بازسازی مفهوم انتظار نادر سعیدی

ﺑﺎزﺳﺎزی ﻣﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﺎدر ﺳﻌﯿﺪی

اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﮫ ﺑﮫ ﺗﺠﻠﯿﻞ ﺗﻮﻟّ ﺪ ﺣﻀﺮت ﻧﻘﻄﮫ اوﻟﯽ در دوﯾﺴﺖ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻄﻮف اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺷﺎﯾﺴﺘﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺑﮫ ﺑﺮرﺳﯽ ﯾﮑﯽ از ﻋﻤﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮآوری ھﺎ در آﺛﺎر آن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺟﻮان ﺑﭙﺮدازد. از اﯾﻦ رو اﯾﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺑﮫ ﺑﺎزﺳﺎزی ﯾﺎ ﺑﺮاﺳﺘﯽ واژﮔ ﻮ ن ﺳﺎزی ﻣﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر در ﺟﮭﺎن ﺑﯿﻨﯽ ا ﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﭘﺮدازد. اﯾﻦ ﺑﺎزﺳﺎزی اﻧﺘﻈﺎر ، ﻣﺤﻮر آﺛﺎر ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺷﯿﺮاز ا ی ﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﮫ در ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی اﯾﺸﺎن ھﯿﭻ ﻣﻔﮭﻮﻣﯽ ﺑﺎﻧﺪازه ﻣﻔﮭﻮم ﻣﻮﻋﻮد ﺑﯿﺎن ﯾﺎ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﺗ ﺄﮐﯿﺪ و ﺗﮑﺮار ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﺗﻤﺎﻣﯽ آ ﺛﺎر اﯾﺸﺎن در ﮔﺮد اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ در ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ و اﯾﺸﺎن ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻠﯽ از ظﮭﻮر ﺧﻮد را اﯾﻤ ﺎن ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﮫ ظ ﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮ ه ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. اﻣﺎ ﻧﮑﺘﮫ ای ﮐﮫ ﺗﺎﮐﻨﻮن آﻧﮕﻮﻧﮫ ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺴﺘﮫ اﺳﺖ ﺑﺪان ﺗﻮﺟﮫ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻔﮭﻮﻣﯽ ﮐﺎﻣﻼً دﮔﺮﮔﻮﻧﮫ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ و در واﻗ ﻊ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ﺑﯿﻨﯽ اﯾﺸﺎن را در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎی ﻧﻮﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎزﯾﺎﻓﺖ. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻣﻔﮭﻮم ، طﺮد و ﻧﺴﺦ و واژﮔﻮﻧﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر در ﻣﯿﺎن ﭘﯿﺮوان ادﯾﺎن ﮔﺬﺷﺘﮫ اﺳﺖ و ﺑ ﮫ راﺳﺘﯽ اﻧﻘﻼﺑﯽ در اﻧﺪﯾﺸﮫ دﯾﻨﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﮫ ارﻣﻐﺎن آورده اﺳﺖ. از ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﺬھﺒﯽ ﺑﮫ ﺑﺮدﺑﺎری و آزادی وﺟﺪان ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺒﮫ ھﺎی ﻣﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر در اﻧﺪﯾﺸﮫ ﺳﻨّ ﺘﯽ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﻧﺎﺑﺮدﺑﺎری ﻣﺬھﺒﯽ اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﮫ ﺗﻮﺟﯿﮫ ﺧﺸﻮﻧﺖ دﯾﻨﯽ و ﺳﺮﮐﻮب آزادی وﺟﺪان ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻮده و ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در واﻗﻊ ھﺮ ﺑﺤﺚ از اﻧﺘﻈﺎر در ن آ واﺣﺪ ﺑﺤﺜﯽ در ﺑﺎره "ﻣﺪّ ﻋﯽ ﮐﺬّاب" و ﻟﺰوم ﺳﺮﮐﻮب و ﮐﺸﺘﺎر و ﭘﯿ او ﺮوان آن ﺑﻮده و ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯽ ﺟﮭﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ ھﻤﺎن اﻓﺮادی ﮐﮫ در ﮐﻤﺎل اﺷﺘﯿﺎق از ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ آرزوی ظﮭﻮر ﻗﺎﺋﻢ را داﺷﺘﻨﺪ و ﻋﺠّﻞ ﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﺮﺟﮫ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺲ از ظﮭﻮر او ﺑﮫ ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺎﺑﯿﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺧﻮد آن ﺣﻀﺮت را در ﺗﺒﺮﯾﺰ آﻣﺎج ﺻﺪھﺎ ﮔﻠﻮﻟﮫ ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در آﺛﺎر ﺧﻮد ﺑ ﺎرھﺎ ﺑﺮاﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ آن ﮔﻠﻮﻟﮫ ھﺎ ﺗﻨﮭﺎ ﺗﺒﻠﻮر و ﺗﺠﺴﻢ ﺑﻐﺾ و ﮐﯿﻦ ﻣﺬھﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ در ﻓﺮھﻨﮓ ﻋﻠﻤﺎی ﺷﯿﻌﮫ ﺷﯿﻮع داﺷﺖ و اﯾﻨﮑﮫ اﯾﻦ رﺻﺎص ﺑﻐﻀﺎء ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﮫ ﺷﮭﺎدت آن ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ. ﺳﺮ ﻣﻨﺸﺎء اﻧﺪﯾﺸﮫ ﻏﯿﺒﺖ ﭘﯿﺶ از ھﺮ ﭼﯿﺰ اﺻﻞ ﺗﻘﯿﮫ و اﻧﺘﻘﺎم ﺟﻮﺋﯽ ﺑﻮد. از آﻏﺎز اﺳﻼ م اﺋﻤﮫ ﺷﯿﻌﮫ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ رﯾﺎﺳﺖ اﻣّ ﺖ اﺳﻼم را در دﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻠﻔﺎی اﻣﻮی و ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻣﻮرد آزار و ﺣﺒﺲ و ﮐﺸﺘﺎر ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﺗﻤﮫ ﺷﯿﻌﮫ ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﺧﻮد و ﺷﯿﻌﯿﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﺿﺮورت ﭘﻨﮭﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻋﻘﯿﺪه ﺧﻮد ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و آﻧﺮا ای دﯾﻨﯽ ﺷﻤﺮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺟﮭﺖ ﮐﯿﻨﮫ ﻏﺎﺻﺒﺎن ﺧﻼﻓﺖ در ﻣﯿﺎن ﺷﯿﻌﯿﺎن ﻧﮭﺎدﯾﻨﮫ ﺷﺪ و آرزوی اﻧﺘﻘﺎم از آﻧﺎن ﺳﺮﭼﺸﻤﮫ اﻧﺪﯾﺸﮫ ﻏﯿﺒﺖ اﻣﺎم دوازدھﻢ ﮔﺮدﯾﺪ. اﻧﺪﯾﺸﮫ ﻏﯿﺒﺖ ھﻤﺎن اﻧﺪﯾﺸﮫ ﺗﻘﯿﮫ اﺳﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﮫ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺠﺎی ﭘﻨﮭﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺎور راﺳﺘﯿﻨﺸﺎن ﺣﺎل در ﺗﺨﯿﻞ ﺧﻮد اﻣﺎم دوازدھﻢ را از اﻧﻈﺎر ﭘﻨﮭﺎن ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺑﮫ ھﻤﯿ ﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﮫ ظﮭﻮر ﻗﺎﺋﻢ ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ظﮭﻮر راﺳﺘﯿﻦ ﺟﮭﺎد و ﻗﺘﺎل ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد و او ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮد زﻣﯿﻦ را از ﻏﯿﺮ ﺷﯿﻌﯿﺎن ﭘﺎک ﻣﯽ ﺳﺎزد. ﺑﺮ طﺒﻖ اﺣﺎدﯾﺚ رد ﺟﻌﻠﯽ اﯾﻦ ﺑﺎره ھﺎ و ﺻﺨﺮه ھﺎ ھﻢ در اﯾﻦ ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﺸ ﻮ ﻧﺖ و ﻧﺎﺑﺮدﺑﺎری ﺷﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﮫ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ و ﺑﮫ ﺳﺮﺑﺎزان ﻗﺎﺋﻢ ﻧﺪا ﻣﯽ دھﻨﺪ ﮐﮫ ﭘﺸﺘﺸﺎن ﯾﮏ ﯾﮭﻮدی ﯾﺎ دﯾﮕﺮ ان ﮐﺎﻓﺮ ﭘﻨﮭﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﻣﺠﺎھﺪان ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ و او را ﺑﻘﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻓﺮھﻨﮓ دﯾﻨﯽ ھﻤﻮاره ار ﻟﺰوم ﻗﺘﻞ ﻣﺮﺗﺪّ و ﺑﺪﻋﺖ ﮔ ﺬ ار و ﻣﻠﺤﺪ و ﮐﺬّاب ﺳﺨﻦ ﻣﯽ

ﷲ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ

ﺟﮭﺎن

ﻣﻌﻤﻮﻻً

وظﯿﻔﮫ

درﺧﺖ

ﺣﺘﯽ

ﮔﻮﯾﺪ.

اﻣﺎ ﺣﻀ ﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ ﻓﺮھﻨﮓ را در ھﻢ ﻣﯽ ﺷﮑ ﻨﺪ و ﺑﺠﺎی آن ﻣﻔﮭﻮم ﻧﻮﯾﻨﯽ از اﻧﺘﻈﺎر را ﺑﮫ ﺑﺎر آ ﻣﯽ ورد. ﺣﮑﻢ ﻗﺎطﻊ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ ھﺮ ﮐﺲ ﺑﯿﺎﯾﺪ و ادّ ﻋﺎی ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه اﻟّ ﻠﮭﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ اﮔﺮ دارای آﯾﺎت اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ و ﺑﺪون درﻧﮓ او را ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و اﮔﺮ ھﻢ ﺷﺨﺺ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮐﮫ از ﺣﻘﺎﻧﯿّ ﺖ ﻣﺪّ ﻋﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﺣﻖ ﮐﻮﭼﮑ ﺘﺮﯾﻦ اﻋﺘﺮاض و ﯾﺎ ﺗﻌﺮّ ﺿﯽ ﺑﺮ او را ﻧﺪارد. ﯾﻌﻨﯽ آ ﻧﮑﮫ ﺑﺎﯾﺪ او را ﺑ ﮫ ﺧﺪا واﮔﺬارد و ﺧﻮدش ﯾﺎ ھﯿﭻ اﻧﺴﺎن دﯾﮕﺮی ﺣﻖ ﺗﻮھﯿﻦ ﯾﺎ آزار او را ﻧﺪارد. اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از اﯾﻦ ھﻢ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽ روﻧﺪ. ﺣﮑﻢ اﯾﺸﺎن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ ھﺮ ﮐﺲ ﻣﺪﻋﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﯿﺎن اﺳﺖ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ در واﻗﻊ ھﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ او ﻣﺤﺒﻮب ﺑﺎﺑﯿﺎن واﻗﻊ ﺷﻮد و ﻧﮫ

ﺗﻨﮭﺎ از آزار او ﭘﺮھﯿﺰ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺤﺒّ ﺖ و اﺣﺘﺮام و ﮐﻤﮏ ﺑﮫ او ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺸﻘﺪم ﺷﻮﻧﺪ. ﻋﻠّ ﺖ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در اﯾﻦ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻣﺤﺒﻮب راﺳﺘﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻧﺴﺒﺖ داده اﺳﺖ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ اﯾﻦ اﻧﺘﺴﺎب ﺑﺎﯾﺪ او را اﺣﺘﺮام ﮐﺮ د و ﻋﺰﯾﺰ داﺷﺖ.

