عید رضوان و دیالکتیک وصال و فراق

1

ﻋﯿﺪ رﺿﻮان و دﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ وﺻﺎل و ﻓﺮاق ﻧﺎدر ﺳﻌﯿﺪی

ﻋﯿﺪ رﺿﻮان ﺳﻠﻄﺎن اﻋﯿ ﺎد اﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﮫ در روز اوّ ل رﺿﻮان ﮐ ﯿﮭﺎن و ﻓﺮھﻨﮓ ﺑﮫ ﻣﺮﺣﻠﮫ ﻧﻮﯾﻨﯽ ﻗﺪم ﮔﺬارد. اﻣّ ﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎت اﯾﻨﮑﮫ در اﯾﻦ روز دﻗﯿﻘﺎً ﭼﮫ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺣ ﺪّ ی در ﭘﺮده اﺑﮭﺎم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﮫ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﮫ اﺳﺘﻨﺎد آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ رﺧﺪاد ﺗﺎرﯾﺨﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﺎز ﺑﯿﺸﺘﺮ آﺷﻨﺎ ﺷﻮﯾﻢ. ﺑﮭﺘﺮﯾﻦ زﻣﺎن

ﯾﮑﯽ از وﯾﮋﮔﯽ ھﺎی اوّ ﻟﯿﻦ روز رﺿﻮان اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ در دو اﺛﺮ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ آن را ﺑﻌﻨﻮان واﻻﺗﺮﯾﻦ زﻣﺎن ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. از اﯾﻦ دو اﺛﺮ ﯾﮑﯽ در ھﻤﺎن روز اوّ ل رﺿﻮان ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﮭﺘﺮﯾﻦ آﯾﻨﮫ ﺑﺮای درک ﺣﺎﻻت ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ و اﻓﮑﺎر اﯾﺸﺎن در آن روز اﺳﺖ. ا ﯾﻦ اﺛﺮ ﺳﻮرة اﻟﺼﺒﺮ اﺳﺖ ﮐﮫ در ھﻤﺎن روز وﻟﯽ ﭘ ﯿﺶ از ﺗﺮک ﺑﻐﺪاد و ورود ﺑﮫ ﺑﺎغ ﻧﺠﯿﺒﯿﮫ ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺷﺪه اﺳﺖ. در اواﺧﺮ اﯾﻦ اﺛﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از اھﻤّ ﯿّ ﺖ واﻻی آن روز ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ. در آﻧﺠﺎ ل از وّ ا اﯾﻦ "ﺣﯿﻦ" ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و آﻧﮕﺎه از اﯾﻦ "ﺳ ﺎﻋﺖ" ﺗﺠﻠﯿﻞ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﯾﻦ "ﯾﻮم" را ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ. اﻣّ ﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟّ ﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ آن ﺣﻀﺮت در ﻟﻮح دﯾﮕﺮی ﮐﮫ ﺳﺎل ھﺎ ﺑﻌﺪ در ﯾﺎدآوری و ﺳﺘﺎﯾﺶ رو ز اوّ ل رﺿﻮان ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎز اول از آن ﺣﯿﻦ و ﺳﭙ ﺲ از آن ﺳﺎﻋﺖ و آﻧﮕﺎه از آن ﯾﻮم ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ. اﯾﻦ اﺛﺮ دوّ م ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﺤﺚ در ﺑﺎره وﻗﺎﯾﻊ آن روز اﺳﺖ و ﻟﻮﺣﯽ ﻣﻔﺼّ ﻞ و ﺣﺪود ﭼﮭﺎرده ﺻﻔﺤﮫ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻦ ﻟﻮح ﯾﻌﻨﯽ ﻟﻮح ﺷﻤﺲ اﻟﮑﻠﻤﺎت، ﺣﺪﯾﺚ ﻓﺮاقو وﺻﺎل ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ . ﮔﺮدد

در ﺗﻮﺻﯿﻒ روز اوّ ل رﺿﻮان ﺑﻌﻨﻮان ﺣﯿﻦ و ﺳﺎﻋﺖ و روز اوّ ﻟﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎﺋﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ذھﻦ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺗﺮﺗﯿ ﺐ زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺳﮫ واژه اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ از ﻟﺤﻈﮫ )ﺣﯿﻦ( آﻏﺎز ﺷﺪه و آﻧﮕﺎه ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺎن ﺷﺪه و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﻮم ﮐﮫ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﮭﺎر ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ. اﻣّ ﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از اﯾﻦ ﺳﮫ واژه ﺗﻮﺟّ ﮫ ﺑﮫ ﻣﻔﺎھﯿﻢ واﻻﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ اھﻤّ ﯿﺖ ﺗﺎرﯾﺨﯽ آن روز را ﺧﺎطﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ھﺮ ﺳﮫ واژه واژه ﻧﯽ آ ھﺎﯾﯽ ﻗﺮ اﺳﺖ و ھﻤﮕﯽ از زﻣﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﮫ در آن زﻣﺎن و اﺑﺪﯾﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ و " زﻣﺎن " " ﻻزﻣﺎن " و ھﻤﯿﻨﻈﻮر " ﻻﻣﮑﺎن "و " ﻣﮑﺎن " ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﻤﺰوج ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ. ﻣﺮاد از ﺣﯿﻦ ، زﻣﺎن ظﮭﻮر "ﻧﺒﺎء" ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﮕﻔﺘﮫ ﻗﺮ آ " ن در ﺑﻌﺪ ﺣﯿﻦ " ﻣﺮدم از ﻧﺒﺎء ﺧﺪا آﮔﺎه ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ. "ﺣﯿﻦ" ھﻨﮕﺎم ظﮭﻮر اﺳﺖ ﮐﮫ ﭘﯿﺶ از ﺧﺮوج از ﺑﻐﺪاد در اوّ ﻟﯿﻦ روز رﺿﻮان آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد . در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻌﺪ ﺣﯿﻦ ، ﺑﮫ ﻋﺒﺎرﺗﯽ زﻣﺎن اﺳﺘﻘﺮار آن ﺣﻀﺮت در ﺑﺎغ ر ﺿﻮان و اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻣﺒﺎرک ﮔﺮدد ﻣﯽ . اﻟﺒﺘﮫ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﮫ ھﻤﮫ ﻣﯽ داﻧﯿﻢ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺸﺎرت ﻗﺮ آ ﻧﯽ "ﺑﻌﺪ ﺣﯿﻦ" ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی زﻣﺎن اظ ﮭ ﺎر اﻣﺮ ﺧﻔ ﯽ ﻣﺒﺎرک ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎل 1269 ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼ ﺮا ﮐﮫ ﺣﯿﻦ در ﺣﺮوف اﺑﺠﺪ ﺑﺮاﺑﺮ 68 و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﻌﺪ ﺣﯿﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺎل 69 ﺷﻮد. اﻣّ ﺎ ﻣﺮدا از ﺳﺎﻋﺖ روز ﻗﯿﺎﻣﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎرھﺎ در ﻗﺮ آ ن ﺑﻌﻨﻮان ﺳﺎﻋﺖ )اﻟﺴﺎﻋﺔ( از آ ن ﯾﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ. در ﺗﻮﺻﯿﻒ روز رﺿﻮان ﺑﻌﻨﻮان ﺳﺎﻋﺖ، ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎ ﻣﯽ ﷲ ﺑﯿﺎن ء دارﻧﺪ ﮐﮫ در آن روز دﻧﯿﺎ ﺑﮫ ﭘ ﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ، دوﺑﺎر در ﺷﯿﭙﻮر دﻣﯿﺪه ﺷﺪ، ھﻤﮕﺎن ﺑﺮای دﯾﺪار ﺧﺪا ﻗﯿﺎم ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻨﻈﻮر و ﻣﺮاد از ﺧﻠﻘﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻟﻘﺎءﷲ ﺑﺮای ھﻤﮕﺎن اﻣﮑﺎن ﭘ ﺬﯾﺮ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺎﻋﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ در آن زﻣﺎن ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺣﺎﻣﻞ ﻻزﻣﺎن ﻣﯽ ﻣّ ا ﺷﻮد. ﺎ ﻣﺮاد از ﯾﻮم، ﯾﻮم ﷲ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎن دﯾﺪار ﺧﺪا. آن روز روزی اﺳﺖ ﮐﮫ ﺟﮭﺎن ﺑﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮﯾﺶ روﺑﺮو ﻣﯽ ﮔﺮدد، آﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﭘﻨﮭﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ ﺑﮫ در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از روز اوّ ل رﺿﻮان رﻣﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ ﻧﮭﻔﺘﮫ اﺳﺖ. روز اوّ ل رﺿﻮان روز ﻗﯿﺎﻣﺖ و روز ﺧﺪاﺳﺖ و اﯾﻦ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ آن روز در طﻮل روزھﺎ و ﺳﺎل ھﺎ و ﻗﺮن ھﺎی آﯾﻨﺪه ﭘﺎﯾﺪار ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. روز ﺧﺪا ﺑﮫ ا آ ﻼح ﻗﺮ ﻄﺻ ن ھﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ و اﯾﻦ روز ﻋﺒﺎرت از دوران ﯾﮏ ﻣﺪﻧﯿّ ﺖ ﺑﺪﯾﻊ روﺣﺎﻧﯽ و ﻓﺮھﻨﮕﯽ در ﺗﺎر ﯾﺦ اﺳﺖ. از اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﮫ ھﺮ روز روز رﺿﻮان اﺳﺖ ﭼﮫ ﮐﮫ ﺗﺠﻠّ ﯽ ﺧﺪا ﺑﺮ آﻓﺮﯾﻨﺶ وﯾﮋﮔﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻦ دوران اﺳﺖ. دو ﻣﻌﻨﺎی رﺿﻮ ان: ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮو ﺑﮭﺸﺖ اﯾﻨﮑﮫ واژ ه رﺿﻮان ﺑﮫ ﭼﮫ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ درﺧﻮر ﭘﮋوھﺶ اﺳﺖ. در زﺑﺎن ﻋﺮ ﺑﯽ رﺿﻮان اﺳﺎﺳﺎً ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی رﺿﺎ و ﺧ ﺸﻨﻮدی اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ رﺿﺎ و ﺧﺸﻨﻮدی ﺧﺪا. در آﺛﺎر ﻣﺒﺎرﮐﮫ رﺿﻮان ﺑﮫ ﺳﮫ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ آﯾﺪ. در ﻣﻌﻨﺎی ﻧﺨﺴﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪد، ﻣﮑﻨﻮن ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﮫ ﻣﻦ ﻣﺸﮭﻮدم، و ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ در درﯾﺎ ﭘﺎﮐﯽ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻏﻮطﮫ ﻣﯽ

اﯾﻦ

ﻣﯽ

ﺧﻮرد.

