣﺣرم ﺑﮫ ﺟﺳد اﯾﺷ ﺎن ﺗﻌﻠق ﮔرﻓت اﻣﺎ آزار و اﻧﮑﺎر ﻣردم ﻧﺳﺑت ﺑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺿرﺑﮫ ﻣﺳﺗﻘﯾم ﺑر روح و ﻓؤاد اﯾﺷﺎن وارد ﻣﯽ ﮐﻧد و ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺑﮕوﻧﮫ ای ﺑﺎطﻧﯽ در ﻣﺣرم ﺳﺎل 1262 در ﺷﯾراز ﻧﯾز ھﻣﺎن اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ اﻓﺗد ﮐﮫ در ﮐرﺑﻼ در ﻣﺣرم ﺳﺎل 261 ﺻورت ﭘذﯾرﻓت. ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑر راﺑطﮫ اﯾن دو ﺳﺎل ﯾﻌﻧﯽ ﺳﺎﻟﮭﺎی 261 و 1262 ھم ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و دوﻣﯽ را رﺟﻌت و ظﮭور ﺑﻌدی اوﻟﯽ ﺑر ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﻧد. ﺑﺎز ﺷﯾراز و ﮐرﺑﻼ ھﻣﺎﻧﻧد ﻣﯽ ﮔردﻧد و اﻟﺑﺗﮫ ﺑﻌداً اﯾن ﺗﺑرﯾز اﺳت ﮐﮫ ﺣﻣﺎﺳﮫ ﮐرﺑﻼ را ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮐﻧد.

ﻧﮑﺗﮫ دﻗﯾق دﯾﮕری ﮐﮫ در اﯾﻧﺟﺎ ذﮐرش ﻻزم اﺳت اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﻣﻘﺎم ﺗﺷﺑﯾﮫ ﺳرﭼﺷﻣﮫ آﯾﺎت و آﺛﺎ ر اﻟﮭﯽ را ﻗﻠب و ﻓؤاد ﺧود ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد. ﺧون ﺟﺎری از اﯾن ﻗﻠب اﺳت ﮐﮫ ﻣرﮐب و دوات ﮐﻠﻣﺎت اﻟﮭﯽ را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دھد. از اﯾن ﺧون اﺳت ﮐﮫ ﭼﮭﺎر ﺷﺄن ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﯾﻌﻧﯽ آﯾﺎت و ﻣﻧﺎﺟﺎت و ﺗﻔ ﺎ ﺳﯾر و ﻣﺑﺎﺣث ﻋﻠﻣﯽ/ﻓﻠﺳﻔﯽ ﺑﮫ ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ اﻓﺗد. در ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﮐوﺛر، ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭼﮭﺎر ﭼﺷﻣﮫ ﺑﮭﺷت ﯾﻌﻧﯽ آب ﭘﺎک و ﺷﯾر و ﻋﺳل و ﺷراب را ﺑﮫ ﻣﻌﻧﯽ اﯾن ﭼﮭﺎر ﻧوع ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ھﻣﮕﯽ از ﭼﺷﻣﮫ ﮐوﺛر ﺑﮫ ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ اﻓﺗﻧد. اﯾن ﭼﺷﻣﮫ ﻗﻠب ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت. ﺑﮫ ﻋﻧوان ﻣﺛﺎل ﭘس از ذﮐر ﭼﮭﺎر ﻧوع ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﮐﮫ از ﻗﻠم اﯾﺷﺎن ﺑﻌﻧوان ﺣﺟت اﻟﮭﯽ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷود ﭼﻧﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧﻧد: ﺗﻠك ﻻنٌ اﻻﻧﮭﺎر ﺗﺟری ﻣن ﺗﺣت ﺟﺑل ازل اﻟظﺎھر ﻓﯽ اﻟﻔؤاد وﯾﺟری ﻣ اﻟﻣداد ﺑﻼ ﻧﻔﺎد وﻻ زوال . در ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ اﯾن ﻧﮭرھﺎی ﮔوﻧﺎﮔون ﮐﻼم اﻟﮭﯽ از زﯾر ﮐوه ازﻟﯽ ﮐﮫ در ﻓؤاد اﯾﺷﺎن ظﺎھر اﺳت ﺟﺎری ﻣﯽ ﺷود و ﻣﺎﯾﮫ ﻣرﮐب را ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن و ﺑﯽ زوال ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ ﺑﺧﺷد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺻدر اﻣ ﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﮫ ﺻدر ﺣﺿرت ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و از اﯾن ﻗﻠب اﺳت ﮐﮫ ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﺑﮫ ﺟرﯾﺎن ﻣﯽ اﻓﺗد. ﺑﮫ ھﻣﯾن دﻟﯾل اﺳت ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺑﯾﺎن ﺗﺟرﺑﮫ ﺧوﯾش، ﻧوﺷﯾدن ﺧون ﺣﺳﯾن را ﺑﺎ ﻧزول آﺛﺎر از ﺻدر ﺧوﯾش ﻣرﺗﺑط ﻣﯽ ﺳﺎزﻧد: " و از ﺑرﮐت دم آن ﺣﺿرت اﺳت ﮐﮫ ﺻدر آن ﺑﻣﺛل اﯾن آﯾﺎت ﻣﺗﻘﻧﮫ و ﻣﻧﺎﺟﺎت ﻣﺣﮑﻣﮫ ﻣﻧﺷرح ﮔﺷﺗﮫ." اﻣﺎ ﻣﮭﻣﺗرﯾن ﻧﮑﺗﮫ ﻋرﻓﺎﻧﯽ اﯾن ﺗﺟرﺑﮫ ﻣرﺑوط ﺑﮫ ظﮭور ﺳرّ اﺳت ﮐﮫ در اﯾن ﺗﺟرﺑﮫ ﺑﺷﮑﻠﯽ ﻣرﻣوز ﻣﻧدرج اﺳت اﻣﺎ ﺗوﺿﯾﺢ آن اﻧدﮐﯽ ﺑﻌد داده ﺧواھد ﺷد. ﺳوﻣﯾن اﺷﺎره در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺳرآﻏﺎز ظﮭور ﻋﻠم اﻟﮭﯽ در وﺟودﺷﺎن ﺑﺎز ﺑﮫ ﮐرﺑﻼ ﻣرﺑوط ﻣﯽ ﮔردد. در ﺗوﻗﯾﻌﯽ ﮐﮫ در اﺻﻔﮭﺎن ﻧﺎزل ﺷده ﺣﺿرت ﺑﺎب وﻗﺎﯾﻊ زﻧدﮔﯽ ﺧود را ﺗﺎ زﻣﺎن اﺻﻔﮭﺎن ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھﻧد. در اﯾن ﺗوﻗﯾﻊ ﺑﻧظر ﻣﯽ رﺳد ﮐﮫ اﯾﺷﺎن ظﮭور ﻋﻠم ﻏﯾب در ﺧود را ﺑﮫ زﻣﺎن ورودﺷﺎن ﺑﮫ ﮐرﺑﻼ ﻧﺳﺑت داده و ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ اﯾن ﻋﻠم ﻏﯾﺑﯽ ﺑدون ﺗﻌﻠم از اﺣدی از ﺟﻣﻠﮫ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ اﺳت ﺻورت ﯾﺎﻓﺗﮫ . ﻋﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک اﯾﻧﺳت: ﺣﺗﯽ ﻗﺿﯽ ﻋﻠﯽّ ھﻧﺎﻟﮏ )ﮐرﺑﻼ( ﻣﺎ ﻗدّرت ﻟﯽ ﻣن ﻋﻠم اﻟﻐﯾب و رﺑّﯾﺗﻧﯽ ﺑﻔ ﺿ ﻠﮏ ﻣن دون ان اﺗﻌﻠمّ ﻋﻧد اﺣد ﻣن ﻋﻠﻣﺎء ﺗﻠﮏ اﻻرض اﻻّ اﻧﺳﺗﻧﯽ ﻓﯽ ﮐﺛﯾر ﻣن اﻻﯾﺎم ﺑﻣﺣﺿر اﺣد ﻣن ﻋﺑﺎدک اﻟذّی ﻋرّﻓﺗﮫ ﺣﮑ م ﻧﻔﺳﮫ و اﯾّﺗﮫ ﺑروح اﻻﯾﻣﺎن ﻓﯽ ﻓؤاده. د ر ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ ﺣﺿرت ﺑ ﺎب ﺑﺷﮑل دﻋﺎ و ﺧطﺎب ﺑﮫ ﺧداوﻧد ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﺗﻧد ﮐﮫ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ در ﮐرﺑﻼ ﺑود ﮐﮫ آن ﻋﻠم ﻏﯾﺑﯽ ﮐﮫ ﺑراﯾم ﻣﻘدّر ﻓرﻣودی ﺗﺣﻘق ﯾﺎﻓت و ﻣرا ﺑﮫ ﻓﺿﻠت ﭘرورش ﺑﺧﺷﯾدی ﺑدون آﻧﮑﮫ ﻧزد اﺣدی از ﻋﻠﻣﺎی آن ارض ﺗﻌﻠّ م ﯾﺎﺑم وﻟﯽ ﺑﺳﯾﺎری از روزھﺎ ﻣرا ﺑﮫ ﻣﺣﺿ ر ﯾﮑﯽ از ﺑﻧدﮔﺎﻧت ﮐﮫ ﺑﮫ او ﺧود آﮔﺎھﯽ دادی و ﺑروح اﯾﻣﺎن ﻓؤادش را ﻣؤﯾد ﮐردی ﻣؤاﻧﺳت ﺑﺧﺷﯾدی. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ ﻣﻧظور از اﯾن ﺷﺧص ﻣﺣﺗرم ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ارﺗﺑﺎط ﻧزدﯾﮑﯽ داﺷﺗﮫ اﺳت. ﺣﺿور ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﻣﺣل ﺗدرﯾس ﺳﯾد ﮐﺎظم

ﺎء