1

ﯾﮑﯽ از ﻣﮭﻤﺘﺮﯾﻦ ﺟﻠﻮه ھﺎی اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ در ﯾﮑﯽ از آﺛﺎر ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺳﺖ ﮐﮫ ﺧﻄﺎب ﺑﮫ ﺣﺎﮐﻤﺎن ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺷﺪه و آداب ﺣﮑﻮﻣﺖ را در آن ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. اﯾﻦ اﺛﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﯽ اﻟﺴﻠﻄﺔ ، ﺑﺎ ﺑﺴﻢ ﷲ اﻻﺳﻠﻂ اﻻﺳﻠﻂ آﻏﺎز ﻣﯽ ﮔﺮدد. در اﯾﻦ اﺛﺮ در ﻣﻮرد ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻧﯿﺰ ﻣﻄﺎﻟﺒ ﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ. از آن ﺟﻤﻠﮫ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دھﻨﺪ ﮐﮫ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ادّ ﻋﺎ ﮐﻨﺪ و دﻟﯿﻠﯽ ھﻢ ﺑﺮای اﺛﺒﺎت دﻋﻮی ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎﯾﺪ از ھﺮ ﮔﻮﻧﮫ ﺗﻌﺮّ ﺿﯽ ﺑﮫ او ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮد و ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺑﺨﺎطﺮ آ ﻧﮑﮫ او ﺧﻮد را ﻣﻨﺴﻮب ﺑﮫ ﻣﺤﺒﻮب ﮐﺮده ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮا ی او ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋ ﻤﺮش ﻣﺎھﯿﺎﻧ ﮫ و ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻣﻘﺮّ ر ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺣ ﺰﻧﯽ ﺑﺮاو واﻗﻊ ﻧﺸﻮد. در اﯾﻦ ﺑﯿﺎن ﺧﻄﺎب ﺑﮫ ﺣﮑﻤﺮاﻧﺎن ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ اﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ﮐﮫ در ﻗﻠﻤﺮو ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ ظﺎھﺮ ﺷﺪه و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﯿﺪ ﮐﮫ آﯾﺎ او ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑ وﺳﯿﻠﮫ ﮫ ﻓﺮﺳﺘﺎده ای ﻧﺎﻣﮫ ای ﺑﮫ او ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﺪ. اﮔﺮ ﮐﮫ او ﺑﺎ دﻟﯿﻞ و آﯾﺎت ﺑﮫ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺳﺦ داد در آﻧﺼﻮرت ﺑﮫ ﻧﺰد او ﺑﺮوﯾﺪ و در ﺣﻀﻮرش ﺳﺠﺪه ﮐﻨﯿﺪ. اﻣﺎ اﮔﺮ ﭘﺲ از ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﭘﯿﻐﺎم ﺑﺎزھﻢ در ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻧﮫ آﯾﺎت و ﺑﯿّ ﻧﯿﺎورد ﺼ در آﻧ ﻮرت ﺧﻮد آرام ﮔﯿﺮﯾﺪ و او را در ﮐﻤﺎل ﺷﻔﻘﺖ آرام ﮔﺬارﯾﺪ )ﯾﻌﻨﯽ اورا در ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯿﺶ آزار ﻧﺪھﯿﺪ و او را ﺗﺒﻌﯿﺪ و ﺣﺒﺲ ﻧﮑﻨﯿﺪ( و ﺑﮫ او ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﮐﮫ ای ﺟﺒﯿﺐ ﻣﻦ ﻣﺎ ﺗﺮا ﺑﮫ ﻋﺰّت و ﺛﺮوت ﺧﻮاھﯿﻢ رﺳﺎﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﮫ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺰﻧﯽ وارد ﺷﻮد ﭼﺮا ﮐﮫ ﺗﻮ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻣﺤﺒﻮﺑ ﻢ و ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺎﻟﻤﯿﺎن ﻧﺴﺒﺖ داد ا ه ی. ﭘﺲ در ﻣﺤﻞ ﻋﺰّ ﺧﻮد ﺑﻤﺎن. آﻧﮕﺎه ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﮫ ﺧﺰاﻧﮫ داران ﺧﻮد ﻓﺮﻣﺎن دھ ﺪ ﮐﮫ ھﺮ ﻣﻘﺪار ﭘﻮﻟﯽ ﮐﮫ ﺑﺮای اﻣﺮش ﮐﻔﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﺮای او ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ و او را در ھﺮ ﺣﺎل و در ﮐﻤﺎل ﻋﺰّت ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻋﻤﺮش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻔﺮﻣﻮده ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ ﻓﻀﻞ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺒﺎدا ﻣ در ﻮاﺟﮭﮫ ﺑﺎ ﺣﻖّ ﺑﺎ او ﺑﺪرﻓﺘﺎر ی ﮐﻨﯿﺪ . اﯾﻦ ﻓﻀﻞ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ از ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻧﺸﻮ ﯾﺪ و اﮔﺮ ﻣﺤﺘﺠﺐ ھﻢ ﺷﻮﯾﺪ ﻻ اﻗﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰن ﻣﺴﺠﻮد ﺧﻮد ﻧﺸﻮﯾﺪ. ﻋﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﻣﺒﺎرک اﺑﻨ ﺖ:ﺴ ﺗﺴﻤﻌﻮن ﻗﺪ ظﮭﺮ اﺣﺪ ﻣﻦ ﻣﻤﺎﻟﮑﮑﻢ و اﻧﺘﻢ ﻻ ﺗﻌﺮﻓﻮن انّ ھﺬا ﻣﻈﮭﺮ ﷲ اﻟﺬی ﻗﺪ ﺧﻠﻘﮑﻢ و رزﻗﮑﻢ...ﻓﺎﺳﺘﺮﺳﻠﻮا اﻟﯿﮫ ﻣﻦ رﺳﻮل و ﮐﺘﺎب ﻣﺘﺮاﻓﻊ رﻓﯿﻊ. ان اﺟﺎﺑﮑﻢ ﺑﺎدﻻّء ﺗﺜﺒﺖ ﺑﮫ ﻗﻠﻮﺑﮑﻢ و اﯾﺎت ﯾﻌﺠﺰ ﻋﻨ اﻟﻌﺎﻟﻤﻮن ﻓﺎذاً اﻧﺘﻢ ﻓﻠﺘﺤﻀﺮنّ ﺑﯿﻦ ﯾﺪﯾﮫ و ﮐﻨﺘﻢ ﺑﯿﻦ ﯾﺪی ﷲ ﻟﺴﺎﺟﺪون...و ان ﻻ ﯾﺠﯿﺒﻨّ ﮑﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ارﺳﻠﺘﻢ اﻟﺮﺳﻮل اﻟﯿﮫ ﺑﺎﯾﺎت ﺑﯿّ ﻨﺎت ﺗﻌﺠﺰ ﻋﻨﮭﺎ ﮐﻞّ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻻرض ﻓﺎذاً اﻧﺘﻢ ﺗﺴﮑﻨﻮن ﻓﻠﺘﺴﮑﻨﻮه ﺑﺮﻓﻖ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﮐﻢ و ﺷﻔﻖ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﮑﻢ...ﺗﻘﻮﻟﻮن...ان ﯾﺎ ﺣﺒﯿﺒﯽ اﻧّﺎ ﻟﻨﻌﺰﻧّﮏ و ﻟﻨﻐﻨﯿﻨّ ﮏ و ﻻ ﻧﺮﯾﺪ ان ﺗﺤﺰﻧﻦّ ﻓ ﺆادک ﻗﺪر ﺷﯿﺊ ﻟﻤﺎ ﻗﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﻔﺴﮏ اﻟﯽ ﷲ ﻣﺤﺒﻮﺑﯽ و ﻣﺤﺒﻮﺑﮏ ﺛﻢّ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ. ان اﺻﺒﺮ ﻓﯽ ﻣﻘﻌﺪ ﻋﺰّک...ﺛﻢّ ﻟﺘﺄﻣﺮنّ اوﻟﻮاﻟﺨﺰ اﺋﻦ ان ﯾﺮﺳﻠﻦّ اﻟﯿﮫ ﻣﺎ ﯾﮑﻔﯿﻦّ اﻣﺮه و ﻟﯿﺆﯾﺪﻧّ ﮫ ﺑﻌﺰّ ﻣﻦ ﻋﻨﺪه ﻓﯽ ﮐﻞّ ﺷﺄن ﺑﺸﺄن ﻋ ﺣﺘﯽ ﻗﻀﯽ ﻣﺎ ﻗﺪّر ﻟﮫ ﻓﺎنّ ھﺬا ﻓﻀﻞ ﷲ ﻋﻠﯿﮑﻢ ﻟﻌﻠّﮑﻢ ان وﺟﺪﺗﻢ ﺣﻘّﺎً ﺑﻐﯿﺮ ﺣﻖّ ﻻ ﺗﺴﻠﮑﻮن...ھﺬا ﻓﻀﻞ ﷲ ﻋﻠﯿﮑﻢ ﻟﻌﻠّﮑﻢ ﻻ ﺗﺤﺘﺠﺒﻮن و ان ﺗﺤﺘﺠﺒﻮن ﻻ ﺗﺤﺰﻧﻦّ ﻣﻦ ﺗﺴﺠﺪون ﻟﮫ ﺑﺎﻟﯿﻞ واﻟﻨﮭﺎر. )ﻓﯽ اﻟﺴّﻠﻄًﺔ( در ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ اﮔﺮ ﺑﺸ ﻨ ﻮﯾﺪ ﮐﺴﯽ دﻋﻮی ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه اﻟﻠﮭﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧ ﮑﻨﯿﺪ ﮐﮫ او ﺑﺮ ﺣﻖ ا ﺳﺖ اﻣﺎ ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ اﺣﺘﺮام ﺑﮫ اﺳﻢ او ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﺎری ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰن او ﺷﻮد : ﺣﺎل ھﻢ اﮔﺮ ﺷﻨﻮﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ اﻣﺮی و ﯾﻘﯿﻦ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺗﮑﺴّﺐ اﻣﺮی ﻧﻨﻤﻮده ﮐﮫ ﺳﺒﺐ ﺣﺰن او ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﭼﮫ در واﻗﻊ ﻏﯿﺮ او ﺑﺎﺷﺪ...وﻟﯽ ھ ﻤ ﯿﻨﻘﺪر ﮐﮫ ذﮐﺮ اﺳﻢ او ﮔﺮدد ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺣﺐّ او ﺑﻌﯿﺪ اﺳﺖ ﮐﮫ او را ﻣﺤﺰون ﮐﻨﻨﺪ اﺣﺘﺮاﻣﺎً ﻻﺳﻤﮫ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:8( اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از اﯾﻦ ھﻢ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽ روﻧﺪ و در اﺛﺒﺎت ﺣﮑﻢ ﺧﻮد در ﻣﻨﻊ آ زار ﻣﺪﻋﯽ ، اﺳﺘﺪﻻﻟﯽ ﮐﻠّ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺮ اﺻﻞ آزادی دﯾﻦ و وﺟﺪان ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ: زﯾﺮا ﮐﮫ اﻣﺮ از دو ﺷﻖّ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﺎ او اﺳﺖ و ﺣﺎل آﻧﮑﮫ ﻏﯿﺮ از او ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ آﯾﺎت ﺑﺮ ﻧﮭﺞ ﻓﻄﺮت ﻧﺎ زل ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﭼﺮا ﻧﻔﺴﯽ ﺗﮑﺬﯾﺐ ﺣﻖ ﮐ ﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺎل آﻧﮑﮫ ﺷﺐ و روز در اﻧﺘﻈﺎر او ﻋﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. و اﮔﺮ ﺑﺮ ﻓﺮض اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺴﯽ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ داد واﮔﺬارﻧﺪ ﺣﮑﻢ او را ﺑﺎ ﺧﺪا. ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ ﺣﮑﻢ ﺑﺮ اون ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ اﺟﻼﻻً ﻻﺳﻢ ﻣﺤﺒﻮﺑﮭﻢ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:8( ﺑﺎرھﺎ در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺗﮑﺮار ﺷﺪه ﮐﮫ ھﺮ ﮐﺲ ﮐﮫ ﻣﺪﻋﯽ ﺷﺪ ﭼﮫ ﺣﻖ ﭼﮫ ﺑﺎطﻞ ھﯿﭽﮑﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮاو ﺗﻌﺮّ ض ﮐﻨﺪ. ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﮫ در ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﻮﯾﻦ ﺟﺰ ﻣﮭﺮ و ﺑﺮدﺑﺎری و ﮐﻤﮏ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ھﺮ ﻧﻮع ﻣﺪّ دﯾﮕﺮی ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ در ﺑﯿﺎن آن ﺣﻀﺮت ﺧﻄﺎب ﺑﮫ ﻣﯿﺮزا آﻗﺎﺳﯽ ﻧﯿﺰ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ادّ ﻋﺎی ﺧﻮد ھﻢ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ در آ ن ﺣﻀﺮت ﺑﺎب رھﺒﺮان اﯾﺮان را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ از ﮐﺸﻮرھﺎی اروﭘﺎﺋﯽ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و آزادی ﻣﺬھﺐ را در اﯾﺮان ﻋﻤﻠﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. در ﺗﻮﻗﯿﻌﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﮫ ﻣﯿﺮزا آﻗﺎﺳﯽ ﮐﮫ در ﻣﺎﮐﻮ ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺷﺪه و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﮫ ﻣﯿﺮزا آﻗﺎﺳﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ اﮔﺮ اھﻞ ﻋﺮﻓﺎن ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﮫ از طﺮﯾﻖ آن ﺑﮫ آن ﺣﻀﺮت اﯾﻤﺎن آوری ﻻ اﻗﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮑﯽ از ﮐﻔّ ﺎر ﺑﺎش. آﯾﺎ ﻧﺸﻨﯿﺪه ای روش ﺳﻠﻮک ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺴﯿﺤﯽ و روﺳﯿﮫ ر ا ﮐﮫ در ﺑﻼ دﺷﺎن ھﺮ ﮐﺲ در دﯾﻦ ﺧﻮد آزاد اﺳﺖ و ﻓﺮﻗﯽ ھﻢ ﻧﺪارد ﮐﮫ دﯾﻨ ﺶ ﺑﺮﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺑﺎطﻞ. اﯾﻦ ﺗﺒﻌﯿﺪ