ی

ظﮭﻮر ﻣﯽ

2

رﺿﻮان ﻋﺒﺎرت از ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ ﺧﺪاﺳﺖ. در ﻣﻌﻨﺎی دوّ م رﺿﻮان ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﮭﺸﺖ اﺳﺖ. ﻣﻌﻨﺎی ﺳﻮّ م ﺧﺸﻨﻮدی ﺧﺪا ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﭘﺎداش ﺻﺒﺮ و رﺿﺎ ﺑﮫ رﺿﺎی اﻟﮭﯽ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻌﺎﻧﯽ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ ھﺴﺘﻨﺪ. در اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﮫ دو ﻣﻌﻨﺎ ﺗﻮﺟّ ی ﻧﺨﺴﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﮫ ﻣﯽ ﻣﻔﮭﻮم رﺿﻮان در واﻗﻊ اﺷﺎره ﺑﮫ آﯾﮫ ﻣﺸﮭﻮر ﻗﺮ آ ن اﺳﺖ )ﺳﻮره ﺗﻮﺑﮫ آﯾﮫ 72 ( ﮐﮫ در آن ﺑﮫ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﮋده داده ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ ﺑﮭﺒﮭﺸﺖ ﺑﺎ ﻧﮭﺮھﺎی ﺟﺎری ﺷﻮﻧﺪ وارد ﻣﯽ و در ﻗﺼﺮھﺎﯾﯽ در ﺑﮭﺸﺖ ﻋﺪن زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ آو ﮐﺮد ﻧﮕﺎه ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ رﺿﻮان ﺧﺪا ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ ) و رﺿﻮان ﻣﻦ ﷲ اﮐﺒﺮ (. در اﯾﻦ آ ﯾﮫ ﻗﺮ آ ﻧﯽ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﮕﻮﻧﮫ ای ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﮭﺸﺖ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﮫ اﮔﺮﭼﮫ در ظﺎھﺮ ﺑﮭﺸﺖ ﺑﻌﻨﻮان ﺑﺎﻏﯽ ﺧﺮّ م ﺑﺎ ﻗﺼﺮھﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﮭﺮھﺎی دل اﻧﮕﯿﺰ و زﻧﺎن زﯾﺒﺎ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ اﻣّ ﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ و ﻣﻌﻨﺎی واﻻی اﯾﻦ ﺗﺸﺒﯿﮭﺎت ﭼﯿﺰ ی ﺟﺰ رﺿﺎ و ﻗﺮب ﺑﮫ ﯿﺴﺖﻧ ﺧﺪا . ﺑﮫ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻗﺮ آ ن رﺿﻮان را ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﮭﺸﺖ راﺳﺘﯿﻦ ﯾﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﺑﮭﺸﺖ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﺷﺎره ﺑﮫ رﺿﻮان در اﯾﻦ آﯾﮫ ﻗﺮ آ ن ﺑﺸﺎرت ﺑﮫ ﺑﮭﺸﺖ ﺑﻌﺪی اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﭼﮫ ﻣﺪﻧﯿّ ﺖ و ﻓﺮھﻨﮓ اﺳﻼم ﺑﮭﺸﺖ ﻧﻮﯾﻨﯽ را ﺑﮫ ﻣﺮدم ﺟﮭﺎن ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺳﺎﺧﺖ اﻣّ ﺎ ظﮭﻮر ﻣﻌﻨﺎی راﺳ ﺘﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﮭﺸ ﺖ د ر ظﮭﻮر ﺑﻌﺪ ﯾﻌﻨﯽ در ﻗﯿﺎﻣﺖ و زﻣﺎن ﻟﻘﺎءﷲ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﯾﻦ ظﮭﻮ ر ﺑﻌﺪ و اﯾﻦ ﺑﮭﺸﺖ راﺳﺘﯿﻦ ، در ﻗﺮ ن آ ﺑﻌﻨﻮان رﺿﻮان ﺧﺪا ﯾﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮔﯿﺮﻧﺪ و ﻣﻔﮭﻮم اﮐﺒﺮ را ﺑﮫ ﻣﻘﺎم ﺗﮑﺒﯿﺮ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨ ﺪ ﮐﮫ رﺿﻮاﻧﯽ ﮐﮫ ﺧﺪا در ﻗﺮ آ ن ﺑﮫ ﻣﺆ ﻣﻨﺎن وﻋﺪه داده اﺳﺖ اﻋﻈﻢ ﻣﺨﻠﻮق ﯾﻌﻨﯽ ذﮐﺮ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ رﺿﻮان اﺷﺎره ﺑﮫ ﺧﻮدﺷﺎن ﯾﻌﻨﯽ ذﮐﺮ اﮐﺒﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ) ذﻟﮏ اﻟﺬﮐﺮ ا ﻋﻠﻤﺖ ﺑﺬﻟﮏ ﺑﺎن ذﻟﮏ اﻟﺮﺿﻮان ھﻮ ﻗﺪ ﻻﮐﺒﺮ (. 1 اﻣّ ﺎ در آﺛﺎر ﺑﻌﺪی اﯾﻦ ﻣﻔﮭﻮم ﻗﺮ آ ن را ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﻣﻦ ﯾ ﻈﮭﺮه ﷲ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﻣﺜ ﻼً در ﮐﺘﺎب اﻻﺳﻤﺎء ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺎ ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ھﻤﮫ ﻣﺮدم ﺑﮫ ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺧﺪا ﻋﺮﺿﮫ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و اﯾﻦ ھﻤﺎن ﻟﻘﺎءﷲ و رﺿﻮان ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﮫ ﺧﺪا ﺑﮫ آن ﺑﺸﺎرت داده اﺳﺖ : ﯾﺸﺮق ﷲ ﻣﻦ ﻓﯽ اﻟﺴﻤﻮات و اﻻرض و ﻣﺎﺑﯿﻨﮭﻤﺎ ﺑﻈﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻣﻈﮭﺮ ﻧﻔﺴﮫ و ﻣﮑﻤﻦ ﻏﯿﺒﮫ ﻓﺎذاً ﮐﻞ ﯾﻮﻣﺌﺬ ﻋﻠﯽ ﷲ رﺑﮭﻢ ﯾﻌﺮﺿﻮن ﻗﺪ ﺑﺸﺮھﻢ ﷲ ﺑﻠﻘﺎﺋﮫ و رﺿﻮان ﻣﻦ ﻋﻨﺪه و اوﻟﺌﮏ ھﻢ اﻟﻔﺎﺋﺰون. 2 اﻣّ ﺎ اوّ ﻟﯿﻦ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻔﮭﻮم رﺿﻮان ﻋﺒﺎرت از ﻧﻔﺲ ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﮑﺮراً ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ. در ﻣﻨﺎﺟﺎﺗ ﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب آﯾﮫ ﻗﺮ آ ن را در ﻣﻮرد رﺿﻮان )و رﺿﻮان ﻣﻦ ﷲ اﮐﺒﺮ ﻣﻌﻨﺎی ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻀﺮت ذﮐ ( ﺑﮫ ﺮ ﻣﯽ

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﻣﻔﮭﻮم ﻓﻠﺴﻔﯽ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺟّ ﮫ ﻧﻤﻮد. ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ھﻤﻮاره در آﺛﺎر ﺧﻮد ﺧﺎطﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ آدﻣﯿﺎن ﺑﺎﯾﺪ ھﺮ ﮐﺎری را ﮐﮫ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ آن را "ﻟﻠہ" ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺨﺎطﺮ ﺧﺸﻨﻮدی ﺧﺪا اﻧﺠﺎم دھﻨﺪ. ﻣﻔﮭﻮم ﻟﻠہ در آﺛﺎر اﯾﺸﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﻋﻤﺪه و ﻣﺮﮐﺰی اﺳﺖ. از آ ﻧﺠﺎ ﮐﮫ واژه ﻟﻠہ در ﺣﺮوف اﺑﺠﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﻋﺪد 95 ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺴﯿﺎری از اﺣﮑﺎم ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻋﺪد 95 ﻣﯽ ھﻤﺮاه ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و ھﺪ ﻓﺸﺎن از اﯾﻦ ﮐﺎر اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ آدﻣﯿﺎن ﺑﮫ ﯾﺎد داﺷﺘﮫ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﮫ ھﺮ ﮐﺎری را ﻧﮫ ﺑﺨﺎطﺮ ﻏﺮض ھﺎی ﺧﻮد ﺧﻮاھﺎﻧﮫ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺮای رﺿﺎی ﺧﺪا ﮐﮫ آﻧﮭﻢ رﺿﺎی ھﻤﮕﺎن اﺳﺖ اﻧﺠﺎم دھﻨﺪ. راز اﯾﻨﮑﮫ در ھﺮ روز ﺑﺎﯾﺪ 95 ﺑﺎر ﷲ اﺑﮭﯽ ﮔﻔﺘﮫ ﺷﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ اﺻﻞ ﺑﺮ ﮔﺮدد. اﻣﺎ ﺣﻀﺮ ت ﺑﺎب از اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ھﻢ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽ رو ﻧﺪ و ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﭼﻮن ھﻤﮫ اﻋﻤﺎل از ﺟﻤﻠﮫ ﻋﺒﺎدات ﺑﺎﯾﺪ ﻟﻠہ ﺻ ﻮرت ﮔﯿﺮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﻤﺎل ھﻤﻮاره ﺑﺎ ﻋﺮﻓﺎن ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ ﻧﻮﯾﻦ ھﻤﺮاه ﮔﺮدد. ا ﺳﺘﺪﻻل ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻟﻠہ ﺑﻮدن اﻋﻤﺎل ﻣﺴﺘﻠﺰم آ ن اﺳﺖ ﮐﮫ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﻓﺮد در ذھﻦ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺎر ﺧﻮد را از ﺑﺮای ﺧﺪا اﻧﺠﺎم ﺑﺪھﺪ ﺑﻠﮑ ﮫ ﺑﺎﯾﺪ در واﻗﻌﯿّ از ﮐﺎر او ﺧﺸﻨﻮد ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ ﺧ ﺸﻨﻮدی ﺧﺪا در آﻧﺴﺖ ﮐﮫ اﻓﺮاد اﻋﻤﺎل را ﺑﺮ اﺳﺎس اراده ﺧﺪ ا در آن زﻣﺎن اﻧﺠﺎم دھﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑ ﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ آﻧﮕﻮﻧﮫ ﮐﮫ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻋﺒﺎدت و اطﺎﻋﺖ ﺷﻮد و ﻧﮫ ﺑﺮﺧﻼف آن . وﻟﯽ اراده ﺧﺪا در ظﮭﻮر ﺟﺪﯾﺪ ظﺎھﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﻨﺎﺑ ﺮاﯾﻦ اﻋﻤﺎل ﺗﻨﮭﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﻟﻠہ و ﺑﮫ ر ﺿﺎی ﺣﻖ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﮐﮫ ﻣﺴﺒﻮق ﺑﮫ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﻣﻈ ﮭﺮ اﻣﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ. از اﯾﻦ روﺳ ﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎ ﯾﻨﺪ ﮐﮫ ﻟﻠہ در واﻗﻊ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﻣﻈ ﮭﺮ اﻣﺮ زﻣﺎن ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﻌﻨﺎی راﺳﺘ ﯿﻦ رﺿﻮان ﯾﺎ ﺧﺸﻨﻮدی ﺧﺪا ھﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﻈ ﮭﺮ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ در دور ﺑﺎﺑﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺳﺖ و در ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻋﺒﺎرت از ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد. ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺜﺎل در ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: وﻟﯽ ﻟﻠہ واﻗﻊ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدد ﻋﻤﻞ ﻣﮕﺮ آﻧﮑﮫ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﮭﻢ رﺳﺎﻧﻨﺪ ﺑﺸﺠﺮه ﺣﻘﯿﻘﺖ...ﻣﺤﺒﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ ﮐﺴﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﺪ از ﺑﺮای ﮐﺴﯽ اﻻ آﻧﮑﮫ ﻟﻠہ ﮐﻨﺪ و ﻟﻠہ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد اﻻّ آﻧﮑﮫ از ﺑﺮای آن ظﮭﻮر ﮐﻨﺪ... ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﻋﺒﺎدی ﮐﮫ در ﺑﯿﺎن ﻋﺎﻣﻠﻨﺪ از ﺑﺮای ﺧﺪا...اﮔﺮ در ﯾﻮم ظﮭﻮر ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ از ﺑﺮای او ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ ﻟﻠہ ﮐ ﺮده اﻧﺪ واﻻّ ﺑﺎطﻞ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﮐﮫ ﮔﻮﯾﺎ ھﯿﭻ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮده اﻧﺪ . )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ واﺣﺪ ھﻔﺘﻢ، ﺑﺎب دوّ ﻣﻌﻨﺎی دوّ م رﺿﻮان ﻋﺒﺎرت از ﺑﮭﺸﺖ راﺳﺘﯿﻦ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ای اﺳﺖ ﮐﮫ ﻋُ ﺮﻓﺎی اﯾﺮان ﺑﮫ آن آﮔﺎه ﺑﻮدﻧﺪ. ھﻢ ﺳﻌﺪی و ھﻢ ﺣﺎﻓﻆ رﺿﻮان را ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﮭﺸﺖ ﯾﺎد ﮐﺮده ا ﻧﺪ. ﻣﺜﻼً ﺳﻌﺪی در ﻏﺰل ﻣﺸﮭﻮرش ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﺣﺪﯾﺚ روﺿﮫ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﮔﻞ ﺑﮭﺸﺖ ﻧﺒﻮﯾﻢ ﺟﻤﺎل ﺣﻮر ﻧﺠﻮﯾﻢ دوان ﺑﮫ ﺳﻮی ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ

ﻣﯽ

ﺖ ﻧﯿﺰﺧﺪا

م(

3

ﻣ ﯽ ﺑﮭﺸﺖ ﻧﻨﻮﺷﻢ ز دﺳﺖ ﺳﺎﻗﯽ رﺿﻮان ﻣﺮا ﺑﮫ ﺑﺎده ﭼﮫ ﺣﺎﺟﺖ ﮐﮫ ﻣﺴﺖ روی ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻌﻨﺎی دوّ ،م ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﻌﻨﺎی اوّ ل اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ اﮔﺮ رﺿﻮان ﺧ ﺪا ﻣﻈﮭﺮ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ اﺳﺖ در آﻧﺼﻮرت ﺧﺸﻨﻮدی ﺧﺪا در ﻓﺮھﻨﮓ و ﻣﺪﻧﯿّ ﯾﻌﯽ ﮐﮫ ﺖ ﺑﺪ ﺗﻮﺳّ ﻂ آن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﮫ ﺑﺸﺮﯾﺖ اراﺋﮫ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺟﻠﻮه

ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺑﮭﺸﺖ راﺳﺘﯿﻦ ﺟﻠﻮه رﺿﺎو اراده اﻟﮭﯽ در ھﺮ ﻋﺼﺮ اﺳﺖ و آن ﻋﺒﺎرت از ﻣﺪﻧﯿّ ﺖ و ﻓﺮھﻨﮓ و ارزش ھﺎی ﻧﻮﯾﻨ ﯽ اﺳﺖ ﮐ ﮫ از ﻗﻠﻢ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﮫ ﺷﮑﻞ ﻧﮭﺮھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺟﺮﯾﺎن ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. در ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺳﻮره ﮐ ﻮﺛﺮ ﺮت ﺑﺎ ﻀﺣ ب اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺗﻔﺼﯿﻞ داده اﻧﺪ. اﺻ ﻮﻻً ھﻢ از ﻧﻘﻄﮫ ﻧﻈﺮ اﻣﺮ ﺑﺪﯾﻊ ﺑﮭ ، ﺸﺖ ھﺮ ﭼ ﺰ ﺷﯿ ﮑﻮﻓﺎﺋﯽ ﻗﻮای ﻧﮭﻔﺘﮫ آن اﺳﺖ و دوزخ ﻣﺤﺮوﻣﯿّ ﺖ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﮑﻮﻓﺎﺋﯽ ﺑﺎﺷﺪ. آدﻣﯽ ﺻﻮرت و ﻣﺜﺎل ﺧﺪاﺳﺖ و ﺑﺎﻟﻘﻮّ ه ﻣﻈﮭﺮ

اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ اﺳﺖ. ﺑﮫ اﯾﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ واﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﮭﺸﺖ ﻓﻮز ﺑﮫ ﻟﻘﺎءﷲ ﯾﻌﻨﯽ دﯾﺪار ﺧﺪا، ﺗﺠﻠّ ﯽ ﺧﺪا، ﻗﺮب ﺑﮫ ﺧﺪا و رﺳﯿﺪن ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ وﺟﻮد ﺧﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﺻﻮرت و ﻣﺜﺎل ﺧﺪا اﺳﺖ . از اﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﮫ روز اوّ ل رﺿﻮان ﺗﺤﻘﻖ راﺳﺘﯿﻦ ﺑﮭﺸﺖ ﺑﮫ واﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎی آن اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ھﻤﻮاره ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻋﯿﺪ رﺿﻮان ﻣﻮرد ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ. ﻻ زم ﺑﮫ ﺗﺬﮐّ ﺮ اﺳﺖ ﮐﮫ در ﮐﻠﻤﺎت ﻣﮑﻨﻮﻧﮫ ﺣﻀﺮ ت ﺑﮭﺎءﷲ ظﮭﻮر ﺟﺪﯾﺪ و ﻓﺮھﻨﮓ و ﻣ ﺪﻧﯿّ ﺖ ﺑﺪ ﯾﻊ را ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی روﺿﮫ و رﺿﻮان ﻣﯽ ﮔ ﯿﺮﻧﺪ و از ظﮭﻮر ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮد و ﺑﮭﺸﺖ ﻧﻮﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ای اھﻞ ﻓ ﺮدو س ﺑﺮﯾﻦ! اھﻞ ﯾﻘﯿﻦ را اﺧﺒﺎر ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ ﮐﮫ در ﻓﻀﺎی ﻗﺪس ﻗﺮب رﺿﻮان روﺿ ﮥ ﮔﺸﺘﮫ و ﺟﻤﯿﻊ اھﻞ ﻋﺎﻟﯿﻦ و ھﯿﺎﮐﻞ ﺧﻠﺪ ﺑﺮﯾﻦ طﺎﺋﻒ ﺣﻮل آن ﮔﺸﺘﮫ ار ﻋﺸﻖ را از ﺷﻘﺎﯾﻘﺶ ﺟﻮﺋﯿﺪ و ﺟﻤﯿﻊ ﺣﮑﻤﺖ ھﺎی ﺑﺎﻟﻐ اش ﺑﯿﺎﺑﯿﺪ. در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎی رﺿﻮان ﯾﻌﻨﯽ ﺑﮭﺸﺖ راﺳﺘﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ ﺳﮫ وﯾﮋﮔﯽ ﺑﮭﺸﺖ در ﻣﻌﻨﺎی ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ آن اﺷﺎره ﺷﻮد. اوّ ﻟﯿﻦ وﯾﮋﮔﯽ ﺑﮭﺸﺖ آن اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﮭﺸﺖ ﻣﺤﻞ ﺻﻠﺢ و ﻣﮭﺮ و ﺳﻼم اﺳﺖ. از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﺟﺎی ﺗﻌﺠّ ﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ داراﻟﺴﻼم ھﻢ اﺷﺎره ﺑﮫ ﺑﮭﺸﺖ اﺳﺖ و ھﻢ اﺷﺎره ﺑﮫ ﺑﻐﺪاد ﯾﺎ ﻣﺪﯾﻨﺔ ﷲ. ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ اوّ ﻟﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮭ ﺣﻀﺮت ﺎءﷲ در ﺑﺎغ رﺿﻮان ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﺻ ﻠﺢ و آﺷﺘﯽ ﺑﻮد. وﯾﮋﮔﯽ دوّ م ﺑﮭﺸﺖ آن اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﮭﺸﺖ ﻣﻔﮭﻮﻣﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ و ﭘﻮﯾﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺑﮭﺸﺖ ﺗﺤﻘﻖ ﻗﻮای روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻟﻘﻮّ ه ﺑﺸﺮ اﺳﺖ اﻣّ ﺎ در ھﺮ ﻣﺮﺣﻠﮫ ﺗّ ﺤﻮل ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮ ، آﻣﺎده ﻓﻌﻠﯿﺖ ﯾﺎﻓ ﺘﻦ ﻗﻮای روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻮﯾﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﺑﮭﺸﺖ ھﺮ دوراﻧﯽ ﻣﺨﺼﻮص ھﻤﺎن دوران اﺳﺖ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻣﺎﻧﺪن در ﺑﮭﺸﺖ دوران ﮔﺬﺷﺘﮫ و ﻣﺤﺮوﻣﯿّ ﺖ از ورود ﺑﮫ ﺑﮭﺸﺖ ﻧﻮﯾﻦ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﻣﺤﺮوﻣﯿّ ﺖ از ﺗﮑﺎﻣﻞ روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ و آﻧﮭﻢ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ دو زخ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﮫ اﯾﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺸﺎرت ﻣﯽ دھﻨﺪ ﮐﮫ " در ﻓﻀﺎی ﻗﺪس ﻗﺮب رﺿﻮان روﺿﮫ ﺟﺪﯾﺪی ظﺎھﺮ ﮔﺸﺘﮫ " اﺳﺖ. ﭼﻨﺎﻧﮑ ﮫ ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ دوّ ﻣﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در اوّ ﻟﯿﻦ روز رﺿﻮان ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎ دﻻﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺳﻮّ ﻣﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﮭﺸﺖ ﺑﮫ ﺗﺠﻠّ و ﯽ ﺧﺪا ﻗﺮب او ﺑﮫ آﻓﺮﯾﺪﮔﺎﻧﺶ دﻻﻟ ﮐﻨﺪ و اﯾﻦ ھﻤﺎن ﺳﻮّ ﻣﯿﻦ ﺳﺨﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ در ﺑﺎغ رﺿﻮان ﺗﻮﺳّ ﻂ ﺣﻀﺮت ﻣﻔﺼّ ﻠﺘﺮﯾﻦ ﻟﻮﺣﯽ ﮐﮫ در ﺑﺎره ﺟﺰﺋﯿﺎت وﻗﺎﯾﻊ اوّ ﻟﯿﻦ روز رﺿﻮان ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻟﻮح ﺷﻤﺲ اﻟﮑﻠﻤﺎت اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﻔﺮﻣﻮده ﻣﺒﺎرک در "اﺣﺴﻦ اﻟﺴﺎﻋﺎت"ﯾﻌﻨﯽ در روز رﺿﻮان و در ﯾﺎدآوری وﻗﺎﯾﻊ آن روز ﻧﻮﺷﺘﮫ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﻟﻮح و اﻟﻮاﺣﯽ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮔﺮدد ﮐﮫ ﺗﺼﻮّ ر ﻣﺘﺪاول ﻣﺎ از اوّ ﻟﯿﻦ روز رﺿﻮان ﺗﺎ ﺣﺪّ اﺳﺖ. ﺑﮫ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﮫ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ واﻗﻌﮫ ای ﮐﮫ رﺿﻮان را ﯾﻮم ظﮭﻮر ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺗﻨﮭﺎ ﭘﺲ از ورود ﺑﮫ ﺑﺎغ ﻧﺠﯿﺒﯿﮫ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ. اﻣّ ﺎ ﺑﺮ طﺒﻖ اﻟﻮاح ﻣﺒﺎرک ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ اوّ ﻟﯿﻦ روز رﺿﻮان از ﺳﮫ ﺑﺨﺶ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد. در ﺑﺨﺶ اوّ ل ﮐﮫ در ﺑﯿﺖ ﻣﺒﺎرک در ﺑﻐﺪاد ﮔﯿﺮد ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﺻﻮرت ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد. در اﯾﻦ زﻣﺎن اﺳﺖ ﮐﮫ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺑﺨﺶ دوّ م آن روز داﺳﺘﺎن ﻓﺮاق و ﺧﺮوج از ﺑﻐﺪاد اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ظﻠﻢ و ﻋﻨﺎد دﺷﻤﻨﺎن و ﭘ ﯿﺮوزی ظﺎھﺮی ا ﯾﺸﺎن در ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ اﻣﺮ اﻟﮭﯽ اﺳﺖ ﮐ ﮫ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﻮ ط ﺌﮫ، ﮐﻮﺷﺶ آﻧﺎن ﺑﮫ ﺛﻤﺮ ﻣﯽ اﻧﺪ. ﭘﺲ ﺟﮭﺪی ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ ﺗﺎ ﺑ ﮫ ﮫ را از اﺛﻤﺎر ﺑﺎﻗﯿﮫ ﺣﻘﺎﺋﻖ اﺳﺮ ﮥ اﺣﺪﯾّ ﺑﮭ ﺎءﷲ ﺑﯿﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ. رﺿﻮان : دﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ای اھﻞ رﺿﻮان ﻣﻦ! ﻧﮭﺎل ﻣﺤﺒّ ﺑﻨﯿﺴﺎن ﻣﺮﺣﻤﺖ آﺑﺶ دادم ﺣﺎل ﻧﺰدﯾﮏ ﺖ و دوﺳﺘﯽ ﺷﻤﺎ را در روﺿﮫ ﻗﺪس رﺿﻮان ﺑﯿﺪ ﻣﻼطﻔﺖ ﻏ ﺑﺜﻤﺮ رﺳﯿﺪه ﺟﮭﺪی ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻨﺎر اﻣﻞ و ﺷﮭﻮت ﻧﺴﻮزد. ﺮس ﻧﻤﻮدم و ﺟﺪﯾﺪی ظﺎھﺮ آن ﻣﻘﺎم در آﺋﯿﺪ و

دھﻨﺪ:

ﯾﺖ

ﺖ ﻣﯽ

وﺻﺎل و ﻓﺮاق

ی ﻧﺎﺗﻤﺎم

ﻣﯽ

ﺻﻮرت ﻣﯽ

رﺳﺪ و ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﮫ ﺗﺮک ﺑﻐﺪاد ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ. آﻧﭽﮫ ﮐﮫ در اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﯿﺶ از ھﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ اھﻤّ ﯿّ ﺖ دارد ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﺒﺎرک ﺑﺮ ﻟﺰوم ﺻﺒﺮ و اﺻﻄﺒﺎر اﺳﺖ. اﯾﻦ دو رﺧﺪاد در ظﺎھﺮ ﺑﮫ ﺷﮑﻞ دو ﺣ ﺎدﺛﮫ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺟﻠﻮه ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ظﮭﻮر ﻣﺒﺎرک ﻋﺒﺎرت از ارﺗﻔﺎع ﻧﺪای اﻟﮭﯽ در ﻗﻠﺐ ﻣﺒﺎرک ﺑﮫ ﺧﻄﺎب ﺣﻘﺎﺋﻖ ﻣﻮﺟﻮدات اﺳﺖ. اﻣّ ﺎ ﺣ ﺎدﺛﮫ ﺑﺨﺶ

ﺳﺮاﻧﺠﺎم

دوّ م در ظ ﺎ ھﺮ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﺧﺮوج از ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم و ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺨﺶ ﺳﻮّ م آن روز ﺗﺎرﯾﺨﯽ در واﻗﻊ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ دﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ از ظﮭﻮر و ﺧﺮوج ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﮫ ﺑﺎ ور ود و ﺗﻮﻗﻒ در ﺑﺎغ رﺿﻮان ﻣﺮﺣﻠﮫ مﺳﻮّ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﺣﻠﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد. در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﻓﺮاق و ﺧﺮوج وﺳﯿﻠﮫ ای ﺑﺮای وﺻﺎل و

