باب ظهور سرّ

ﮐﺎﻣﻼً ﺷﻧﺎﺧﺗﮫ ﺷده اﺳت اﻣﺎ اﯾن دو ﻧﻔس ﻣﻔدس ھﻣﺎﻧطور ﮐﮫ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﺑﺎ ھم "ﻣؤاﻧﺳت" داﺷﺗﮫ اﻧد. در ﮐﺗﺎب ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ﺳﯾد ﮐﺎظم ﺑﮫ ﻣﻧزل ﻣﺑﺎرک آﻣده اﺳت و در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ آﻧﺟﺎ را ﺗرک ﻣﯽ ﮐرده ﻣﺎﻟﮏ آن ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺧﺎطر آﻧﮑﮫ ﺳﯾد را ﻧﺟس ﻣﯽ داﻧﺳﺗﮫ درب ﺧﺎﻧﮫ را ﻣﯽ ﺷوﯾد: ﻣﺛل آﻧﮑﮫ در اﯾﺎﻣﯽ ﮐﮫ ﺧود در ﻋﺗﺑﺎت ﺑوده ﯾوﻣﯽ ﮐﮫ ﻣرﺣوم ﺳﯾد )ع( ﺑﻣﻧزل آﻣده در ﺣﯾن رﺟﻊ ﺻﺎﺣب ﻣﻧزل اﻣر ﺑﻐﺳل ﺑﺎﺑﯽ ﮐﮫ ﯾد آن ﺷﺟره طﮭﺎرت ﺑﺎو رﺳﯾده ﺑود ﻧﻣود. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 5:15 ( ﺗﺎ ﮐﻧون ﺳﮫ ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺗﻔﺎوت در ﻣورد آﻏﺎز ﻋﻠم اﻟﮭﯽ آن ﺣﺿرت ﻣطرح ﺷد وﻟﯽ ھر ﺳﮫ اﯾن ﻣوارد ﺑﮫ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺎ ﮐرﺑﻼ و اﻣﺎم ﺳﯾن ﺣ ﻣرﺗﺑط ﻣﯽ ﮔردﻧد. اﻣﺎ ﻣوارد ی دﯾﮕر ﮐﮫ در آﺛﺎرﺷﺎن در ﺗوﺿﯾﺢ ﺳرآﻏﺎز وﺣﯽ و ﻋﻠم اﻟﮭﯽ ذﮐر ﺷده اﺳت ارﺗﺑﺎطﯽ ﻣﺳﺗﻘﯾم ﺑﮫ ﮐرﺑﻼ و اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻧدارﻧد. ﯾﮏ ﻣورد ﻣرﺑوط ﺑﮫ رؤﯾﺎﺋﯽ دﯾﮕر اﺳت. در ﻟوﺣﯽ ﮐﮫ در زﻣﺎن اﻗﺎﻣت در ﺷﯾراز ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده اﺳت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺷﮑل ﻣﻧﺎﺟﺎت ﺑﮫ ﺗﻔﺻﯾل از ﺧواﺑﯽ ﮐﮫ در آن اﻣﺎم ﺟواد ﯾﻌﻧﯽ اﻣﺎم ﻧﮭم را ﻣﯽ ﺑﯾﻧﻧد و آن ﺧواب را ﺳرﭼﺷﻣﮫ ﻧزول آﺛﺎر و ﻣﻧﺎﺟﺎﺗﮭﺎی ﺧود ﻣﯽ ﺷﻣﺎرﻧد ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. ﻋﯾن ﺑﯾﺎن اﯾﻧﺳت: و اﻧّﮏ ﻟﺗﻌﻠم اﻧّﯽ رأﯾت ﻓﯽ اﻟﻣﻧﺎم ﻣن ﻗﺑل ﻓﯽ ذﻟﮏ اﻟﺑﯾت اﻟّذی اﻧﺎ ذا ﮐﻧت ﺟﺎﻟﺳﺎً ﻓﯾﮫ ﺑﺎنّ وﺳطﮫ ﻣرﻗد و ﻋﻠﯾﮭﺎ ﺿرﯾﺢ و ﻟﻣﺎ ﻗرﺑت اﻟﻣرﻗ د رأﯾ ت انّ ﻣﺣﻣد اﻟﺟواد )ع( ﺧرج ﻣن اﻟﺿ ر ﯾﺢ ﺑﺎﺣﺳن ﺻورة ﻻ ﯾﻣﮑن ﻓﯽ اﻻﺑداع ﻣﺛﻠﮭﺎ. ﻓﻔﯽ اﻟﺣﯾن