ھﯿﭻ ﯽﻨﺎﺗ

ﺖ و ﻣﺤﺒﻮﺑ

ﮭﺎ ﮐﻞّ

ﺰّ ﻣﻨﯿﻊ

ﯽ ﻣﯽ

ﻋﯽ ﭼﯿﺰ

2

و آزار ﺗﻮﺳﻂ ﻣﯿﺮزا آﻗﺎﺳﯽ در ﻧﺰد ھﻮﺷﻤﻨﺪان ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺮ ﺗﺮس و ﺑﻄﻼن ﺻﺎﺣﺐ اﻣﺮ را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﻋﯿﻦ ﺑﯿﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ: ان ﻟﻢ ﺗﮑﻦ اھﻼً ﻟﺬﻟﮏ ﮐﻦ اﺣﺪاً ﻣﺜ ﻞ اﻟﮑﻔّﺎر. ﻣﺎ ﺳﻤﻌﺖ ﺳﻠﻮک اﻟﻨﺼﺎری و اﻟﺮوس انّ ﮐﻞّ ﻣﻦ ﻓﯽ ﺑﻼدھﻢ ﮐﺎن ﻋﻠﯽ دﯾﻨﮫ ﺳﻮاءً ﮐﺎن ﻋﻠﯽ ﺣﻖّ او ﻋﻠﯽ ﺑﺎطﻞ. و انّ ﻋﻤﻠﮏ ھﺬا ﻟﻢ ﯾﺪلّ ﻋﻨﺪ اوﻟﯽ اﻻﻟﺒﺎب اﻻّ ﻋﻠﯽ ﺧﻮﻓﮏ و ﺑﻄﻼن ﻧﻔﺴﮏ و ﺣﻘﯿّﺔ ﻧﻔﺴﮫ. دﻻﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ

او ﺑﺎب

ﻻزم ﺑﮫ ﺗﺬﮐﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﮫ اﺗﻔﺎق ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﮫ دﺳﺘﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻋﻤ ﻞ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ. اﻣﺎ ﻧﻔﺲ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﮫ ﻣﯿﺮزا ﯾﺤﯿﯽ ازل در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ادﻋﺎی دﯾّ ﺎن و دﯾﮕﺮان ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺘﻞ او را ﺻﺎدر ﮐﺮد و در ﮐﺘﺎب ھﺎی ﺧﻮد از ﺟﻤﻠﮫ اﻟﻤﺴﺘﯿﻘ ﻆ از ھﺮ دﺷﻨﺎﻣﯽ ﺑﮫ او ﺧﻮدداری ﻧﮑﺮد و ﺑ ﮫ ﻋﻼوه ﺑﻌﺪاً در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﻋﻮی ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺟﺰ ﺑﮫ دﺷﻨﺎم و ﺗﻮھﯿﻦ و اﻋﺘﺮاض ﻧﭙﺮداﺧﺖ ﺧﻮد ﺑﺰر ﮔﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ اﺳ ﺖ ﮐﮫ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻣﻘﺎم رھﺒﺮی او ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ، ﭘﺲ از ﺳﺎل ﺗﺴﻊ دﯾﮕﺮ ﻣﯿﺮزا ﯾﺤ ﯿ ﯽ ازل ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه راﺳﺘﯿﻦ آﺋﯿﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﻧﺒﻮده و ﺑﺮ ﻋﮑﺲ او و ھﻮاداران ﻣﻌﺪودش ﺑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر از ﻧﻮع ﺗﺸﯿّ ﻊ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ. از ﺗﻘﻠﯿﺪ و ﺳﻨﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﮫ آزادی ، ﺧﺮدﮔﺮاﺋﯽ و اﺳﺘﻘﻼل ﻓﮑﺮی

ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر در ﻣﯿﺎن ﭘﯿﺮوان ادﯾﺎن ﮔﺬﺷﺘﮫ از ﺟﻤﻠﮫ ﺷﯿﻌﯿﺎن در واﻗﻊ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﻨﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ و ﺗﻘﻠﯿﺪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﮫ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺧﻮد را ﺟﻠﻮه ﻣﯽ وّ ا دھﺪ. ل آﻧﮑﮫ ﭘﯿﺮوان ادﯾﺎن ﻗﺒﻞ ھﻤﮕﯽ دﯾﻦ ﺧﻮد را آﺧﺮﯾﻦ دﯾﻦ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و در ﻧ ﺘﯿﺠﮫ اﻧﺘﻈﺎر آﻧﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ اﻧﺘﻈﺎر اﻧﻘﻼب ﻓﺮھﻨﮕﯽ و ھﺸ ﯿﺎری زﻣﺎﻧﻤﻨﺪ و ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻧ ﯿﺴﺖ. ﺑﺮ ﻋﮑﺲ آ ﻧﺎن ﻣﻮﻋﻮد را ﮐﺴﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﮫ ﺳﻨﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ را ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨﺪ و ﺗﻨﮭﺎ راه و رﺳﻢ ﮔﺬﺷﺘﮫ دور را ﺗﺮوﯾﺞ ﮐﻨﺪ و ﺑﮫ ﺳﻨﺖ ھﺎی دﯾﺮﯾﻦ ﺑﺎزﮔﺮدد. دوم آﻧﮑﮫ اﯾﻦ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺮھﻨﮓ ﺗﻘﻠﯿﺪ از ﺳﺮان ﻣﺬھﺒﯽ و ﻋﻠﻤﺎ دﯾﻨﯽ ی اﺳﺖ. ﺑ ﮫ ﺟﺎی آﻧﮑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺮھﻨﮓ ﻧﻘﺪ ﺗﻘﻠﯿﺪ و ﻧﻔﯽ ﺳﺮان ﻣﺬھﺒﯽ ﺷﻮد ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ، اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻮﻋﻮد ﺑﯿﺶ از ھﺮ ﮐﺲ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﯿﺸﻮاﯾﺎن دﯾﻨﯽ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮔﺮدد و آﻧﺎن ﺧﻮد را ﻣﺘﺨﺼﺺ اﻧﺘﻈﺎر و ﻣﺸﺘﺎق ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﻠﻮه ﺟ داده از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻗﺪرت و ﺛﺮوت ﺑ ﮫ دﺳﺖ آورده و ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺗﺮ ﻓ ﯿﻊ ﻣﯽ دھﻨﺪ ﮐﮫ ﮔﻮﯾﺎ درﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ادّ ﻋﺎی ﻣﻮﻋﻮد ﺑﮫ ﻗﺒﻮل ﯾﺎ ردّ آﻧﺎن ﻣﺸﺮوط و واﺑﺴﺘﮫ اﺳﺖ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ در ذھﻦ ﭘﯿﺮوان ﻣﻘﻠّ ﺪﺷﺎن ھﺮ وﻗﺖ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻋﻠﻤﺎﯾﺸﺎن ﺑﮫ او اﯾﻤﺎن ﻣﯽ آورﻧﺪ و در ﺗﺮوﯾﺞ اﻣﺮ ﻣﻮﻋﻮد ﮐﻮﺷﻨﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻄﺎر ﻓﺮھﻨﮓ ﺗﺤﮑﯿﻢ ﻗﺪرت آﺧﻮﻧﺪ و ﮐﺸﯿﺶ ﮔﺸﺘﮫ و ھﺮ ﻧﻮع ﺿﺮورت آزادی ﻓﺮدی و اﺳﺘﻘﻼل ﻓﮑﺮی را ﺗﺨﻄﺌﮫ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺳﻮم آﻧﮑﮫ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺑ ﮫ ﺷﮑﻠﯽ اﻓﺴﺎﻧﮫ ای و ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﻌ ھﺎی ﺠﺰه ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺗﺼﻮّ ﮔﺮدد و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺑﮫ ﭘﺪﯾﺪاری ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﮐﮫ ﺑﺮای ھﻤﮫ ﺑﺪﯾﮭﯽ و ﻣﺮﺋﯽ اﺳﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﮐﮫ در ﻧﺘﯿﺠ ﮫ ﻧﯿﺎزی ﺑﮫ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن و ﺗﺄﻣﻞ در آن ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﻨﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ و ﮔﺮﯾﺰ از اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن را در ھﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ و ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر را ﺑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﺳﺘﻘﻼل ﻓﮑﺮی، ﺗﺤﺮّ ی ﺣﻘﯿﻘﺖ و -ﺧﺮد ﻣﺤﻮری ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮده و وﺳﻮاس ﺑﮫ ﻣﻌﺠﺰه، و ﺗﻘﻠﯿﺪ از دﯾﮕﺮان را در ھﻢ ﺷﮑﺴﺘﮫ و ﮐﻠﻤﮫ را ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰ ه و ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ھﺮ زﻣﺎن ﮐﮫ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮی ظﮭﻮر ﻧﻤﻮد ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﮫ دﯾﻦ ﻗﺒﻞ و ﺧﺼﻮﺻﺎً ﻋﻠﻤﺎﯾﺸﺎن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﻮﯾﻦ را اﻧﮑﺎر و اﺳﺘﮭﺰاء ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﻋﻠﺖ اﯾﻦ اﻣﺮ آن ﺑﻮد ﮐﮫ ﻣﻨﻄﻖ ﺧﺎﺻﯽ در ﻣﻮرد ﺣﺠّ ﯿﺖ ﯾﻌﻨﯽ دﻟﯿﻞ ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ در ذھﻨﺸﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺑﺮ اﺳﺎس آن ﻣﻨﻄﻖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻮدﻧﺪ. ﻤﭽﻨﯿﻦ ھ ﭘﯿﺮوان دﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﮫ ﺑﺮداﺷﺖ ﻋﻠﻤﺎﯾﺸﺎن از ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﮐﺘﺎب دﯾﻨﯽ ﺧﻮد ﺗﮑﯿﮫ ﮐﺮده و آن ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﻌﻨﻮان ﻣﯿﺰان و ﺷﺮط ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﻋﺘﺮاض ﻋﻠﻤﺎی ﺷﯿﻌﮫ ﺑﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﯿﺰ دﻗﯿﻘﺎً ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ ﭘﯿﺮوی از ھﻤﺎن ﻣﻨﻄﻖ ﺣﺠّ ﯿﺖ و اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻮد. ﺑﺮ طﺒﻖ ﺷﯿﻌﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ زﯾﺮا ﮐﮫ ﺑﺮ طﺒﻖ ﺑﺮداﺷﺖ آﻧﺎن از ن آ ﻗﺮ اﺻﻼً ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﺳﺖ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﺎﻟﮑﻞّ دﻋﻮی ﺑﺎطﻞ اﺳﺖ. از طﺮف دﯾﮕﺮ ﺑﺮ طﺒﻖ آﯾﺎت و اﺣﺎدﯾﺚ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺮدی ھﺰار ﺳﺎﻟﮫ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﮫ ﺑﺎ ﺻﺪھﺎ ﺷﺮاﯾﻂ و ﻋﻼﺋﻢ اﻟﻌﺎده ظﺎھﺮ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮ ھﻤﮫ دﻧﯿﺎ ﭼﯿﺮ ه ﺷﻮد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ظﺎھﺮاً ھﯿﭽﯿﮏ از اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ در ﻣﻮرد ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺗﺤﻘّ ﻖ ﻧﯿﺎﻓﺖ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ظﮭﻮر ﺧﻮد را روز ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد اﻣّ ﺎ ﺑﺮ طﺒﻖ ظﺎھﺮ آﯾﺎت ﻗﺮ آ ن، روز ﻗﯿﺎﻣﺖ ده ھﺎ ﻋﻼﻣﺖ و روﯾﺪاد ﻋﻈﯿﻢ دارد ازﺟﻤﻠﮫ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﮐﺎﻣﻞ در آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ، ﻣﺮگ ھﻤﮕﺎن و آﻧﮕﺎه زﻧﺪه ﺷﺪن ھﻤﮕﺎن و ﺣﻀﻮر در ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺧﺪا ﺑﺮای ﻗﻀﺎوت. ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ و دﯾﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﮐﻮﺷﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن را ﺑ ای ﮔﻮﻧﮫ ﮫ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮع ﻣﻨﻄﻘﯽ را در ﺑﺎره ﻣﻮ ﻋﻮد ﺑﯿﺎن ﺑ ﮫ ﮐﺎر ﻧﺒﺮﻧﺪ و اﺷﺘﺒﺎه ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن را ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﻨﺪ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﻧﻮﯾﻨﯽ را در ﺑﺎره ﺣﺠّ ﯿﺖ و اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻮرد ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻗﺮار ﻣﯽ دھﺪ و ﺑﺎﺑﯿﺎن را ﺻﺪھﺎ ﺑﺎر ھﺸﺪار ﻣﯽ دھﺪ ﮐﮫ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻗﺒﻞ ﺧﻮد را از ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺤﺮوم ﻧﮑﻨﻨﺪ. اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﻧ ﻮﯾﻦ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ اوﻻً ﻣﻌﺠﺰه دﻟﯿﻞ ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﯾﮏ

ﻣﯽ ﻣﯽ

ر ﻣﯽ

ظﺎھﺮی را

ﺧﺎرق

3

ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺮ ﻋﮑﺲ، ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ ﻧﺰول آﯾﺎت ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻼم ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﺠّ ﺖ راﺳﺘﯿﻦ اوﺳﺖ. ﺑﺮ طﺒﻖ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اوّ ل وﺟﻮد آن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و دوّ م آﯾﺎت اوﺳﺖ. ﮐﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﺎﯾ ﺪ ﺑﮫ "ﻣﺒﺪء اﻣﺮ" ﻧﺎظﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﯾﻤﺎن آوردن ﯾﺎ ﻧﯿﺎوردن ﻣﺮدم آﻧﮑﮫ اﯾﺸﺎن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻧﻤﻮد اﯾﻤﺎن آورﻧﺪ ﺣﺘّ ﯽ اﮔﺮ ھﻤﮫ دﻧﯿﺎ ﺑﮫ ﺗﻤﺴﺨﺮ و آزار ﻣﻮﻋﻮد ﻗﯿﺎم ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎب را ﺑﻌﻨﻮان ﺷﺮطﯽ ﺑﺮای ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﻣﻮﻋﻮد ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﮑﻨﻨﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﺮای ﻗﻀﺎوت در ﻣﻮرد ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﻣﻮﻋﻮد ﺗﻨﮭﺎ ﺑﮫ ﺧﻮد ﻣﻮﻋﻮد و آﯾﺎت او ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﻧﮫ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در اﺛﺒﺎت ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻨﮭﺎ ﻧﺰول آﯾﺎت از زﺑﺎن و ﻗﻠﻤﺶ را ﺖ ﻣﯽ ﺣﺠّ ﮔﯿﺮد و ﻣﮑﺮراً ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ را ﯾﺎدآور ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ در اﺳﻼم ھﻢ ﻗﺮ آ ن ﺗﻨﮭﺎ ﺣﺠّ ﺖ راﺳﺘﯿﻦ را ﺧﻮد ﻗﺮان ﺑﺮ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد و آن را ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯽ داﻧﺪ و ﻧﯿﺎز ﺑﮫ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮی را اﻧﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﮭﻤﺘﺮﯾﻦ ﮐﺘﺎب اﺳﺘﺪﻻﻟﯽ ﺑﺎب در اﺛﺒﺎت ظﮭﻮر ﺧﻮﯾﺶ دﻻﺋﻞ اﻟﺴّ ﺒﻌﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ در آن ﺑﮫ ھﻔﺖ دﻟﯿﻞ ﺛﺎﺑﺖ ﻨﮐﻨ ﻣﯽ ﺪ ﮐﮫ آﯾﺎت و ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﺗﻨﮭﺎ ﺣﺠّ ﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ راﺳﺘﯿﻦ اﺳﺖ. اﻣّ ﺎ اﯾﺸﺎن ﺗﺎ ﺑﺠﺎﺋﯽ ﭘﯿﺶ ﮐﮫ رود ﻣﯽ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮد را ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎ و ﻣﻔﺎھﯿﻢ ﻧﻮ آور آن ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﺣﺘّ ﯽ در ﮐﺘﺎب ﺔ ﻟﮫ" )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:8 (. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ از اﯾﻦ ھﻢ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽ رود و ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﮔﻔﺘﮫ ھﺎی دﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﮫ و ظﺎھﺮ ﮐﺘﺎب آﺳﻤﺎﻧﯽ ﻗﺒﻞ ﺑﺮای آن ظﮭﻮر ﺷﺮط و ﺷﺮوطﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎب ﺑﺎرھﺎ ﻣﯽ ﻨ ﮔﻮﯾ ﺪ ﮐﮫ ﺧﺪا را ﺑﺎﯾﺪ ﺑ ﮫ ﺧﺪا ﺷﻨﺎﺧﺖ )ﺣﺪﯾﺚ اﻋﺮﻓﻮا ﷲ ﺑﺎﻟﻠہ( و ﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﮭﺎ و ﺗﻨﮭﺎ ﺑﮫ ﺧﻮد ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و آﻧﮕﺎه ﺑﮫ ﻧﺰول آﯾﺎت ﺗﻮﺳّ ﻂ او ﻮﺟّ ﺗ ﮫ ﮐﺮد و ﻣﻼک ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ را ﺻﺮﻓﺎً ھﻤﯿﻦ ﻋﺎﻣﻞ داﻧﺴﺖ و ھﯿ ﭻ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻔﺴﯿﺮی از آ ﮐﺘﺎب ﺳﻤﺎﻧﯽ ﮔﺬﺷﺘﮫ را ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ﻣﻼک و ﻣﯿﺰان و ﺷﺮط و ﻋﻼﻣﺘﯽ ﺑﺮای ظﮭﻮر ﺑﻌﺪ ﻗﺮار داد. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 7:11 ، ﺗﻮﻗﯿﻊ ﻣﻼ ﺑﺎﻗﺮ( ﻋﻠّ ﺖ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را اﯾﺸﺎن اﯾﻦ ﮔﻮﻧﮫ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ﻨدھ ﺪ ﮐﮫ ﻻً اوّ ﮐﻼم اﻟﮭﯽ دارای ﻣﻌﺎﻧﯽ ﺑﺎطﻨﯽ اﺳﺖ و ﺟﺰ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﺮ آن ﻣﻌﺎﻧﯽ واﻗﻒ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﻮان ﺑﺮداﺷﺖ ھﺎی ظﺎھﺮی از ﮐﺘﺎب اﻟﮭﯽ را ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ﺷﺮط و ﻣﯿﺰاﻧﯽ ﺑﺮای ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﻌﺪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 2:2 ّ آم ( دو ﻧﮑﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮش ﺑﮫ ھﯿ ﭻ ﺷﺮط و ﺷﺮوطﯽ ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﺷﺮط و ﻣﯿﺰان ﺧﻮد آﻧﮭﺎ ھﺴﺘﻨﺪ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻣﻈﮭﺮ ﯾﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﯾﺸﺎء اﺳﺖ ) ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 4:6 ، ﺗﻮﻗﯿﻊ ﻣﻼ ﺑﺎﻗﺮ( ﺳﻮّ . م آﻧﮑﮫ ﮐﻼم ﮐﺘﺎب آ ﺳﻤﺎﻧﯽ ﻗﺒﻞ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻋﻠّ ﺖ ﻣﺸﺮوع اﺳﺖ ﮐﮫ ﺗﻮﺳّ ﻂ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮی ﮐﮫ ﻗﺪرت ﺗﻨﺰﯾﻞ دارد ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﻌﺪ ھﻤﺎن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﮔﺬﺷﺘﮫ اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﮫ ﺑﮭﺎﻧﮫ ﮐﻼم ﻗﺒﻠﯽ او ﺑﺮ ﺧﻮد او ﮐﮫ ﺗﻨﺰﯾﻞ ﮐﻨﻨﺪه آﯾﺎت اﺳﺖ اﻋﺘﺮاض ﻧﻤﻮد. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 2:1( . آ ﭼﮭﺎرم ﻧﮑﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ آزادی ﺑﺸﺮ ھﻤﻮاره او را ﺑﮫ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽ ﮔﺬارد و در ﻧﺘ ﯿﺠﮫ ھﺮ ﮐﺘﺎب آﺳﻤﺎﻧﯽ در ﻣﻮرد ظﮭﻮر ﺑﻌﺪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ظﺎھﺮ آن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺎط ﻦ آن در ﺗﻀﺎدّ ﺑﺎﺷﺪ. در ﻧﺘﯿﺠ ﮫ ﮫ ﺑ ﺟﺎی اﻋﺘﻤﺎد ﺑﮫ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﻮد ﯾﺎ ﻋﻠﻤﺎی ﺳﻨّ ﺖ ﭘﺮﺳﺖ از ﮐﺘﺎب آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﻧﻔﺲ ظﮭﻮر و ﺣﺠّ ﯿﺖ آﯾﺎت ﺗﻮﺟّ ﮫ ﮐﺮد )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 7:11 (. ﭘﻨﺠﻢ آﻧﮑﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺎھﯽ ﮐﻼﻣﺶ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﺪاء اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﮫ اراده ﺧﻮد ﻋﮑﺲ آﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﮫ اﺳﺖ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ و دھﺪ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮫ اﺗّ ﮑﺎی ھﯿﭻ ﮔﻔﺘﮫ ای در آ ﺋﯿﻦ ﻗﺒﻞ از ﭘﺬﯾﺮش ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ ) دﻻﺋﻞ اﻟﺴﺒﻌﮫ 51 ، ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 4:3(. ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ اﺳﺘﻘﻼل ﻓﮑﺮی و ﺗﻘﻠﯿﺪ ﻧﮑﺮدن از ﺳﺮان ﻣﺬھﺒﯽ را در اﺣﮑﺎم ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺗﻮان ﺑﺎز ﯾﺎﻓﺖ. ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل اﯾﺸﺎن ﺻﻌﻮد ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ را ﺣﺮام ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ھﻤﮕﺎن را ﺑﺮاﺑﺮ داﻧﺴﺘﮫ و ﻣﻔﮭﻮم ﻣﻨﺒﺮ را در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ وﻗﺎر و ﻣﻘﺎم اﻧﺴﺎن ﻣﯽ داﻧﻨﺪ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﯾﺸﺎن ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺣﺮام ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ھﯿﭽﮑﺲ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ﮐﮫ ﭼﮫ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺗﺮ از دﯾﮕﺮی اﺳﺖ. ﺑﮫ ﺗﻮ ﺑﮫ ﮔﻨﺎه ﭘﯿﺶ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن را ﻧﯿﺰ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎﻻ ﺻﺪھﺎ ﺑﺎر و ﺑﮫ ﺷﮑﻞ ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن در ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺑﺎب ظﺎھﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﯾﮏ ﺑﺨﺶ از ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ از دﯾﮕﺮ ﺑﺨﺶ ھﺎ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﭼﺮا ﮐﮫ در آن ﺑﺨﺶ اﯾﺸﺎن دﺳﺘﻮر ﻣﯽ ﻨدھ ﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن آن ﺑﺨﺶ را ھﺮ 19 روز ﯾ ﮑﺒﺎر ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺎم آن را ھﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻨ ﺪ. ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﺑﺎب اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺗﻨﮭﺎ دﻟﯿﻞ ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﺰول آﯾﺎت اﺳﺖ و ﻧﮫ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﯾﮕﺮ و ھﻤﯿﻨﮑﮫ دﯾﺪﻧﺪ ﮐﺴﯽ آﯾﺎت ﻧﺎزل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺪون ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ او اﯾﻤﺎن آورﻧﺪ: اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻐﯿﺮ آﯾﺎت ﷲ اﺣﺘﺠﺎج ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﻘّﯿﺖ ﻧﻘﻄﮫ ﺑﯿﺎن ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪه... ﻟﮭﺬا ﺣﺠّ ﺖ را واﺣﺪ ﻗﺮار دا ﯾﻮم ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ در ﺣﻖ او ﻟﻢ و ﺑﻢ ﮔﻔﺘﮫ ﻧﺸﻮد... و آﻧﻘﺪر ﺑﺮ ﺑﺼﯿﺮت ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﮐﮫ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﻏﯿﺮ ﷲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ آﯾﮫ ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ھﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﮐﮫ دﯾﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺣﺠّ ﺖ ظﺎھﺮ ﺷﺪه ﯾﻘﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ آﻧﮑﮫ ﺑ ھﯿﭻ ﮫ وﺟﮫ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﻮد ﯾﺎ دﯾﮕﺮان ا ز ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ رواﯾﺖ ﻣﻌﺠﺰه در ﺣﻖ ﺧﻮدش را ﺣﺮام ﺧﺮدﺳﺘﯿﺰ ﺟﺎدو و ﺟﻨﺒﻞ ﻣﻨﺤﻂ ﻧﺸﻮﻧﺪ: " و ﻣﻦ ﯾﺮوی ﻣﻌﺠﺰة ﺑﻐﯿﺮھﺎ ﻓﻼ ﺻﺤّ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﻧﺎ آﻧﮑﮫ ﭘﯿﺮوان او ﺑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﯾﻦ را ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﻧ ﮔﯿﺮ ﺑﮫ ظﮭﻮر ﺑﻌﺪ را ﻣﻼﮐﯽ ﺑﺮای ﻗﺒﻮل ﯾﺎ ردّ او ﺑ ﮫ ﺣﺴﺎب ﻧﯿﺎورﻧﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﮐﻼم اﻟﮭﯽ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﮫ آن

ﺛﺎﻧﯿﺎً

ﻧﺪ

ﺛﺎﻟﺜﺎً ﻣﯽ ﻣﯽ ﻞ

ﺣﻀﺮت

ﺣﻀﺮت

ﻧﻤﯽ ﻣﯽ

ﺣﺮام ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.