4

ﺣﻀﻮر ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻣﺒﺎرک در واﻗﻊ ﻧﻮع ﻧﻮﯾﻨﯽ از ﺧﺮوج ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺑﮫ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﮫ ﺑﺎ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻣﺒﺎرک در ﺑﺎغ رﺿﻮان ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ظﮭﻮر ﺧﻮد را ﮐﮫ در دل اﯾﺸﺎن و ﺣ ﻘﺎﺋﻖ ﻣﻮﺟﻮدات ﻧﮭﻔﺘﮫ و ﭘﻨﮭﺎن ﺑﻮد از ﺧ ﺰاﻧﮫ ﻏﯿﺐ ﺧﺎرج ﮐﺮده و ﺑﮫ ﮭﺷ ﻋﺮﺻﮫ ﻮد و ﻧﺪا وارد ﻣﯽ ﻧﺪ. ﺳﺎز در ﻟﻮح ﺷﻤﺲ اﻟﮑﻠﻤﺎت ﭘﺲ از آﻧﮑﮫ از آﻣﺪن "اﺣﺴﻦ اﻻﺣﯿﺎن" و "ﺳﺎﻋﺔ" ﻣﻮﻋﻮد ﮐﮫ ھﻤﮫ ﺳﺎﻋﺎت ﮔﺮد آن طﺎﺋﻔﻨﺪ، و ظﮭﻮر "ﯾﻮم ﷲ اﻟﻤﻮﻋﻮد" ﺗﺠﻠﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و از اﻧﺘﮭﺎی ھﻤﮫ اﯾّ ﺎ م ﺑﮫ اﯾﻦ "اﺣﺴﻦ اﻟﯿﻮم" ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارﻧﺪ ﮐﮫ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﻘﺎت ظﮭﻮر در اﯾﻦ روز ﻓﺮارﺳﯿﺪ، ﺣﺠﺎب ﻗﺪر ﺷﮑﺎﻓﺘﮫ ﺷﺪ و ﻗﻀﺎی اﻟﮭﯽ ﺑﺮ ﺧﺮوج ﻧﯿّ ﺮ اﻓﻖ ﺑﻘﺎء از ﺷﻄﺮ ﺑﻐﺪاد ﺑﻮاﺳﻄﮫ ھﺎی دﺳﯿﺴﮫ اھﻞ ﻧﻔﺎق ﻗﺮار ﯾﺎﻓﺖ. در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: ﻓﺘﺒﺎرک اﻟﺬی ﻧﺰل اﻻﻣﺮﯾﻦ ﻟﺴﻠﻄﺎﻧﮫ اﻻﻋﻈﻢ اﻟﻌﻈﯿﻢ . 3 ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺨﺎطﺮ ﻧﺎزل ﺳﺎﺧﺘﻦ اﯾ ﻦ دو اﻣﺮ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ. آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ اﯾﻦ دو اﻣﺮ ﯾﮑﯽ ظﮭﻮر ﻣﺒﺎرک و دﯾﮕﺮ ﺧﺮوج و ﻓﺮاق ﻣﺒﺎرک اﺳﺖ ﮐﮫ در آن واﺣﺪ اﯾﻦ دو ﺣﺎدﺛﮫ ﺷﮕﺮف ﺑﺎﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ. ﺑﺎﻗﯽ ﻟﻮح ﻣﺒﺎرک ﺗﻮﺿﯿﺢ و ﯾﺎدآوری دو داﺳﺘﺎن اﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﺣﺪﯾﺚ ظﮭﻮر و وﺻﺎل اﺳﺖ و دﯾﮕﺮی ﺣﺪﯾﺚ ﻓﺮاق. 4 در ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺣﺪﯾ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارﻧﺪ ﮐﮫ در آن روز "روح اﻋﻈﻢ" از اﻓﻖ اﻋﻠﯽ ظﺎھﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد و در ھﻮاء در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺟﮫ ﻣﺒﺎرک ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺪ. در اﯾﻦ زﻣﺎن آن روح ﺑﮫ ھﻤ ﮥ ھﺴﺘﯽ ﻧﺪا ﻣﯽ دھﺪ و ﺑﮫ ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﺎن ﻣﯽ : ﮔﻮﯾﺪ ﭼﺸﻤﺘﺎن روﺷﻦ . در اﯾﻦ زﻣﺎن اھﻞ ﻣﺪاﯾﻦ ﺑﻘﺎء و اھﻞ ﻏُ ﺮﻓﺎت ﺣﻤﺮاء و اھﻞ ﻣﻠﮑﻮت اﺳﻤﺎءاز ﺟﺎی ﺧﻮد ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪه ﺗﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ رأس ﻣﺒﺎرک ﺑﺎ ﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع ﻗﺎﺋﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﮫ ﺗﮭﻠﯿﻞ و ﺗﮑﺒﯿﺮ اﯾﻦ روز ﭘﺮدازﻧﺪ. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﻣﻨﺎدی دﯾﮕﺮی از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻨﻈﺮ اﮐﺒﺮ ﻧﺪا ﻣﯽ دھﺪ ﮐﮫ اﻣﺮوز روزی اﺳﺖ ﮐﮫ در آن ھﺎی اﺿﺪاد ﭘﺎره ﮔﺮدﯾﺪ و ﻧﺴﺎﺋﻢ اﺗ ﺤﺎد ﺑﻮزﯾﺪ و ﻣﺎﻟﮏ وﺟﻮد ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﺎﯾﮫ ھﺎی ء ﮐﺒﺮﯾﺎ ﻓﺮود آﻣﺪ . در اﯾﻦ زﻣﺎن روح اﻋﻈﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﮫ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ آﯾﺪ و ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﮫ ای اھﻞ ﻣﻠﮑﻮت و ﺟﺒﺮوت ﺧﻮﺷﺎ ﺑ ﮫ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﮐﮫ آ" ﯾﺎت اﻟﻮﺻﻞ و اﻟﻮﺻﺎل" را ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ. ﺣﺎل "ﺣﺪﯾﺚ اﻟﺒﻌﺪ و اﻟﻔﺮاق" را ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ﻧﯿّ ﺮ آﻓﺎق اراده ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ ﮐﮫ از ﺷﻄﺮ ﻋﺮاق ﺧﺎرج ﺷﻮد. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﺎن و ﻓ ﮫﺿﺠّ و زﻧﻨﺪ ﺮﯾﺎد ﻣﯽ رﺧﺴﺎرھﺎ در ﮐﻤﺎل ﺣ ﺰن ﺑﮫ ﺧﺎک ﻣﯽ اﻓﺘﺪ. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﮫ ﻗﯿﺎم او ﻗﯿﺎﻣﺖ اﻋﻈﻢ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮔﺮدد. ﭘﺲ روح اﻋﻈﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در روﺑﺮوی وﺟﮫ ﻣﺒﺎرک ﺑﮫ اﺳﺮاﻓﯿﻞ ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﮫ او ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﮫ ﺗﻮ ﺑﺮای اﯾﻦ روز آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪی ﭘﺲ در ﺷﯿﭙﻮر ﺑﺪم ﺗﺎ ھﺮ اﺳﺘﺨﻮان ﭘﻮﺳﯿﺪه ای زﻧﺪه ﺷﻮد. اﺳﺮاﻓﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ھﻤﮫ ھﺴﺘﯽ ﺑﯽ ھﻮش ﻣﯽ ﮔﺮدد. آﻧﮕﺎه ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در ﺷﯿﭙﻮر ﻣﯽ دﻣﺪ و ھﻤﮫ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﮫ و ﺑﮫ اﯾﻦ ھﯿﮑﻞ ﻣﺒﺎرک ﻧﺎظﺮ ﮔﺸﺘﮫ و ﺗﺒﺎرک ﷲ اﺣﺴﻦ اﻟﺨﺎﻟﻘﯿﻦ ﻣﯽ ﻮﯾﻨﺪ. ﮔ در اﯾﻦ وﻗﺖ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺷﺮوع ﺑﮫ ﻣﺸﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﮫ ﻣﻠﮑﻮت وﺣﯽ در ﺟﻠﻮ اﯾﺸﺎن، ﺟﺒﺮوت اﻟﮭﺎم در ﭘﺸﺖ اﯾﺸﺎن، ﻻھﻮت اﻣﺮ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ اﯾﺸﺎن و ﺟﻨﻮد ﻣﻘﺮّ ﺑﯿﻦ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرک ﺑﮫ ﺻﺤﻦ ﺑﯿﺖ ﻣﯽ رﺳﻨﺪ. اﯾﻨﺴﺘﮑﮫ اھﻞ ﻣﻼء ﻗﺪس ﺑ ﮫ ﭘﺎی اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﻨ اﻓﺘ ﺪ، ارﮐﺎن ﺑﯿﺖ ﻣﺒﺎرک از ﻓﺮاق ﻣﺒﺎرک ﺑﮫ ﻟﺮزه ﻣﯽ ﻨآﯾ ﺪ، ھﻤﮫ اھﻞ ﺷﮭﺮھﺎ . ﺟﻤﺎل ﻣﺤﺒﻮب ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﻧﺎﻟﮫ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺘﻮﻗّ ﻒ ﺷﺪه و اﯾﺸﺎن ﻧﯿﺰ از ﮔﺮﯾﮫ اﺣﺒﺎء ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻨﺪ. آ ﻧﮕ ﺎه ﺑﺎز ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽ دارﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﺑﮫ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻮﺷﺶ ﺳﺮاﭘﺮده ﻣﯽ در اﯾﻦ وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ طﻔﻞ ﺷﯿﺮ ﺧﻮاری ﺟﻠﻮی ﭘﺎی ﻣﺒﺎرک را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ، از ﻣﺎدرش ﺟﺪا ﻣﯽ ﮔﺮدد و ذﯾﻞ ﻣﺒﺎرک را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن رﺟﺎء ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﺑﺎ ﺿﻌﯿﻒ اﯾﺸﺎن را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و اﻧﺪوھﯽ ﻋﻤﯿﻖ ھﻤﮕﺎن را در . ﺳﭙﺲ ﺟ ﻤﺎل ﻣﺒﺎرک ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺧﻮدﭘﺮده را ﮐﻨﺎر ﻣﯽ زﻧﻨﺪ و ﺑﺎ ﺷﮑﻮه و ﺟﻼل ﺷﻮﻧﺪ. ﮔﺮﯾﺪ و ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﺧﺮوج در ﯾﻮم ظﮭﻮر ﺑﺮای ﻋﺎرﻓﺎن ﻧﺸﺎﻧﮫ ای ﺑﺰر گ ﺑﮫ ھﻤﺮاه دارد ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺪ اھﻞ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﺎن ﺑﺨﺎطﺮ اﯾﻦ ﺧﺮو ج در اﯾﻦ روز اﺑﺪع اﻋﻠﯽ از ﺣﺠﺒﺎت ﻧﻔﺲ و ھﻮی ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﮫ ﺳﻮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻠﯽّ اﺑﮭﯽ ﺗﻘﺮّ ب ﯾﺎﺑﻨﺪ. ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرک در ﻣﯿﺎن ﮔﺮﯾﮫ و ﻧﺎﻟﮫ ﻋ ﺎ ﺷﻘﺎن ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪﺗﺎ ﺑﮫ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ دﺟﻠﮫ رﺳﻨﺪ و از اﺻﻔﯿﺎی ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺪا آﻧﺎ ﮔﺸﺘﮫ ن را ﺑﮫ ﺻﺒﺮ و اﺻﻄﺒﺎر و ﺗﻘﻮی وﺻﯿّ ﻧﻤﺎﯾﻨ ﺖ ﻣﯽ ﺪ. آﻧﮕﺎه از ﺷﻂ ﻋﺒﻮر ﮐﺮده و دل طﺎﺋﻔﺎن ﺑﯿﺖ ﺑﮫ اﺿﻄﺮاب ﻣﯽ ﻟﺮزد ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ھﻨﮕﺎﻣﯿﮑﮫ ھﯿﮑﻞ ﻣﺒﺎرک ﻗﺼﺪ ﺧﺮوج از در ﮐﻨﻨﺪ روح اﻋﻈﻢ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺪا ﻣ ﮐﮫ دھﺪ ﯽ ﺑﺨﺎطﺮ ظﻠﻢ ﺳﺘﻤﮑﺎران ، ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺎﻟﻤﯿﺎن از ﺑﯿﺖ ﺧﻮد ﺧﺎرج ﮔﺸﺖ، و آﻧﮕﺎه ﺑﮫ ﺷﺪت ﻣﯽ ، ﺶ از ﻟﻮح ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از اﺳﺘﻮاء ﺑﺮ ﻋﺮش در رﺿﻮان ﺳﺨﻦ ﻣﯽ دارﻧﺪ ﮐﮫ اﯾﺸﺎن ﺑﮫ اﺳﻢ "ﻗﯿّ ﻮم" ﺑﺮ ﮐﻞ اﺷﯿﺎء و ﺑﮫ اﺳﻢ "ﻏﻨﯽ" ﺑﺮ ﻏﯿﺐ و ﺷﮭﻮد، و ﺑﮫ اﺳﻢ "ظﺎھﺮ" ﺑﺮ ﻣﺬﮐﻮر و ﻣﺴﺘﻮر، و ﺑﮫ "اﺳﻤﮫ اﻻﻋﻈﻢ" ﺑﺮ ﻣﻈﺎھﺮ ﻗِ ﺪم و ﺳﺎﯾﺮ اُ ﻣﻢ و ﺑ ﮫ اﺳﻢ "ﻋﻠﯿﻢ" ﺑﺮ ﻣﻄﺎﻟﻊ اﺳﻤﺎء ﺗﺠﻠّ ﯽ اﮐﻨﻮن ﺑﯿﺎن ﺑﮫ رﺿﻮان وارد ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ اﺑﺪع ﺑﺪﯾﻊ ﺑﺮ ﻋﺮش اﺳﺘﻘﺮار ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ. در اﯾﻦ ﺑﺨ

ﮔﻮﯾﻨﺪ

ﻣﯽ

ﺚ ظﮭﻮر

ﻣﯽ

ﭘﺮده

ﻣﯽ

ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻨﺪو

رﺳﻨﺪو

ﺻﺪاﺋﯽ

ظﺎھﺮ ﻣﯽ

ب ﺑﯿﺖ را ﻣﯽ

ی

ﻧﯿﺰ

ﮔﻮﯾﻨﺪ.

