بازسازی مفهوم انتظار نادر سعیدی

ﮐﮫ اﯾﻦ ھﻤﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ اوّ ﻟﯿﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ در ﺻﺪر اﺳﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ او ﻗﺮ آ ن را ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮده و ﺣﺎل ھﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮫ ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ. اﮔﺮ در ﺣﺠّ ﺖ دﯾﻦ ﺧﻮد ﻣﻮﻗﻦ ﺑﻮدﯾﺪ اﯾﻦ اﻣﺮ را ﺗﻌﻘّ ﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﺪ... و ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻞ اھﻞ ﺑﯿﺎن را اﮔﺮ در اﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ در ﻧﺠﺎت اﯾﺸﺎن ﯾﻮم ﻗﯿﺎﻣﺖ )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 6:8(. اﻣﺎ ھﻤﮫ اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑ ﮫ ﺻﻮرت ﻓﺸﺮده در ﺗﻮﻗﯿﻊ ﻣﻼﺑﺎﻗﺮ ﮐﮫ ﯾﮑﯽ از ﺣ ﺮوف ﺣﯽّ ﺑﻮد آﻣﺪه اﺳﺖ. وی از ﺷﺮاﯾﻂ و ﻋﻼﺋﻢ و زﻣﺎن ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺑﯿﺎن از ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﭘﺮﺳﺶ ﻧﻤﻮد. در ﭘﺎﺳﺦ، ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻨﮐﻨ ﺪ ﮐﮫ ﻧﻔﺲ اﯾﻦ ﺳﺆال ﮔﻨﺎھﯽ اﺳﺖ ﺑﺰرگ و اﮔﺮ او از ﺣﺮوف ﺣﯽِ ﻧﺒﻮد ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ اﯾﻦ ﮔﻨﺎه ﺑﺮای او ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺠﺎزات ﻣﯽ ﻧﺪ ﮐﺮد ﭼﺮا ﮐﮫ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ را ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮدش ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻧﮫ ھﯿ ﭻ ﺷﺮط و ﺗﻮﺻﯿﻒ و ﻋﻼﻣﺖ و ﮔﻮاھﯽ دﯾﮕﺮ. در اﯾﻨﺠﺎ ﺳﮫ ﻗﺴﻤﺖ اﯾﻦ ﺗﻮﻗﯿﻊ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻨ ﮔﻮﯾ ﺪ ﮐﮫ ﻣﺒﺎدا ﻣﺒﺎدا ﮐﮫ ﺑﺘﻮﺳﻂ واﺣﺪ ﺑﯿﺎﻧﯽ )ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﺣﺮوف ﺣﯽّ ( از ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻣﺤﺘﺠﺐ ﺷﻮی و ﻣﺒﺎدا ﻣﺒﺎدا ﮐﮫ ﺑ ﮫ ﺧﺎطﺮ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺑﯿﺎن از ﻋﺮﻓﺎن او ﻣﺤﺮوم ﮔﺮدی زﯾﺮا ﺑﯿﺎن ، ﮐﻠﻤﺎت ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮد اوﺳﺖ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ اﯾﺸﺎن ﻨ ﮔﻮﯾ ﻣﯽ ﺪ ﮐﮫ اﮔﺮ ﺧﻮد آن ﺣﻀﺮت و ھﻤﮫ ﺣﺮوف ﺣﯽّ ﯾﮏ ﻣﺪّ ﻋﯽ را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺑﯽ راﺳﺘﯿﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﺣﺮف آﻧﺎن ﺗﻮﺟﮫ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﮫ ﻧﻔﺲ او و آﯾﺎت او ﻧﻈﺮ ﮐﻨﺪ. ھﻤﯿﻦ طﻮر ھﯿﭻ ﮔﻔﺘﮫ ﺑﯿﺎن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ردّ ﯾﮏ ﻣﺪّ ﮫ ﻋﯽ ﺑ ﮐﺎر رود. ﯾﻌﻨﯽ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد را ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﮭﺎ و ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺨﻮدش و ﺑﮫ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻧﮫ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ. در ﺑﯿﺎن ﺑﻌﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ اﺻﻞ را ﮐﮫ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮ ه ﺗﻮان ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺑﯿﺎن ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ ﺷﺮطﯽ ﮐﺮد ﺟﻮھﺮ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻨ ﻧﺎﻣ ﺪ. در ﻗﺴﻤﺖ آﺧﺮ اﯾﺸﺎن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻨﮐ ﻨﺪ ﮐﮫ در زﻣﺎن ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ھﻤﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن در ھﺮ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﮐﮫ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﺴﺎوی ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و دﯾﮕﺮ ھﯿﭻ ﯾﮏ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﻧﺨﻮاھﻨﺪ داﺷﺖ و از ﺑﺎﺳﻮادﺗﺮﯾﻦ ﺗﺎ ﮐﻢ ﺳﻮادﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﮫ ﺣﺮف ھﯿﭻ ﯾﮏ در ﭘﺬﯾﺮش ﯾﺎ ردّ دﻋﻮی ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟّ ﮫ ﮐﺮد. اﯾٌﺎك اﯾٌﺎك ﯾﻮم ظﮭﻮره ا ن ﺗﺤﺘﺠﺐ ﺑﺎﻟﻮاﺣﺪ اﻟﺒﯿﺎﻧﯿﺔ ﻓﺎنّ ذﻟﻚ اﻟﻮاﺣﺪ ﺧﻠﻖ ﻋﻨﺪه و اﯾٌﺎك اﯾٌﺎك ان ﺗﺤﺘﺠﺐ ﺑﻜﻠﻤﺎت ﻣﺎ ﻧﺰٌﻟﺖ ﻓﯽ اﻟﺒﯿﺎن ﻓﺎﻧٌﮭﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻔﺴﮫ ﻓﯽ ھﯿﻜﻞ ظﮭﻮره ﻣﻦ ﻗﺒﻞ. .. و ﻗﺪ ﻛﺘﺒﺖ ﺟﻮھﺮة ﻓﯽ ذﻛﺮه و ھﻮ اﻧٌﮫ ﻻ ﯾﺴﺘﺸﺎر ﺑﺎﺷﺎرﺗﯽ و ﻻ ﺑﻤﺎ ذﻛﺮ ﻓﯽ اﻟﺒﯿﺎن . ﺑﻠﯽ و ﻋﺰّﺗﮫ ﺗﻠﻚ اﻟﻜﻠﻤﺔ ﻋﻨﺪ ﷲّ اﻛﺒﺮ ﻋ ة ﻦ ﻋﺒﺎد ﻣﺎ ﻋﻠﯽ اﻻرض اذ ﺟﻮھﺮ ﻛﻞ اﻟﻌﺒﺎدة ﯾﻨﺘﮭﯽ اﻟﯽ ذﻟﻚ . ﻓﻌﻠﯽ ﻣﺎ ﻗﺪ ﻋﺮﻓﺖ ﷲّ ﻓﺎﻋﺮف ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲّ ﻓﺎﻧٌﮫ اﺟّﻞ و اﻋﻠﯽ ﻣﻦ ان ﯾﻜﻮن ﻣﻌﺮوﻓﺎً ﺑﺪوﻧﮫ او ﻣﺴﺘﺸﯿﺮاً ﺑﺎﺷﺎرة ... ﺧﻠﻘﮫ و اذاً ﯾﻮم ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲّ ﻛﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﻷرض ﻋﻨﺪه ﺳﻮآء . ﻓﻤﻦ ﯾﺠﻌﻠﮫ ﻧﺒﯿٌﺎً ﻛﺎن ﻧﺒﯿٌﺎً ﻣﻦ اول اﻟﺬی اوّل ﻟﮫ اﻟﯽ آﺧﺮ اﻟﺬی ﻻ آﺧﺮ ﻟﮫ ﻻنّ ذﻟﻚ ﻣﺎ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﮫ ﷲّ. و ﻣﻦ ﯾﺠﻌﻠﮫ وﻟﯿٌﺎً ﻓﺬﻟﮏ ﮐﺎن وﻟﯿٌﺎً ﻓﯽ ﻛﻞّ اﻟﻌﻮاﻟﻢ ﻓﺎنّ ذﻟﻚ ﻣﺎ ﻗﺪ ﺟﻌﻠﮫ ﷲّ . ﻻنّ ﻣﺸﯿﺔ ﷲّ ﻟﻦ ﯾﻈﮭﺮ اﻻّ ﺑﻤﺸﯿّﺘﮫ و ارادة ﷲّ ﻟﻢ ﯾﻈﮭﺮ اﻻّ ﺑﺎرادﺗﮫ ... )ﺗﻮ ﻗﯿﻊ ﻣﻼ ﺑﺎﻗﺮ( ﺑﻌﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﻣﻨﻄﻖ اﻧﺘﻄﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﺑ ﮫ ﺟﺎی وﺳﻮاس ﺑﮫ ﻣﻌﺠﺰه ظﺎھﺮی و ﯾﺎ ﭘﯿﺮوی از داوری ﻋﻠﻤﺎی دﯾﻨﯽ، ﺑﺮ ﻟﺰوم ﺗﻔﮑّ ﺮ و ﺗﺄﻣّ ﻞ در ﮐﻼم ﻣﻮﻋﻮد ﺑﮫ ﺻﻮرت ﻣﺴﺘﻘﻼﻧﮫ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﮫ ﺑﮫ ردّ ﯾﺎ ﻗﺒﻮل ﻣﺪّ ﻋﯽ ﺗﻮﺳﻂ ھﻤﮫ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻨﮐ ﻨﺪ. اﯾﻦ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑ ﺮ ﮐﻠﻤﮫ و ﻗﻠﻢ ﺑ ﺟﺎی ﮫ ﺗﻘﻠﯿﺪ از ﻋﻠﻤﺎء و طﻠﺐ ﻣﻌﺠﺰه ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر در آ ﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻓﺮھﻨﮓ ﺗﻮﻟّ ﺪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎ ھﺸﯿﺎری و اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﻣﺴﺘﻘﻼﻧﮫ ﻣﺸﺨّ ﮫ ﺑ ﻋﻼوه ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر در آﺋﯿﻦ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﮫ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺳﻠﻮک روﺣﺎﻧﯽ و ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ در ﺟﮭﺖ درک ﺣﻘﯿﻘﺖ دﯾﻦ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ھﺴﺘﯽ و ﺗﻌﺒﯿﺮ روﺣﺎﻧﯽ از ﺗﻤ ﯿّ ﺎﻣ ﺖ ھﺴﺘﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد. اﮔﺮ در ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﻨﺘﯽ اﻧﺘﻄﺎر ، آدﻣﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﮐﮫ ﻣﻮﻋﻮدی ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﮫ ھﻤﮫ را ﻧﺠﺎت دھﺪ و ﺳﺘﻢ را از ﻣﯿﺎن ﺑﺒﺮد و ر ﻓﺎه و ﻗﺪرت و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮای ﮔﺮوھﺶ ﺑﺒ ﺎر آورد، در ﻓﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ آدﻣﯿﺎن ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آزادی ﺧﺪادادی ﺧﻮد د ر ﺟﮭﺖ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺑﺮاﺑﺮی ﮐﻮﺷﺶ ﮐﻨﻨﺪ و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﮐﺎرھﺎ را ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻧﺠﺎم دھﺪ. ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺗﻨﮭﺎ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﮫ اﯾﻦ ھﺪف اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺮﺣﻠﮫ ﻧﻮﯾﻨﯽ از ﺗﮑﺎﻣﻞ رو ﻧﺣﺎ ﯽ آدﻣﯿﺎن را آﻏﺎز ﮐﻨﺪ و ﺑﺮای آ ﻧﮑﮫ اﯾﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺷﻨﺎﺧﺘﮫ ﺷﻮد ﻻزم اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺧﻮد در ﺟﮭﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ دروﻧﯽ و ﻋﺮ ﻓﺎﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻮﺷﺶ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ، ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ دﯾﻦ ﺗﻮﺟﮫ ﮐﻨﻨﺪ، ﯾﺎدﺷﺎن ﻧﺮود ﮐﮫ ھﺮ دﯾﻨﯽ در اﺑﺘﺪا ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮدم و ﻋﻠﻤﺎی دﯾﻦ ﻗﺒﻞ آﻣﺎج ﺗﻤﺴﺨﺮ و دﺷﻨﺎم ﮔﺸﺘﮫ اﺳﺖ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد ﺑﮫ ﺗﻨﮭﺎﺋﯽ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟّ ﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ دﯾﺎﻧﺖ دﺳﺖ ﺑﮫ ﺗﺤﻘﯿﻖ در ﻣﻮرد دﯾﻦ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﻓ ﺮھﻨﮓ اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﻠﻮک و ﻣﻌﺮا ج آدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎ آزادی و ھﺸﯿﺎری ﺧﻮﯾﺶ در ﺟﮭﺖ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﻤﺎﻻت روﺣﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻤ ﺎن ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ درس ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و روش ﺟﺴﺘﺠﻮی آﻧﺎن را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺜﻼً ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﺑ ﮫ ﻋﻨﻮان اوﻟﯿﻦ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﮫ او اﯾﻤﺎن آورد ﮐﮫ ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ و ﻋﻠﻤﺎ ﮫ ﻧﯿﺰ ﻣﮑّ ی اﯾﺸﺎن را در ﺑﯿﺎن ھﻤﯿﻦ ﻣﻔﮭﻮم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎرھﺎ ﺑﯿﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻤﺎن ﻣﻼﺣﺴﯿﻦ ﺑﺸﺮوﯾﮫ ﺑﮫ آن ﺣﻀﺮت و طﻮر ھﻤﯿﻦ

ﷲ را ﻧﻤﯽ

ھﻤﮫ ﯾﮏ ﺳﺎن ﻣﯽ

ﻻ

ﺺ ﻣﯽ ﮔﺮدد.

ﮐﻮﺷﺪ.

ن ﻣﯽ

5