و اﻗﺮار

ده ﻟﻌﻞّ

4

ﮐﮫ اﯾﻦ ھﻤﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ اوّ ﻟﯿﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ در ﺻﺪر اﺳﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ او ﻗﺮ آ ن را ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮده و ﺣﺎل ھﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮫ ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ. اﮔﺮ در ﺣﺠّ ﺖ دﯾﻦ ﺧﻮد ﻣﻮﻗﻦ ﺑﻮدﯾﺪ اﯾﻦ اﻣﺮ را ﺗﻌﻘّ ﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﺪ... و ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻞ اھﻞ ﺑﯿﺎن را اﮔﺮ در اﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ در ﻧﺠﺎت اﯾﺸﺎن ﯾﻮم ﻗﯿﺎﻣﺖ )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:8(. اﻣﺎ ھﻤﮫ اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑ ﮫ ﺻﻮرت ﻓﺸﺮده در ﺗﻮﻗﯿﻊ ﻣﻼﺑﺎﻗﺮ ﮐﮫ ﯾﮑﯽ از ﺣ ﺮوف ﺣﯽّ ﺑﻮد آﻣﺪه اﺳﺖ. وی از ﺷﺮاﯾﻂ و ﻋﻼﺋﻢ و زﻣﺎن ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺑﯿﺎن از ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﭘﺮﺳﺶ ﻧﻤﻮد. در ﭘﺎﺳﺦ، ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻨﮐﻨ ﺪ ﮐﮫ ﻧﻔﺲ اﯾﻦ ﺳﺆال ﮔﻨﺎھﯽ اﺳﺖ ﺑﺰرگ و اﮔﺮ او از ﺣﺮوف ﺣﯽِ ﻧﺒﻮد ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ اﯾﻦ ﮔﻨﺎه ﺑﺮای او ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺠﺎزات ﻣﯽ ﻧﺪ ﮐﺮد ﭼﺮا ﮐﮫ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ را ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮدش ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻧﮫ ھﯿ ﭻ ﺷﺮط و ﺗﻮﺻﯿﻒ و ﻋﻼﻣﺖ و ﮔﻮاھﯽ دﯾﮕﺮ. در اﯾﻨﺠﺎ ﺳﮫ ﻗﺴﻤﺖ اﯾﻦ ﺗﻮﻗﯿﻊ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻨ ﮔﻮﯾ ﺪ ﮐﮫ ﻣﺒﺎدا ﻣﺒﺎدا ﮐﮫ ﺑﺘﻮﺳﻂ واﺣﺪ ﺑﯿﺎﻧﯽ )ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﺮوف ﺣﯽّ ( از ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻣﺤﺘﺠﺐ ﺷﻮی و ﻣﺒﺎدا ﻣﺒﺎدا ﮐﮫ ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺑﯿﺎن از ﻋﺮﻓﺎن او ﻣﺤﺮوم ﮔﺮدی زﯾﺮا ﺑﯿﺎن ، ﮐﻠﻤﺎت ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮد اوﺳﺖ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ اﯾﺸﺎن ﻨ ﮔﻮﯾ ﻣﯽ ﺪ ﮐﮫ اﮔﺮ ﺧﻮد آن ﺣﻀﺮت و ھﻤﮫ ﺣﺮوف ﺣﯽّ ﯾﮏ ﻣﺪّ ﻋﯽ را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺑﯽ راﺳﺘﯿﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﺣﺮف آﻧﺎن ﺗﻮﺟﮫ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﮫ ﻧﻔﺲ او و آﯾﺎت او ﻧﻈﺮ ﮐﻨﺪ. ھﻤﯿﻦ طﻮر ھﯿﭻ ﮔﻔﺘﮫ ﺑﯿﺎن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ردّ ﯾﮏ ﻣﺪّ ﮫ ﻋﯽ ﺑ ﮐﺎر رود. ﯾﻌﻨﯽ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد را ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﮭﺎ و ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺨﻮدش و ﺑﮫ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻧﮫ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ. در ﺑﯿﺎن ﺑﻌﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ اﺻﻞ را ﮐﮫ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮ ه ﺗﻮان ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺑﯿﺎن ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ ﺷﺮطﯽ ﮐﺮد ﺟﻮھﺮ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻨ ﻧﺎﻣ ﺪ. در ﻗﺴﻤﺖ آﺧﺮ اﯾﺸﺎن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻨﮐ ﻨﺪ ﮐﮫ در زﻣﺎن ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ھﻤﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن در ھﺮ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﮐﮫ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﺴﺎوی ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و دﯾﮕﺮ ھﯿﭻ ﯾﮏ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﻧﺨﻮاھﻨﺪ داﺷﺖ و از ﺑﺎﺳﻮادﺗﺮﯾﻦ ﺗﺎ ﮐﻢ ﺳﻮادﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﮫ ﺣﺮف ھﯿﭻ ﯾﮏ در ﭘﺬﯾﺮش ﯾﺎ ردّ دﻋﻮی ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟّ ﮫ ﮐﺮد. اﯾٌﺎك اﯾٌﺎك ﯾﻮم ظﮭﻮره ا ن ﺗﺤﺘﺠﺐ ﺑﺎﻟﻮاﺣﺪ اﻟﺒﯿﺎﻧﯿﺔ ﻓﺎنّ ذﻟﻚ اﻟﻮاﺣﺪ ﺧﻠﻖ ﻋﻨﺪه و اﯾٌﺎك اﯾٌﺎك ان ﺗﺤﺘﺠﺐ ﺑﻜﻠﻤﺎت ﻣﺎ ﻧﺰٌﻟﺖ ﻓﯽ اﻟﺒﯿﺎن ﻓﺎﻧٌﮭﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻔﺴﮫ ﻓﯽ ھﯿﻜﻞ ظﮭﻮره ﻣﻦ ﻗﺒﻞ. .. و ﻗﺪ ﻛﺘﺒﺖ ﺟﻮھﺮة ﻓﯽ ذﻛﺮه و ھﻮ اﻧٌﮫ ﻻ ﯾﺴﺘﺸﺎر ﺑﺎﺷﺎرﺗﯽ و ﻻ ﺑﻤﺎ ذﻛﺮ ﻓﯽ اﻟﺒﯿﺎن . ﺑﻠﯽ و ﻋﺰّﺗﮫ ﺗﻠﻚ اﻟﻜﻠﻤﺔ ﻋﻨﺪ ﷲّ اﻛﺒﺮ ﻋ ة ﻦ ﻋﺒﺎد ﻣﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض اذ ﺟﻮھﺮ ﻛﻞ اﻟﻌﺒﺎدة ﯾﻨﺘﮭﯽ اﻟﯽ ذﻟﻚ . ﻓﻌﻠﯽ ﻣﺎ ﻗﺪ ﻋﺮﻓﺖ ﷲّ ﻓﺎﻋﺮف ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲّ ﻓﺎﻧٌﮫ اﺟّﻞ و اﻋﻠﯽ ﻣﻦ ان ﯾﻜﻮن ﻣﻌﺮوﻓﺎً ﺑﺪوﻧﮫ او ﻣﺴﺘﺸﯿﺮاً ﺑﺎﺷﺎرة ... ﺧﻠﻘﮫ و اذاً ﯾﻮم ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲّ ﻛﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻷرض ﻋﻨﺪه ﺳﻮآء . ﻓﻤﻦ ﯾﺠﻌﻠﮫ ﻧﺒﯿٌﺎً ﻛﺎن ﻧﺒﯿٌﺎً ﻣﻦ اول اﻟﺬی اوّل ﻟﮫ اﻟﯽ آﺧﺮ اﻟﺬی ﻻ آﺧﺮ ﻟﮫ ﻻنّ ذﻟﻚ ﻣﺎ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﮫ ﷲّ. و ﻣﻦ ﯾﺠﻌﻠﮫ وﻟﯿٌﺎً ﻓﺬﻟﮏ ﮐﺎن وﻟﯿٌﺎً ﻓﯽ ﻛﻞّ اﻟﻌﻮاﻟﻢ ﻓﺎنّ ذﻟﻚ ﻣﺎ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﮫ ﷲّ . ﻻنّ ﻣﺸﯿﺔ ﷲّ ﻟﻦ ﯾﻈﮭﺮ اﻻّ ﺑﻤﺸﯿّﺘﮫ و ارادة ﷲّ ﻟﻢ ﯾﻈﮭﺮ اﻻّ ﺑﺎرادﺗﮫ ... )ﺗﻮ ﻗﯿﻊ ﻣﻼ ﺑﺎﻗﺮ( ﺑﻌﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﻣﻨﻄﻖ اﻧﺘﻄﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﺑ ﮫ ﺟﺎی وﺳﻮاس ﺑﮫ ﻣﻌﺠﺰه ظﺎھﺮی و ﯾﺎ ﭘﯿﺮوی از داوری ﻋﻠﻤﺎی دﯾﻨﯽ، ﺑﺮ ﻟﺰوم ﺗﻔﮑّ ﺮ و ﺗﺄﻣّ ﻞ در ﮐﻼم ﻣﻮﻋﻮد ﺑﮫ ﺻﻮرت ﻣﺴﺘﻘﻼﻧﮫ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﮫ ﺑﮫ ردّ ﯾﺎ ﻗﺒﻮل ﻣﺪّ ﻋﯽ ﺗﻮﺳﻂ ھﻤﮫ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻨﮐ ﻨﺪ. اﯾﻦ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑ ﺮ ﮐﻠﻤﮫ و ﻗﻠﻢ ﺑ ﺟﺎی ﮫ ﺗﻘﻠﯿﺪ از ﻋﻠﻤﺎء و طﻠﺐ ﻣﻌﺠﺰه ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر در آ ﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻓﺮھﻨﮓ ﺗﻮﻟّ ﺪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎ ھﺸﯿﺎری و اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﻣﺴﺘﻘﻼﻧﮫ ﻣﺸﺨّ ﮫ ﺑ ﻋﻼوه ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر در آﺋﯿﻦ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﮫ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺳﻠﻮک روﺣﺎﻧﯽ و ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ در ﺟﮭﺖ درک ﺣﻘﯿﻘﺖ دﯾﻦ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ھﺴﺘﯽ و ﺗﻌﺒﯿﺮ روﺣﺎﻧﯽ از ﺗﻤ ﯿّ ﺎﻣ ﺖ ھﺴﺘﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد. اﮔﺮ در ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﻨﺘﯽ اﻧﺘﻄﺎر ، آدﻣﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﻮﻋﻮدی ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﮫ ھﻤﮫ را ﻧﺠﺎت دھﺪ و ﺳﺘﻢ را از ﻣﯿﺎن ﺑﺒﺮد و ر ﻓﺎه و ﻗﺪرت و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮای ﮔﺮوھﺶ ﺑﺒ ﺎر آورد، در ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ آدﻣﯿﺎن ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آزادی ﺧﺪادادی ﺧﻮد د ر ﺟﮭﺖ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺑﺮاﺑﺮی ﮐﻮﺷﺶ ﮐﻨﻨﺪ و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﮐﺎرھﺎ را ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻧﺠﺎم دھﺪ. ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺗﻨﮭﺎ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﮫ اﯾﻦ ھﺪف اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺮﺣﻠﮫ ﻧﻮﯾﻨﯽ از ﺗﮑﺎﻣﻞ رو ﻧﺣﺎ ﯽ آدﻣﯿﺎن را آﻏﺎز ﮐﻨﺪ و ﺑﺮای آ ﻧﮑﮫ اﯾﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺷﻮد ﻻزم اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺧﻮد در ﺟﮭﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ دروﻧﯽ و ﻋﺮ ﻓﺎﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻮﺷﺶ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ، ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ دﯾﻦ ﺗﻮﺟﮫ ﮐﻨﻨﺪ، ﯾﺎدﺷﺎن ﻧﺮود ﮐﮫ ھﺮ دﯾﻨﯽ در اﺑﺘﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮدم و ﻋﻠﻤﺎی دﯾﻦ ﻗﺒﻞ آﻣﺎج ﺗﻤﺴﺨﺮ و دﺷﻨﺎم ﮔﺸﺘﮫ اﺳﺖ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد ﺑﮫ ﺗﻨﮭﺎﺋﯽ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟّ ﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ دﯾﺎﻧﺖ دﺳﺖ ﺑﮫ ﺗﺤﻘﯿﻖ در ﻣﻮرد دﯾﻦ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﻓ ﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﻠﻮک و ﻣﻌﺮا ج آدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎ آزادی و ھﺸﯿﺎری ﺧﻮﯾﺶ در ﺟﮭﺖ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﻤﺎﻻت روﺣﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻤ ﺎن ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ درس ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و روش ﺟﺴﺘﺠﻮی آﻧﺎن را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺜﻼً ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان اوﻟﯿﻦ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﮫ او اﯾﻤﺎن آورد ﮐﮫ ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ و ﻋﻠﻤﺎ ﮫ ﻧﯿﺰ ﻣﮑّ ی اﯾﺸﺎن را در ﺑﯿﺎن ھﻤﯿﻦ ﻣﻔﮭﻮم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎرھﺎ ﺑﯿﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻤﺎن ﻣﻼﺣﺴﯿﻦ ﺑﺸﺮوﯾﮫ ﺑﮫ آن ﺣﻀﺮت و طﻮر ھﻤﯿﻦ