ﻣﯽ ﻣﯽ

ﺣﺎﺻﻞ از آن، ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ زﻣﺎن اﺳ ﺘﻮای

ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ. ﭘ ﺲ از ﺗﺠﻠﯿﻞ اﯾﻦ اﺳﺘﻮاء و آراﻣﺶ

ﮐﯿﮭﺎﻧﯽ

ﺒﺎرکﻣ ای ﺑﺰرگ ﺑﺮای ﺑﯿﻨﺎﯾﺎن ﻣﻌﺮّ ﻓﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ . آﻧﮕﺎه از ﺗﻮﻗّ ﻒ ﻣﺒﺎرک ﺑﻤﺪت دوازده روز در ﺑﺎغ ، رﺿﻮان و طﻮاف ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﻼء اﻋﻠﯽ و ﻓ ﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺮّ ب و ارواح ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان در ﮔِ ﺮد ﺧﯿﻤﮫ ﻣﺒﺎرک ، و ﻧﺰول اھﻞ ﻏُ ﺮﻓﮫ ھﺎی ﺑﮭﺸﺘ و ﯽ ﺑﺮ ﻋﺮش ، ﻣﺮادف ھﻨﮕﺎم ﻗﯿﺎم ﻣﺮدم ﺑﺮای ﻧ ﻤﺎز ﻋﺼﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ و اﯾﻦ واﻗﻌﯿّ ﺖ را ﻧﺸﺎﻧﮫ

5

ھﯿﮑﻞ ﻣﺒﺎرک از اﻧﺘﮭﺎی وﻗﺖ ﺟﻠﻮس و آﻏﺎز ﺳﻔﺮ و

ﺳﻘﺎﯾﺖ اھﻞ ﺧﺒﺎ ء ﻣﺠﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ. در ﭘﺎﯾﺎن ، ﻟﻮح رﮐﻮب، و از ﺿﺠﮫ رﺿﻮان و ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎﺑﺎن و ﺻﺤﺮا ﯾﺎد ﻣﯽ ﻨﺪ. ﮐﻨ رﺿﻮان: دﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺻﺒﺮ و ﻣﮭﺮ ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ ﻟ ﻮح ﺷﻤﺲ اﻟ

، ﮑﻠﻤﺎت آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ در ﻧﻈﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ واﻗﻌﮫ رﺿﻮان ﺑﺎ اﺗّ ﺤﺎد ظﮭﻮر و ﺧﺮوج ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻠﯿﺪ درک ﻣﻌﻨﺎی ﺳﻮّ م رﺿﻮان اﺳﺖ. رﺿﻮان ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی رﺿﺎی اﻟﮭﯽ اﺳﺖ و رﺳﯿﺪن ﺑﮫ آن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺻﺒﺮ اﺳﺖ. ﻧﺘﯿﺠﮫ اﯾﻦ ﺻﺒﺮ ، رﺿﻮان اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺼﺮ و ﭘﯿﺮوزی اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ در واﻗﻊ ﻋُ ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ در ﻟﻮ ح ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺳﻮرةاﻟﺼﺒﺮ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ. 5 ﺳﻮرة اﻟﺼﺒﺮ ﯾﺎ ﻟﻮح اﯾّ ﻮب در ﺑﯿﺖ ﻣﺒﺎرک و ﭘﯿﺶ از ﺧﺮوج ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ آﯾﻨﮫ ﻟﻄﯿﻔﯽ از اﻧﺪﯾﺸﮫ و اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺒﺎرک در آن روز ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ. ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﯾﻦ ﻟﻮح ﺑﺤﺚ در ﺑﺎره ﺻﺒﺮ اﺳﺖ و ھﻤﮫ ﻣﺒﺎﺣﺚ در ار ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ. ﺳﻮره ﺻﺒﺮ داﺳﺘﺎن ﭼﮭﺎر ،ﻮباﯾّ و ﺻﺒﺮ اﯾﻦ اﯾﻮب و ﻧﺼﺮت و ﺟﻮھﺮ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾّ ﻮب اوّ ل ﺣ ﻀﺮت اﯾّ ﻮب اﺳﺖ ﮐﮫ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ او ﺑﮫ ﺗﻔﺼﯿﻞ در آن ﭘﺎﮐﺪﻻن ﺧﺪا ﺑﮫ ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ و ﺑﻼﯾﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﯿﺪادﮔﺮان ﺑﺮ ﻣﻈﺎھﺮ ﺧﺪا وارد ﻣﯽ ﮔﺮدد. داﺳﺘﺎن ﺣﻀﺮت اﯾّ ﻮب داﺳﺘﺎن ﺳﺘﻢ و اﺑﺘﻼ ، ﺻﺒﺮ ﺑﺮ ﺑﻼ و رﺿﺎء ﺑﮫ ﻗﻀﺎی اﻟﮭﯽ، و آﻧﮕﺎه رﺿﻮان ﺧﺪا و ﻧﺼﺮ و ﭘﯿﺮوزی اﺳﺖ. اﯾّ ﮥ ﻗﺼّ ﻮب دﻗﯿﻘﺎً ھﻤﯿﻦ ﺗﻮاﻟﯽ ظﻠﻢ و ﺻﺒﺮ و ﭘﯿﺮوزی اﺳﺖ. اﯾّ ﻮب دوّ م ﺣﻀﺮت وﺣﯿﺪ داراﺑﯽ و اﺻﺤﺎب اوﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎ اﻋﻼن ﻧﺪای ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﮫ ﻓﺮاﻋﻨﮫ ارض ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟّ ﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ در اﮐﺜﺮ آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﻘﺼﻮد از ﻓﺮاﻋﻨﮫ ﻋﻠﻤﺎی ظﺎﻟﻤﻨﺪ ﮐﮫ ﺑﺮ ﮐﺸﺘﺎر ﻣﺆﻣﻨﺎن و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻧﺪای اﻟﮭﯽ ﮐﻤﺮ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ. ﺳﻮرة اﻟﺼﺒﺮ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﻋﻠﻤﺎ و اﻋﺘﺮاض و ھﺎ ﺑﮫ ﺷﻘﺎوﺗﺸﺎن ﺗﻔﺼﯿﻞ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﮔﺮ ﭼﮫ وﺣﯿ ﺪ و اﺻﺤﺎﺑﺶ ﺑﮫ ﺷﮭﺎدت ﻣﯽ رﺳﻨﺪ اﻣّ ﺎ اﯾﻦ ﺷﮭﺎدت آﻧﺎن ﺟﻮھﺮ رﺿﻮان و ﻧﺼﺮ و ﭘ ﯿﺮوزی اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺠﺎی آﻧﮑﮫ ﻧﺪای اﻟﮭﯽ را ﺧﺎﻣﻮش ﺳﺎزد ﺑﺬر اﯾﻤﺎن و اﻧﺘﺼﺎر را در دل ھﺴﺘﯽ ﺑﮫ ﺑﺎر ﻣﯽ آورد. از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﺟﻨﺎب وﺣﯿﺪ دﻧﺒﺎﻟﮫ روی اﯾّ ﻮﺑﯽ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﮐﮫ ﺑﻼ را ﺑﮫ ﺟﺎن ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ، ﺳﮑﻮت ﻧﻨﻤﻮد، و ﺑﺎ ﺷﮭﺎدت ﺧﻮﯾﺶ ﭘﺮﭼﻢ ﻧﺼﺮ و رﺿﻮان را ﺑﮫ اھﺘﺰاز آورد. اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﮫ اﯾّ ﻮب ﭼﮭﺎرم ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺪﯾﻊ، ﻣﮑﻠّ ﻢ طﻮر و ﻣُ ﺤﯿﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ اﻣﺎ ﺳﻮرةاﻟﺼﺒﺮ اﺳﺎﺳﺎً در زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﮫ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرک ﻣﺸﻤﻮل ﺳﺘﻢ و ﺑﻼ ﯾ ﯽ ﻧﻮﯾﻦ ﮔﺸﺘﮫ و از ﺑﻐﺪاد و ﯾﺎران ﺧﻮد ﻣﻔﺎرﻗﺖ ﯾﺎﻓﺘﮫ و ﺑﮫ ﻣﺤﻞ ھﺎی دور ﺗﺒﻌﯿﺪ ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ روز ﯾﻌﻨﯽ اوّ ﻟﯿﻦ روز رﺿﻮان روز دوری و ﻓﺮاق و ﺣُ ﺰن و ﺑﻼﺳﺖ و ﺳﻮرةاﻟﺼﺒﺮ ﮐﮫ در اﯾﻦ روز و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺧﺮوج ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺤﺜﯽ اﺳﺖ در ﺑﺎره ﻟﺰوم ﺻﺒﺮ و اﺻﻄﺒﺎر ﺑﮫ ﻗﻀﺎی اﻟﮭﯽ. اﻣّ ﺎ اﯾﻦ ﺻﺒﺮ و رﺿﺎی ﺑﮫ ﻗﻀﺎی اﻟﮭﯽ ﺑﮫ ﻧﺼﺮ و ﭘﯿﺮوزی ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد و اﯾﻦ ﻧﺼﺮ ﭘﯿﺶ از ھﺮ ﭼﯿﺰ ﺗﺤﻘﻖ رﺿﻮان ﺧﺪاﺳﺖ. در ﺳﻮرة اﻟﺼﺒﺮ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرک ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﻟﻮح در اﯾﻦ ﻓﺰع اﮐﺒﺮ و ﺟﺰع اﻋﻈﻢ، ﯾﻌﻨﯽ ﺣﯿﻨﯽ ﮐﮫ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺣﺠﺎز از ﺷﻄﺮ ﺑﻐﺪاد ﭘﺮواز ﻧﻤﺎﯾﺪ و رواﺋﺢ ﻓﺮاق ﻣﯽ وزد و ﺑﺮ ﺗﺎرک آﺳﻤﺎن رﻧﮓ ﺳﺮخ ﻧﺸﺴﺘﮫ اﺳﺖ، ﺷﻤﺎ را ﺑﮫ ﺻﺒﺮ و اﺻﻄﺒﺎر ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽ دھﺪ: ﻗﻞ ھﺬااﻟﻠﻮح ﯾﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﺼﺒﺮ ﻓﯽ ھﺬا اﻟﻔﺰع اﻻﮐﺒﺮ و ﯾﺤﮑﻢ ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺑﺎﻻﺻﻄﺒﺎر ﻓﯽ ھﺬا اﻟﺠﺰع اﻻﻋﻈﻢ ﺣﯿﻦ ا ﻟﺬی ﺗﻄﯿﺮ ﺣﻤﺎﻣﺔ اﻟﺤﺠﺎز ﻋﻦ ﺷﻄﺮ اﻟﻌﺮاق و ﺗﮭﺐ رواﺋﺢ اﻟﻔﺮاق و ﯾﻈﮭﺮ ﻋﻠﯽ وﺟﮫ اﻟﺴﻤﺎء ﻟﻮن اﻟﺤﻤﺮاء. 6 اﻣﺎ ﭘﯿﺎم ﻣﺒﺎرک و وﻋﺪ ۀ اﯾﺸﺎن ﺑﮫ ھﻤﮫ ﻣﺮدم زﻣﯿﻦ آﻧﺴﺖ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ را اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻨﻨﺪ و از ﺑﻼﯾﺎﺋﯽ ﮐﮫ در اﯾّ ﺎم ﺗﺠﻠّ ﯽ روح اﻟﮭﯽ ﺑﺮ آﻧﺎن وارد ﻣﯽ ﮔﺮدد اﻧﺪوھﮕﯿﻦ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ﺑﺰودی ﭘﺎداش ﺻﺒﺮ ﺧ ﻮد را در " رﺿﻮان ﻗﺪس " ﻣﻨﯿﻊ ﺑﮫ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺧﻮاھﻨ اﻣّ ﺎ اﯾﻦ روز ﻣﺎﻧﻨﺪ روزھﺎی دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﯿﺰ اﯾﻦ رﺿﻮان ﻗﺪس ﮐﮫ ﭘﺎداش ﺻﺒﺮ ﺑﺮ ﺑﻼﺳﺖ ﻣﻮﮐﻮل ﺑﺮ آﯾﻨﺪه ای دور ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. اﯾﻦ روز روز ظﮭﻮر ﮐﻠّ ﯽ اﻟﮭﯽ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺧﺮوج ﺑﺠﺎی آﻧﮑﮫ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﻗﻄﻊ ﻧﺪای اﻟﮭﯽ و ﺳﮑﻮت ﺑﺎﺷﺪ وﺳﯿﻠﮫ ای ﺑﺮای اﻋﻼن ظﮭﻮر ﻧﻮﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻣﻮﻋﻮد ھﻤ ﮥ ادﯾﺎن و ارﺗﻔﺎع ﻓﺮھﻨﮓ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺻﻠﺢ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﻣﮭﺮ و وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ. ﺧﺸﻨﻮدی و رﺿﻮان ﺧﺪ ا از ﺻﺒﺮ ﺻﺎﺑﺮان در اﯾﻦ روز ﻣﺒﺎرک ﺑﮫ ﺷﮑﻞ آﻣﺪن ﺧﺪا در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم و ظﮭﻮر وﺟﮫ ﺧﺪا و ﺗﺠﻠّ ﯽ ﺣﻖ ﺑﺎ ھﻤ ﮥ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎﺗﺶ ﺑﺮ ھﻤ ﮥ ھﺴﺘﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد. اﯾﻦ رﺿﻮان ﺧﺪا ﺗﺤﻘﻖ ﻟﻘﺎءﷲ اﺳﺖ و اﯾﻦ رﺿﻮان آن ﭘﯿﺮوزی ھﻤﮫ ﺟﺎﻧﺒﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺮای اوّ ﻟﯿﻦ ﺑﺎر رﯾﺸﮫ ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ را در ھﻢ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ و ﺻﻼی ﺻﻠﺢ و آﺷﺘﯽ را ﺑﮫ ﺟﮭﺎن اﻋﻼن ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﯾﻦ واﻗﻌﯿّ ﺖ ﺑﮫ ﺳﮫ ﺷﮑﻞ در ﺳﻮرةاﻟﺼﺒﺮ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. اوّ ﻟﯿﻦ ﺗﺠﻠّ ﯽ ﻣﺎھﯿّ ﺖ ﯾﮕﺎﻧﮫ اﯾﻦ روز ﺑﺪﯾﻊ، در ﺑﺤﺒﻮﺣﮫ ﻓﺮاق و ﺧﺮوج، در ﺑﺤﺚ ﻣﺒﺎرک از ﺻﺒﺮ آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در اﯾﻦ ﻟﻮح ﺳﮫ ﭘﯿﺮوزی آن ﭼﮭﺎر ﻟﻮح ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺻﺒﺮ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﭘﺎﺳﺦ ، ان ﯾﺎ ﻣﻼء اﻻرض ﻓﺎﺻﺒﺮوا ﻓﯽ ﷲ و ﻻ ﺗﺤﺰﻧﻮا ﻋﻤﺎ ﯾﺮد ﻋﻠﯿﮑﻢ ﻓﯽ اﯾّ ﺎم اﻟﺮوح ﻓﺴﻮف ﺗﺸﮭﺪون ﺟﺰاء اﻟﺼﺎﺑﺮﯾﻦ ﻓﯽ رﺿﻮان ﻗﺪس ﻣﻤﻨﻮﻋ ﺎ 7

