باب ظهور سرّ
ﺑﻌﻼوه ﺣﻘﯾﻘت ﻣﺳﺋﻠﮫ ﺳرّ در آﺛﺎر اﯾﺷﺎن ﺑﮫ ﺷﮑﻠﮭﺎی ﮐﺎﻣﻼً ﻧوﯾن دﯾﮕری ھم ظﺎھر ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﺧﺎطر ﮐوﺗﺎھﯽ اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ ﺑﮫ دو ﻣﮭﻣﺗرﯾن ﻧﻣوﻧﮫ اﯾن ﻣﺑﺎﺣث اﺷﺎره ﮐوﺗﺎھﯽ ﺧواھد ﺷد. اوﻟﯾن و ﺷﺎﯾد ﺷﮕرﻓﺗرﯾن ﺑﺣث در ﻣورد ﺳرّ و ظ ﮭور ﺳرّ در ﺧود ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد. ﺷﮑﺎﻓﺗن دﻗﯾق اﯾن ﺑﺣث ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﺗﺷرﯾﺢ ﻣﺣﺗوای ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب از داﺳﺗﺎن ﯾوﺳف اﺳت ﮐﮫ در اﯾن ﻣﻘﺎﻟﮫ اﻣﮑﺎن ﭘذﯾر ﻧﯾﺳت. اﻣﺎ ﮐﻠﯾد ﻣطﻠب اﯾﻧﺳت ﮐﮫ ﺑﺑﯾﻧﯾم ﭼﮕوﻧﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣوﺿوع ﭼﺎه ﯾوﺳف را ﺗﻔﺳﯾر ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. در داﺳﺗﺎن ﯾوﺳف ﯾﺎزده ﺑرادر ﯾ وﺳف ﯾوﺳف را ﺑﮫ ﭼﺎه ﻣﯽ اﻧدازﻧد و او را در آن ﭼﺎه ژرف و ﺗﺎرﯾﮏ رھﺎ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و ﺧود ﺑﮫ ﻧزد ﭘدرﺷﺎن ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔردﻧد. در ﺗﻔﺳﯾر ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ﺣﺿرت ﺑﺎب، اﯾن ﺑوﺳف اﻣﺎم ﺣﺳﯾن اﺳت و ﯾﺎزده ﺑرادر ، دﯾﮕر اﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﺷوﻧد . در اﺑﺗدا اﯾن ﺗﻔﺳﯾر ﺑﻧظر ﻋﺟﯾب ﺟﻠوه ﻣﯽ ﮐﻧد ﭼرا ﮐﮫ اﻣﺎﻣﺎن ﮐﮫ ﻧﻣﯽ ﺗواﻧﻧد ﮐﺎر ﺑدی اﻧﺟﺎم و ﺧود اﯾن ﻣطﻠب ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ﺑودن و اﻋﺟﺎز ﺗﻔﺳﯾر ﻣﺑﺎرک را ﺑﺧوﺑﯽ ﻧﺷﺎن ﻣﯽ دھد . در ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿ رت ﺑﺎب ﺣﺳﯾن و ﺷﮭﺎدت او ﻧﻣﺎد ﺳرّ و ﺣﻘﯾﻘت ﭘﻧﮭﺎن اﺳﻼم اﺳت ﮐﮫ ھﻧوز ﻣردم آن زﻣﺎن طﺎﻗت ﺷﻧﯾدﻧش را ﻧدارﻧد. اﯾن ﺳرّ ﺑﮫ ﻣرﺣﻠﮫ اﺣدﯾت ﯾﻌﻧﯽ ﺻرف ﺗﺟرّ د و ﺗﺟﻠّ ﯽ اﻟﮭﯽ ﺑدون ذﮐر اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﺗﻌﻠّ ق دارد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﻣردم آن زﻣﺎن ﺗﻧﮭﺎ ﻣﯽ ﺗواﻧ ﺳﺗﻧد ﺟﻠوه ھﺎﺋﯽ از ﺣﻘﯾﻘت ادﯾﺎن را ﮐﮫ ﻣﺗﻌﻠق ﺑﮫ ﻣﻘﺎم واﺣدﯾت، ﯾﻌﻧﯽ ظﮭور ﺧدا ﺑﺷﮑل اﺳﻣﺎء و ﺻﻔﺎت ﮔوﻧﺎﮔون، اﺳت را درک ﻧﻣﺎﯾﻧد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن اﻣﺎﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم ، ﯾﻌﻧﯽ ﺣﺳﯾن را ، ﭘﻧﮭﺎن از ﭼﺷم دﯾﮕران در ﭼﺎه