ﷲ را ﻧﻤﯽ

ھﻤﮫ ﯾﮏ ﺳﺎن ﻣﯽ

ﻻ

ﺺ ﻣﯽ ﮔﺮدد.

ﮐﻮﺷﺪ.

ن ﻣﯽ

5

اﻧﮑﺎر و اﺳﺘﮭﺰاء ﻣﯽ ﻧﻤﻮ دﻧﺪ. ﺑ ﮫ ﻋﻼوه در آن زﻣﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن ﻣﺎﯾﮫ ﻗﺪرت و ﺛﺮوت و اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺒﻮد ﺑﻠ ﮑﮫ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻣﺴﺘﻠﺰم ھﺮ ﻧﻮع ﻓﺪاﮐﺎری و از ﺟﺎن ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺑﻮد. ﺑ ﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻠﻮﮐﯽ در ﺟﮭﺖ اﻧﻘﻄﺎع از ھﻤﮫ ﮐﺲ و ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ و اﯾﻦ اﻧﻘﻄﺎع ﺑﮫ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دﯾﺪن و ﺑﮫ ﮔﻮش ﺧﻮد ﺷﻨﯿﺪن و ﺷﮭﺎﻣﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ و آﻣﺎدﮔﯽ ﺑﺮای ﺟﺎن ﺑﺎزی اﺳﺖ. از ﻓﺮھﻨﮓ ﺗﻌﺼّ ﺐ و ددﻣﻨﺸﯽ ﺑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﺟﺎﺑﺖ و اﺑﺘﮭﺎج و ﻋﻤﺮان و اﺧﻼق دﯾﺪﯾﻢ ﮐﮫ در ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﻨّ ﺘﯽ اﻧﺘﻈﺎر ، ﻓﺮض ﺑﺮ آﻧﺴﺖ ﮐﮫ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺑ ﮔﻮﻧﮫ ﮫ ای اﺳﺖ ﮐﮫ ھﻤﮫ ﻣﺆﻣﻨﺎن دﯾﻦ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن و ﻧﯿﺰ ﺣﻘّ ﺎﻧﯿﺖ آن ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎﺧﺒﺮ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ وار ﻣﻌﺠﺰه اﺳﺖ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ در ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮھﻨﮕﯽ آ دﻣﯿﺎن ﻧﯿﺎزی ﺑﮫ ﻣﺮاﻗﺒﮫ دروﻧﯽ و ﻣﺤﺎﺳﺒﮫ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ و ﺣﺮﮐﺖ در ﺟﮭﺖ اﺧﻼق و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻧﺪارﻧﺪ. ﺑﺮﻋﮑﺲ، اﯾﻦ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﺑﮫ ﻗﺪرت رﺳﯿﺪن ﮔﺮوه ﺧﻮد و آزار و ﺳﺮﮐﻮب و ﮐﺸﺘﺎر ﮔﺮوه ھﺎی دﯾﮕﺮ اﺳﺖ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ اﺧﻼق اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺑﻠﮑﮫ ﺗﻌﺼّ ﺐ دﯾﻨﯽ و ﮔﺮوه - ﻣﺪاری و اﻧﺤﺼﺎر طﻠﺒﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﻋﮑﺲ اﯾﻦ اﻣﺮ در ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑ ﮫ ھﻤﺮاه دﯾﮕﺮ آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎرھﺎ از ﻟﺰوم ﺗﺮاﻗﺐ و ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدن ﺧﻮد در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﺪ. ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺮ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ظﮭﻮر دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان ﺧﺪاﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﭼﮫ روز ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎ ھﻤﮫ روزھﺎ ﻓﺮق دارد و آﻏﺎز روز ﻗﯿﺎﻣﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ظﺎھﺮی ﺑﺎ دﯾﮕﺮ روزھﺎ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﺪارد. ﻣﻮﻋﻮد ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﺑ ﮫ ظﺎھﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﮕﺮ آ دﻣﯿﺎن و ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣ ﻮﻋﻮد ظﺎھﺮ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و اﮐﺜﺮ ﻣﺮدم ﺑﮫ او اﯾﻤﺎن ﻧﻤﯽ آ ورﻧﺪ و او را اﻧﮑﺎر ﺟﮭﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ راﺳﺘﯿﻦ و اﻧﻘﻄﺎع از ھﻤﮕﺎن و اﺳﺘﻘ ﻼل ﻓﮑﺮی اﺳﺖ. ﺑﺪون اﯾﻦ ﺳﻠﻮک ، ن ﻋﺮﻓﺎ ﻣﻮﻋﻮد اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﻣ ﺆﻣﻦ در ھﺮ ﺣﺎل ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﮐﮫ اﺷﺘﺒﺎه ﭘﯿﺮوان ادﯾﺎن ﻗﺒﻞ را ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﺪ و از ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺤﺮوم ﻧﺸﻮد. و اﻟﺒﺘﮫ ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎرھﺎ ﺑﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ھﺸﺪار ﻣﯽ دھﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ "دﻗّﺖ" ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﺒﺎدا از ظﮭﻮر ﺑﻌﺪ ﻣﺤﺘﺠﺐ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﮫ ﭼﻨﺪ ﻣﺜﺎل اﮐﺘﻔﺎء ﻣﯽ ﺷﻮد: ای اھﻞ ﺑﯿﺎن ﺗﺮﺣّﻢ ﺑﺮ ﺧﻮد ﮐﺮده و ﯾﮏ دﻓﻌﮫ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﺑﺎطﻞ ﻧﮑﺮده و در ﻧﺰد ظﮭﻮر ﮐﻤﺎل دﻗّﺖ را ﮐﺮده ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﮫ ظﮭﻮر اﺳﺖ ﮐﮫ اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﯽ ﻣﻨﺘﮭﺎی دﻗّﺖ را ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 4:18 ( وﻟﯽ ﻣﻨﺘﮭﺎی دﻗّﺖ ﻧﻤﻮده ﮐﮫ اﻟﻌﯿﺎذ ﺑﺎﻟﻠہ ظﮭﻮر ﺣﻖ ﻧﺸﻮد و او ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 5:13 ( ﮐﻤﺎل دﻗّﺖ را ﻧﻤﻮده ﮐﮫ ﺻﺮاط ادقّ از ھﺮ ﺷﯿﺊ اﺳﺖ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:1( ﻣﻨﺘﮭﺎی دﻗّﺖ را ﻧﻤﻮده ﮐﮫ در آﺧﺮ ھﺮ ظﮭﻮری ﺑ ﮫ ارﺗﻔﺎع آن ظﮭﻮر از ﻣﺒﺪء ظﮭﻮر ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻧﮕﺮدی. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:1( ﻣﻨﺘﮭﺎی دﻗّﺖ را ﻧﻤﻮد ه ﮐﮫ از دﻗّﺖ ﺧﻮد ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻧﺸﻮی و ﺑﮫ ﻋﯿﻦ او او را ﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﺑ ﮫ ﻋﺮﻓﺎن او ﻓﺎ ﺋ )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 9:3( اﯾﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻣﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب زﯾﺮﺑﻨﺎی ﻓﺮھﻨﮓ ﻧﻮﯾﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻦ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﺨﻠّ ﻖ ﺑﮫ اﺧﻼق اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﻧﭙﺴﻨﺪﯾﺪن ﺑﺮای دﯾﮕﺮی آﻧﭽﮫ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﯾﻢ، ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﺤﺰون ﺳﺎﺧﺘﻦ ھﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﮐﻮﺷﺶ ﺑﮫ ﺷﺎد ﻧﻤﻮدن ھﻤﮫ آدم ھﺎ، ﮐﺎر ﺧﻮد را در ﻧﮭﺎﯾﺖ ﮐﻤﺎل و اﺗﻘﺎن اﻧﺠﺎم دادن، ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را زﯾﺒﺎ و ﻟﻄﯿﻒ ﺳ ﺎﺧﺘﻦ، و در ﻋﻤﺮان و ﮐﻤﺎل ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ در ﺟﺎﻣﻌﮫ ﮐﻮﺷﯿﺪن ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺷﮕﻔﺘ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﮫ ﺑﺮﺧﯽ از اﺻﻮل آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺗﻮﺟﮫ - اﻟﻒ ﻧﮭﺎدﯾﻨﮫ ﺷﺪن اﺧﻼق ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺒﮫ ھﺎی ﻣﻔﮭﻮم ﻧﻮﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر در ﺟﮭﺎن ﺑﯿﻨﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺷﯿﺮازی آﻧﺴﺖ ﮐﮫ او ﺑﺎرھﺎ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﺑﺮای آﻧﮑﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻮﻋﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﯾﺎ ﻻاﻗﻞ از آزار ﺑﮫ او ﺧﻮدداری ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدت ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ ھﻤﻮاره و در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ھﻤﮕﺎن ھﺮ ﮔﺰ آﻧﭽﮫ را ﺑﺮﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ ﺑﺮ ھﯿﭽﮑﺲ دﯾﮕﺮ ﻧﭙﺴﻨﺪﻧﺪ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﻮاﺟﮫ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎ او ھﻢ ﺑﺮ اﺳﺎس ھﻤﺎن اﺻﻞ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ﻣﻮﻋﻮد ھﻢ در ظﺎھﺮ آدﻣﯽ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﮕﺮان. ﮔﻔﺘﮫ ھﺎی زﯾﺮ ﺗﻨﮭﺎ ای از اﯾﻦ اﺻﻞ ﻗﺎطﻊ اﺳﺖ: ﮐﻞّ در ﺑﺤﺮ ﺣﺠﺎب ﻏﺮق و ﺷﻤﻮس در ﻣﺮاﯾﺎ ﺑﻀﯿﺎء او ﻣﺘﺤﺮّ ک و از او ﻣﻨﺤﺮف و از او ﻣﺤﺘﺠﺐ و ﻣﺎھﯿﺎن درﯾﺎ ﺑﮫ آب زﻧﺪه و ﺳ ﺆال از او ﻧﻤﻮده...از ﻣﺤﺒﻮب ﺧ ﻮد ﺣ ﯿﺎ ﻧﻤﻮده دﯾﮕﺮ در

ﻣﺴﺘﻠﺰم

ﻣﯽ ﻣﯽ

ﻟﯽ ﯽ

ﮐﻨﻨﺪ. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ از ﻣﮭﻤﺘﺮﯾﻦ اﺻﻮل ﻣﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﻣﺒﺪء و ﺟﻮھﺮ و ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻣﺮ ﻧﺎظﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﻔﮭﻤﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﻮھﺒﺖ اﯾﻤﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﮫ ﻣﻮﻋﻮد ﮐﺎر دﺷﻮاری اﺳﺖ و ﺗﺤﻘّ ﻖ آن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﻄﮭﯿﺮ ﻗﻠﺐ و ﺗﺨ ﻠّ ﻖ ﺑﮫ اﺧﻼق اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺣﺮﮐﺖ در

ﺰ ﮔﺮدی.

ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﯽ

ﻧﻤﻮﻧﮫ

6

ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ اﯾﻦ ﻧﻮع ﻧﮑﺮده و اﮔﺮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻗﺮار دھﯿﺪ ﮐﮫ ﺑﺮ ھﯿﭻ ﻧﻔﺴﯽ ﻧﭙﺴﻨﺪﯾﺪ آﻧﭽﮫ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪ از اوﻟﻮاﻟﺴﻠﻄﻨﺔ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺗﺎ اوﻟﻮا ﻟﺰرع ﺑﯿﺮون رود اﻧﺸﺎءﷲ ﺑﺮ او ﺣ ﺰﻧﯽ وارد ﻧﺨﻮاھﯿﺪ ﮐﺮد زﯾﺮا ﮐﮫ ﺷﻤﻮس در ﻣﺮاﯾﺎ ﺷﻤﺲ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ اﻻّ ﺑﮫ ﺷﺒﺢ او در ﺧﻮد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ او ﺑﯿﻨﺪ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﺣﺎل اﻧﮑﮫ ﮐﻞّ ﺑﺎو ﻗﺎﺋﻢ اﺳﺖ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 4:4( اﮔﺮ ﻗﺮار ﮔﺬارﯾﺪ ای اھﻞ ﺑﯿﺎن ﮐﮫ ﺑﺮ ھﯿﭻ ﻧﻔﺴﯽ وارد ﻧﺴﺎزﯾﺪ آﻧﭽﮫ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪ ﻟﻌﻞّ ﯾﻮم ظﮭﻮر ﺑﺮ ﺣﺮوف واﺣﺪ ﻧﮕﺮدﯾﺪ اﮔﺮ از ﺑﺮای آﻧﮭﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدﯾﺪ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 4:14 (

را ﻣﯽ

و اﮔﺮ ﻗ ﺮار ﮔﺬارﯾﺪ ای اھﻞ ﺑﯿﺎن ﮐﻼً ﮐﮫ ﺑﺮ ھﯿﭻ ﻧﻔﺴﯽ ﻧﭙﺴﻨﺪﯾﺪ آﻧﭽﮫ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪ و ﺣﻖ را ﺑﺒﺎطﻞ ﺟﻠﻮه ﻧﺪھﯿﺪ ﯾﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﮐﮫ آن ﺣﻖّ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ و اﮔﺮ در ظﻞّ او ﻣﺴﺘﻈﻞّ ﻧﮕﺮدﯾﺪ در دﯾﻦ ﺑﺎطﻞ ﻣﯽ ﮔﺮدﯾﺪ ﻟﻌﻞّ ﺑﺮ آن ﺣﺰﻧﯽ وارد ﻧﯿﺎﯾﺪ و ﮐﻞ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﮫ از ﯾﻮم ظﮭﻮر ﻧﻘﻄﮫ ﺑﯿﺎن ﮐﺮده اﯾﺪ ﺗ ﺎ آن روز ﺑﺎطﻞ ﻧﮕﺮدد. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:15 ( ب. ﻟﺰوم ﺷﺎدﺳﺎزی ﻣﺮدم و ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﺤﺰون ﺳﺎﺧﺘﻦ آﻧﺎن

ﺷﮑﻞ دﯾﮕﺮ ﺟﻠﻮه ﻗﺎﻋﺪه اﺧﻼق در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻟﺰوم آوردن ﺑﮭﺠﺖ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﺑﮫ دﻟﮭﺎی ﻣﺮدم اﺳﺖ و در اﯾﻦ ﻣﻮرد اﯾﺸﺎن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﺤﺰون ﺳﺎﺧﺘﻦ ھﺮ ﮐﺴﯽ ﺣﺮام اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺑﺎز ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣ ﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر را ﻧﯿﺰ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﻧﮭﺎدﯾﻨﮫ ﺷﺪن اﯾﻦ ﻋﺎدت در ﻣﯿﺎن ﭘﯿﺮوان ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد آ ﺗﺎ ﻧﮑﮫ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﮔﻨﺎه ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰن ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ ﺧﺪا ﺷﺪن ، ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد. ﭼﻨﺪ ﻣﺜﺎل ذﮐﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد: ﻣﻠﺨّ ﺺ اﯾﻦ ﺑﺎب آﻧﮑﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺎﻟﻢ از ﺳﻌﮫ ﻓﻀﻞ و ﺟﻮد ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﮭﯽ ﻓﺮﻣﻮ ده ﮐﮫ ھﯿﭻ ﻧﻔﺴﯽ ﻧﻔﺴﯽ را ﻣﺤﺰون ﻧ ﺴﺎز د از ﺑﺮای ھﻤﺎن ﺷﺠﺮه ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﮫ ﻟﻌﻞّ ﺑﺮ آ ن ﺣﺰﻧﯽ وارد ﻧﯿﺎﯾﺪ ﯾﻮم ﺑﻄﻮن ﮐﮫ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ او را. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 7:18 ( در ﺑﯿﺎن ھﯿﭻ ﻋﺒﺎدﺗﯽ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺮ ﻧﺒﻮده از ﻧﻔﻊ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﮫ ﻧﻔﺴﯽ اﮔﺮ ﭼﮫ ﺑ ﮫ ادﺧﺎل ﺳﺮوری در ﻗﻠﺐ او ﺑﺎﺷﺪ و ھﯿﭻ ﻋﻤﻠﯽ اﺑﻌﺪﺗﺮ ﻧﺒﻮده ﺑﮫ ﻧﻔﺴﯽ ﺿُﺮّ ﻧﻔﺴﯽ را اﮔﺮﭼﮫ ﺑ ﮫ ادﺧﺎل ﺣﺰﻧﯽ در ﻗﻠﺐ او ﺑﺎﺷﺪ...ﮐﻞّ اﯾﻨﮭﺎ از ﺑﺮای اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ ﻧﻔﺴﯽ در ﺳﺒﯿﻞ ﺣﻖ ﻣﺤﺰون ﻧﮕﺮدد در ﯾﻮم ظﮭﻮر ﻟﻌﻞّ در ﺣﯿﻦ ظﮭﻮر اﻣﺮی واﻗﻊ ﻧﺸﻮد ﮐﮫ ﺧﻠﻖ ﻧ ﺎر ﮔﺮدد در ﻧﻔﻮﺳﯽ ﮐﮫ در ﺑﯿﺎن ﺣﮑﻢ اﯾﻤﺎن ﺑﺮ آﻧﮭﺎ ﻣﯽ ﺷﺪه. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 5:19 (

آن

در ھﯿﭻ ﺣﺎل ﺧﺪاوﻧﺪ دوﺳﺖ ﻧﻤﯽ د ارد ﮐﮫ ھﯿﭻ ﻧﻔﺴﯽ ﻣﺤﺰون ﮔﺮدد ﭼﮕﻮﻧﮫ آﻧﮑﮫ ﺿﺮّی ﺑﺎو رﺳﺪ...ﺛﻤﺮه اﯾﻦ اواﻣﺮ اﯾﻨﺴﺖ ﻟﻌﻞّ ﺑﺮ آن ﻧﻔﺴﯽ ﮐﮫ ﮐﻞّ از ﺑﺤﺮ ﺟﻮد او ﻣﻨﻮﺟﺪ ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ ﺣﺰﻧﯽ وارد ﻧﯿﺎﯾﺪ... اﮔﺮ ﮐﻞّ ﺑﺂﻧﭽﮫ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮده ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﺣﺰﻧﯽ ﺑﺮ آن ﺷﺠﺮه وارد ﻧﺨﻮاھﺪ آﻣﺪ زﯾﺮا ﮐﮫ اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﺴﯽ را ﻣﺤﺰون ﻧﺴﺎزد آﻧﮭﻢ ﻧﻔﺴﯽ اﺳﺖ در ﻣﯿﺎن ﺧﻠﻖ اﮔﺮ ﺑﺂﻧﭽﮫ ﮐﻞّ ﺑﺮ او ﺧﻠﻖ ﺷﺪه اﻧﺪ اﻗﺪام ﻧﻮرزﻧﺪ ﺑﺮ دون آﻧﮭﻢ ﻗﺮﯾﺐ ﻧﮕﺮدﻧﺪ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:11 ( ج. ﻓﺮھﻨﮓ اﺟﺎﺑﺖ از دﯾﮕﺮ وﯾﮋ ھﺎی ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺧﻮ ﮐﺮدن ﻣﺮدم ﺑﮫ اﺟﺎﺑﺖ ﻧﺪای ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اﺳﺖ. ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺣ ﻘﯿﻘﺖ ھﻤﮫ آدﻣﯿﺎن را ﯾﮑﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺻﻮﻻً ﺑﺮ ﻟﺰوم ﮐﻤﮏ ﺑﮫ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ و اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ در ﻗﺒ ﺎ ل ﻧﯿﺎز دﯾﮕﺮان ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. اﯾﻦ ﻣﻔﮭﻮم اﺧﻼﻗﯽ ﺑﮫ ﺷﮑﻞ ﻓﺮھﻨﮓ اﺟﺎﺑﺖ ﯿﺰﻧ آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﯿﺎن واﺟﺐ اﺳﺖ ﮐﮫ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از آ ﻧﺎن ﭘﺮﺳﺸﯽ ﮐﺮد ﺑﮫ او ﺟﻮاب درﺳﺖ دھﻨﺪ. اﻣﺎ آن ﺣﻀﺮت اﯾﻦ ﺣﮑﻢ را ﮔﺴﺘﺮد ه ﮐﺮده و ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ھﻤﮕﺎن ﻣﻮاظﺐ ﺣﺎل دﯾﮕﺮان ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﮔﺮ ھﻢ ﮐﺴﯽ از دﯾﮕﺮی ﭼﯿﺰی ﻧﺨﻮاھﺪ اﻣﺎ ﻟﺴﺎن ﺣﺎﻟﺶ و ﯾ ﺎ ﺷﺮاﯾﻂ و وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺴﮑﻦ او ﺑﺮ ﻧﯿﺎز او دﻻﻟﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﮫ اﻓﺮاد آن ﻧﺪا را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﯾﻦ اﻣﺮ از ﻣﻈﺎھﺮ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﻮﯾﻦ اﺳﺖ زﯾﺮا ﮐﮫ ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺟﺎﺑﺖ ﻋﺒﺎرت از اﺟﺎﺑﺖ دﻋﻮت ﺧﺪا و آری ﮔﻔﺘﻦ ﺑﮫ ﻣﯿﺜﺎق اوﺳﺖ ﮐﮫ وﻗﺘﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑ ﮫ زﺑﺎن ﻣﻮﻋﻮد از ﻣﺮدم ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﮐﮫ آﯾﺎ ﻣﻦ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ھﻤﮕﺎن ﺑﺎ آری ﮔﻔﺘﻦ دﻋﻮت ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﻋﯿﻦ ﺑﯿﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ: واﺟﺐ ﮔﺸﺘ ﮫ در اﯾﻦ ظﮭﻮر ﻛﮫ اﮔﺮ ﻛﺴﯽ ﺑ ﮫ ﺳﻮی ﻛﺴﯽ ﺧﻄّﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﺑﺮ اﯾﻨﻜﮫ او را ﺟﻮاب دھﺪ و ﻓﺼﻞ ﻣﺤﺒﻮب ﻧﺒﻮده ﺑﺨﻂّ ﺧﻮد ﯾﺎ ﺑﺨﻄّﯽ ﻛﮫ اﻣﺮ ﻛﻨﺪ. و ھﻤﯿﻦ ﻗﺴﻢ اﮔﺮ ﻛﺴﯽ ﺳﺆال ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺴﺘﻤﻊ واﺟﺐ اﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑ ﮫ آ ﻧﭽﮫ دﻻﻟﺖ ﻛﻨﺪ ﻟﻌﻞّ در ﯾﻮم ظﮭﻮر ﷲّ ﻛﺴﯽ از آن ﻧﯿّﺮ اﻋﻈﻢ ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻧﮕﺮدد در ﺣﯿﻨﯽ ﻛﮫ ﻧﺎزل ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻗﻮل ﷲّ اﻟﺴﺖ ﺑﺮﺑّﻜﻢ ﻛﻞّ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺑﻠﯽ. زﯾﺮا ﻛﮫ ﻓﺮض ﺟﻮاب از ﺑﺮای اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺪه وﻟﯽ ﺳﺮاﯾﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻨﺘﮭﯽ اﻟﯿﮫ ذرّ وﺟﻮد... و ﻋﺒﺪ ﺑﺼﯿﺮ آن اﺳﺖ ﻛﮫ در ﻛﻞّ ﻋﻮاﻟﻢ و ﻣﺮاﺗﺐ اﺟﺎﺑﺖ ﺣﻖّ را ﻧﻤﺎﯾﺪ اﮔﺮﭼﮫ ﺑ ﮫ اﺟﺎﺑﺖ ﺑ ﮫ ﻛﺘﺎب ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺑ ﮫ ﻟﺴﺎن ﯾﺎ ﺑ ﮫ ﻋﻤﻞ ﻛﮫ اﯾﻦ اﻗﻮی اﺳﺖ و از ﺑﺮﻛﺖ اﺟﺎﺑﺖ آن ﻧﻔﺲ ﻛﻞ ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﺮ اﺟﺎﺑﺖ ﯾﻜﺪﯾﮕﺮ. ﺣﺘّﯽ اﮔﺮ طﻔﻠﯽ ﮔﺮﯾﮫ ﻛﻨﺪ واﺟﺐ اﺳﺖ اﺟﺎﺑﺖ او و اﺟﺎﺑﺖ او ﺑ ﮫ آ اﻧﭽﮫ ﻣﻲ ﺷﻮد و ھﻤﭽﻨﯿﻦ اﮔﺮ ﻛﺴﯽ ﻟﺴﺎن