ﺼﺎره ﺑﺤﺚ

ﭼﮭﺎر

ﺗﺒﺎط

ﺷﻮد.

ﻣﯽ ﻣﯽ

ﺪ دﯾﺪ:

6

ﻣﻌﻨﺎی ﺻﺒﺮ را ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻌﻨﺎی اوّ ل ﺻﺒﺮ ﺻﺒﺮ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎزداﺷﺘﻦ ﺧﻮد ا ز ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ و درﻧﺪﮔﯽ و ﭘﻠﯿﺪی. اﯾﻦ ﺻﺒﺮ ﯾﻌﻨﯽ ورود ﺑﮫ ﻋﺮﺻﮫ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ و اﺣﺘﺮاز از اﻧﺤﻄﺎط ﺑﮫ ﻋﺮﺻﮫ ظﻠﻢ و ﺗﻮﺣّ ﺶ و درﻧﺪﮔﯽ. ﻣﻌﻨﺎی دوّ م ﺻ ﺒﺮ ﺻﺒﺮ ﺑﺮ ﺑﻼﯾﺎﺳﺖ ﮐﮫ ﻋﻠﯿﺮ ﻏﻢ ﺳﺘﻢ و درﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮاﻋﻨﮫ ارض ، ﺻﺎﺑﺮان ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻓﺮھﻨﮓ ظﻠﻢ ﻧﺸﺪه و ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺻﺒﺮ ﺑﮫ رﺿﺎی اﻟﮭﯽ ر . اﻣّ ﺿﺎ دھﻨﺪ ﺎ اﯾﻦ دو ﻣﻌﻨﺎی ﺻﺒﺮ در ھﻤﮫ زﻣﺎن ھﺎ ﻣﺼﺪاق دارﻧﺪ. وﻟ ﯽ ﻣﻌﻨﺎی ﺳﻮّ م ﺻﺒﺮ ﺗﻨﮭﺎ در آن روز ر ﺿﻮان ﻣﺼﺪاق وﯾﮋه داﺷﺘﮫ اﺳﺖ. در اﯾﻨﺠﺎ ﺻﺒﺮ در آن واﺣﺪ ﻧﻔﯽ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﮐﮫ ﭘﺎداش اﯾﻦ ﺻﺒﺮ ظﮭﻮر ﺷﮑﻮھﻤﻨﺪﺗﺮﯾﻦ رﺿﻮان اﻟﮭﯽ ﯾﻌﻨﯽ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮد و اﺳﺘﻮای ﺣﻖ ﺑﺮ ﻋﺮش ظﮭﻮر اﺳﺖ ﮐﮫ در اﯾﻦ رﺿﻮان دﯾﮕﺮ ﺻﺒﺮ را ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﺬارد، ﮔ ﺑﮫ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﻖ ﺷﺘﺎﻓﺖ، در وطﻦ ﻣﺤﺒﻮب ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﮫ ذﯾﻞ ﯾﺎر ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ. اﯾﻦ زﻣﺎن زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ اﺑﺮ ﺷﻮد و طﯿﺮ ﺑﻘﺎء ﺑﮫ آواز ﻣﯽ آﯾﺪ، در ﺷﯿﭙﻮر دﻣﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺳﺎﯾﮫ ھﺎی روح ﺑﮫ زﻣﯿﻦ ﻗﺪم ﻣﯽ ﮔﺬارد. ﺑﻔﺮﻣﻮده ﻣﺒﺎرک در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺗﻮﻗّ ﻒ ﺟﺎﺋﺰ ﻧﯿﺴﺖ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ازل اﻵ زال ﺻﺎﺑﺮ ﺑﻮده و در اﯾﻦ زﻣﺎن ﻟﺤﻈﮫ ای ﺗﻮﻗّ ﻒ ﮐﻨﺪ ﺣﮑﻢ ﺻﺒﺮ ﺑﺮ او ﻧﻤﯽ ﻓﺎرﺗﻘﺒﻮا ﯾﻮم ﯾﺮﺗﻔﻊ ﻓﯿﮫ ﻏﻤﺎم اﻟﺼﺒﺮ و ﯾﻐﻦ ﻓﯿﮫ طﯿﺮ اﻟﺒﻘﺎء... و ﯾﻨﻔﺦ ﻓﯽ اﻟﺼﻮر...و ﯾﺄﺗﯽ ﷲ ﻓﯽ ظﻠﻞ ﻣﻦ اﻟﺮوح ﺑﺠﻤﺎل ﻋﺰ ﻣﻨﯿﻌﺎ اذاً ﻓﺎﺳﺮﻋﻮا اﻟﯿﮫ...ﻻﻧﮑﻢ ﻟﻮ ﺗﺼﺒﺮون ﻓﯽ ازل اﻻزال و ﺗﻮﻗﻔﻮ ن ﻓﯽ ذﻟﮏ اﻟﯿﻮم اﻗﻞ ﻣﻦ ان ﻟﻦ ﯾﺼﺪق ﻋﻠﯿﮑﻢ ﺣﮑﻢ اﻟﺼﺒﺮ . 8 دوّ ﻣﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﮫ اﯾﻦ ﺗﺠﻠّ ﯽ اﯾﻨﺴﺘﮑﮫ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺳﻮرة اﻟﺼ ﺒﺮ ﺑﺸﮑﻞ آﯾﺎت ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ و آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ ھﻤﺎن ﻟﺤﻈﮫ ﻋﺒﺎرت از ﯾﻮم ظﮭﻮر اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺳﻮّ ﻣﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﮫ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ روز اوّ ل رﺿﻮان در ﺳﻮرةاﻟﺼﺒﺮ ﻣﮑﺎﻟﻤﮫ ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ای اﺳﺖ ﮐﮫ در اﯾﻦ ﺳﻮره ﻣﯿﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد. اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﮫ در اﯾﻦ ﺑﺎره اﺳﺖ ﮐﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽ دھﺪ ﮐﮫ زﻣﺎن ﺑﺎزﮔﻮﯾﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﺸﺎن و اظﮭﺎر راز دروﻧﺸﺎن ﻓﺮارﺳﯿﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرک ﺳﺮّ درون را ﻓﺎش و اظﮭﺎر ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﻣّ ا ﺎ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ اﮔﺮﭼﮫ اﯾﺸﺎن از ھﯿﭻ ﮐﺲ و از ھﯿﭻ ﺑﻼﺋﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ و ﺑﺮای ﺷﮭﺎدت ﻧﯿﺰ ﺑﺠﺎن ﻣﺸﺘﺎﻗﻨﺪ اﻣّ ﺎ ﭼﻮن از ﻋﻨﺎد ﻣُ ﻐﻠّ ﯿﻦ ﺑﺎﺧﺒﺮﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﮫ ﻧﺎﭘﺎﮐﺎن ﺑﮭﺎﻧﮫ ای ﺑﺮای اﺧﺘﻼف در ﻣﯿﺎن ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﺪﺳﺖ آورﻧﺪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﮭﻠﺖ ﻣﯽ

ﺻﺒﺮ رﻓﻊ ﻣﯽ

ھﺎی

ﺷﻮد:

ﻧﻤﯽ

ﻣّ ا ﺧﻮاھﻨﺪ. ﺎ در طﻮل اﯾﻦ ﮥ ﻣﮑﺎﻟﻤ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﮫ ﮐﮫ ﺧﻮد رﻣﺰ ﺻﺒﺮ و رﺿﺎء اﺳﺖ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرک اﻣﺮ اﻟﮭﯽ را ﺑﺠﺎن ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﮫ و آﻣﺎده اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ. آﻧﭽﮫ ﮐﮫ در ﺑُ ﺴﺘﺎن رﺿﻮان ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺎم آن ﻣﮑﺎﻟﻤﮫ دروﻧﯽ و ﺟﺒﺮوﺗﯽ اﺳﺖ.اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺳﻮرةاﻟﺼﺒﺮ ﺑﺎ ﺧﻄﺎب ﺧﺪا ﺑﮫ اﯾﻦ "ﺣﯿﻦ" و اﯾﻦ "ﺳﺎﻋﺖ" و اﯾﻦ "ﯾﻮم" ﮐﮫ از اﻓﻖ ﺑﻐﺪاد ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪه اﺳ ﺖ و از طﺮﯾﻖ آن، ﻻ زﻣﺎن و ﻗﯿﺎﻣﺖ و ﯾﻮم ﷲ ظﮭﻮر ﮐﺮده اﺳﺖ ، ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد: اﻧﮏ اﻧﺖ ﯾﺎ ﺣﯿﻦ ﻻ ﺗﻐﻔﻞ ﻋﻦ ھﺬااﻟﺤﯿﻦ اﻟﺬی ﺣﺎن ﺑﺎﻟﺤﻖ...و اﻧﮏ اﻧﺖ ﯾﺎ اﯾﺘﮭﺎ اﻟﺴﺎﻋﺔ ﺑﺸﺮی ﺑﮭﺬه اﻟﺴﺎﻋﺔ اﻟﺘﯽ ﻗﺎﻣﺖ ﻓﯿﮏ ﺑﺎﻟﺤﻖ...ان ﯾﺎ اﯾﮭﺎ اﻟﯿﻮم ﻧﻮر اﻟﻤﻤﮑﻨﺎت ﺑﮭﺬا اﻟﯿﻮم اﻟﺪری اﻟﻤﺸﺮﻗﯽ اﻻﻟﮭﯽ اﻟ ﺬی ﮐﺎن ﻋﻦ اﻓﻖ اﻟﻌﺮاق ﻣﺸﮭﻮدا . 9 اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺑﻌﻨﻮان ﭘﺎﺳﺦ ﺑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ ظﻠﻢ زﻧﺪﮔﯽ و ﺳﺨﻨﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﮫ طﺮد اﻧﻮاع ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ ﻣﻌﻄﻮف اﺳﺖ. اﻋﻼن ﻣﻘﺎم و ﭘﯿﺎم اﯾﺸﺎن در ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﺄﻣﻮرﯾّﺖ و ﭘﯿﺎم ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای ﮐﺎﻣﻼً ﺻﺮﯾﺢ و ﺟﮭﺎﻧﯽ ﺑﮫ ھﻤﮥ ﻣﺮدم ﺑﺸﺮ اﺑﻼغ ﮐﺮد ﻧﺪ . زﻣﺎن ﺳﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﭘﺪﯾﺪاری ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﻣﺘﻌﺪّدی ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای آﺷﮑﺎر ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﻧﺪا ﮐﮫ ﭼﺮا در اﯾﻦ ﺳﮫ زﻣﺎن ﺑﺨﺼﻮص ﺗ ﺼﻤﯿﻢ ﺑﮫ اظﮭﺎر رﺳﺎﻟﺖ و ﭘﯿﺎم ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺑﮫ طﻮر ﮐﻠّﯽ ھﺮﮔﺎه ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﮫ ظﻠﻢ و ﺟﻮر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ ارزش ھﺎی ﻧﻮﯾﻦ روﺣﺎﻧﯽ و ﺟﺎﻣﻌﮫ ای ﮐﮫ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ آن اﺳﺖ ﺑﮫ اوج ﺧﻮد رﺳﯿﺪه و در ظﺎھﺮ ﺳﺘﻢ دﯾﺪﮔﺎن ﭘﯿﺸﺮو و ﻧﻮآور از ﺷﺪّت ﻗﺴﺎوت و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺳﺘﻢ ﮔﺮان ﻧﺎﺑﺮدﺑﺎر ﺷﮑﺴﺖ ﯾﺎﻓﺘﮫ اﻧﺪ، ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺮ آن ﻣﯽ ﻧﺪﺷﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﺷﮑﺴﺖ را ﺑﮫ ﭘﯿﺮوزی ﺑﺪل ﮐﻨ ﻨ ﺪ و ﺑﺠﺎی ﺳﮑﻮت و ﺗﻦ دادن ﺑﮫ ﺳﮫ ﻣﺮﺣﻠﮥ ﭘﯿﺎﭘﯽ ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. در ﺳﺎل 1852 در ﺳﯿﺎه ﭼﺎل طﮭﺮان ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرک ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای ﻧﮭﻔﺘﮫ اﻋﻼن ظﮭﻮر ﻧﻮﯾﻦ را ﻓﺮﻣﻮ د. در ﺳﺎل 1863 ﯾﻌﻨﯽ در زﻣﺎن ﺗﺒﻌﯿﺪ از ﺑﻐﺪاد ﺑﮫ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل و ادرﻧﮫ ﻣﺄﻣﻮرﯾّﺖ و ﭘﯿﺎم ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﮕﻮﻧﮫ ای آﺷﮑﺎر اﻋﻼن ﺷﺪ. و در ﺳﺎل 1868 در زﻣﺎن ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺑﮫ ﻋﮑّﺎ