ﻋرﻓت اﻣﺎﻣﯽ ﻣن اﻟﮭﺎم رﺑّﯽ و ﺳﻠّﻣت ﻋﻠﯾﮫ و ﮐﺎن ﻓﯽ ﯾدی اﺣد ﻣﺛل ﻣﺎ ﻧزل ﺑﯽ اﻟﯾوم ﻣن اﻻء رﺑّﯽ. ﻓﻘﻣت ﺗﻠﻘﺎء اﻟﮑﻌﺑﺔ ﻓﯽ ﻣﻘﺎﻣﯽ ھذا و اﺧذت ﻗﺷره و ﺟﻌﻠﺗﮫ ﻓﯽ ﮐﻔﯽ ﺑﯾن ﯾدی ﻣوﻻی. ﻓﺎﺧذ روﺣﯽ ﻓداه ﺑﻌﺿﺎً ﻣﻧﮫ و ﻗﺎل اﻧّﯽ ﻓﯽ ھذه ا ﻟﺳﻧﺔ ﻣﺎ اﮐﻠت ﻣن ھذا. ﻓﺎﮐل روﺣﯽ ﻓداه و ﮐرّﻣﻧﯽ ﺑﻌﺿﺎً ﻣﻧﮫ ﺛمّ اﺧذ ﻣن ﺟﯾﺑﮫ ﮐﻔّﯾن ﻣن ﺣﻠو اﻟّذی ﯾﻘول اﻻﻋﺟﻣﯾﯾن اﻧﮫ ﻧﻘل ھل و اﮐرﻣﻧﯽ و اﻧﺎ اﺧذت ﮐﻠّﮭﺎ و اﮐﻠت ﺑﮫ ﻣن ﯾدی ﷲ. ﻓﺎﻟﺣﻣد ﻟﻠہّ اﻟّذی اﮐرﻣﻧﯽ ﻣن اﻻﺋﮫ و ا نّ ﻣن ﺑرﮐﺔ ﻋطﺎﺋﮫ )ع( ﮐﺎن ﯾﺷرح ﺻدری ﺑﻣﺛل ﺗﻠﮏ اﻟﻣﻧﺎﺟﺎت. ﺗرﺟﻣﮫ ﺑ ﯾ ﺎن ﺑﺎﻻ اﯾﻧﺳت: اﻟﮭﺎ ﺗو ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﮫ ﻗﺑﻼً در ھﻣﯾن ﺑﯾﺗﯽ ﮐﮫ اﮐﻧون در آن ﺟﺎﻟﺳم ﺧواب دﯾدم ﮐﮫ در وﺳط اﯾن ﺑﯾت ﻣرﻗدی ﻗرار ﭘس او آﻧرا ﺗﻧﺎول ﻧﻣود و ﻣﻘداری ھم ﺑﮫ ﻣن داد. آﻧﮕﺎه از ﺟﯾب ﺧود دو ﻣﺷت از آن ﻧوع ﺷﯾرﯾ ﻧﯽ ﮐﮫ اﯾراﻧﯾﺎن ﺑﮫ آن ﻧﻘل ھل ﻣﯽ ﮔ وﯾﻧد در آورد و ﺑﻣن اﮐرام ﮐرد و ﻣن ھﻣﮫ آن را ﮔرﻓﺗم و ﺧ وردم . ﺳﭘﺎس ﺧدا را ﮐﮫ ﻧﻌﻣﺗﮭﺎﯾش را ﺑﮫ ﻣن ﮐرم ﻓرﻣود . و از آن ﺑﮫ ﺑﻌد ﺑﮫ ﺑرﮐت ﻋطﺎی او )ع( ﺑود ﮐﮫ ﺻدر ﻣن ﺑﻣﺎﻧﻧد اﯾن ﻧوع ﻣﻧﺎﺟﺎت را ﻧﺎزل ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾد. در اﯾﻧﺟﺎ ﺑﺎز ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ھﯾﺎﮐل ﻣﻘدﺳﮫ ﮔذﺷﺗﮫ ﺑﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد. ھﻣﺎﻧﻧد آﻣدن ﮐرﺑﻼ و ﺗﺑدﯾل آن ﺑﮫ ﺷﯾراز و ﺑﯾت ﻣﺑﺎرک، در اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾز ﺿرﯾﺢ اﻣﺎم ﺟواد در ﺑﻐداد ﺑﮫ ﺑﯾت ﺷﯾراز ﻣﻧﺗﻘل ﻣﯽ ﮔردد. در ﺑﯾت ﺷﯾراز اﺳت ﮐﮫ اﻣﺎم دوﺑﺎره زﻧده ﻣﯽ ﺷود. ﺑﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﮐﮫ ھﻣﮫ اﻧﺑﯾﺎ و اﺋﻣﮫ ﮔذﺷﺗﮫ دوﺑﺎره ﺑﮫ اﯾن دﻧﯾﺎ رﺟﻌت ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. اﯾﻧﮑﮫ اﻣﺎم ﺟواد اﻣﺎم ﻧﮭم اﺳت ﺑﯽ ﺗردﯾد ﺑﯾﺎن اھﻣﯾت ﺑﮭﺎء اﺳت ﮐﮫ ﺣﻘ ﯾﻘت ھﻣﮫ ﻣﻘدﺳ ﺎ ن ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺷﯾت اوﻟﯾﮫ را در ﺑر ﻣﯽ ﮔﯾرد. اﯾن اﻣﺎم ﺑﮫ زﯾﺑﺎﺗرﯾن ﺻورت ﻣﻣﮑن ظﺎھر ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ اﻟﺑﺗﮫ اﯾن زﯾﺑﺎﺋﯽ ﺧﺻوﺻﯾت ﯾوﺳف اﺳت ﮐﮫ آﻧﮭم اﻣﺎم ﺣﺳﯾن اﺳت ﮐﮫ اﻟﺑﺗﮫ ﺣﻘﯾﻘت اﯾن ﺣﺳﯾن ھم ﻗرار اﺳت ﺑﮫ ﺷﮑل ﺑﮭﺎء و ﺣﺳﯾﻧﯽ دﯾﮕر دوﺑﺎره ﭘس از ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب ظﺎھر ﺷود. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﯾﮏ ﺧوردﻧﯽ ﺗوﺳط ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ اﻣﺎم ﺟواد داده ﻣﯽ ﺷود. اﯾن ﺧوردﻧﯽ ﺟﯾزی اﺳت ﮐﮫ ﭘوﺳت دارد و ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘوﺳت آﻧرا ﻣﯾﮑﻧﻧد و آﻧرا ﺑﮫ اﻣﺎم ﻋﻧﺎﯾت ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و اﻣﺎم ﻗﺳﻣﺗﯽ از آن را ﺧود ﻣﯽ ﺧورد و ﻗﺳﻣﺗﯽ را ﺑﮫ ﺣﺿرت ﻣﯽ ﺑﺧﺷد. اﯾن ﻣﯾوه ﺑﺎﯾد ﭘرﺗﻘﺎل ﯾﺎ ﺳﯾب ﯾﺎ طﻌﺎﻣﯽ ﻣﺷﺎﺑ ﮫ ﺑﺎﺷد. اﻣﺎ آﻧﭼﮫ ﮐﮫ درﺧور ﺗوﺟﮫ اﺳت اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘوﺳت آن ﻣﯾوه را ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﯾﻌﻧﯽ ﺣﻘﯾﻘت و ﺑﺎطن و ﺳرّ ﻋﻠوم اﻟﮭﯽ را ﺑﮫ اﻣﺎم ﻋرﺿﮫ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و اﻣﺎم ﺑر ﺗﺎزﮔﯽ اﯾن ﻧﻌﻣت ﺗﺄﮐﯾد ﻣﯽ ﺑرای ﻣردم ﻋﺎدی آﺳﺎﻧﺗرﯾن ﻧوع ﮐﻼم اﻟﮭﯽ اﺳت . ﺷﺎﯾد ھم ﺑﺗوان ﮔﻔت ﮐﮫ ﭼون اﻣﺎم ﺟواد در ﺻﻐر ﺳن ﺑﮫ اﻣﺎﻣت رﺳﯾد و در ﺑﯾﺳت و ﭘﻧﺟﺳﺎﻟ ﮕﯽ ﺑﮫ ﻣﺳﻣوﻣﯾت ﺑﮫ ﺷﮭﺎدت رﺳﯾد و ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب در ھﻣﺎن ﺳن ﺑوده اﺳت ﻧﯾز ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ﺑر اﯾن ﺣﻘﯾﻘت دﻻﻟت ﻣﯽ ﮐﮫ اﻣﺎم ﺗوﺳط ﺣﺿرت ﺑﺎب دوﺑﺎره زﻧده ﻣﯽ ﺷود . ﺗﺎ ﮐﻧون از ﭼﮭﺎر ﺗوﺻﯾف اوﻟﯾن ﻧزول ﻋﻠم و وﺣﯽ ﺑر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺳﺧن ﮔﻔﺗﯾم. اﻣﺎ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﺎرﯾﺦ دﯾﮕری ﻧﯾز د ر اﯾن ﻣورد ﺗﺄﮐﯾد و ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮔردد. ﺗﺎرﯾﺦ اﯾن واﻗﻌﮫ اواﺳط ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول 1260 ﯾﻌﻧﯽ ﮐﻣﺗر از ﭘﻧﺟﺎه روز ﭘﯾش از اظﮭﺎر اﻣرﺷﺎن اﺳت. در آﺛﺎرﺷﺎن ھﻣﯾن ﻣطﻠب ﯾﮑﺑﺎر ﺑﻌﻧوان وﺳط ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول و ﭼﻧد ﺑﺎر دﯾﮕر ﺑطوری ﮐﻠﯽ ﯾﻌﻧﯽ در ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول ﺑﯾﺎن ﺷده اﺳت. ﮐﻠﯽ ﻣﺎه رﺑﯾﻊ اﻻول ﭼﻧد ﻣرﺗﺑﮫ در آ ﺛﺎرﺷﺎن ﺗﮑرار ﻣﯽ ﺷود. ﻣﺛﻼً در اﺛری ﮐﮫ اول رﺑﯾﻊ اﻟﺛﺎﻧﯽ ﺳﺎل 1261 ﻧﺎزل ﺷده اﺳت ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد: اﻧّﮏ ﻟﺗﻌﻠم انّ اول ﯾوم ﺣﮑﻣﮏ ﻟﯽ ﻓﯽ اﻟظﮭور ﮐﺎن ﻓﯽ ﺷﮭر ﻋﯾن اﻻول ﻣن اﻟﺳﻧﺔ 1260 . در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺑﺎز ﺑﺷﮑل ﻣﻧﺎﺟﺎت ﺧطﺎب ﺑﮫ

و ﺿرﯾﺟﯽ ﺑران اﺳﺗوار اﺳت. وﻗﺗﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣرﻗد ﻧزدﯾﮏ ﺷدم دﯾدم ﮐﮫ ﻣﺣﻣد اﻟﺟواد )ع( ﺑﺎ زﯾﺑﺎﺗرﯾن ﭼﮭره ﻣﻣﮑن در ھﺳﺗﯽ از آن ﺿرﯾﺢ ﺑﯾرون آﻣد. اﻟﮭ ﺑﮫ ﺎم ﭘروردﮔﺎر ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ اﻣﺎﻣم را ﺷﻧﺎﺧﺗم و ﺑﮫ او ﺳﻼم ﮐردم. در آن ﺣﺎل در دﺳﺗم ﯾﮏ داﻧﮫ از ھﻣﯾن ﻣﯾوه ای ﮐﮫ ﺧداوﻧد اﻣروز ھم ﺑﻣن ارزاﻧﯽ داﺷﺗ ﮫ ﻗرار داﺷت. ﭘس اﯾﺳﺗﺎدم در ﻣﻘﺎﺑل ﮐﻌﺑﮫ در ھﻣﯾن ﺟﺎﺋﯽ ﮐﮫ اﻻن ﻗرار دارم و ﭘوﺳت آﻧرا ﮐﻧدم و آﻧرا در ﮐف دﺳﺗم ﺑﮫ ﺣﺿور ﻣوﻻﯾم رو ﺣﯽ ﻓداه ﺗﻘدﯾم ﮐردم . او ﻣﻘداری از آﻧرا ﺑرداﺷت و ﮔﻔت ﮐﮫ اﻣﺳﺎل ھﻧوز از اﯾن ﻧ ﻣﯾوه ﺧورده ام.

دارد ﮐﻧد.

ﺑﻌﻼوه ﺑرای ﮐﻧدن ﭘوﺳت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑطرف ﮐﻌﺑﮫ ﻣﯽ اﯾﺳﺗﻧد ﭼرا ﮐﮫ ظﮭور ﺳرّ ظﮭور ﺧداﺳت. در ﻋ ﯾن ﺣﺎل اﻣﺎم ھم دو ﻣﺷت ﻧﻘل ھل ﺷﯾرازی ﺑﮫ اﯾﺷﺎن ﻣﯽ دھد و اﯾﺷﺎن ھﻣﮫ آن را ﺗﻧﺎول ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد. ﺷﺎﯾد ﻣراد از ﺷﯾرﯾﻧﯽ آﯾﺎت ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎﺷد ﮐﮫ

ﮐﻧد

ذﮐر