ﯽﮔ

ن

ﻧﺎطﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﺘﻔﺮﺳٌﯿﻦ ﻻزم اﺳﺖ اﺟﺎﺑﺖ او و ھﻤﭽﻨﯿﻦ اﮔﺮ ﻣﻘﺎﻋﺪ آن ﻣﺤﻞّ اﺟﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ظﮭﻮرات دﯾﮕﺮ ﻛﮫ ﻧﻔﺲ ﺑﺼﯿﺮ ﺧﻮد ادراك ﻣﻲ ﻛﻨﺪ واﺟﺐ اﺳﺖ اﺟﺎﺑﺖ او ﺗﺎ آ ﻧﻜﮫ ھﯿﭻ ﻧﻔﺴﯽ در ھﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ

ﺣﺎﻟﺶ

7

ﺳﺒﺐ ﺣﺰﻧﯽ ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ ﻟﻌﻞّ در ﯾﻮم ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻛﮫ اﺑﺼﺎر ﻗﻠﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻣﺤﺒﻮب و ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد را اﻻّ ﻣﻦ ﺷﺎء ﷲّ ﺑﺮ او ﻣﻦ ﺣﯿﺚ ﻻﯾﻌﻠﻢ ﺣﺰﻧﯽ وارد ﻧﯿﺎورﻧﺪ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:19 ( -د ﻓﺮھﻨﮓ ﺗﻠﻄﯿﻒ و ﻋﻤﺮان اﻣ ﺎ ﻣﻔﮭﻮم ﻧﻮﯾﻦ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ا ز ﺟﻨﺒﮫ اﺧﻼق ﻓﺮدی ھﻢ ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮ ﮔﺸﺘﮫ و ﺑﮫ ﺿﺮورت ﻋﻤﺮان ﺟﺎﻣﻌﮫ، زﯾﺒﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ، طﺮزﯾﱢ ﺖ و ﺗﻠﻄﯿﻒ ھﻤﮫ ھﺴﺘﯽ، و ﻟﺰوم اﺗﻘﺎن و ﮐﻤﺎل ﺟﻮﺋﯽ در ھﻤﮫ ﻧﻮع ﻓﻌّ ﺎﻟﯿﺖ از ﺟﻤﻠﮫ ﻓﻌّ ﺎﻟﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدی و ﺻﻨﻌﺘﯽ ھﻢ اﻣﺘﺪاد ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ راه درﺳﺖ

اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎزﺳﺎزی ﺟﺎﻣﻌﮫ در ﺟﮭﺖ ﻋﻤﺮان و زﯾﺒﺎﺋﯽ ھﻤﮫ ھﺴﺘﯽ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺣﺘﯽ ﻓﻌّ ﺎﻟﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدی و ﺻﻨﻌﺘﯽ ﻧﯿﺰ ﭘﺪﯾﺪاری روﺣﺎﻧﯽ ﮔﺸﺘﮫ و وﺳﯿﻠﮫ ای ﺑﺮای ﻗﺒﻮل ﻣﯿﺜﺎق ﺧﺪا ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﮫ ﺷﮑﻞ ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺟ ﻠ ﯾﺎﺑﺪ اﻣﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﮭﻤﺘﺮﯾﻦ آﻧﮭﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از ﺑﺎﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﮫ در ھﻤﮫ ﮐﺎرھﺎی ﺧﻮد ﺗﻠﻄﯿﻒ و ﮐﻤﺎل ﺟﻮﺋﯽ و اﺗﻘﺎن را ﺑﮫ اوج ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ در ھﻨﮕﺎم ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﭼﺸﻢ او ﺑﮫ ﭼﯿﺰی ﮐﮫ ﮐﺎ ﻣ ﻞ و زﯾﺒﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﯿﻔﺘﺪ و او ﻣﺤﺰون ﻧﺸﻮد. از اﯾﻦ رو ھﻤﺎن ﮔﻮﻧﮫ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب از ﻓﺮھﻨﮓ آزادی دﯾﻦ در ﻏﺮب ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺣﺎل ھﻢ از ﺑﺎﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﮫ در ﺻﻨﻌﺖ و ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﯿﺰ از ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻏﺮﺑﯿﺎن ﺑﯿﺎﻣﻮزﻧﺪ و در طﺮزﯾﺖ ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺒﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺻﻨﺎﯾ ﻊ ﺧﻮد از ھﻤﮕﺎن ﺳﺒﻘﺖ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه و در ﺑﯿﺎن ھﯿﭻ ﺷﯿﺌﯽ را ظﺎھﺮ ﻣﮑﻦ اﻻّ ﺑﺮ ﻋﻠﻮّ ﺻﻨﻊ و ﮐﻤﺎل ﻟ ﻌﻞّ ﯾﻮم ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻧﻈﺮ ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮد ﺑﺮ او اﻓﺘﺪ و دون ﺣﺒّﯽ ﺷﺎھﺪ ﻧﮕﺮدد ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﺧﻮد ﮐﮫ ﻧﻈﺮ ﮐﻞّ ﻣﻼﺋﮑﮫ در ظﻞّ ﻧﻈﺮ او اﺳﺖ و ﮐﻢ ﺷﯿﺌﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﮫ در ﯾﻮم ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻻﺋﻖ ﻧﻈﺮ ﺷﺠﺮه ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﺮدد. ﺑﻠﯽ اﮔﺮ ﺷﯿﺌﯽ ﮐﮫ ﻓﻮق ارض آ ﻣﺜﻞ ن ﻧﺒﺎﺷﺪ آن ﺷﯿﺌﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻻﺋﻖ ﺷﺪه از ﺑﺮای آﯾﮫ ﻟﯿﺲ ﮐﻤﺜﻠﮫ ﺷﯿﺊ. )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 7:10 ( و اذن داده ﻧﺸﺪه ﮐﮫ اﺣﺪی ﺣﺮﻓﯽ از ﺣﺮوف ﺑﯿﺎن را ﻧﻮﯾﺴﺪ اﻻّ ﺑ ﮫ اﺣﺴﻦ ﺧﻂّ...ﮐﮫ در ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎن دﯾﺪه ﻧﺸﻮد ﺷﯿﺌﯽ اﻻّ آ ﻧﮑﮫ آن ﺷﯿﺊ در ﺣﺪ ﺧﻮد ﺑ ﮫ ﮐﻤﺎل رﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﮫ اﻣﺮوز ﺣﺮوف اﻟﻔﯿﮫ )ﺣﺮوف اﻧﺠﯿﻞ( ﭼﮕﻮﻧﮫ ﻣﻤﯿّﺰﻧﺪ در طﺮزﯾّﺖ از ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻠﻞ ھﻤﯿﻦ ﻗﺴﻢ ھﻢ ﻣﻦ ﻓﯽ اﻟﺒﯿﺎن ﮔﺮدد... ﮐﮫ ﺑﺎ ﺑﯿﺎن ھﺎی ﺧﻮد در ﻧﺰد ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ واﻓﺪ ﮔﺮدﻧﺪ ﮐﮫ وﻓﻮد ﻋﻠﯽ ﷲ ﺑﻮده و ھﺴﺖ . ) ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 3:17 ( در ﮐﺘﺎب اﻻﺳﻤﺎء ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ در ھﺮ ﮐﺎر و ﺻﻨﻌﺘﯽ اﺗﻘﺎن را ﺑ ﮫ ﮐﺎر ﺑﺮد و از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﯾﺪ از اروﭘﺎﺋﯿﺎن درس آﻣﻮﺧﺖ. ﺑ ﮫ ﮔﻔﺘﮫ آن ﺣﻀﺮت ﺧﺪاوﻧﺪ ھﺮ ﮐﺲ را ﮐﮫ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻨ در ﺻ ﻌﺖ و ﮐﺎر ﺧﻮد ﭼﯿﺰی را در ﺣﺪ ﮐﻤﺎل ظﺎھﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ وﻟﯽ آن را ﻧﺎﻗﺺ ﺑﺴﺎزد ﻧ ﻔﺮﯾﻦ ﺧﻮاھﺪ ﻓﺮﻣﻮد و ﭼﮫ ﺑﺴﺎ ﮐﮫ در ﻧﺰد ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد ﮐﮫ ﻧﺎﻗﺺ ﺳﺎﺧﺘﮫ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و در آ ﻋﯿﻦ ﺑﯿﺎن اﯾﻨﺴﺖ: ﻓﺎﺗﻘﻦ ﮐﻞ ﺻﻨﻌﮏ و ﺻﻨﺎﯾﻌﮏ و اﺳﺘﻌﻠﻢ ﻣﻦ ذﻟﮏ ﻣﻦ ﺣﺮوف اﻻﻧﺠﯿﻞ...و انّ ﷲ ﻗ ﺪ ﻟﻌﻦ ﻣﻦ ﯾﻘﺪر ان ﯾﻈﮭﺮ ﻣﻦ ﺻﻨﻊ ﺑ ﮑﻤﺎل و ﯾﻈﮭﺮ ﺑﺎﻟﻨﻘﺺ...رﺑّﻤﺎ ﯾﺤﻀﺮ ﺑﯿﻦ ﯾﺪی ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻣﻦ ﺷﯿﺊ ﻣﺼﻨﻮع ﻧﻘﺺ اﻟﺼﻨﻊ ﻓﯿﮫ و ﯾﻠﻌﻦ ﺻﺎﺣﺒﮫ و ھﺬا ﻣﺎ ﻗﺪ ﻟﻌﻨﮫ ﷲ )ﮐﺘﺎب اﻻﺳﻤﺎء( ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻣﻔﮭﻮم اﻧﺘﻈﺎر در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب دﺳﺘﺨﻮش ﯾﮏ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺑﻨﯿﺎدی ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﺑﺮدﺑﺎری و ﻣﺪارای دﯾﻨﯽ، آزادی ﻣﺬھﺐ، ﻣﮭﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ، و ﻧﮫ ﻟﻌﻨﺖ و دﺷﻨﺎم ، ﺑﮫ ھﺮ ﮐﺲ ﮐﮫ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻣﺤﺒﻮب ﻧﺴﺒﺖ دھﺪ، ﺳﻠﻮک روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﻄﮭﯿﺮ ﻗﻠﺐ، اﺳﺘﻘﻼل ﻓﮑﺮی، ﺣﺮﮐﺖ زدودن ﺧﺮاﻓﺎت، ﺗﻮﺟﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ادﯾﺎن و ﻣﺒﺪء اﻣﺮ، ﺗ ﻠّ ﺨ ﻖ ﺑﮫ اﺧﻼق اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ، ﺷﺎدﺳﺎزی ھﻤﮫ ﻣﺮدم، اﺟﺎﺑﺖ ﻧﺪای ھﻤﮕﺎن، و ﺗﻠﻄﯿﻒ و ﻋﻤﺮان ھﻤﮫ ﺟﻮاﻧﺐ ھﺴﺘﯽ در ﺟﺎﻣﻌﮫ. ﺻﻮرت ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﺑﺮ ﺳﺎزﻧﺪ آن ۀ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ھﻤﺎن ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺧﺪا ﺑﺮ آن ﺷﺨﺺ اﺳﺖ.

ﻮه ﻣﯽ

ﷲ ﺷﻮﻧﺪ:

ن

ﭼﯿﺰی

در

8