ﺣﻀﺮت

ﺳﺮاﻧﺠﺎم

ﺧﻮاﺳﺘﮥ ﺳﺘﻢ ﮐﺎران ﻗﻠﻢ ﺷﮑﻦ، ﺑﺎ اﻋﻼن ﻓﺮھﻨﮓ ﻣﮭﺮ و ﺗﮑﺎﻣﻞ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ، اﻧﺮژی روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻮﯾﻨﯽ در ﺟﺎﻣﻌﮥ ﭘﯿﺸﺮو و ﺳﺘﻢ دﯾﺪه ﺟﺎری ﻧﻤﺎﯾ ﻨ ﺪ و ﺳﮑﻮت را ﺑﮫ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﮭﺮ و ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺒﺪّل ﻧﻤﺎﯾ ﻨ ﺪ. ھﺮ ﺳﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮآﺑﯽ ﻧﻤﺎدی از ارزش ھﺎی ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ و روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ﺑﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﺧﺺ ﺗﺮﯾﻦ اﯾﻦ ھﺎی ﻧﺸﺎﻧﮫ دﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺑﺤﺮان و ﭘﯿﺮوزی اﺳﺖ. ﻧﯿﻠﻮﻓﺮآﺑﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ ظﮭﻮر ﮔﻞ دادﮔﺮی و ﻣﮭﺮ از وﺳﻂ ﻟﺠﻦ زار ﻧﻔﺮت و دادﮔﺮی اﺳﺖ. ﺳﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺳﮫ ﺟﻠﻮۀ ﺗﺎ ﺑﻨﺎک رﺳﺘﻦ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ آﺑﯽ، رﺳ ﺘﮕﺎری و آﻏﺎز ﻓﺮھﻨﮓ داد و ﻣﮭﺮ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ اﺳﺖ. ﺣﻀﺮت ﺑ ﮭﺎءﷲ ھﺮﮔﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺎطﺮ ﺳﺘﻢ ﻧﺎﺑﺨﺮدان ﻣﺎﻧﻨﺪ واﻗﻊ دﯾﺎﻟﮑﺘﯿﮏ ﺷﮑﺴﺖ و ﭘﯿﺮو زی ﯾﺎ ﺑﺤﺮان و ﺑﮭﺮوزی را ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺨﺸ ﻣﯽ ﺪ. در اﻧﺪﯾﺸﮥ ﺑﻮداﺋﯽ و ھﻨﺪو،

ﻣﺒﺎرک

در

ﺑﯽ

ﻧﺪ

7

ﯾﮏ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽِ ﭘﺬﯾﺮا رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﯾ ﻨ ﺪ و ﺳﮑﻮت و ﯾﺄس را ﺑﭙﺬﯾﺮ ﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺦ اﯾﺸﺎن ﺑﮫ ظﻠﻢ ، ﻣﺒﺎرزۀ ﻓﻌّﺎﻻﻧﮫ ﻋﻠﯿﮫ ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﺘﻢ، اﻋﻼن و ﺗﺮوﯾﺞ ﻓﺮھﻨﮓ ﻣﮭﺮ و وداد و ﻧﻔﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﺸﻮﻧﺖ و دد ﻣﻨﺸﯽ و اﻧﺴﺎن ﺳﺘﯿﺰی ﺑﻮد. اﯾﻦ اﺻﻞ در ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺎرھﺎ ﺗﮑﺮار و ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. در اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﮫ ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﺎر اﯾﺸﺎن ﺗﻮﺟّﮫ ﻣﯽ ﷲّ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﯾﺪی اھﻞ اﻟﻨّﻔﺎق. ﺑﺎﻟﮑﻠﻤﺔ ﻧﻔﺨﻨﺎ ﻓﯽ اﻟﺼّﻮر. 10 ﻗﻞ انّ اﻟﻄّﯿﺮ ﻗﺪ طﺎرت ﻋﻦ اﻓﻨﺎن اﻟﻌﺮاق و ارادت ﻓﻨﻮن اﺧﺮی... ان ﻓﯽ ھﺬا اﻟﺨﺮوج ﻻﻋﻼء ﻻﻣﺮ ﷲ اﻟﻌﻠﯿﻢ اﻟﺤﮑﯿﻢ و ﻓﯿﮫ ﺳﺘﺮ اﺳﺮار اﻟﺤﮑﻤﺔ ... انّ اﻟّﺬﯾﻨﮭﻢ ﯾﻔﺮﺣﻮن ﺑﺨﺮوج ھﺬه اﻟﻄّﯿﺮ ﺗﺎﻟﻠہّ اﻧّﮭﻢ ﻋﻠﯽ ﻏﻔﻠﺔ ﻣﺒﯿﻦ.. ان ھﺬا اﻟﻌﺒﺪ اﻧﻔﻖ روﺣﮫ ﻟﻠہ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎرﻓﯿﻦ و ﻟﻦ ﯾﺨﺎف ﻣﻦ اﺣﺪ و ﻟﻮ ﯾﺠﺘﻤﻊ ﻋﻠﯿﮫ ﻣﻠﻮک اﻻرض. 11 ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠہّ اﻧّﺎ ﻣﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﮑﺸﻒ اﻣﺮﻧﺎ ﻷﺣﺪ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨّﺎ ﻓﯽ ﺳﺘﺮ ﻋﻈﯿﻢ. ﻓﻠﻤّﺎ ﺣﺒﺴﻮﻧﺎ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻓﯽ ھﺬا اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﺬا اظﮭﺮﻧﺎ وﺟﮭﻨﺎ رﻏﻤﺎ ًﻻ ﻧﻔﮭﻢ . 12 انّ اﻟﻘﻀﺂء ﻣﺎ ﻣﻨﻊ اﻟﺒ ﮭﺂء ﻋﻦ ذﮐﺮ ﻣﻮﺟﺪ اﻷﺷﯿﺂء ... اذا دﺧﻠﻨﺎ اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﻠّﻐﻨﺎ اﻟﻤﻠﻮک رﺳﺎﻻت ﷲّ اﻟﻤﻠﮏ اﻟﻌﺰﯾﺰ اﻟﺠﻤﯿﻞ ﻟﯿﻌﻠﻤﻮا اﻧّﮫ ﮐﺎن ﻣﻘﺘﺪراً ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اراد و ﻟﻢ ﯾﻤﻨﻌﮫ ﻣﻦ ﻓﯽ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻷرﺿﯿﻦ. 13 ﻗﻞ انّ اﻟﻤﺸﺮﮐﯿﻦ ﻟﻤﺎ ﺳﺘﺮوﻧﺎ ﻓﯽ ھﺬا اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﺬا اظﮭﺮﻧﺎ اﻟﻮﺟﮫ ﺑﺎﻟﺤﻖّ ﻟﯿﺸﮭﺪوا ﺑﺄﻧّﮫ ھﻮ اﻟﻤﻘﺘ ﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ ﯾﺸﺂء. 14 در واﻗﻊ ھﺮ ﺳﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در زﻣﺎﻧﯽ رخ ﻣﯽ دھﺪ ﮐﮫ ﺑﮫ ظﺎھﺮ ﺳﻮداﮔﺮان ﻧﻔﺮت و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻮّﻓّﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﮫ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻧﻮظﮭﻮر روﺣﺎﻧﯽ را در ﻣﻌﺮض اﺿﻤﺤﻼل ﻗﺮار دھﻨﺪ. اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻧﮭﻔﺘﮥ اﯾﺸﺎن در وﺳﻂ زﻧﺪان در ﺳﯿﺎه ﭼﺎل طﮭﺮان ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و اﯾﻦ در زﻣﺎﻧﯽ اﺳ ﺖ ﮐﮫ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪّﯾﻦ ﺷﺎه و ﻓﻘﮭﺎء دﺳﺖ ﺑﮫ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ داده و ﺑﮫ ﻧﺴﻞ ﮐﺸﯽ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺳﺎن و در دﻧﺒﺎﻟﮥ آن اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻧﮭﻔﺘﮫ، ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در دوران ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺑﻐﺪاد ﺑﺎ اﺧﻼق ﻓﺮھﻮﺷﯽ و ﻗﻠﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﺎﺑﯽ را زﻧﺪه ﻧﻤﻮده ﺑﮫ ﻧﺸﺮ و ﺗﺮوﯾﺞ ﻓﺮھﻨﮓ ﻣﮭﺮ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﺻﻠﺢ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ، و در ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﻐﺪاد، اﺣﺘﺮام و اﻋﺠﺎب و ﻣﮭﺮ و اﻓﺘﺨﺎری اﻧﮕﯿﺰ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ در دل ﻣﺮدم ﻋﺎدی، ﻋﻠﻤﺎء و زﻣﺎم داران ﺑﻐﺪاد ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺷﮭﺮت آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ و ﺟﺬﺑﮥ ﺧﻼّق آن، ﭘﺎدﺷﺎه و ﻓﻘﮭﺎی اﯾﺮان را ﭼﻨﺎن ﺑﮫ ﺗﺮس واداﺷﺖ ﮐﮫ ھﺮ دو ﺑﺎ ﺟﺪّﯾّﺖ ﮐﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ را ﻧﯿﺰ ﻋﻠﯿﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ و وزرای آن ﮐﺸﻮر را ﺑﮫ اﺧﺮاج اﯾﺸﺎن از ﺑﻐﺪاد و ﺗﺒﻌﯿﺪﺷﺎن ﺑﮫ ﻧﻘﻄﮫ ای دور دﺳﺖ وادار ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﭘﺲ از ﺳﺎل ھﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﺪﻧﺪ و دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺣﮑﻢ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ از ﺑﻐﺪاد را ﺻﺎدر ﮐﺮد. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﻨﻈﺮ رﺳﯿﺪ ﮐﮫ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺒﻌﯿﺪی ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آﺗﺶ ﺧﻼﻗّ ﯿﺖ ﻓﺮھﻨﮕﯽ و روﺣﺎﻧﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺑﻠﮑﮫ از اﮐﻨﻮن آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ ﻣﻮرد ﺗﮭﺪﯾﺪ و ﺳﺘﻢ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ زﻣﺎﻣﺪاران اﯾﺮان ﺑﻠﮑﮫ ﺑﮫ ﻋﻼوه زﻣﺎﻣﺪاران ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ھﻢ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. دﻗﯿﻘﺎً در ھﻤﯿﻦ ھﻨﮕﺎم و در ﺑﺤﺒﻮﺣﮥ اﯾﻦ ﺑﺤﺮان اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂ ءﷲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ ﭘﺲ از ﺧﺮوج از ﺑﻐﺪاد در ﺧﺎرج ﺷﮭﺮ ﺑﻤﺪّت ۱۲ روز در ﺑﺎﻏﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ و اﯾﻦ ﻣﺪّت را ﺑﮫ اﻋﻼن آﺷﮑﺎر ظﮭﻮر ﻧﻮﯾﻦ، آﻣﺪن روز رﺳﺘﺎﺧﯿﺮ، و ﺳﺮآﻏﺎز آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ ﺧﺪا ﺗﺨﺼﯿﺺ ﻣﯽ دھﻨﺪ و در ﻋﺮﺻﮥ ﻓﺮھﻨﮓ و ﻗﻠﻤﺮو دل ھﺎ ﺑﮭﺸﺘﯽ آﮐﻨﺪه از ﮔُ ھﺎی ﻣﮭﺮ و وداد ﺑﮫ ارﻣﻐﺎن اﯾﺮان و ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ دﺳﺖ ﺑﮫ دﺳﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ داده و ﺑﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﻧﮭﺎﺋﯽ اﯾﺸﺎن ﺑﮫ ﻋﮑّﺎ ﺑﮫ ﻗﻠﻊ و ﻗﻤﻊ ﭘﯿﺎم ﻧﻮﯾﻦ اﻗﺪام ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﭘﺎﺳﺦ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ ﺑﮫ اﯾﻦ ﺳﺘﻢ، ارﺳﺎل ﻧﺎﻣﮫ ھﺎﺋﯽ ﺑﮫ داران ﺟﮭﺎن ﺑﮕﻮﻧﮫ ای ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﺟﮭﺎﻧﯽ و اﻋﻼن ﻧﺪای ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. رﺿﻮان و ﭘﯿﺎم ﻣﮭﺮ و ﺻﻠﺢ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﮫ اﻋﻼن راز و ﭘﯿﺎم ﻧﮭﻔﺘﮫ در دل ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ ﻣﺒﺎرزه ای ﺑﻨﯿﺎدی ﻋﻠﯿﮫ ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ ﺑﻮد. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ ﭘﯿﺎم ھﺮ ﺳﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻧﯿﺰ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ظﻠﻢ و ﺳﺮﮐﻮب و ﻧﺸﺎن دادن راه رﺳﯿﺪن ﺑﮫ آز ادی و داد ﻣﻌﻄﻮف اﺳﺖ. در زﻣﺎﻧﯿﮑﮫ دوﻟﺖ اﯾﺮان ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﺪ ﮐﮫ ﺣﻤﺎﯾﺖ دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ را ﺑﺮای ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎء ﷲ از ﺑﻐﺪاد ﺑﮫ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل و ادرﻧﮫ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ، اظﮭﺎر اﻣﺮ رﺿﻮان ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺖ. در ﺗﻮﺻﯿﻒ اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﮥ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎء ﷲ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: در ﯾﻮم اوّل ﮐﮫ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺑﺮ ﻋﺮش اﻋﻈﻢ در ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ رﺿﻮان ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪ ﻣﺴﺘﻮی، ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺖ ﺑﮫ ﺳﮫ آﯾﮥ ﻣﺒﺎرﮐﮫ ﻧﻄﻖ ﻓﺮﻣﻮد: ﯾﮑﯽ آﻧﮑﮫ ﺳﯿﻒ درﯾﻦ ظﮭﻮر ﻣﺮﺗﻔﻊ اﺳﺖ. و آﺧﺮ، ھﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻗﺒﻞ از اﻟﻒ ﺳﻨﺔ ادّﻋﺎ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﺎطﻞ اﺳﺖ ... و ﺛﺎﻟﺚ ﺣﻖّ ﺟﻞّ ﺟﻼﻟﮫ در آن ﺣﯿﻦ ﺑﺮ ﮐﻞّ اﺷﯿﺎء ﺑﮑﻞّ اﺳﻤﺎء ﺗﺠﻠّﯽ ﻓﺮﻣﻮد . 15 ﷲ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ ﮐ ﻼم اﻟﮭﯽ ﭘﺪﯾﺪاری زﻧﺪه و ﭘﻮﯾﺎﺳﺖ و ﺑﺮای آن ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮّر ﻧﯿﺴﺖ. ھﻤﮥ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺘﻨﺪ و ھﻤﮥ ﮐﺘﺎب ھﺎی آﺳﻤﺎن ﯾﮏ ﮐﺘﺎب وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ واﺣﺪ در زﻣﺎن ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﻮد را ﺑﮫ ای ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ درﺟﮥ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮاﻣﻊ اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﻤﻈﮭﺮ اﻣﺮ آو ﻣﯽ رﻧﺪ. و ﺑﺎﻻﺧﺮه در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ دو زﻣﺎ ﺑﯿﻨﯿﻢ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﷲ در ﺑﺎغ رﺿﻮان در ﺳﺎل ۱۸٦۳ ﺑﺎ ذﮐﺮ ﺳﮫ ﮔﻔﺘﺎر ﺻﻮرت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﺸﻮﻧﺖ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ ﺷﻤﺸﯿﺮ در اﯾﻦ ظﮭﻮر ﺑﺮداﺷﺘﮫ ﭘﺬﯾﺮد . اوّﻟﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﺷﻮد. دوّ ﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﺻﻞ ھﺸﯿﺎری ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﮭﺎء ﺣﻀﺮت