اﺣدﯾت ﮐﮫ ﻣطﻠﻔﺎً ژرف و ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣطﻠق اﺳت -- ﭼﮫ ﮐﮫ آن ﻋرﺻﮫ ﻋرﺻﮫ ﺗﺟرد ﻣﺣض اﺳت و ھﯾﭻ ﭼﺷﻣﯽ ﻗﺎدر ﺑﮫ دﯾدن آن ﻧﯾﺳت -- ﺑﮫ ودﯾﻌﮫ ﻣﯽ ﮔذارﻧد و ﺧود ﺑﮫ ﻧزد ﻣردم و ﻣرﺣﻠﮫ واﺣدﯾت و ﻋرﺻﮫ ﻧﻣﺎدھﺎ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔردﻧد. اﯾن ﺣﻘﯾﻘت و ﺳرّ اﺳﻼم ﯾﻌﻧﯽ ﺣﺳﯾن ﻗرار اﺳت در ﭼﺎه ﺑﻣﺎﻧد ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ز ﻣﺎن ظﮭور ﺳرّ ﺑرﺳد. در اﯾن ﻣوﻗﻊ اﺳت ﮐﮫ ﺣﺳﯾن ﺑﮫ ﺻورت ﺣﺿرت ﺑﺎب از ﭼﺎه ﺑﯾرون آﻣده و در ﻣﺻر ﯾﻌﻧﯽ در ﺷﯾراز ﻋﯾﺎن ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب از ﯾوﺳف ﮐﮫ در آن ﯾوﺳف ﺣﺳﯾن و آﻧﮕﺎه ﺣﺳﯾن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﮔردد ﺑﺎ ھﻣﮫ رؤﯾﺎھﺎی ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺗﺑدﯾل ﮐ رﺑﻼ ﺑﮫ ﺷﯾراز و ﺗﺑ دﯾل ﻓؤاد ﺣﺿرت ﺳﯾداﻟﺷﮭداء ﺑﮫ ؤاد ﻓ ﺣﺿرت ﺑﺎب ھﻣﮫ ﺑﯾﺎﻧﮕر ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت اﺳت. آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﻣﮑﻧون ﺑود اﮐﻧون در ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب و ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﺷﮭود ﻣﯽ ﮔردد. اﻣﺎ ﭼرا ﺣﺿرت ﺑﺎب اﻣﺎم ﺣﺳﯾن را ﺑﻌﻧوان ﺳﻣﺑل ﺣﻘﯾ ﻘت اﺳﻼم ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد و در ﻧﺗﯾﺟ ﮫ ﺧود را ﺑﺎ آن ﺣﺿرت ھﻣﺎﻧﻧد ﻣﯽ ﺳﺎزﻧد؟ ا ﯾن ﭘرﺳش ﺑﺳﯾﺎر دﻗﯾق اﺳت و ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺗﺄﻣل. در ﺣﺎﻟت ﻋﺎدی ﻣﯽ ﺗوان ﺗﺻور ﻧﻣود ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﺗواﻧﺳﺗﻧد اﻣﺎم ﻏﺎﺋب ﯾﻌﻧﯽ ﻗﺎﺋم ﻣوﻋود را ﺑﻌﻧوان ﺣﻘﯾﻘت ﭘﻧﮭﺎن اﺳﻼم ﻣﻌرﻓﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد ﺑﺧﺻوص ﮐﮫ ﺷﯾﻌﯾﺎن او را در ﭼﺎه ﺳﺎﻣره ﺳﺎﮐن ﺷﻣرده اﻧد و ﻣﻧﺗظر ظﮭور او ﺑودﻧد . اﻣﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑدﻻﺋﻠﯽ ﻻ ھوﺗﯽ ﮐﮫ ﺧود ﻣﯽ داﻧﻧد ﻋﻣداً ﺑﺟﺎی اﻣﺎم دوازدھم اﻣﺎم ﺣﺳﯾن را ﺑرای اﯾن ﻣﻧظور ﺑر ﻣﯽ ﮔزﯾﻧﻧد. اﻣﺎ ﭘﯾش از ھر ﭼﯾز ﯾﮏ ﻧﮑﺗﮫ را ﻣﯽ ﺗوان ﺑوﺿوح ﻓﮭﻣﯾد. ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﮐﮫ در ﻣرﺣﻠﮫ ﻣﺷﻌر ﻓؤاد ﺻورت ﻣﯽ ﭘذﯾرد ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻟطﯾف ﺑﯾﺎﻧﮕر اﯾن ﺣﻘﯾﻘت اﺳت ﮐﮫ ھﻣﮫ اﺋﻣﮫ اﻣﺎم زﻣﺎن و اﻣﺎم ﻏﺎﺋب ھﺳﺗﻧد و در ﻧﺗﯾﺟﮫ اﻣﺎم دوازدھم در واﻗﻊ ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت دﯾﮕر اﻣﺎﻣﺎن اﺳت و ﻣﺳﺋﻠﮫ ﻏﯾﺑت اﻣﺎم دوازدھم ﭼﯾزی ﺟز ﻏﯾﺑت ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم و ھﻣﮫ اﻣﺎﻣﮭﺎ ﻧﯾﺳت. اﯾﻧﮑﮫ در ﺗﻔﺳﯾر ﺳوره ﯾوﺳف اﯾﺷﺎن ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻣﯽ ﮔردﻧد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ظﺎھراً اﯾﺷﺎن ﺑﻌﻧوان ﺑﺎب اﻣﺎم دوازدھم ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﺷوﻧد ﺧ ود ﻧﺷﺎﻧدھﻧده ﻣﻌﻧﺎی واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺑﯾت اﺳت . ﯾﻌﻧﯽ اﯾﺷﺎن ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﻗﺎﺋم ﻣوﻋود ھﺳﺗﻧد ﺑﻠﮑﮫ ﺑﻌﻼوه ظﮭور ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم و ﻗران و ﻧﻘطﮫ ﻗران ھم ھﺳﺗﻧد. اﻟﺑﺗﮫ ﺗﺎ آﻧﺟﺎ ﮐﮫ ﺑرای ﻣﺎ ﻓﻌﻼً ﻗﺎﺑل ﻓﮭم اﺳت اﻧﺗﺧﺎب اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﻌﻧوان ﯾوﺳف ﻋﻼوه ﺑر ﺷﮭﺎدت ﺗﺎرﯾﺧﺳﺎز آن اﻣﺎم )ﮐﮫ ﺑﺎ ﺷﮭﺎدت ﻻھوﺗﯽ و ﺗﺎرﯾﺧﺳﺎز ﺣﺿرت ﺑﺎب ﭘﯾوﻧد ﻣﯽ ﯾﺎﺑد( ﻻاﻗل ﺑﮫ دو دﻟﯾل دﯾﮕر ھم ھﺳت. دﻟﯾل اول اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﺣرف ﺧﺎﻣس در ﺳ ﻠﺳﻠﮫ ﻣﻘدﺳﺎ ن اﺳﻼم را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دھﻧد ﯾﻌﻧﯽ ﭘس از ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد و ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ و ﺣﺿرت ﻓﺎطﻣﮫ و ﺣﺿرت ﺣ ﺳن، ﭘﻧﺟﻣﯾن ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻘدس ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﻣﯽ ﮔردد. از آﻧﺟﺎ ﮐﮫ ﺑﺎب در ﺣروف اﺑﺟد ﺑراﺑر ﺑﺎ ﭘﻧﺞ اﺳت و اﯾن ﭘﻧﺞ ھم رﻣزی از ﺣرف ھﺎء )ﺑراﺑر ﺑﺎ ﭘﻧﺞ( اﺳت و ھﺎء ھم اﺷﺎره ﺑﮫ ھو ﯾﻌﻧﯽ ﺧداﺳت ﺑﮫ اﯾن دﻟﯾل ﺣﺳﯾن ﺳﻣﺑﻠﯽ از ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﮔردد. دﻟﯾل دوم اﯾﻧﺳﺗﮑﮫ اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﮫ اﯾن ﺟﮭت ﺳﻣﺑﻠﯽ از ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ ﻣوﻋود ﺑﯾﺎن ﯾﻌﻧﯽ ﻣن ﯾظﮭره ﷲ ﻧﯾز ﺣﺳﯾن ﺧ واھد ﺑود. ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﺳﺗﺎﯾش اﻣﺎم ﺣﺳﯾن در واﻗﻊ ھم ﺳﺗﺎﯾش آن اﻣﺎم ﺷﮭﯾد اﺳت و ھم ﺳﺗﺎﯾش آن ﺣﻘﯾﻘﺗﯽ ﮐﮫ ھﻣﮫ اﺋﻣﮫ ﺟﻠوه ای از آن ﺟﻣﺎل ﻗدم ھﺳﺗﻧد. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ اﮔر ﭼﮫ در ﻗﯾوم اﻻﺳﻣﺎء ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻣﯽ ﮔردد اﻣﺎ در آﺛﺎر ﺑﻌدﯾﺷﺎن از ظﮭور ﺣﺳﯾن در آﯾﻧده ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد ﮐﮫ ﺑﻔرﻣوده ﺣﺿرت ﺑﺎب اﮔر ﭼﮫ در ﺳﺎل ﺷﺷم و ﭘﯾش از ﺳﺎل ﻧﮭم در ﻣﯾﺎن ﺑﺎﺑﯾﺎن ﺧواھد ﺑود وﻟﯽ ﺧود را ﻣﻌرﻓﯽ ﻧﺧواھد ﮐرد. در ھر ﺣﺎل آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺎزﮔﺷت آن اﺳت ﺣﻘﯾﻘت اﺳﻼم و ﭘﯾﺎﻣﺑر و اﺋﻣﮫ اﺳت ﮐﮫ آن ﺣﻘﯾﻘت در دور اﺳﻼم در ﺧﻔﺎ ﻣﺎﻧد و اﮐﻧون آن ﺗﺟﻠّ ﯽ اﻟﮭﯽ در ﻣرﺣﻠﮫ ﻣﺷﻌر ﻓؤاد ﺧود را ﺟﻠوﮔر ﻣﯽ ﺳﺎزد. 4 ﺣﺳن و ﺣﺳﯾن ھﺳﺗﻧد. اﻣﺎ ﺑطور ﮐﻠﯽ اﯾ ن ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﻣﻌﺎدل ﭼﮭﺎر ﺳﻠﺳﻠﮫ ﮐﻠﯽ ﻣراﺗب رو ﺣﺎ ﻧﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد ﮐﮫ ﺑﮫ ﭼﮭﺎر ﮐﻠﻣﮫ ﺑﺳم، ﷲّ، اﻟرّ ﺣﻣن، و اﻟرّﺣﯾم ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﺷو ﻧد. اﯾن ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﺑﺳﻣﻠﮫ ﻧﯾز از ﻧ وزده ﺣرف ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷو ﻧ د ﮐﮫ ﺑﺻورت ﭼﮭﺎر رﺗﺑﮫ ﻧﻘطﮫ، ﻧﺑوت، وﻻﯾت، و ﺑﺎﺑﯾت ظﺎھر ﻣﯽ ﮔردﻧد. در دور ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﭼﮭﺎر رﺗ ﺑﮫ ﺑﺷﮑل ﺣﺿرت ﺑﺎب )ﻧﻘطﮫ( ﺑﻌﻼوه ﺣروف ﺣﯽ ﺟﻠوه ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻧد. 4 . ﺑﻌﻧوان ﻣﺛﺎل ﺑﺧﺎطر ﻣﺣدودﯾت درک ﻣردم زﻣﺎن ﺧود اﺳﻼم از ﺣﻘﯾﻘت وﺣﯽ ﺑﻌﻧوان ﭘدﯾده ای ﺧﺎرﺟﯽ ، ﻣﺎﻧﻧد ﺟﺑرﺋﯾل، ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﮐﻧد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﺣﻘﯾﻘت را آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ﮐﻼم اﻟﮭﯽ از ﻓؤاد ﺧود ﭘﯾﺎﻣﺑر ﺳرﭼﺷﻣﮫ ﻣﯽ ﮔﯾرد ﮐﮫ اﯾن ﻓؤاد ھﻣﺎن ﻣﻘﺎم اﻟوھﯾت ﭘﯾﺎﻣﺑر اﺳت ﮐﮫ در د ور اﺳﻼم ﺑﮫ ﺷﮑل ﻧﻣﺎدﯾن ﻣط رح ﺷده ﺑود . ﯾﺎ آﻧﮑﮫ اﯾﻧﮑﮫ ﺣﻘ ﯾﻘت روز ﻗﯾﺎﻣت ﯾﺎ ﻟﻘﺎء ﷲ ﻋﺑﺎرت از روز ظﮭور ﻣظﮭر اﻣر اﺳت در دور اﺳﻼم ﺑﮫ ﺷﮑل رﻣزی و ﻣﺧﻔﯽ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﺷد اﻣ ﺎ اﯾن ﺣﻘﺎﺋق اﮐﻧون از ﺧﻔﺎ ﺑﯾرون ﻣﯽ آﯾﻧد ظﮭور ﺣﺿرت ﺑﺎب ظﮭور ﻋﯾﺎن ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت ﭘوﺷﯾده اﺳﻼم اﺳت.
دھﻧد
. ﭘس
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online