ﮔﺮدد:

ﺷﮕﻔﺖ

ﻣﯽ

ﻞ

ﻣﺪار

زﻣﺎم

ﺑﮭﺎء

ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ ﻣﯽ

ﻣﺒﺎرک

ﻣﯽ ﻣﯽ

ﺷﮑﻞ ﺗﺎزه

8

ﺑﺸﺮی آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ھﻤﺎﻧﻨﺪ آدﻣﯽ ﮐﮫ در ﺳﺎل ھﺎی ﮔﻮﻧﺎ ﮔﻮن ﺷﮑﻞ ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﮫ ﺷﻮد و رﺷﺪ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ اﻣّﺎ ھﻤﺎن آدم اﺳﺖ. ﭘﺲ اﯾﺸﺎن آﺧﺮﯾﻦ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﯿﺴﺘ ﻨﺪ و ﭘﺲ از ھﺰار ﺳﺎل ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ دﯾﮕﺮی ﻣﯽ آﯾﺪ.ﮔﻔﺘﺎر ﺳﻮّم ﺣﻀﺮت ﷲ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﺻﻠﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺮای اﻋﻼن ظﮭﻮر اﻧﺴﺎن و رھﺎﺋﯽ از ﻋﺮﺻﮥ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ و ددﻣﻨﺸﯽ اﺳﺖ. د ر روز ﻧﺨﺴﺖ رﺿﻮان در ھﻨﮕﺎم اﺳﺘﻮای ﺑﺮ ﻋﺮش ، ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ھﻤﮥ اﺷﯿﺎء ﺑﺎ ھﻤﮥ ﻧﺎم ھﺎی ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺠﻠّﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﮫ از ﻧﻈﺮ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ آﯾﻨﮥ ﺧﺪا ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ در ھﺮ ﭼﯿﺰی ﺻﻔﺎت و اﺳﻤﺎء ﺧﺪا را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد ﯾﻌﻨﯽ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ و ھﻤﮫ ﮐﺲ ﭘﺎک و ﻣﻘﺪّس و زﯾﺒﺎﺳﺖ و ھﻤﮫ ﮐﺲ از ﮐ ﺮاﻣﺖ و ﺣﻘﻮق و ﺗﻘﺪّس ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. ﺑﺎﻟﻘّ ﺖﺣﻘﯿﻘ ﻮه آدﻣﯿﺎن ﺑﻌﻨﻮان ﺻﻮرت و ﻣﺜﺎل ﺧﺪا اﮐﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ در ﻋﻤﻞ و ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ و در ﻋﺮﺻﮥ رواﺑﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮۀ آدﻣﯿﺎن ﺗﺎﺑﻨﺎک و درﺧﺸﺎن ﷲ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ راﺑﻄﮫ ای ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ و اﻟﺰاﻣﯽ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ دارﻧﺪ. رﻓﻊ ﺷﻤﺸﯿﺮ و ﻓﺮھﻨﮓ ﺻﻠﺢ ﺗﻨﮭﺎ در ﺳﺎﯾﮥ ﺗﻌﺒﯿﺮی روﺣﺎﻧﯽ از اﻧﺴﺎن ﮐﮫ در آن آدﻣﯽ ﺟﻠﻮۀ اﺳﻤﺎء ﺧﺪا و ﻧﮫ درّﻧﺪه ای ﺧﻮﻧﺨﻮار ﺗﻠﻘّﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺳﺎن ظﮭﻮر اﻧﺴﺎن از طﺒﯿﻌﺖ و ورودش ﺑﮫ ﻋﺮﺻﮥ روح و ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﺻﻠﺢ و ﻣﮭﺮ و داد ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ھﺸﯿﺎری ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ. روح ، ﭘﺪﯾﺪاری طﺒﯿﻌﯽ و اﯾﺴﺘﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﮫ و ﯾﮋﮔﯽ راﺳﺘﯿﻦ ﺧﺮد و ھﺸﯿﺎری، دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ و رﺷﺪ و ﭘﻮﯾﺎﺋﯽ و ﻓﻌّﺎﻟﯿّﺖ و زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﻤﻨﺪ ﺑﻮدن و ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﻮدن آن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﻧﺪﯾﺸﮥ اﯾﺴﺘﺎ ﺑﻮدن ﺧﺮد و ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺗﮑﺎﻣﻞ ادﯾﺎن ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﭘﺮﺳﺘﯽ، ﻣﺮگ ﻓﺮھﻨﮕﯽ و ﺳﻘﻮط آدﻣﯽ ﺑ ﮫ ورطﮥ ﺷﯿﺌﯽ اﺳﺖ . ﭘﺲ اﻧﺴﺎن ﭘﺪﯾﺪاری اﺳﺖ روﺣﺎﻧﯽ، روح ﭘﺪﯾﺪاری اﺳﺖ ﺗﺎرﯾﺨﯽ و ﭘﻮﯾﺎ، و ﻣﻘﺘﻀﺎی ﻣﺮﺣﻠﮥ ﻧﻮﯾﻦ اﯾﻦ ﭘﻮﯾﺎﺋﯽ و ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﺟﮭﺎن و ﺻﻠﺢ و دوﺳﺘﯽ ھﻤﮕﺎن. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ رﺿﻮان روز ﺧﺪاﺳﺖ و ا ﮔﺮﭼﮫ اﯾﻦ روز در ر وز ﺧﺮوج از ﺑﻐﺪاد آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد اﻣّ ﺎ اﯾﻦ روز ﺧﺪا ﺗﺎ ھﺰار ﺳﺎل اداﻣﮫ دارد. ھﺮ روزی ﻧﻮروز و ھﺮ ﯾﻮﻣﯽ رﺿﻮان اﺳﺖ. ﮔﯿﺮد، ﺑﺰرگ ﺳﮫ اﺻﻠﯽ ﮐﮫ در اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت

ﺧﻮد ﻣﯽ

ﻣﯽ

ﺑﮭﺎء

ﻣﺒﺎرک

ﮔﺮدد.

ﺑﮭﺎء

ﺳﻨّﺖ

ﻣﻨﺎﺑﻊ:

1 - ﺣﻀﺮت ﺑﺎب، ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﮭﺎی ﺣﻀﺮت اﻋﻠﯽ 2 ، ص 33. 2- ﺣﻀﺮت ﺑﺎب، ﮐﺘﺎب اﻻﺳﻤﺎء، INBA : 29:49 3- ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ، ﻟﻮح ﺷﻤﺲ اﻟﮑﻠﻤﺎت، INBA : 81:64 4- ھﻤﺎﻧﺠﺎ، ﺻﺺ 75-62 5- ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ، ﺳﻮرة اﻟﺼﺒﺮ، INBA : 73:82 - 117

6- ھﻤﺎﻧﺠﺎ، ص. 115 7- ھﻤﺎﻧﺠﺎ، ص. 87 8- ھﻤﺎﻧﺠﺎ، ص. 89 9- ھﻤﺎﻧﺠﺎ، ص. 117 10- ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ،

INBA : 15:277

11- ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ، INBA :17-18 :71 12- ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ، INBA : 36 :26 13- ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ، INBA : 91 :34 14- ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ، INBA : 117 :36 15- ﻋﺒﺪاﻟ ﺤﻤﯿﺪ اﺷﺮاق ﺧﺎوری، ﻣﺎﺋﺪه آﺳﻤﺎﻧﯽ 8 : طﮭﺮان، ﻣﺆﺳﺴﮫ ﻣﻠﯽ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت اﻣﺮی، 129 ﺑﺪﯾﻊ ص. 64